Zou ’t een kind van mij zijn? 😉

– Posted using MobyPicture.com

Werd net gebeld door ’t kdv, of ik Robin kon komen halen. Die had 39.1 C Geen idee of dat van die prik komt hoor, ze is de afgelopen dagen sowieso al wat hummelig. Volgens mij komen ‘r ook weer tandjes aan…

Nou vond ik mijn kinderen, objectief als ik ben, tóch al zo verschrikkelijk stoer. Ik bedoel Robin die zichzelf met haar 9 maanden al optrekt tot staan! En dan Jonne, die in ’t “engliesh” al tot 10 kan tellen!!! (wan, toe, free, fow, faai, siks, sebbun, eet, naain, tén!) Wow! Ik wist niet wat ik hoorde! De credits hiervoor gaan overigens naar helden Dora en Diëgo. Maar na vandaag vind ik ze helemaal waanzinnigsupermegadapper!!!!

We hebben namelijk de Mexicaanse griepprik gehaald (nou ja, “we”… zíj!) Was héél benieuwd hoe dat zou gaan. Had wel ’n beeld op m’n netvlies van zo’n bizár grote zaal met lange rijen gillende kinderen. Dit was ook ‘n flinke gymzaal en ’t was rédelijk druk maar niet massaal en ’t zag ‘r verder allemaal prima uit.
Ik was ook nog ff bang dat ik 2x moest, eerst met Robin en dan ’s middags nog een keer met Jonne. Maar ’t bleek dat ze ook allebei tegelijk mochten dus daar was ik wel blij mee. Aan de andere kant ook best onhandig, 2 kids tegelijk, hoe hou je die in bedwang? Dus had ik afgesproken om samen met vriendinnnetje Miranda en haar zoon Djonno te gaan. De jongens lopend en Robin in de buggy.

Al met al is ’t me 100% meegevallen en was er eigenlijk geen hulp nodig (’t was wel gezellig hoor, daar niet van). Eerst ging Jonne. Met hem had ik gisteren al ’n soort van “geoefend”. Ik had namelijk zélf nog ’n spuitje liggen waar hij mij “prikjes” mee had mogen geven, en ik hem. Nah, dat vond ie allemaal wel leuk. Verder had ik z’n “toverstaf” meegenomen (’n stokje met ’n lampje met ’n Doraplaatje erop). Zonder veel gedoe kwam hij op m’n schoot zitten, ik deed z’n mouw omhoog en voordat hij ’t doorhad, was de naald alweer uit z’n arm. Hij zat wel ff stom te kijken maar daar haakte de prikmevrouw goed op in door zijn toverstaf te vragen en de “pijn hélemaal weg te toveren”. Dat was álles! Geen kik heeft ie gegeven, geen kík zeg ik je, NIX!!! Sterker nog, de prikmevrouw zei dat hij de éérste was die lachend de stoel verliet! Nah, hoe kewl bejje dan?

Toen was Robin aan de beurt. Die kreeg ‘m in d’r bovenbeen. Vraag me niet waarom, blijkbaar zit dáár meer vet bij die kleintjes 😉 Die gaf één kleine “whèèh” maar ook dat was, toen ik de stoel af ging, alweer over. Nah, lekker toch?! Terug in de buggy en klaar is Klara! Dus dat in bedwang houden was (dáár iig) nergens voor nodig. Nee, dat begon pas láter! 😉

Miran had zélf overigens meer moeite met Djonno! Die vond ’t hélemaal nix en ging behoorlijk tekeer. Gelukkig had ik ’t spuitje, waarmee ik met Jonne had zitten oefenen, nog in m’n tas zitten dus die kreeg hij toen hij klaar was en mocht toen MamaMiran ’n spuitje geven. Daarmee was de ergste schrik ook gelijk voorbij.

Omdat ze zo ontzéttend dapper waren geweest, mochten Djonno en Jonne allebei ’n treintje van Thomas de trein uitzoeken. Zucht… 2 kids van 3 jaar in ’n behoorlijk volgestauwde Bart Smit… dat moet je in bedwang zien te houden, anders gaat ’t hélemaal fout! Overigens werd het uiteindelijk helemaal geen trein maar wilden ze állebei Jack. Robin kreeg ’n babysleutelhangertje met geluidjes en ’n lichtje. Nah, ik zou zeggen, kom maar op met dat vaccin over 3 weken!

En jullie, hebben jullie je kids ingeënt? Behoor je zélf tot ’n “riscogroep” of heb je álles lekker ongemerkt aan je voorbij laten gaan???

