– Posted using MobyPicture.com

Zowel gisteren als vandaag zat ik met m’n kind bij de kinderarts. Gisteren met Jonne, vandaag met Robin. Ze hebben hádden tot nú toe allebei ’n ándere arts, en die hebben nooit op dezelfde dag spreekuur, vandaar. Handig? Nee natuurlijk niet alleen kón dat destijds ff niet anders. Maar ’t is nu aangepast, Jonne gaat vanaf nu ook naar dezelfde arts als Robin.

Maargoed, hoezo kinderarts? Op zich niets schokkend hoor. Met náme omdat ze beiden chronisch verkouden zijn.En met aan weers zijden astma en allergieën in de familie, wil ik dat uiteraard (voor zover mogelijk) zo goed mogelijk in de gaten laten houden. De vorige keer dat ik ‘r met Robin was, kreeg ze ’n puf met Berodual. Da’s leuk maar dat werkt slechts héél erg tijdelijk. Nu krijgt ze ’n puf met ’n ontstekingsremmer. Vraag me niet welke, ik moet ‘m nog halen 😉 De arts van Jonne heeft nix voorgeschreven. Ze zegt dat ‘r eigenlijk niet zoveel aan te doen is. Ik mág ‘m eventueel af en toe ’n een Berodual puf van z’n zusje geven, kijken of dat helpt (Jonne was vorige week nl nogal benauwd) maar wb die chronische verkoudheid, die ook ná de neusamandelverwijdering nog stééds onverminderd doorgaat, ziet zij (die arts dus) geen specifieke oplossing. Niet dat ik twijfel aan haar oordeel hoor maar eigenlijk vind ik ’t wel prettig dat Jonne de volgende keer naar die arts van Robin gaat, wellicht komt hij tot nieuwe inzichten en ideeën.

Wat op zich dan wél weer grappig is, is dat beide kids weer zijn gewogen en gemeten. Jonne is nu 99 cm en weegt 17,45 kg. Robin is 69 cm en weegt… ehm… hmmm, wat wás ’t nou? ruim 8 kg. Ik zat net ff naar wat groeigrafiekjes te kijken, Jonne woog, toen hij zo oud was als Robin nú, rúim 3 kg meer en was ook plm 3 cm langer…

Overigens heb ik Jonne laatst tóch maar weer ’n speentje gegeven hoor. Geen nieuwe gekocht ofzo, gewoon ééntje van Robin. En geloof ’t of niet: ’t inslapen gaat weer ’n stúk rustiger. Ik weet niet wat ’t is en ik maak me ‘r ook verder niet druk om hoor. Hij mag ‘m, nét als voorheen, alléén in bed en vaak heeft ie ‘m ook alleen maar tijdens ’t voorlezen en ’t inslapen in z’n mond. En als dit ons állemaal een bétere nachtrust geeft, dan vind ik ’t hélemaal bést, al slaapt hij op z’n 16e nóg met ’n speen, hihi.

Dan nog iets ánders: mijn vader heeft gisteren 3 tubes textielverf / vloeibaar rubber meegenomen om op Robin haar maillots te doen als antislip. Heb nu 2 maillotjes voorzien van wat stippen, zal er mórgen één aantrekken, ’s kijken of het ’t gewenste resultaat (meer grip met haar knieën op de grond) geeft.

Hier hadden we ’n éérdere AH erlebnis… it feels like yesterday…

Vandaag, lief klein meisje, ben je alweer 36 weken. Dat houdt in, dat je nu nét zo lang búiten m’n buik bent als dat je ‘r in hebt gezeten. Met je práchtige bruine ogen, je steeds langer wordende haar, de twee tandjes die je inmiddels hebt en je verwoede pogingen om te kruipen, ben je zó ontzéttend niet meer weg te denken uit ons leven! Lieve lieve Robin, ik vind jou het allermooiste en allerliefste meisje van de héle wereld, wat ben ik trots dat ik jouw mama mag zijn.

