Zowaar begint zoonlief tegenwoordig zélf dingen in z’n mond te stoppen. Zie hier ’n demonstratie van de krentenbol met boter. Maat houden is nog niet helemaal z’n sterkste punt. Alsin: dat je éérst je mond moet leeg eten voordat ‘r ’n nieuwe hap bij kan. En dat de blaadjes van de rozenstruik volgens hem ook best lekker smaken, vind ik dan weer ’n minder goed idee.

Naast ’t feit dat hij nog steeds snótverkouden is, heb ik vandaag ook geconstateerd dat er linksonder ’n kies aan het doorkomen is. Verbazingwekkend. Hij heeft bij lange na nog niet eens al z’n gewone tandjes! Maargoed, het zij zo. Dit alles bij elkaar maakte hem erg hangerig en zeurderig. Daarom heb ik maar besloten om hem morgen niet naar de opvang te brengen maar heb ik mijn ouders gevraagd om ’n dagje op te komen passen. Laat ‘m nog maar ff 1 dagje thuis hangen, uitsnotteren. Bovendien vinden zij dat ook hartstikke leuk hoor, dus ik sla 2 vliegen in 1 klap! 😉

Daarnaast ben ik erg benieuwd hoe ik me zélf morgen zal voelen. Ik heb nl vanavond voor een jaar verbonden aan de sportschool en dus voor ’t eerst getraind. Nah, best lekker bezig geweest. Daarna als afzakkertje nog ff ’n zonnebankie genomen, hihi! Goed, we zien wel… ben benieuwd of ik morgen spierpijn heb. Ik ga nú iig slapen!!!

Ohja, hoe ’t allemaal gaat en is gegaan enzo…

Vrijdag maar weer aan ’t werk gegaan. ’n Groot deel van de dag waren we maar met z’n 3en aanwezig. Van ’n totaal van 8 en dan reken ik daar ook de dame nog bij die op de dagen werkt, die ik vrij ben. Ondanks dat ik nog ’n b’tje moet zoeken hoe het systeem werkt en in welke volgorde bepaalde dingen moeten, was ’t wel ’n relaxed dagje.

Jonne was, zoals ik al zei, nog stééds ’n b’tje hangerig en als het niet goed zou gaan bij de kinderopvang, zouden Erik z’n ouders ‘m ophalen. Eerst leek het er ook daadwerkelijk op maar het is achteraf niet nodig geweest. Gelukkig maar. Ach, ik hou ’t er maar op dat ’t voor hém ook gewoon wennen is, in combinatie met ’n flinke verkoudheid en doorkomende tandjes.

Dat resulteerde er overigens toe dat hij gisteren weer gruwelijk vroeg wakker werd: 6 uur, thank u very much! En omdat ik nachtdienst had gehad, had Erik de ochtenddienst. Op dat zélfde tijdstip werd Luca ook wakker met de mededeling dat ze misselijk was. Ik dacht, neem maar ’n slokje water, dan gaat ’t vanzélf wel over. Helaas. 2 minuten later hing ze boven de wasbak (ahnééééhé, níet daar!!!) over te geven. Dus ik Jonne overgenomen en Erik naar Luca gedirigeerd. Ik voel me erg verwand met de oudste 3 kids van Erik maar de grens ligt bij mij zéker bij poep en kots! Dát laat ik aan Erik over.

Luca was de héle dag hangerig en niet lekker. Alles wat ze at, kwam ‘r weer nét zo hard uit. Ook Sacha kreeg, naar mate de dag vorderde, last van hoofdpijn, misselijkheid en voelde duidelijk warm aan. Eigenlijk was Romana de énige van de 3, die zich wel okay voelde en was de hele dag lekker buiten met vrienden. Tot na het eten… en ze nét ’t toilet niet meer haalde en (mensen met ’n zwakke maag moeten híer maar ff afhaken!!!) de héle gang onderkotste!!!

Gelukkig was ik boven met Jonne bezig want als ik ’t gezien had, was het er bij mij ook spontaan uitgekomen. Dus zo stond Erik even later de vloer in gang, de deuren in de gang, de verwarming in de gang, het kastje in de gang etc etc schoon te soppen. Hé gezellig!

Goed, ik ga nu met Jonne naar ´n verjaardag. Ik ga alleen met Jonne omdat de rest ziekjes of juist herstellende is maar geen vut heeft om mee te gaan.