Ja weet je, ik wílde er best ’n verhaaltje bij schrijven hoor maar ’t was nogal laat. Ik was al ff met die collage bezig geweest en toen bleek dat ik m niet goed had opgeslagen dus kon ik weer opnieuw beginnen :angry:

Maargoed, zaterdag zijn we dus ff bij ons op ’t winkelcentrum bij de Sint gaan kijken. Toen we aankwamen was ’t eigenlijk al bijna afgelopen (ik hobbel wel vaker achter de feiten aan) maar de Sint en z’n Pieten stonden er nog wel. Tja, als ‘r daadwerkelijk ’n strenge selectie zou moeten plaatsvinden voor al die hulpKlasen en hun gevolg, zoals zij opperde, dan had dit clubje het niet gehaald. Mijn gód wat ’n arremoede! In éérste instantie vond Jonne ’t nog wel interessant. En toen ik opperde om de Sint ’n hand te gaan geven, ging hij dat na wat lichte aarzeling wel doen. Hij gaf alleen niet zijn “begroetingshand” maar zijn “ik loop wel met je mee” -hand. En zo kon ik die foto maken maar als je goed kijkt, had ie dáár ook al ’n benepen koppie. Daarna kwam ie naast me staan, klemde zich om mijn been en wilde níx meer met deze oude man en zijn ongeïnteresseerde Dixieland combo’tje te maken hebben. “Ik vind Sinterklaas niet leuk!!!” En hoe vaak ik ook uitlegde dat je van deze goedheiligman állemaal cadeautje krijgt… Het maakte níx uit. Nou goed, als dít je beeld vormt over Sinterklaas, dan begrijp ik ’t ook wel.

Thuis aangekomen zijn we dus met haar recept van de kruidnoten aan de gang gegaan. In tegenstelling tot sommige mensen ;-), heb ik ’t wél goed gelezen alleen heb ik van álles het dubbele genomen. Dat was idd bést veel, dat we ’t geheel in 2en hebben gedeeld. Zondag hebben we de andere helft gebakken. Erg lekker hoor! Ben ‘r alleen wél achter dat ik ’t deeg óngebakken lekkerder vind, en Jonne volgens mij ook 😉 Maargoed, al met al hadden we bést behoorlijk wat kruidnoten. De buurvrouw, die ons normaliter altijd allerlei lekkere Turkse hapjes of (oerhollandse?) paprika’s uit eigen tuin brengt, kreeg ook ’n schaaltje.

’s Middags werd Jonne gruwelijk dwars… weet niet eens meer precies hoe ’t ging maarja… we hadden nou eenmaal al afgesproken dat hij z’n schoen mocht zetten… Dus ’s avonds werden zowel ’n laarsje van hém en ’n laarsje van Robin neergezet

Zondagochtendnacht kwam hij rond ’n uur of 5 onze kamer binnen en dook tussen ons in. Doet ie wel vaker de laatste tijd en vaak valt ie dan gewoon weer in slaap. Maar dit weekend no such luck :-S We hebben ’t kunnen rekken tot ’n uur of half 7. Nou mag ik over ’t algemeen ’s ochtends uitslapen en doet Erik vaak ’s middags nog ’n tukkie maar nu wilde ik natuurlijk mee naar beneden om zijn reactie te zien bij het zien van zijn gevulde schoen. Pfff, nah, dat ging lekker… in éérste instantie had ie ’t helemaal niet door. We moesten ‘m bijna met z’n neus op z’n laarsje duwen voordat meneer pas in de gaten had wat ‘r gaande was. En toen nóg zag hij in éérste instantie alleen maar de “door-het-paard-van-Sinterklaas-afgekloven”-winterpeen liggen. Uiteindelijk was hij dólblij met z’n Daisy (jah duh!) Zo blij dat hij tot ’n paar x toe door de brievenbus héél hard “DANK U SINTERKLAASJUHH” heeft geroepen 😉

Robin kreeg een Nijntje muziekdoosje en was daar ook heel blij mee. Al moet ik eerlijk toegeven dat ze ’t sinds de afgelopen dagen véél drukker met ándere dingen heeft. Ze heeft nog maar nét ’t echte kruipen onder de knie, kan zelfstandig gaan zitten maarrrrr madam wil dus verder! Ze wil staan! Staan staan en nóg ’s staan! Zie hier!

Nah en ’n verslag van afgelopen dag komt nog wel hoor! ’t Was druk, chaotisch maar súpergezellig! Wellicht vind je er nog wat over bij haar of bij haar.

Jonne: “onze auto heeft ’n staart!”
Daarmee bedoelde hij de trekhaak…. 😉

Daarna vond ie t met name erg eng.

– Posted using MobyPicture.com

Afgelopen donderdag kwam m’n moeder met ’n kerstjurkje voor Robin. Had ze gevonden op ’n bazar en voor 2 euro mocht ze ‘m hebben. Nah, schattig toch! Echt extréém klef… maar tóch stiekem bést leuk, al zeg ik ’t zelf,hihi.

