Aangezien Robin vandaag op de kop af 4 maanden is, mag ze naast haar flesjes, nu ook ’n fruithapje. Dit hebben we 2 daagjes eerder gedaan, tijdens ’n gezellig avondje bbq’en met z’n allen. Uiteraard moest het worden vastgelegd. Maar de vieze gezichten die we hadden verwacht, kwamen helemaal niet. Ze vond ’t blijkbaar best wel lékker… nou ja… okay, na ’n tijdje was ze ‘r wel klaar mee.

Toegegeven, ’t is ’n btje ’n statisch filmpje en achteraf gezien, had ik de camera ’n tikkie moeten draaien. Maarja, dat is dus niet gebeurd. En laten we eerlijk zijn, jullie zijn uiteraard van hárte welkom om mee te kijken maar ’t is en blijft natuurlijk met náme voor óns leuk als naslagwerk! 😉

ps: dat gebrom dat je op de achtergrond hoort, is van ’t stoeltje waar Robin in zit, da’s zo’n trilstoeltje. Daardoor trilt ’t tafelblad mee.

Where to begin???

Erik is vandaag verder gegaan met ’t plaatsen van de schutting. Toen hij bíjna klaar was, liep hij met z’n voet tegen de boormachine aan die op de grond lag. Die was gewoon uit hoor, daar niet van, maar daarín zat een houtboor met zo’n héle venijnige punt. ’t Bloedde als ’n rúnd dus leek ’t maar beter om ff langs de EHBO te gaan. Aangezien ik geen oppas voor de kinderen had, heb ik de buurvrouw maar gevraagd of zij ff met hem heen en weer wilde rijden. (eerst getracht de buurman aan de andere kant te bereiken maarreh… ’t arme joch is ook de jongste niet meer, dus jah, dan gaat je gehoor achteruit! ;-))  Ennieweej, gelukkig was dat geen probleem. Alleen ’n btje jammer dat zij nog ’n x extra heen en weer moest, omdat Erik helemaal nix had meegenomen qua ID kaart, verzekeringskaartje, telefoon, nóem maar op 😉

Achteraf viel ’t gelukkig allemaal hártstikke mee. 1 of 2 hechtingen, ’n dikke pleister en ’n Tetanus prik later, (wat al met al toch zo’n 2 uur duurde) kon hij weer verder met waar hij gebleven was. En het is áf! Nouja, af… nu moet het worden geverfd en ‘r moeten nog plantjes in maar Jonne kan iig níet meer naar de tuin van de buren. Want hoe lief ik ze ook vind (en dat meen ik), ik vond ’t écht niet leuk dat hij daar iedere x rondliep. ’t Was zelfs zó erg dat hij wel ’s zomaar de woonkamer binnen liep en terugkwam met ’n appel of ’n banaan, terwijl de buurvrouw op dát moment op de bank ’n korte siësta lag te houden! En de éérste x kon ik daar nog wel om lachen maar toen ’t vaker gebeurde vond ik dat toch wel héél genánt!!! En eerlijk is eerlijk, ’n btje privacy vind ik toch ook wel prettig. Trouwens, buum (we noemen ‘m ook wel Wilson) kan ‘r toch wel overheen blijven kijken dusseh 😉

In de tijd dat Erik bij de Eerste Hulp zat, ben ik met Jonne gaan verven… nou… ik kan je zeggen: het was met récht “mét vérve!!!” 😀 Ik had geen kwasten dus hij mocht lékker met z’n vingers kliederen op een stuk overgebleven Rauhfaser behang. In éérste instantie vond ie ’t hélemaal nix maar na korte tijd wilde hij ’t tóch gaan proberen. En tóen ging meneer ook lós! 😉 Want náást ’t stuk behang (wat in feite écht best wel groot genoeg was) vond meneer ’t ook nodig om zijn handen iedere x aan zijn rompertje en z’n broek af te vegen dus die zagen ‘r ook steeds mooier uit. Verder zaten de tafel, de kinderstoel, de vensterbank enz enz… ook ónder! Ohwell, máákt ’t uit?! ’t Was géén buitenbeits ofzo maar gewoon onschuldige vingerverf.