Robin gaat inmiddels ook alweer ’n maand of 4 naar ’t KDV. Alhoewel… met alle snottebellen, waterpokken, kuurtjes, pufjes  e.d. is ze vaker níet dan wél geweest. En noem mij maar ’n tutmuts maar nog stééds vind ik ’t níet leuk dat ze daar heen “moet”. Nog stééds heb ik haar liever thuis bij mij. Ik ga niet wéér ’t héle verhaal ophangen over ’t feit dat we er tóch voor betalen, dat ik haar er niet áf kan halen omdat ze anders weer onder aan de wachtlijst komt, en dat ik dán helemáál geen baan meer aan kan nemen, want dát weten we nu zo langzamerhand wel. Maar ik blíjf erbij dat ik ’t niet leuk vind.

En vraag me niet waaróm, ik kan ‘r de vinger niet opleggen. ’t Zijn best héle lieve meiden hoor, dat ís ’t niet. Maar zo góed als dat ’t bij Jonne voelt (wat natuurlijk ook grotendeels met de leeftijd te maken heeft), dat heb ik dus bij haar totáál niet! Zij hoort hier, bij mij! Maargoed, so be it!

Gisteren heb ik overigens de box maar ’s één treetje lager gezet. Op zich was ’t nog niet écht nodig want ze trekt zich nog niet op tot zitten of staan (dat laatste doet ze overigens wél als ze op je schoot zit) maar wellicht wordt ze er meer toe aangespoord, nu die bodem wat lager staat, je wéét ’t niet.
D’r 2 tandjes zijn inmiddels goed zichtbaar al krijg ik ábsoluut de lengte niet om er ’n behoorlijke foto van te maken. Dat komt dus nog wel. Oh en wat betreft dat kruipen, 10-eke had ’n tip over vloeibare rubber waarmee ik dan stipjes op de maillot kan zetten dus ik heb ’s aan m’n vader gevraagd of hij dat kan aanschaffen (bij hén in de buurt zit zo’n hobbyzaak, die weet ik hier niet). Ik ben érg benieuwd of ’t gaat werken. Verder heb ik weer wat leuke dingetjes op Marktplaats gezet.

Jonne heeft, nadat ie gisterennacht tussen ons in was gekropen, afgelopen nacht zowaar prima in z’n eigen bed geslapen. Wel heeft hij erg veel moeite met afscheidnemen, als we ‘m naar bed brengen. Na de 2 voorleesboekjes en liedjes zingen (“Nijntjuh, lief kokonijntje” of “Ik stond er naast en ik keek naar jou* “, haalt hij werkelijk de complete trukendoos uit de kast om ons langer bij ‘m te houden en anders toch wel terug te laten komen, variërend van lichte dwang dat je toch écht bij hem in bed moet blijven liggen, tot slokje water, plassen, nóg ’n verhaaltje, nóg ’n liedje, “been is kapot” en als die toch eigenlijk wel heel blijkt te zijn dan is het “bed kapot” tot zelfs z’n “kámer kapot” . En als dát állemaal niet blijkt te werken, dan komt ’t jammeren… dat begint met zeurderig geklaag hetgeen kán uitlopen tot een schitterend nagebootste werkelijk nauwelijks van écht te onderscheiden, uit de ténen komende huilbui. Ik heb gisteren ’s e.e.a. opgenomen met m’n mobieltje tegen de babyfoon, moet ’t alleen ff editten maar stiekem moest ik ‘r eigenlijk wel om lachen. Mijn kleine dramaturg! 😉

Gek genoeg heb ik ’t idee dat dit allemaal is ontstaan, sinds hij geen speen meer heeft. Je begrijpt dat ik bijna op ’t punt sta om hem er gewoon maar weer één te geven. Want wat had ie dat ding nou in? Alleen met inslapen. Tegen de tijd dat hij écht sliep, was dat ding alláng uit z’n mond gevallen. Maargoed, ik weet niet of ’t nog zin heeft.

Nou goed, ik ga ‘r weer logtechnisch ’n eind aan breien. Had ik toch nog één vraagje: zeg dames van de GLZM , waar blijft die voorgenomen Autumnmeeting? offeh, zijn we elkaar alweer zát? hihi!!!

*Jonne’s variatie op “ik stond erbij en ik keek ernaar”

“Neeeee, Neeeeeeeeeeeeeee!!!!” Ik hoor luid gejammer door de babyfoon. Hij heeft vast ’n nachtmerrie dus ik ga maar ff bij ‘m kijken. Over ’t algemeen is ’t een kus en een aai over de bol, misschien nog ff ’n slok water en hij slaapt weer verder. “Jij moet ook ’n beetje bij mij slapen!” klinkt ’n klein benepen stemmetje. ’n Beetje?

