Wat moet ik nog meer zeggen? Zie hier de trotse ouders met hun mooie meisje Famke. Het gaat gelukkig steeds beter met haar. Voor ’n uitgebreid verslag verwijs ik je ff naar hun eigen site. ’t Was héérlijk om ze allemaal te zien, Esther, Richard, Guusje én Famke (alleen Sanne miste ik nog maar dat komt vanzelf wel weer). ’t Was namelijk sowieso al erg lang geleden. De afspraak staat: volgende x in Breda en dat gaat niet lang duren! Nou Es, ga je nu maar lekker bezatten, ’t is je van harte gegund! 😉

Morgen ga ik hun mooie mooie meisje ’s ff van dichtbij bekijken…

… om maar ’s ff de naam van haar log ijdel te gebruiken… maar zo begin ik me langzamerhand wél te voelen. Absoluut k.met de welbekende.p. Moe, verkouden, benauwd, enz enz… gewoon algemeen blégh. Dat maakt mij ook niet gelijk ’t meest vrolijke persoon.

Ik las dit en ik vond ’t wel herkénbaar. Niet alles hoor en Jonne is ook al ’n stuk ouder maar toen Erik ‘m vanochtend meenam, om hem naar ’t KDV te brengen, kon ik wel janken. Ik miste ‘m gelijk verschrikkelijk en had ‘m het liefst per direct teruggehaald om vervolgens de héle dag vréselijk met ‘m te gaan knuffelen (wat ie natuurlijk absoluut niet toelaat maargoed). Gek genoeg heb ik ‘r ’n stúk minder last van, als ik ‘m zélf naar ’t KDV breng. Ook als ik ‘m daar huilend achterlaat. Héél soms gebeurt dat nog wel ’s maar ik weet gewoon dat dat altijd vrij snel over is en dat hij ’t daar vréselijk naar z’n zin heeft. En trouwens, als ie ’n dag bij me thuis is, en weer grúwelijk dwars en stík sjaggie is, dan denk ik, wat héerlijk dat je van de week weer lekker naar ’t KDV mag!!!

Daarnaast het gezeur van sommige mensen om me heen over wat ik hier wel en níet zou mogen schrijven… zucht… Ik val niemand persoonlijk aan, maak niemand zwart, zeik niemand af… noem nérgens naam en toenaam dus tot die tijd bepaal ik zélf wel wat er op mijn log komt te staan, laat iedereen daar nou ’s van doordrongen zijn. Ik word daar zó godsgruwelijk sjaggie van!!!

En als ik hún of hún log lees, dan word ik ook weer zó inténs verdrietig! Tegelijkertijd denk ik dan dat ik niet zo vréselijk moet zeiken en m’n zogezegde “zegeningen moet tellen”. Want misschien voel ik me dan niet zo lekker, in feite is ‘r met mij toch verrékte weinig aan de hand. En met de meeste mensen om me heen gaat ’t ook best goed.

Nou kortom, de hormonen nemen volgens mij nog al ’n loopje met me… al geloof ik dat je wel ’n ontzéttend ijskonijn moet zijn, als de verhalen op de bovenstaande links je niets doen.

Oh ik geloof niet dat ik voorheen vermeld heb, dat ik weer ’n baan heb. Ik werk sinds half september dus als secretaresse bij ’n bedrijf dat slangen van baggerschepen repareert. Of ik ’t érg boeiend vind? ehm… nou laat ik zeggen, ik hoop dat dat ’t ooit nog gaat worden… en dat meen ik. Tot die tijd… ’n spannend muziekje… 

Oh ps: ze wisten wél dat ik zwanger was hoor, toen ik daar ging werken… dat was gelukkig geen probleem voor ze.