Robin gaat inmiddels als ’n spéér op haar knietjes de kamer rond. Ik ga niet eens meer moeite doen om die maillotjes te voorzien van antislip, het lukt zó ook wel! En sinds ’n paar dagen trekt ze zich ook dusdanig op, zodat ze op haar knieën in de box zit. En ach tuurlijk, als ik haar vasthou, kan ze ook staan maar zóver gaat ze zelf nog niet. Al denk ik eerlijk gezegd dat dát ook niet zo héél lang meer gaat duren.

Noem mij maar vréselijk naief maar waar ik dan weer totáál geen rekening mee had gehouden, was dat ze dat optrekken natuurlijk óók in haar béd kon gaan doen. Maar toen ik haar gisterenavond naar boven bracht en even tijdelijk in haar bedje legde om wat te pakken, zat ze daar ook al op haar knieën over de rand te staren. Dáár had ik nog ff niet op gerekend. En eigenlijk was ik daar zélf ook nog niet helemaal aan toe!!! Ik was nog maar nét aan ’t idee gewend dat ik haar niet meer zómaar zonder toezicht op de commóde kon laten liggen.

Dus terwijl Erik Jonne naar bed bracht, en daar nog wat verhaaltjes aan ’t voorlezen was, heb ik Robin daar ook maar ff bijgelegd zodat ik in állerijl de bodem van haar bedje kon laten zakken. En nu ligt ze in ’n diep gat en kan ik haar, toch zéker de komende 2 jaar, tót het moment dat zij ook ’n normáál bed heeft, nooit meer even snel ’n kusje geven terwijl ze ligt te slapen. En dat vind ik dus níx leuk!!!

Over nix leuk gesproken… ik was uiteraard érg nieuwsgierig hoe Jonne vandaag de aankomst van de goedheiligman zou gaan beleven. Op zich was de officiële intocht dit jaar zowaar héél dichtbij en ook ’t weer was stúkke beter dan verwacht. Maar aangezien de nacht wederom ietwat rommelig was verlopen, bleven we tóch maar lekker thuis voor de buis. En als ik Erik mag geloven (ik was er niet vanaf ’t begin bij, zoals ik zei, de nacht was op z’n zachtst gezegd nogal rommelig verlopen, en dan druk ik me nog heel subtiel uit) dan hebben we daar ook níx aan gemist. Het was wel leuk hoor en natuurlijk vond hij ’t in ’t begin ook heel interessant en zong ook lekker mee met allerlei Sinterklaasliedjes, voor zover hij die nog kende… het was tenslotte toch afgelopen máárt dat hij die voor ’t laatst gezongen had! Maar in tégenstelling tot een hoop ándere kinderen (denk ik dan maar), had hij ’t Sinterklaasjournaal niet gevolgd en zat dus niet echt lekker in ’t verhaal (iets met pakjes te water enzo, ik weet ’t niet). Kortom, ’t was éven leuk maar al snél verslapte de aandacht en ging zijn voorkeur tóch meer uit naar vrouwen met pit en modernere vormen van vervoer ipv paarden of stoomboten.

“Wat is ‘r met je auto gebeurd?” Erik z’n ouders kwamen nét binnen om even ’n paar uurtjes op de kinderen te passen.
“Huh? nix hoezo?” 
“Er zit ’n deuk in de motorkap en aan weerszijden ’n héle dikke kras!!”
“Jaja, en als ik dan ga kijken, roepen jullie héél hard GEFÓPT! o.i.d.”
“Neeeeeeeeee!!!” riepen ze allebei met ’n héél serieus gezicht!

Nu werd ik toch lichtelijk bezorgd… ik liep de deur uit en zag de auto recht voor ons huis staan (onder ons huis zitten kelders dus ik sta “één hoog”). Ik keek op de motorkap en zag daar idd ’n deuk in zitten en aan de zijkanten enórme krassen… langzaamaan begon ik te kóken van woede! WTF, wie heeft dát @#$%&^%* geflikt???? Ik bélde m’n vader en vertelde ’t. Die báálde ook als ’n stekker! Daarna belde ik Erik… “Heb gezien hoe onze auto eruit ziet?” Nee, had ie niet gezien… huh? maar waar stónd ie dan, waar heb je ‘m dan zaterdagavond neergezet?

En ineens herinnerde ik ’t me weer… ik hád ‘m daar helemaal niet neergezet! Onze auto stond aan de zijkant van ons huis, niet aan de voorkant!!! En… wij hebben ook ’n héél ander kenteken! YEEEEHHH, dat ís onze auto helemaal niet!!! PHOE!!!!! Het was gewoon ’n héle andere auto! Wel zelfde merk, type en kleur maar veel ouder, lelijker en die krassen en deuken zaten er duidelijk al ff in.

Door deze commotie kwam ik uiteindelijk wel te laat bij m’n afspraak. Maar, om dát nou hélemaal uit te gaan leggen… Nou goed, uiteindelijk was de afspraak (een sollicitatie) tóch iets wat totáál niet bij me paste so who cares 😉