Ik zou toch zwéren dat ik zondagavond nog aan haar zit te vertellen, hoe goed ’t slapen van Jonne gaat, sinds hij in dat één-persoonsbed ligt. Dat we ‘r wel af en toe bij hebben gelegen maar dat dat inmiddels alweer ff geleden was… Nah, zal dát ’t dan zijn? ’t Was wel weer ’s tijd?

Eerst denk ik, ‘k ga ‘r ff naast liggen, hij valt wel weer in slaap, dan kan ik zó weer terug naar m’n eigen bed. Helaas! Het moment dat ik ’t bed uit wil sneaken, heeft meneer feilloos in de gaten en is het daar dan ook niet mee eens. Ik kan nog nét de deal sluiten, dat ik ff m’n eigen kussen(tjes) en dekbed ga halen, maar dat ik daarná écht terugkom. Van slapen kómt uiteindelijk erg weinig. Het bed is in principe brééd zat voor ons tweeën, dát is ’t probleem niet en mijn eigen spullen maken ’t ook een stuk dragelijker… alleen dat matrás…die is dúidelijk niet op mijn gewicht gemaakt. My god, wat ’n KEIHARDE plank! Knus is ’t wel. Hij komt hélemaal tegen me aanliggen geeft me kusjes als ik m’n hoofd stoot en vraagt of ik met hem wil trouwen! Tjonge… ’t is dat je m’n bloed-eigen zoon bent en ’t leeftijdsverschil momenteel nog íets te groot is maar ánders….

Blijkbaar zijn we beiden uiteindelijk  toch in slaap gevallen en ik als ik wakker word (zie ik later) is rond 6 uur. Ik pak m’n spullen en sluip uiteindelijk tóch terug. Wow!!! Wát ’n héérlijk matras ligt er op m’n eigen bed!!! Echt lang kan ik ‘r niet van genieten want zowel zoon- als dochterlief zijn alweer behóórlijk vroeg wakker.

De hele dag ben ik ietwat duf. Wij allemaal eigenlijk wel. Om ’n uur of 11 breng ik Robin naar bovennvoor ’n schoonheidsslaapje. My god, wat had ik dat zélf op dát moment ook graag gedaan maar dat zit ‘r nog ff niet in. Om 14 uur besluit ik, dat ik Jonne ook écht op bed wil hebben. Hij wil dat zélf uiteraard ábsoluut niet maar dáár heb ik dan ff geen boodschap aan. Als ie dan tóch naar bed moet, wil ‘ie dat ik dan op z’n minst naast ‘m kom liggen. Dat gaat helaas niet lukken want op dát moment wordt  mijn mooie meisje weer wakker… Tot zóver ook de mogelijkheid voor mij om wellicht nog ’n klein tukje te doen. Tijd voor ’n flesje en de verschoning van haar 4e poepbroek van de dag.

En op de dag dat de ófficiële faillietverklaring van Ome Dirk wordt uitgesproken, komt Robin d’r 2e tandje door. Zal ’t verband houden met elkaar? Dan hou ik m’n hart vast voor alle komende tanden en kiezen.

De dag die voor velen de boeken in zal gaan als de ondergang van het koopsomimperium van ome Dirk, komt bij ons in de annalen als de dag die onze dochter deed transformeren in een klein bavianenkindje. Want met de komst van de tandjes, kwamen natuurlijk ook de zure poepluiers en de vuurrode billen. Mijn arme meisje gílt ’t uit op de momenten dat haar luier moet worden verschoond. Zinkzalf, Sudoko crème of juist talkpoeder, wát is wijsheid?

Het was weer ’n pittig nachtje met veel onderbrekingen. Daarom hou ik ‘r vanochtend nog maar ff thuis. Vanmiddag zal ze écht wel ff naar ’t KDV moeten omdat ik dan naar die toekomstige basisschool van Jonne moet. Het lijkt me niet verstandig om haar daar mee naartoe te nemen.