Laten we ’t vandaag ’s ff niet over Jonne’s slaapgedrag hebben. Is ook niet nodig, ’t ging vannacht prima en ik moest ‘m vanochtend zowaar wakker maken dusseh.. 😉

Gisteren moest ik weer langs de gyn. Tja, nog steeds weinig vruchtwater maar nix alarmerends ofzo. Daarnaast groeit dochterlief prima. Toch willen ze ’t in de gaten houden, nah, ik vind ’t prima. Heb ook ff aangekaart dat ik best veel pijn in m’n buik heb en ook harde buiken enzo. Vroeg me af of dat te maken had met m’n werkomgeving. De loods waar ik werk, is nou niet de meest ideale werkplek voor ’n zwangere. Stoffig, smerig, niet goed geïsoleerd en ’t meurt er als ’n turkse autogarage (weet ik toevallig omdat ik ónze auto ook altijd bij ’n turkse autogarage breng… ’n héle goeie overigens, dát wel!!) Krijg ‘r bést wel hoofdpijn van. Op zich niet gek dat ’t daarnaar ruikt, de mannen hebben namelijk als hobby om hun oldtimers op te knappen en daar komt ’t nodige (auto!!!!-)spuitwerk bij kijken. Nah, en nog meer van dat soort rotzooi.

Voor ’t werk zélf (ongelófelijk boeiende administratieve registraties) (gaaaaap) hoef ik daar echt niet te zitten. Ik zit de godganze dag in m’n eentje, de telefoon gaat zélden en aanloop is ‘r ook niet, dus die bonnen e.d. kan ik ook nét zo goet mee naar huis nemen. Met één simpele handeling kan ik vanuit huis inloggen op ons systeem. Maar ik geloof dat de baas dát niet zo ziet zitten, helaas… god knows why…

Ik heb de gyn met moeite kunnen overtuigen dat ’t écht geen feest is om daar de hele dag te zitten en dat ik me écht afvraag of ’t wel goed is om daar in die gore dampen te zitten. Ik mag iig ’n weekje thuis blijven. Daarnaast adviseerde ze me om contact op te nemen met de bedrijfsarts. Daar moet ik nu a.s. dinsdag naar toe. Om half 5 :-S Net ’t moment dat ik Jonne uit het KDV moet halen… Nou goed, dan gaat ie maar ff mee, kan helaas niet anders. Van die bedrijfsarts moet ik nagaan wát voor stoffen er daar allemaal worden gebruikt. Nah, dat zal lekker worden. Betwijfel of dat allemaal ergens vast ligt. Want de artikelen die ze echt nodig hebben voor de officiële werkzaamheden (het repareren van slangen van baggerschepen, boeiend hé) dát ligt allemaal keurig achter slot en grendel. Dat is ’t niet. Het gaat dus met náme om die dingen die gebruikt worden voor de hobbys van de heren. ’t Spuiten van de auto onderdelen, de straalkabine, enz enz.

Nou goed, om dit verhaal niet nóg “stoffiger” te maken, brei ik ‘r nu maar weer ’n eind aan. Veel meer interessants heb ik toch niet te melden. We gaan ’n lekker rustig weekendje tegemoed met niet al te veel plannen. Nope, we gaan niet, zoals zij naar de intocht van de Sint in ’t durrup. Daar wacht ik lekker nog ’n jaartje mee (of misschien wel 2 ;-)). Wellicht dat ik nog ’n btje verder ga freubelen aan ’t geboortekaartje.

…en zó lag ie dus toen ik gisterenavond ging kijken, voordat ik naar bed ging 😉 Hihi, heb ‘m toch maar weer ff recht gelegd 😉 Vanmorgen werd ie om iets over half 7 wakker en schuifelde om kwart voor 7 onze slaapkamer binnen om nog ff lekker bij ons in bed te kruipen. Nah, dát vond ik best, we moesten ‘r tóch allebei om 7 uur uit.

En dát terwijl hij gisterenmiddag tóch nog ’n dikke 2 en ’n half uur heeft geslapen. Gek hé, ‘r valt werkelijk geen peil op te trekken.

Update: die slaapzak die Jonne aanheeft, is z’n zogenaamde “boevenpak”. ’t Is gewoon ’n slaapzak van de Prenatal maar je kan ‘m zó ritsen dat de benen apart zitten. Erg handig. Ik noem ’t een boevenpak, omdat ik ’t vind lijken op van die hondentrain-pakken… je weet wel, zo’n man die zo’n herdershond aan z’n arm heeft hangen, hihi! (we gaan niet uitproberen of ’t werkt hoor!!!) Eén groot nadeel: ze hebben ze maar in 2 maten: 74 en 90 en niet groter. Deze kan nog nét maar da’s geen kwestie van maanden meer…

