Ohja, de ARBO arts, daar moest ik gisteren dus heen. Ik heb hem ’n korte samenvatting gegeven van de situatie. Ook heb ik ‘m verteld dat ik (hoogstwaarschijnlijk) zwanger ben en dat de spanningen van de hele soap mij en de baby geen goed doen. Dat ik vorige week donderdag voor ’n spoed echo moest en dat ‘r morgen weer één moet worden gemaakt.

 Concluderend dat ik natuurlijk niet echt ziek ben maar gezien die zwangerschap, wél rustig aan moet doen, moet ik vanaf 4 augustus weer aan de slag. Nou is dat ’n maandag en ik werk nooit op maandag dus voor mij is dat dan vanaf 5 augustus. Ik heb vandaag nog gebeld of hij ’t niet ’n paar dagen kon uitstellen maar dat was helaas onmogelijk. Nou goed, dat zijn (aangezien ik naast mijn gewone vakantie nog 1,9 vakantiedag heb) hooguit nog 3 dagen op en neer. In het rapport, of, de “probleemanalyse” zoals ze dat bij ARBONED noemen, staat, dat werkgever heeft laten weten werkneemster vrij te stellen van werk. Ben blij dat dit nog ’s even door hém ook wordt aangehaald al maakt dat voor die paar dagen ook bijna nix meer uit.

Vorige week heb ik, op advies van ’n juriste van Het Juridisch Loket, overigens een aangetekende brief gestuurd naar het bedrijf, waar ik nog even refereer aan het 2e voorstel van voormalig bazin L. Ik verzoek daarin om helder en duidelijk op papier te zetten

• wát er zal worden uitbetaald
• hoe het het eventuele salarisverlies door belastingafdracht, zal worden gecompenseerd
• de toezegging dat ik gewone loonstrookjes zal ontvangen
• én ’n brief dat ik, zoals vermeld, tot einde contract (31augustus 2008) ben vrijgesteld van werk.

En aangezien het contract bijna verlopen is, verwacht ik daar binnen een week schriftelijk antwoord op te krijgen. Nah, die brief is vorige week woensdag 16 augustus juli, verstuurd en zoals je wel kan verwachten, heb ik daar nog nix op gehoord. Ik moet ’s kijken wat die juriste daarvan vind, maar aan haar heb ik eerlijk gezegd ook erg weinig. Zij zou voor mij uitzoeken of ’t wel eerlijk is, dat het bedrijf mij, in verband met ziekte, nu maar 70% mag uitkeren. Dit deed het bedrijf waar ik oorspronkelijk in dienst ben, namelijk nooit en dat doen ze ook bij m’n collega niet, die zich ook heeft ziekgemeld. Meten met 2 maten dus. Maargoed, ik zit dus nog steeds te wachten op antwoord van haar.

Ohwell, ik ga ‘r wel zitten hoor, die dagen. Mijn neus kan bést leger, bij wijze van spreke 😉 Maar verwacht van mij de minimale inspanning. Ik zing m’n tijd wel uit. My goodness, wat verlang ik naar de week van 11 augustus. Dan heb ik dus vakantie en dan hoef ik nooit meer iets met die gasten te maken te hebben. Al verwacht ik wel weer dat ik om m’n centen moeten soebatten… ’t zijn écht rátten!

Ennieweej, nu weer ff concentreren op morgen… 16 uur… ben benieuwd of “het” zich al wil laten zien en of alles goed is. Zenuwachtig? Neuh, dat niet… we zien wel… Ennieweej, u snapt, u hoort wel weer van ons.

Gisteren hadden we ’n feestje van mijn ouders. Mijn moeder is namelijk in maart 70 geworden, mijn vader werd in mei 69 en in april waren ze 44 jaar getrouwd (jaja, phoephoe, nou nou!). Kortom, reden voor ’n feestje. Expres gepland in de zomer want dán heb je tenminste mooi weer… eh… nah…

Zoals ik al eerder aangaf, had ik ze die dag éigenlijk willen verrassen met ’n kaartje en ’n predictorstick ofzo, om ze te vertellen dat er (hoogstwaarschijnlijk wel) weer ’n kleinkind aan zit te komen. Maar dat hebben we dus uiteindelijk niet gedaan omdat ’t allemaal nog ’n tikkie onzeker is. Achteraf hadden we ’t volgens mij mákkelijk kunnen doen. Ik hoor van álle kanten dat ’t helemaal niet gek is, dat je met 6 weken nog helemaal niets ziet. Nou goed, we merken ’t hopelijk a.s. donderdag wel.