Verder is Robin momenteel ’n tikkie ziekjes. Niet dat ze ‘r ziek uitziet, een groot deel van de dag was ze ook súpervrolijk. Ze hééft wel 3 rode vlekjes op d’r hoofdje maar ik kan nog niet écht ’n diagnose vinden waaraan zij voldoet. Bij tijd en wijle heeft ze flinke koorts wat even later weer helemaal is gezakt. Alleen vanavond was ze daar toch wel heel erg huilerig van. Toevallig had ik vrijdag al zetpillen in huis gehaald en dat werkt wel. Niet dat ik me verder zorgen maak maar ik hou ’t uiteraard wél in de gaten. Gelukkig ligt ze nog bij ons op de kamer in haar wiegje (net weer ff gevoeld, ze is nu niet warm cq koortsig, dus da’s goed).  

Deze week zijn de oudste 3 de hele week bij ons omdat hun moeder op vakantie is. Gisteren kwamen m’n ouders ook nog langs dus we hadden ’n gezellig huis vol.

Nou kan ik wel ’n héél verhaal gaan vertellen over hoe

• mijn vader en ik bij Karwei ’n tuinscherm gingen halen, 
• hoe we, om dat ding te vervoeren, een aanhangkar nodig hadden die je bij de Karwei  de eerste 2 uur gratis mag gebruiken
• dat er bij vooraf  telefonische ingewonnen informatie niet was verteld dat je voor ’n 1-asser zélf een extra kentekenplaat moet meenemen
• dat er ook ’n 2-asser stond waarvoor dat niet nodig is, maar die was kapot 
• wat voor ’n ontzéttende sjaggie bitch er achter de “service” balie stond, die ons op haar meest charmante manier te kennen gaf dat het voorál onze eigen verantwoording was als we dan maar ’n kartonnetje met ons kenteken op de aanhangkar zouden plaatsen. Dat je kans loopt dat de politie je daar ’n gigántische bon voor geeft.
• dat haar (overigens wél sympathieke) collega’s van de afdeling tuinschermen de desbetreffende dame ook ’n ongelofelijk k.w. vonden 😉
• wat voor ’n geklooi ’t was om die aanhangwagen aan te koppelen
• dat de medewerkers ‘r zélf eigenlijk ook niet zo héél erg veel (lees: niets!) van begrepen
• dat Karwei er alleen ’n paar touwtjes bij doet om goederen in de bak vast te zetten en géén spanbanden, nee, die kan je daar wél kopen, dát dan weer wel!

…maar je had er misschien bij moeten zijn om er de hilariteit van in te kunnen zien. ’t Was ’n héél karwei, dát is een feit. Maargoed, hij is ‘r.

Voorts hadden paps en mams gisterenavond ’n bruiloftsfeestje dus opa en oma bleven ’s avonds oppassen (ik vind Robin nog té jong om dat aan één van de oudste 3 over te laten).

En dat was ‘n leuk feestje! Heerlijk ouderwets in vóór* de kroeg aan ’t witbier lekker kletsen met allerlei gasten. Op zich kende ik, buiten ’t bruidspaar om, niet zo heel veel mensen. Maar dat maakte niet uit. Erik kwam veel bekenden-van-vroeger tegen en daar raakten we wel mee in gesprek.
*Het was voor mij de éérste keer in de kroeg sinds ’t rookverbod. En ach, soms, bij dit soort gelegenheden vind ik ’t nog wel ’s lekker om ’n peukie op te steken (ohhh, shame on me!). Daar had ’t bruidspaar rekening mee gehouden (góm is zélf ook roker), veel mensen stonden lekker buiten bij, naast, onder ’n partytent te kletsen. Niet alleen voor de rokers handig hoor, binnen was ’t namelijk bést wel warm en daar speelde ’n (overigens góed) bandje waardoor ’n goed gesprek niet echt meer mogelijk was. Kortom, voor elk wat wils.