Ondanks dat die steen op m’n maag nog stééds niet helemaal opgelost is (waarvan ik overigens nog stééds géén idee hoe ik ‘r aan kom, wil ook liever weten hoe ik ‘r áf kom!), ga ik morgen toch maar weer aan de slag. Vind dat natuurlijk niet erg genoeg om voor thuis te blijven.

Ben wél benieuwd hoe ’t met Jonne zal gaan. Die is toch nog stééds niet helemaal lekker. Ik denk zélf niet dat ’t te maken heeft met wennen aan de opvang maar meer met ’t doorkomen van ’n aantal nieuwe tandjes (1 boven en 1 onderin, we tellen nu maarliefst 7 stuks!). Maar goed, ik heb ’n "back up", mocht ’t toch weer zo zijn, dat hij eerder moet worden opgehaald, dan zullen Erik z’n ouders dat doen, dus dat is wel heel prettig.

Ik zal u later uiteraard berichten hoe alles is verlopen. Nu lijkt ’t me verstandiger om m’n bed in te gaan. Ik heb tenslotte géén idee hoelang ’t me gegund is om te blijven liggen, aangezien Jonne vannacht ook weer aardig heeft lopen spoken…

Vandaag gaat wel weer ietsje beter… tenminste… zo begón ie overigens niet. Op zich heb ik geslapen als ’n blok maar toen ik wakker werd, kon ik m’n dekbed zo’n b’tje uitknijpen (ja sorry voor deze details). Ik voelde me nog stééds ernstig gammel.

Jonne heb ik wel naar de opvang gebracht. Hij leek nl gewoon wel helemaal gezond, zowaar geen snottebel en hij was ook best vrolijk. Bovendien had ik gisteren gekeken, hij had géén koorts. Vond ik ook best prettig want toen ik terugkwam, ben ik gelijk m’n (toch nog ff verschoonde) bed weer ingedoken. Om half 12 ging de telefoon. De dame van de opvang. ’t Ging met Jonne tóch niet helemaal lekker. Huilen huilen, niet willen eten, niet willen drinken, niet willen slapen… kortom: ’t was maar beter dat ik ‘m toch maar ff kwam ophalen. Achgossie! Toen ik ‘r aan kwam, zag ie ‘r ook súperzielig uit met van die rood-omrande ogen en toch weer die snottebel (maar dát kwam natuurlijk allemaal door ’t huilen).

Thuis heb ik tóch geprobeerd om ‘m iets te laten eten. Dat ging redelijk dus wat ‘r nou aan de hand was, ik heb géén idee. Vrij snel daarna heb ik ‘m maar op bed gelegd want hij bleek bést erg moe te zijn. Nah, dat was wel duidelijk, hij heeft dik 3 uur liggen slapen.

De door mij zorgvuldig bereidde spagetti smáákte me voor geen meter! Nah… whatever. Morgen heb ik iig sowieso vrij dus dan heb ik nog ’n dagje respijt. Maar mijn plan is om vrijdag ábsoluut weer te gaan werken want behalve dat ik ’n b’tje het gevoel heb alsof ‘r ’n steen op m’n maag heb liggen, gaat ’t wel weer.

Ik moest bij déze foto ’n b’tje aan háár denken… 😉
’t Misstaat ‘m overigens niet, vind ik zélf. Al hoop ik natuurlijk dat ie ‘r voorlopig nog géén 1 hoeft. Btw: de bril was natuurlijk binnen ’n splitsecond alweer af hé. Hij ging ‘r nl héél raar van kijken! Nu hij ‘m zélf op heeft gehad, trekt ie ‘m hopelijk in ’t vervolg wat minder vaak van Erik z’n neus. 😉

M’n hoofd, m’n nek, m’n oren, kaken, rug, ellebogen, vingers, heupen, kniën… alles alles alles zeurt, jammert en doet pijn. De thermometer geeft bij mij 38,88 en bij Erik 39,35 aan. Jonne ligt godzijdank nét te slapen. Hij is de énige zónder koorts maar is wél erg hangerig en loopt continú met ’n snotneus. Valt niet tegenop te vegen.