Maargoed, ik had ’t dus over dat feestje. Aangezien mijn moeder ’n echte oud-Aalsmeerse is, en ’n groot deel van de vriendenkring daar ook uit die buurt komt, wilde ze graag met vrienden en familie lekker gaan varen op de Westeinderplassen om vervolgens te gaan bbq’en op één van de eilanden daar. Tja, misschien héél naief maar als je dat maanden van tevoren boekt, verwacht je op 20 juli geen moesson regenbuien, toch?

En zo vaarden we gisteren middag met poncho’tjes en paraplu’s op, over de Westeinderplassen en eerlijk gezegd: hét hád ook wel wat. Jah, weinig uitzicht daardoor ;-)… nee, valt wel mee, het heeft overigens ook écht grote delen níet geregend! Op het eiland van de schipper kregen we nog ’n uitleg van ’n palingvisser. Als ik héél eerlijk ben, duurde me dát nét ff te lang, al vond ik de paling die de beste man had meegenomen, echt héérlijk!!! En Jonne trouwens ook. Jonne was de hele tijd aan ’t rondrennen en het water zag hij, gek genoeg, niet als ’n remming. Hij had dan wel zo’n mooi vestje om, maar je moet ‘r toch niet aan dénken dat je kind ineens in ’t water valt. Ben dan ook érg blij dat we daar niet zijn blijven bbq’en. Dat werd gelukkig op ’t laatste moment tóch maar verplaatst naar de kas van de histerische Histórische tuin.

Aangezien Jonne die ochtend om HALF 11 wakker was geworden, (herstel, ik heb ‘m wakker moeten máken!!!) had ie ’s middags geen tukkie meer gedaan. Met als gevolg dat hij rond ’n uur of 5 echt volkómen instortte. En ondanks dat hij wel héél even in z’n buggy had liggen slapen, werd ’t voor ons rond ’n uur of 6 toch écht tijd om op te stappen. Hij werd wel héél erg hangerig en huilerig.

Had stiekem gehoopt haar nog ff te zien die dag, maar dat is ‘r, door omstandigheden, helaas niet meer van gekomen. Ik twijfel ‘r niet aan dat dat binnenkort écht nog wel gaat gebeuren.

De terugweg was niet zo’n feest omdat zoonlief maarliefst 3x moest overgeven. Neeeeee, het was níet die paling, anders had ik ‘r zélf ook last van gehad… wat ’t wél was, ik heb géén idee. Thuis zijn we maar snel met z’n tweeën in bad gegaan. Maarja, daar word je dan wél weer heel erg wakker van. Uiteindelijk lag hij om ’n uur of 8, half 9 op bed.

Morgen moet ik, het kader van onze eeuwig durende, meeslepende soap, in Amsterdam naar de ARBO arts. Kan mij niet zo schelen hoor, dat ik helemaal daarheen moet, ik kan Jonne dan lekker bij m’n ouders in Amstelveen droppen.

…volgende week is wél pas volgende week donderdag hé…
Maar iig alvast héél erg bedankt voor jullie lieve berichtjes en voorzichtige felicitaties. Da’s wel héél gaaf hoor!

’t Is géén geheim dat Erik en ik samen best graag nog ’n kindje willen. Ik word hélemaal week van al die zwangere meiden om me heen: San, Esther, Marjan, Annemieke, als ik hun logjes lees… en ’n tijdje terug, bij Hannah op kraamvisite met die überknoeperige Isa op schoot…dan denk ik DIT WIL IK OOK WEER!!! 
Dus om dat ook te realiseren, ben ik ’n tijdje terug met de pil gestopt en zijn we “hard aan ’t werk gegaan” 😉 En zo was ik, na één keer gewoon ongesteld te zijn geweest, de 2e keer behoorlijk over tijd. Ach ja, Erik kan me nog nét niet zwanger kijken maar qua vruchtbaarheid zit ’t bij ons nog stééds best wel goed ;-).