Vraag me niet hoe ’t komt maar sinds ’n paar dagen wordt Jonne weer gruwelijk vroeg wakker. En ’t fijne is natuurlijk dat hij nu zélf z’n bed uit kan klimmen. Helaas is ie nog niet zo ver dat ie dan ook alleen naar beneden gaat, dvdtje aanzet en daar ff lekker gaan zitten buizen. Daar heeft ie ons toch nog steeds voor nodig… gelukkig maar, we zijn nog niet helemaal overbodig… zucht…

Vanmorgennacht was weer ’n hoogtepunt… of eigenlijk meer ’n dieptepunt. Hij had ff liggen hoesten dus eigenlijk zág ik ’t al aankomen. Na ’n tijdje hoorde ik dat ie z’n bed was uitgeklommen. Onderweg naar z’n kamer zag ik dat ’t 10 over 4 was… ja zeg, de groeten! Of, zoals hij zelf steeds roept als ie ’t ergens niet mee eens is “jah dóei!” (en probeer dán maar ’s je lach in te houden ;-)) Dus nam ik ‘m op schoot en ging op de schommelstoel zitten. Maar zoals ik al éérder heb verteld: dat ding is, ondanks ’t IKEA schapenvachtje dat ik ‘r op heb liggen, níet héél erg confortabel. Dus na ’n tijdje (geen idéé hoelang, hij heeft wel ’n nachtlampje maar om de klok te kunnen zien, is ‘r toch écht meer licht nodig) zijn we maar samen in zijn bedje gaan liggen. En ach… op zich gáát ’t best. ’t Heeft wel iets knussigs. Toegegeven: ’t is natuurlijk wat krapjes, 150 x 70 cm met z’n 2en waarvan ‘r ook nog één 5 maanden zwanger is… (jaja, i know, wellicht was ’n gewoon 1 persoonsbed tóch best handig geweest maargoed, die hebben we dus niet), maar álles is beter dan die stoel. En met dát in m’n achterhoofd bedacht ik me ook dat ‘r dan best ’n stevige lattenbodem inzit.

Ennieweej, dit ging met wisselend succes. Ik ben zélf geen ster in ’t stilliggen en daar heeft zoonlief ook last van. Elke x als ik dacht dat hij toch wel tegen ’t “in-slaap-vallen” aan zat, gebeurde er iets waardoor hij weer kláárwakker werd :-S Zelf kon ik tussen de bedrijven door rédelijk relaxt liggen maar slapen was dus geen optie!
“En mevrouw, wát ging ‘r op dát moment door u heen?” Nou dit logje bijvoorbeeld, m’n gedachtes gingen echt als ’n rázende tekeer… als ’n soort “voice over” in ’n film schoten de teksten door m’n hoofd. Jammer eigenlijk, dat je dat dan niet gelijk vanuit je hoofd naar je comp kan “teleporteren” want ’t uiteindelijke verhaal wordt natuurlijk áltijd anders dan wat je op dát moment denkt 😉 Tegelijkertijd zat ik me ook te bedenken dat ik maar ’n gewoon formaat dekbed op Jonne’s bed ga neerleggen want ondanks dat hij er niet zozeer onder wil liggen, is ’t voor degene die naast ‘m komt te liggen, toch best wel prettig. En ’n extra kussen in de buurt is ook geen overbodige luxe 😉

Na ’n tijdje was één van zijn lievelingsknuffels uit bed gevallen. Toen ik die voor ‘m ging pakken, ging hij op ’n dusdanige manier liggen, dat ik ‘r niet meer naast kon. Het leek er zowaar op dat hij tóch weer wilde gaan slapen dus kroop ik ‘r maar uit, terug naar m’n eigen bed. Onderweg zag ik dat ’t inmiddels half 6 was geworden. Phoe zeg, dat lag toch wel ’n stuk beter. Helaas was de euforie van korte duur… 20 minuten wel te verstaan. Want om 10 voor 6 schuivelde hij onze kamer weer binnen. Dus wij weer terug naar zijn bedje. Deze keer nam ik nog wél ff m’n eigen dekbed mee. Op zich lag dát wel beter maar Jonne was wakkerder dan ooit.