Leuk hoor, als dát je 1e dag bij je nieuwe werkgever is. In eerste instantie dacht ik, ach, gaat wel over, niet zeuren. Maar eerlijk gezegd werd ’t alleen maar erger. "We hebben nog taart, wil je ’n stukje?" Echt hártstikke lief bedoeld maar bij ’t idee alleen al, draaide m’n maag 3x rond. Tijdens de lunch heb ik met véél moeite geprobeerd om ’n rijstwafel met jonge kaas naarbinnen te werken…Pffffffff!!! Hij is wél binnen gebleven maar niet van hárte.

Rond ’n uur of 2 dacht ik, dit gaat gewoon écht niet. Elke x als de telefoon ging, moest ik zó hard nadenken wat ik moest zeggen! En geloof me, zó moeilijk is dat niet. Erik was inmiddels ook al naar huis gegaan, die voelde zich ook minstens zó beroerd.

Laat ik ff héél duidelijk zijn: het zijn ontzéttende leuke, lieve behulpzame mensen allemaal en mits gewoon gezond (ik dan) ben ik ervan overtuigd dat ’t hartstikke gezellig is. Alleen nu… tja, nu ben ik ff niet zo gezellig. Nu verlang ik alleen maar héél ernstig naar m’n bed en "zien we morgen dan wel weer!"

Nou joepiedepoepie, dat wordt lache: Erik en ik voelen ons állebei hondsberoerd! Hij heeft last van z’n darmen en ik ben ‘r rond ’n uur of 5 al uit geweest omdat ik moest overgeven. Iets waarvan ik me niet kan herinneren wanneer ik dat voor ’t laatst gedaan heb. In ieder geval níet tijdens m’n zwangerschap of daarna. Daarbij loopt zoonlief ook al sinds gisteren met ’n constante snottebel rond.

We roepen állebei "als ik niet… dan was ik mooi in bed gebleven" Maarja, ík m’n eerste werkdag en hij heeft vandaag ook ’n aantal belangrijke beslissingen te nemen mbt het voortbestaan van z’n krant.

En nee, ’t zijn géén zenuwen ofzo. Daar heb ik nl helemaal geen reden toe. Ik dacht eerder aan de paëlla maar die heeft Erik niet gegeten. Nou goed, we zullen zien hoe ’t verloopt maar u snapt dat ik blij ben als deze dag voorbij is.

Vandaag nog ff kunnen genieten van ’n laatste dagje aanklooien. Vanaf morgen ben ik ’n working mom. Vanaf morgen moet ik 3 dagen per week werken en gaat zoonlief 3 dagen per week naar de kinderopvang… hmmm… jaaahhh, ’t zal vast wel héél erg leuk worden… denk ik… hoop ik… ga ik gemakshalve maar vanuit! 😉

Zoals verwacht heeft Jonne ’t vanmorgen wel naar z’n zin gehad bij de kinderopvang. Hij had nauwelijks door dat ik wegging, zo druk was ie. Later bleek dat ie wél ff was geschrokken toen hij zich alsnóg realiseerde dat ik weg was. Nah, op zich vind ik dat heel normaal en eigenlijk ook wel weer prettig om te weten dat ik toch niet helemáál inwisselbaar ben. In ieder geval zeiden de dames dat ’t verder hártstikke goed was gegaan. Hij had wat gegeten, wat gedronken en zélfs ook nog ’n uurtje of 2 geslapen! Jah duh, hij zal zélf ook wel moe zijn geweest van afgelopen nacht.

Van dat slapen van mij is uiteindelijk bar weinig terecht gekomen… ’n klein uurtje geloof ik, toen moest ik ‘r alweer uit om ‘m weer op te halen. Eerst zag ie me helemaal niet maar na ’n paar x roepen, wel en da’s wel mooi om te zien hoor, hoe die oogjes dan ineens beginnen te glimmen. Gek genoeg was ie vanaf dát moment wél weer ineens héél aanhankelijk. Waarschijnlijk had hij zoiets van, dát overkomt me géén 2e x, hihi! Tja man, vanaf dinsdag gaat dat toch écht 3x per week gebeuren. Ach, daar went ie ook wel aan hoor. ’t Kan nou eenmaal niet anders, helaas. Hmm, tóch van de week nog maar weer ’s ’n Staatslot aanschaffen. Tot die tijd vind ik dít ’t beste en leukste alternatief.