Ik had die week wel wát van bloedverlies maar ’t zette niet echt door. Vriendinnetje Hannah wees me er op dat dat wel ’s innestelingsbloed kon zijn. De eerste test op vrijdag gaf nog nix aan. Maar aangezien ik die week daarop nog stééds niet “ongi” was, heb ik ‘r nóg maar ’n test tegenaan gegooid. Tja, die was overduidelijk! Ik was ben zwanger! 😀

Ja hoo, wacht nou even, lees nou éérst nog ’s ff verder…

Ik voel me ‘r wat wazig onder. Heb al diverse keren tegen Erik gezegd, dat het me nix zal verbazen als dit tóch niet goed afloopt. Heb geen duidelijke aanwijzingen dus echt onderbouwen kán ik ’t niet. Het is puur m’n gevoel maargoed, ik zit ‘r wel vaker hé-le-maal naast dusseh…
Ben gelukkig niet misselijk ofzo al heb ik wél ’t gevoel alsof ‘r ’n steen op m’n maag ligt. Maar dat zou ook wel weer héél goed te maken kunnen hebben met die soapperikelen rond m’n werk. (ik moet dinsdag naar de ARBO arts, zal ’t zéker ff aankaarten!) 
Daarnaast heb ik ook al last van bandenpijn (ja nú al!), maar ik kan me herinneren dat ik dat bij Jonne ook al héél vroeg had. Als ik op m’n rug in bed lig en ik moet niezen of hoesten… dasniefijn!

Gisterenavond zag ik dat ik ’n klein b’tje bloed was verloren en had ik ook wat buikkramp. Dat zat me niet lekker. Gelijk vanmorgen de vk praktijk maar ’s gebeld. Ik héb weliswaar een afspraak voor de 30e staan maar ik wilde van hén toch ’s ff weten wat ik hier nou mee aan moest. Die dames daar zijn gewéldig want ‘r werd voor mij geregeld dat ik vanmiddag gelijk in ’n ’t ziekenhuis ff ’n echo kon laten maken. 

Dus zo zaten Erik en ik vanmiddag om 13:15 uur op de afdeling PoliGyn. De echoscopiste heeft ’t uitgebreid bekeken maar tot nu toe zag ze alleen nog maar een vruchtzakje. Of ‘r wat ín zat, kon ze nog niet goed zien. Op zich nog niet gek hoor, ik ben krap 6 weken. Nu moeten we volgende week terugkomen voor ’n nieuwe echo.

Hoe ik me nu voel? Tja, ik weet niet. ’n b’tje vaag. Niet verdrietig ofzo maar ook niet specifiek heel blij, eigenlijk ben ik ‘r ’n tikkie ambivalent onder… Ben uiteraard erg nieuwsgierig naar de echo van volgende week en dan zíen we wel hoe ’t verder gaat lopen… Als ’t wél goed is, dan is dat natuurlijk gewéldig maar zo niet… tja, dan zál dat wel ’n reden hebben en dan gaan we ’t gewóón nóg maar ’s opnieuw proberen…. 😉

Hiermee gaat overigens wel mijn voorgenomen plannetje totáál de mist in. Er zijn wat mensen om ons heen waaraan ik al verteld had van de positieve test. Alleen mijn ouders zou ik ’t a.s. zondag vertellen, aangezien ze die dag ’n feestje geven. Was wel nieuwsgierig naar hun gezichten en of mijn moeder het al aan me had gezien. Dat beweerde ze vroeger namelijk altijd “als jij ooit zwanger bent, hoef je me dat niet te vertellen, dan zie ik dat aan je, da’s moeders instinkt“, Och, bij Jonne was het ook ’n verrassing, hahaha! Nou wonen we ook niet bij elkaar om de hoek en zien elkaar nou ook weer niet zó vaak, dus daar kan ’t natuurlijk ook aan liggen.
Maargoed, dat ga ik dus nu niet meer op die manier doen. Ik heb m’n ouders vamiddag maar ff gebeld en ’t hele verhaal verteld. En wederom zei ze dat ze ’t niet wist 😉

Waarom ik dit hier in zó’n pril stadium meld? Gewoon omdat ik ál mijn logjes wil bewaren als ’n soort naslagwerk voor mezelf voor later… en daar hoort deze ook bij.