*DRB=DeRodeBillen

Eigenlijk zag ik ’t al van verre aankomen… ’t kon toch ook niet zo héél lang meer dúren! Laten we éérlijk zijn, ze is tenslotte bijna 8 maanden! Jonne was ook zoiets! De spuitluiers en de rode schrale wangen gaven ’t al wéken aan maar vandaag was ’t dan éindelijk zo ver. Ik merkte ’t toen ik haar vanmiddag een bakje lunchpap aan ’t voeren was. Het lepeltje stuitte onderop toch echt op iets hards. En ja hoor: Robin d’r éérste tandje is een feit!!! Rechtsonder wel te verstaan, voor de kijkers thuis links 😉 Het verklaart toch ’n hoop van haar gedrag van de laatste dagen. (zal ’t ook niet ’n “sprongetje” zijn?) Bewijsmateriaal volgt overigens nog maar verwacht dat niet te snel. Weet dat Jonne daar destijds niet echt lekker aan mee wilde werken.

Vriendinnetje Maartje was er om dit moment te delen… ja nee, niet dat ze er dáárom was, zij en haar kids waren er uiteraard gewoon voor de gezelligheid en omdat we elkaar al véél te lang niet hadden gezien. De kids konden het prima met elkaar vinden. Robin dook gelijk bovenop haar boxgenoot. Jonne en Merel waren elkaar boven op Jonne’s slaapkamer aan ’t bevechten, wie nou met wélk Duplo treintje mocht spelen. Hoe gezellig ’t ook was, als Maartje en ik écht ’n x bij willen beppen (en dat willen we), moeten we dat écht gewoon ’n x zónder kids doen 😉

Voorts kreeg ik vandaag over de post nog ’n scháttig jurkje opgestuurd. Ik had ‘m op de site van de Hema gezien (staat ‘r helaas niet meer op) maar alléén nog in maat 80 en dat leek me nog wat te groot voor Robin. Uiteraard groeit ze daar vanzélf in hoor maar vond ’t tóch jammer dat ze ‘m niet in maatje 74 hadden. Daar zat ik vorige week op Twitter met ’n paar mensen over te keuvelen (nee, ik weet ’t, daar schijnt Twitter niet voor te zijn bedoeld but who cares? Als je ’t niet wil lezen, dan block je me maar ;-)) ’n Dag later kreeg ik van Saskia een berichtje dat ze ‘m in 74 had gevonden en voor me had meegenomen. Nah, is dat niet súperlief?! Nou kwam ’t er helaas ff niet van om elkaar IRL te ontmoeten (gaan we wél nog ’n x doen hoor Sas!!!) dus vandaar dat ze ’t jurkje heeft opgestuurd. Uiteraard heb ik ’t geld gelijk naar haar overgemaakt. Ben ‘r hélemaal blij mee, ’t staat ‘r werkelijk hélemaal leuk! (en ja, óók al roze, nou én?!)

Last but not least kwam ‘r nog ’n mijlpaaltje van zoonlief achteraan. Jonne heeft voor in bed nog steeds ’n speentje. Die mag hij ook alléén in bed in en verder niet. Overigens heeft ie ‘m alléén in z’n mond bij ’t inslapen, daarna raakt ie ‘m al gauw kwijt. Ohja, ’s ochtends als hij wakker wordt en naar ons toe komt, heeft ie ‘m ook wel vaak in z’n mond. Maar vannacht is hij voor ’t éérst speenloos. Toen ik ‘m vanavond naar bed bracht, bleek dat ‘r ’n grote scheur in z’n nog enige overgebleven speen zat. Ik vertelde hem dat grote jongens die ook op ’t toilet plassen en poepen, eigenlijk ook wel ’n btje te groot waren voor ’n speen. En omdat deze nu kapot was, moest ie toch écht weg. Daar was ie ’t wel mee eens en ging ‘m zélf in de prullenbak gooien. Vond ik wel stoer. Toen hij sliep, heb ik de zak gelijk vervangen, dat ie niet de mogelijkheid heeft om ‘m er weer uit te halen.

Ben benieuwd hoe dat morgenochtend gaat. Overigens heeft ie op ’t KDV nog wél steeds ’n speen. Nah, dat laten we nog maar ff zo. Ik zal ’t zéker melden, wellicht kunnen ze ’t dáár ook gaan afbouwen (of gewoon cold turkey, dat werkt bij hem vaak ’t beste). Aan de ándere kant kan ik me er niet zo druk om maken dat ie ‘r daar nog steeds een heeft hoor. Dat zien we dán wel weer. Morgenmiddag wéér ’n mijlpaal, dan ga ik ‘m inschrijven op zijn toekomstige basisschool.