’t Heeft ons iig doen beseffen dat we weer ’s wat vaker de kroeg in moeten duiken. Hetzij samen, hétzij (als dan niet onafhankelijk van elkaar) met vrienden. Da’s namelijk al véél te lang geleden. ‘r Staat me overigens sowieso iets bij dat ik nog ’s met haar en met haar bij Loetje zou gaan eten… pfff, als ik ‘r alleen al aan dénk begint m’n maag te knorren 😉

Tot die tijd, ’n geinig pleatjuh! 😉

Het is 2002, Cat en Erik kennen elkaar nog niet zo héél erg lang. Zijn állebei hélemaal lijp van muziek en willen elkaar de mooiste nr.s laten horen.

Cat: heb jij “Canary in a Coalmine” van The Police?
Erik: nee, heb ik niet
Cat Erik: (ff achter zíjn comp, 5 minuten later) maar nú wel! 😉

Met dít nr. realiseerde ik me pas écht wat de vele mogelijkheden van internet zijn. En daarnaast vind ik ’t ’n geweldig nr.

Dit is écht ’n kwaliteits bankstel! Ziet ‘r nog hártstikke goed uit en heeft absoluut géén beschadigingen. De kussens zijn nog vérre van doorgezakt en hij zit óók nog best lekker héérlijk!!! Alleen hebben wij ‘r, na herinrichting, geen ruimte meer voor dus met pijn in mijn hart moeten we er afscheid van nemen. Maarrrrr, wellicht kan ik jóu er gelukkig mee maken?!

Nou zóu ’t zomaar kunnen zijn dat ’t stofje niet helemaal jouw “soort-type-genre” is. Kén beuren… Dan krijg je ‘r gratis ’n lichtblauwe grand foulard bij. En dat is dus niet om de gaten o.i.d. in de bank te bedekken want die zitten ‘r niet in. De stof is hooguit licht verkleurd, thats all!

Doe ’n mooi bod en mail of bel ff, dan zit je binnenkort gegarandeerd lekker op je nieuwe tweedehands bankje.

Ohja: je moet ‘m wél zelf komen halen.

Vanaf ’t moment dat Jonne vast voedsel mocht eten tót dat hij ’n jaar of anderhalf / twee was, at hij nágenoeg álles. Ik kon daar zó van genieten, zo’n makkelijke eter. Hoorde en zag vaak héle andere dingen om me heen. Die wilde dit niet, die wilde dát niet, de één at alleen maar brood, de ander wilde ábsoluut geen stukjes in z’n eten, de 3e at helemáál niet… en Jonne at álles… àt alles… met de nádruk op àt…

Want sinds ’n tijdje zit hij ook in zo’n fase dat hij níx meer wil of lust. Alhoewel, ik geloof dat ’t op zich nog wel meevalt maar met náme groente is absoluut uit den boze! Fruit gaat ‘r allemaal wel in. Druiven, mango, ananas, appeltjes, já Linda, zélfs bananen! Maar groente… nope! No way! We hebben van álles geprobeerd, door elkaar, los, in kleine stukjes, grote stukken enz enz… paaien met de “als-dan” methode (áls je je bord leegeet, krijg je ’n waterijsje) maar ook dát maakt weinig indruk. Heel af en toe wil ’t nog wel ’s helpen als grote broer Sacha of grote zus Romana ‘m voert maar die komen ook vaak niet verder dan één of 2 happen. En dan zetten we z’n bord maar weer opzij. Maar dan krijgt ie ook níx anders meer! En ik vind ’t zwáár irritant! Temeer omdat ik weet dat hij ’t écht wel lust en dat ’t puur dwarsigheid is.
Wij moesten thuis álles eten. Natuurlijk waren ‘r dingen die ik niet lekker vond maar ik moest wél álles proeven waardoor ‘r momenteel eigenlijk maar weinig dingen zijn, die ik écht niet lust (heb niet voor nix zo’n “prachtig” figuurtje ;-)) Daarentegen lust Erik ’n stúk minder. En dan is ’t best moeilijk om je kind álles te leren proeven. Want: als papa ’t niet hoeft, waarom ik dan wél?