In navolging van haar heb ik ook van die dingen waar je “liever niet over logt”. Zoals de peuterpuber die momenteel in optima forma ons huis… ehm… nou “terroriseert” is ’n tikkie overdreven maarreh… meneer houdt het áárdig vol, zuwwuhmazegguh. Van die driftbuien net als in die tv programma’s en waarvan íedere ouder roept “nó way dat ik ’t zó ver laat komen!!!”

Met náme het slapen is ’n drama. Achja, ’t is en blijft ’n kindje van mij hé 😉 Jajaja, ik krijg álles momenteel dubbel en dwars terug, joepie de poepie! Rond ’n uur of half 8, 8 uur hebben we Jonne naar bed gebracht en nét om ’n uur of 10 heb ik ‘m er maar weer ff uitgehaald en naar beneden genomen. De groeten, ga daar nog maar ’s ff ’n half uurtje uitrazen. Of 3 kwartier… dat werd ’t geloof ik uiteindelijk. Ik heb ’t vermoeden dat ’t toch te maken heeft met ’t feit dat ’t zo lang licht blijft. Zit ‘r hárd over te denken om binnenkort ’s ’n verduisteringsrolgordijn aan te schaffen. Lijkt me ’n zéér nuttige investering.

Vanuit ’t KDV hoor ik héle andere verhalen. Daar is ’t geen klein driftkikkertje… daar gaat ie wél gelijk slapen als ie in bed wordt gelegd, daar ligt ie niet op de grond te spartelen wanneer hij z’n zin niet krijgt. GODZIJDANK! Nah, toch maar ’s vragen hoe zij dat dan doen…

En ach, als dit alles is, dan kan ik ’t écht wel handelen hoor! Blijft ie toch wat langer op? Ik vind ’t best. Kan daar niet zo héél erg mee zitten hoor, mits ie dan gewoon de rést van de nacht doorslaapt en dat gebeurt gewoon.

Ik zócht ’n ander filmpje. Die reclame van moeder met zoontje in de supermarkt, zoonlief krijgt, nét als hier, ook z’n zin niet, dreigt stennis te trappen maar moeder is ‘m nét ff voor door zélf als ’n peuter op de grond te gaan liggen spartelen! Staat daarna op, kijkt zoon aan met ’n blik van “dit bedoelde je toch? ik dácht ’t ff niet?!” en lopen samen weer verder. Maargoed, die kan ik dus niet vinden. Vond déze ook wel erg leuk! 😉

Daar stond ze, vrolijk als altijd. Met ’n koffertje in haar hand werd ze bij me in de auto gezet. Ach, dat gebeurde wel vaker. ’t Was nu weliswaar geen maandagavond maar woensdagavond maar dat had zíj niet in de gaten. En dat mama deze keer niet meeging, maakte ook niet echt indruk.

Ook bij ons thuis was ’t héél gezellig! Wat drukker dan normaal omdat de ándere kids ‘r nu ook waren maar dat was geen probleem. Ze kreeg heerlijk veel aandacht én ‘n waterijsje, speelde met de meiden, met de kassa en met Jonne.

Voor ’t slapengaan leek ’t me wel gezellig om ze met z’n 2en in bad te stoppen. Nou dát was láchen hoor! Spetterdespatterdespat!!! En met zoveel sóp!!! GOEHOED!

Tot ’t moment kwam, dat ik haar naar bed wilde brengen. Het bed van Luca, waar ze toch al vaker in had geslapen. Toen was ’t ineens niet leuk meer… mama toe… mama toe!!!! MAMA TOE!!!!! Luidkeels begon ze te snikken om vervolgens níet meer op te houden! MAMA TOE!!!!

En wát ik ook deed… lekker met haar op de schommelstoel, boekje lezen (okay, dát was even leuk, bij Erik op schoot), zachtjes voor haar zingen… niets maar dan ook níets hielp… 1 x had ik ‘r bijna in slaap maar toen ik haar neer wilde leggen, schrok ze wakker om vervolgens weer héél hard te gaan huilen.

Juul zou ’n nachtje bij ons komen logeren omdat Cynthia en Toine morgenochtend vroeg de verhuizers over de vloer krijgen om de héle handel naar het nieuwe adres te brengen. Maar helaas zag zij zelf het logeerpartijtje zónder mama ábsoluut niet zitten. En zo stond ik ’n kleine 3 uur later weer op de stoep van ’t oude adres met ’n inmiddels in de auto in slaap gevallen Juul.