Uiteindelijk hebben we ’t nog ’n klein half uurtje uitgehouden en toen stapte papa maar onder de douche. Die had de babyfoon blijkbaar niet uitgezet waardoor hij de hele nacht uitgebreid mee had kunnen genieten en dus ook niet meer had kunnen slapen. Vanaf dat moment had ’t voor ons ook geen zin meer om te blijven liggen.

Nu zit ik hard te dubben of ik ‘m vandaag overdag maar wakker zal houden. Zelf vind ik ’t natuurlijk ook wel erg prettig om nog ff ’n tukkie te doen maar als dat nou ten koste gaat van z’n normale nachtrust, dan moeten we ’t maar niet doen… ik ben ‘r nog niet uit. We zullen ‘s kijken hoe de dag verloopt…
 

*De titel is overigens gejat van ’n HEUL MOOI liedje van John Lennon – How do you sleep… 
(klik op de titel om ’t te horen)

Update: Ik heb ‘m om half 2 toch maar ff op bed gelegd en zoals verwacht, slaapt ie als ’n roosje… ook daarin is hij erfelijk belast: ik slaap eerlijk gezegd ook liever overdag dan ’s nachts 😉 Maarja, dakennie hè…

Een paar minuten geleden heb ik ’n smsje van Richard ontvangen dat hun dochter is geboren. 
Ze heet

Famke

Lieve Esther en Richard, van hárte gefeliciteerd! We hopen snél te mogen komen kijken.

In ’t kader “alle schaamte voorbij” wat prachtige foto’s van paps en mams. Ik zit momenteel met ’n zwaar ontstoken oog. Hoe ik daar áán kom? géén idee… ik hoor liever hoe ik ‘r af kom want ’t doet behoorlijk zeer! Straks maar ff langs de apotheek. De laatste x dat ik dat had, was volgens mij op de middelbare school. Romana had ’t ook laatst, wellicht heb ik ’t wel van haar… en nee, we gebruiken niet elkaars make up! 😉

Mijn hémel, ik zie ‘r uit als ’n slachtoffer van huiselijk geweld, hahahahahaha! Had vanmorgen bijna ’n brievenopener nodig om m’n oog open te krijgen.

Verder nog ’n charmante foto van paps die naar z’n dochter ligt te luisteren. Eerlijk gezegd hoort ie, naast mijn hartslag, nog niet héél erg veel vanwege mijn eigen isolatiewandje én de placenta die (net als bij Jonne destijds) aan de voorkant ligt.

Verder heb ik eigenlijk niet zo héél veel te melden. Het uit ’n beker drinken van Jonne gaat best goed. Je moet ‘m er ff toe zetten maar dan gaat ’t wel.
Vandaag hebben we gelukkig vrij. Ik had stiekem gehoopt dat ie lekker uit zou slapen maar rond 8 uur zat ie alweer beneden. Ohwell, hopelijk gaat hij vanmiddag nog ’n tukkie doen. Ik heb voor vandaag niet écht veel plannen. Erik heeft de auto mee en ’t weer nodigt niet écht uit om naar buiten te gaan. En zéker niet met zo’n lep-oog

Okay, toegegeven, hij is ‘r behóórlijk laat mee… maar dat dóet ‘r niet toe. Het ís eindelijk zover! Onder lichte druk van de KDV juf (ze gééft ‘m gewoon geen tuitbeker meer) drinkt Jonne nu EINDELIJK uit ’n gewone beker. En natuurlijk gaat ‘r écht nog wel ’s wat overheen maar hij kán ’t bést! M’n liefie is alleen gewoon ’n btje lui en heeft nou eenmaal liever zo’n gemakkelijke tuitbeker. Nah, dát doen we dus niet meer hé! (hooguit ’s avonds als hij nog wat water wil, voordat ik ‘m naar bed breng)

Update: ’t gaat nog niet allemaal vanzelf hoor… vanmorgen wilde hij nix drinken uit ’n gewone beker. Maar we blíjven volhouden 😉 En ik zeg ook niet dat ik die tuitbeker nooit meer tevoorschijn haal. Net wat Esther zegt, ik heb ook weer geen zin om de hele tijd met ’n dweiltje achter ‘m aan te lopen… maarrr… géén standaard tuitbeker meer.