Maar nú heb ik iets nieuws ontdekt: verbieden! Dat ik daar niet éérder aan gedacht heb!!! Jonne zegt met ’n héle hoop dingen vaak eerst nee. Kusje geven voor ’t slapen gaan, boekje lezen, zélf de trap aflopen (ipv dragen) offeh…nou dát dus! En als je dan zegt “okay dán niet” en weg loopt, dan roept ie “wel wel!” Zo ook met eten… De afgelopen dagen hebben we héérlijk buiten gegeten. Naast al ’t gegrilde vlees had ik natuurlijk ook groente waaronder bv stokjes met champignons en paprika (is Luca voornamelijk hélemaal gek op). En in éérste instantie bood ik ’t ‘m wel aan maar dat wilde hij ’t natuurlijk niet hebben. Maar toen ik, weliswaar met ’n lach, zei dat hij ’t absoluut niet mocht, wilde hij ’t ineens wél! En vanavond ook weer. Ik had ’n bordje voor ‘m opgeschept met aardappeltjes, bloemkool en ’n schnitzeltje en zei dat hij ábsoluut géén bloemkool mocht eten. En nou mag jij drie keer raden wat hij als eerste op had 😉

BTW: ik zeg ’t wél anders dan wanneer ik écht iets verbied hoor. Dit is meer met ’n lach. We maken ‘r ’n soort spelletje van en tot nú toe werkt ’t. Want ik weet ook wel: in het verleden behaalde resultaten bieden geen garantie voor de toekomst maar hij eet nu weer éven net zo goed als voordat zijn peuterpubertijd begon. ’s Kijken hoelang dat zo blijft.

ff Wat ándere “momentjes-om-niet-te vergeten”: Jonne wilde vanavond buiten in de tuin met Robin op schoot zitten. Dat mocht uiteraard maar daar gaan wél altijd wat voorbereidingen aan vooraf, alsin: ff goed gaan zitten, kussentjes hier, kussentje dáár, mama moet d’r camera pakken, papa moet ‘r vooral héél dichtbij blijven want  zodra hij ’t zat is (of, zoals ze in ’t noorden en oosten zeggen “zodra hij er flauw van is” ;-)) zou hij haar zómaar van zich af kunnen duwen en dan is ’t maar goed dat ‘r iemand naast zit die haar snel overneemt. Maar toen hij uiteindelijk met haar op schoot zat, moest Robin blijkbaar naar hém kijken en zo legde hij op ehm… ietwat onorthodoxe wijze haar hoofd even recht. In ’n (tóch nog) onbewaakt ogenblik pakte hij haar hoofd als ’n bowlingbal, waarbij haar oogkassen en neus als de gaten fungeerden waar je je vingers in kan steken. Zucht… en Robin vond ’t blijkbaar állemaal wel okay óf was té beduusd om te reageren 😉 Daarna kreeg ze overigens wél ’n dikke zoen van ‘m hoor. 😉

Verder is Robin haar handjes aan ’t ontdekken… tenminste… dat deed ze toen haar oogjes ’t nog deden 😉 ’t is zó grappig om te zien hoe ze naar die dingen zit te kijken als volstrékt vreemde projectielen. Ik zal ‘r binnenkort ’s ’n filmpje van plaatsen. Tot die tijd voor de verandering maar weer ’s ’n paar foto’s.