Dag lieve Juul, kom je wel weer snel ’n keer gewoon spelen???

Vanmiddag in Kijkduin was Jonne zwáár gefascineerd door de draaimolen. Als het aan hém had gelegen,
waren we nog véééééél langer blijven kijken. Maar erín? Neuh, dát wilde hij ábsoluut niet!

Het houdt maar niet op. Het begint zo langzamerhand echt op ’n ordinaire soap te lijken. Afgelopen vrijdag heb ik ’n mailtje van iemand ánders binnen het nieuwe bedrijf gekregen, waarin staat dat zij de hele afwikkeling heeft overgenomen van voormalig bazin L. Ik heb nu dus gelúkkig geen contact meer met L maar met E.
Jah, niet dat ’t veel uitmaakt want zij begon haar eerste mailtje ook al over mijn dreigement met ziekmelding en dat mijn toon buitengewoon onredelijk en ongepast  was. Tuurlijk meid!

Ik heb haar geschreven dat het feit dat ik mij ziek wil melden absoluut géén dreigement is maar wel degelijk een gevolg van de situatie van afgelopen week. De stress begint bij mij namelijk behoorlijk hoog op te lopen door al het heen en weer getrek, vage voorstellen en de rommelige communicatie die zich de afgelopen dagen heeft voorgedaan. Overigens ligt de constatering of ik al dan niet ziek ben, niet bij de werkgever maar bij een bedrijfsarts. Ik heb aangegeven dat ik mij te allen tijde beschikbaar hou om me te melden bij een dergelijke instantie.

Over wat ongepast is of niet, daarover zou ik graag nog eens een discussie met haar willen voeren. Wat ik uitermáte ongepast vind, is dat het nieuwe bedrijf niet bereid is om mij op papier hélder te tonen hoe zij een eventuele afvloeiingsregeling in gedachte heeft. Dit wordt mij slechts per mail in telegram stijl te kennen gegeven hetgeen multi-interpretabel is. Waar ik bij L. al diverse keren om verzocht heb, is een proefuitdraai van de loonstrookjes van de maanden juli en augustus 2008, waarop vermeld staat wat het over te maken bedrag gaat worden, met daarbij helder vermeld wat mijn opgebouwde vakantietegoeden zijn.
Maar met náme ook omdat L heeft toegezegd dat salarisverlies door hogere belastingheffing zou worden gecompenseerd. Ik ben dan wel benieuwd op wat voor manier. Ik wil wél dat ’t allemaal kosher gebeurt, dat ik zeker weet dat ik later géén gezeur heb met het UWV, mocht ik die nodig hebben. Tot op heden heb ik nog geen overzicht van ze ontvangen. En waarom? Ik heb werkelijk géén idee. En dát stinkt nog al, vind ik! Dat riekt naar vage praktijken.

Omdat ik niet weet van welke zaken zij allemaal op de hoogte is, voel ik mij genoodzaakt een samenvatting van de afgelopen week te geven zodat zij ook míjn kant van het verhaal meekrijgt. (die samenvatting ga ik hier overigens niet weer helemaal vermelden, als je ’t wil weten, moet je me maar ff mailen, dan stuur ik je een kopietje van ’t mailtje dat ik haar gestuurd heb)

In haar mailtje zegt ze dat ze mij gevraagd hebben om naar kantoor te komen “al was het maar om in overleg tot afronding te komen“. Dit is door L absoluut nooit zó naar mij toe gecommuniceerd. Het was óf het voorstel zónder meer aannemen óf op kantoor het contract verder uitdienen. Bij voorkeur liet ze dan aan ’t eind van de dag weten, dat ik de volgende dag op kantoor moest komen (om ’t vervolgens nét zo hard weer af te zeggen als je álles dan had geregeld). Laten we het nog eens hebben over onredelijk en ongepast gedrag.

Als laatste schreef ze dat ze “geen behoefte had om verdere negatieve energie te besteden aan communicatie op deze manier“. Met betrekking tot die negatieve energie en communicatie op deze manier, geef ik haar groot gelijk. Ik had het ook héél graag anders gezien. Ik had graag gezien dat dit op een nette manier door de werkgever was afgehandeld. Navraag bij diverse juridische instanties bevestigen mijn gevoel dat dit een vérre van nette manier is.

Ik zit er sowieso over te denken om maandag maar ’s ff bij de huisarts langs te gaan, al was ’t alleen maar om mijn ziekmelding kracht bij te zetten. Ik ben er erg goed in om álles altijd maar weg te baggatelliseren maar dit vreet écht aan me. Daarnaast loopt ik ook al dik ‘n half jaar met ’n neusverkoudheid die maar niet over wil gaan. Nou weet ik eerlijk gezegd ook weer niet wat mijn huisarts kan doen aan ’t feit dat ik “on the edge of a nervous breakdown” ben van deze situatie. ’t Is niet dat ik kalmeringstabletten nodig heb ofzo want zo uit het zich niet bij mij. Hoe en wat dan wel? Jah, géén idee. Nou goed, we zien wel.

Kortom… u hoort wel weer van mij! Geloof me, er komen binnenkort ook héus wel weer vrolijkere berichten op dit log hoor!!!

Klik en luister
Hele verhalen zijn ’t. ik versta ‘r helaas nog niet zo heel veel van. Misschien komt dat ook wel door die speen in z’n mond. Toch vind ik ’t wel erg schattig om te horen.

’t Geluid is via de babyfoon opgenomen met ’n voicerecorder in de comp 😉

Uiteraard ligt ie inmiddels héérlijk te slapen.

Gisterenmiddag in dat telefoongesprek met bazin L, sommeerde zij mij om half 5 ’s middags (ik zie ’n patroon) dat ik vandaag dan toch maar naar kantoor moest komen, aangezien we nog steeds geen overeenkomst hadden bereikt. Dit natuurlijk met het risico dat ik ook voor ’n dichte deur zou te komen te staan (zie het verhaal hieronder.) Daarop antwoorde ik “Dan meld ik me bij dezen ziek! je regelt het maar!” 

Wat ik hieronder ook al schreef: aan ’t eind van ons telefoongesprek zei ze dat ze alsnog e.e.a op papier wilde zetten qua uitbetaling en beloofde mij dat ze dat gisterenavond naar mij toe zou mailen. Dit heeft ze overigens niet gedaan.

Vanmorgen ontving ik van haar ’n smsje, met de vraag of ik al bereikbaar was. Ik heb haar terug gesmst dat ik geen telefonisch contact meer met haar wilde, dat ze ’t allemaal maar op papier moest zetten. Ik wil alles zwart op wit. Heeft ze op m’n voicemail ingesproken dat het mailtje er idd aan zou komen maar
dat de ziektewet van het nieuwe bedrijf, geen 100 maar 70% uitkeert.

Ik heb haar teruggesmst dat ik helemaal geen overeenkomst heb met dat nieuwe bedrijf maar met mijn oorspronkelijke werkgever.

Echt, ik word hier hélemaal gestoord van! Ze zoeken ’t maar uit maar mij krijgen ze niet klein! Al vreet ’t wel energie. Ben van plan om vanavond idd maar weer ’s naar een rechtswinkel te gaan.

UPDATE: Het is inmiddels bijna 13 uur. Ondanks haar voicemailbericht waarin ze zegt dat ik rond 10 uur het mailtje zal ontvangen, heb ik nog nix gezien. Het is blijkbaar ’n zware bevalling. In de lijn der verwachting zal ik ergens aan ’t eind van de middag wel iets van haar ontvangen waarin mij vast weer e.o.a. genereus aanbod wordt gedaan. Tot die tijd heb ik overigens ook nog steeds (ff checken -> nee) géén salaris van juni bijgeschreven gekregen.

In de afgelopen maanden, herstel, in het afgelopen half jaar, heb ik regelmátig mensen telefonisch te woord gestaan, die met werkgever een sponsorovereenkomst hadden en op hun geld zaten te wachten. Deze mensen werd stééds maar weer een worst voor gehouden dat ze hun geld over ’n paar weken, maanden, écht zouden krijgen. Ik vond ’t altijd érg moeilijk om die mensen geloofwaardig te woord te staan, zéker als ’t al de zóveelste keer was dat ze belden en de eerder afgesproken datum al diverse keren was verschoven. Inmiddels hoor ik, horen wij, mijn collega’s en ik, bij diezelfde groep mensen die om z’n geld moet soebatten.