Vandaag zijn mijn ouders exact 50 jaar getrouwd. Dat hebben we uiteraard niet zomaar voorbij laten gaan. Maarja, ’n maandag is ook weer zo’n maandag (zo’n maandag) dús vierden we het gisteren met vrienden, familie, ooms, tantes, nichten, neven en de enige 2 kleinkinderen. Laten die laatste 2 nou van mij zijn.

En ja, dan heb je tóch ’n soort van verplichting hè 😉 Ik moet eerlijk zeggen… de inspiratie was ver te zoeken. Anderzijds hadden we wél ’n reputatie hoog te houden. We hebben namelijk een langlopende geschiedenis van stukjes en dingetjes op dit soort gelegenheden. Maargoed, nog nooit met de kleinkinderen erbij… er lag dus een zware taak op mijn schouders…

Toen bedacht ik me ineens dat mijn vader (a.k.a. Hannes) getrouwd is in jacquet. Naar aanleiding daarvan heb ik voor Jonne een jacquet gehuurd (wat nog niet eens eenvoudig was) en voor Robin bij hen een heerlijk “over the top-bruidsjurkje” gekocht!

Ik had de naïeve gedachte dat ik wel iets kon instuderen met ze ála dit dansje… het nummer zélf was namelijk al maanden ’n favorietje bij de kinderen… WHAT WAS I THINKING????

Nee natuurlijk deden mijn kinderen dat niet!!! Robin had nét een paar weken hard geoefend op dit nummer voor de Koningsspelen 2014 dus die wilde helemaal geen ander dansje. Zij deed dus ook gewoon haar eigen interpretatie van “Doe de Kanga” op een totáál ander liedje. Vergis je niet: die “armen-over-elkaar-stoere-houding” horen daar ook helemaal bij!!!
Maakt ’t uit? Nee voor geen méter, het zag ‘r schitterend uit!
En Jonne… kewle Jonne bedacht zijn eigen moves en stal daarmee de show én tegelijkertijd alle harten!!! :wub: #heultrotsopallebei!!!!

Gisteren waren mijn ouders op visite. Die wonen niet écht in de buurt, dus die komen vaak ’n hele dag. ’s Middags kwamen ook Erik z’n ouders (die wel in de buurt wonen en die ’t, naast de kleinkinderen, ook leuk vinden om mijn ouders te zien) ff langs. Het was zowaar bést mooi weer dus hebben we lekker in de tuin gezeten… nou ja, lekker… ik voel me momenteel zwaar beroerd. Catje heeft amandelen, oh als eieren zo groot! Vrij vertaald naar dit gedicht. Inclusief stierennek, zweetaanvallen en gewrichtspijn. Neeee, don’t worry, nix Mexicaans ofzo. Gewoon ’n ordinaire Hollandse but-zomer griep. Ik voel me zo ziehielugggg!!! M’n buurman was zo aardig om ff voor me naar de apotheek te gaan voor ’n pot Tijgerbalsem en ’n doosje strepsils. Dat eerste helpt wel ’n btje, die strepsils heb ik na een halve snel terzijde gelegd. Wat is dát vies zeg! Ik heb ’t maar ’n btje verdoofd met ijsklontjes maar als iemand ’n goed middel tegen ontzettende keelpijn kent, dan hoor ik ’t graag.

Gelukkig ging Jonne vandaag naar ’t KDV. “Gelukkig” klinkt misschien ’n btje bot maar als ik me zó voel, heeft ie aan mij ook niet veel en daar kan ie lekker spelen. Robin heb ik wel thuis gehouden. Vond ‘r namelijk gisteren nogal aan haar oortje zitten dus wilde ik ff aanzien hoe ’t ging. Heb d’r lekker bij me in bed genomen en dat ging prima. Allebei veel geslapen en op de momenten dat ze wakker was, lag ze heerlijk te kraaien en van d’r rug naar d’r buik te draaien. Oh en ik heb ‘r eigenlijk niet meer aan d’r oortje zien zitten dus als dat zo blijft, gaat ze morgen denk ik wél naar ’t KDV.

Ennieweej, ik ga weer snel ’n tukkie doen. Heb wel weer genoeg achter m’n laptopje gezeten. Maar wilde deze mooie plaatjes tóch ff met jullie delen.

Vanmorgen maar weer ff naar ’t gemeentehuis geweest  voor de “erkenning van het ongeboren kind“. We wísten al wat ’t inhield, we hadden ’t tenslotte de vorige keer ook al zo gedaan. Eigenlijk is ’t ook ’n formaliteit van 3 x nix hé… De vorige keer mochten we dan nog beslissen welke achternaam ’t kindje zou krijgen, deze keer werd dat automatisch hetzelfde… (beide keren  Erik z’n achternaam). Dan wordt er ’n uitdraai gemaakt, waarop onze gegeven staan en dat de moeder toestemming verleent dat de vader zijn kind erkent en daadwerkelijk diens achternaam zal dragen. Krabbel van mij, krabbel van Erik, krabbel van de ambtenaar and that’s about it! Dit alles wordt uitgedraaid op zo’n mooi groen velletje, waarop nog ’n heuse stempel van de gemeente Vlaardingen opkomt en binnen 10 minuten sta je weer buiten! Meer is ’t niet… ’t kóst ook nix (ja zeg, moet ‘r nog bíjkomen! 😉 )

Wat wij overigens niet wisten is dat je ’t kind moet aangeven in de gemeente waar het wordt geboren en niet waar het woonachtig is. Dus mocht dochterlief nou eventueel wél weer in ’t ziekenhuis worden geboren, dan zal Erik haar moeten gaan aangeven in Schiedam, aangezien Vlaardingen sinds vandaag géén ziekenhuis meer heeft. (tja, óf elk willekeurig ander dorp met stal en kribbe waar wij eventueel op het moment suprème zullen zijn… 😉 )

Ohja, maar wat ik nou bijna vergeet te vermelden: daarna hebben we voor zoonlief heuse glij-ijzers (glaai aaizurrzzz maid!) gekocht!!! Kewl héy! Ik bedoel… kijk naar ’t weer! Dan móet je toch ’t ijs op met ’t joch! Je weet nooit wanneer ’t ooit weer zal kunnen. Nou goed, ik wacht nog héél ff… durf ’t nu nog niet aan. Bovendien zit ie vandaag en morgen op ’t KDV dus dan kan ’t toch niet… En als we dan tóch te laat zijn: ze zijn uitschuifbaar van maat 24 tto 35 dus ze gaan wel ’n paar jaartjes mee. Maar ik hoop écht dat we ze één dezer dagen kunnen gaan gebruiken, lijkt me hélemaal leuk!

Ze zagen er práchtig uit, állebei!
Wie? oh, de oudste dochter van Erik z’n zus ging vandaag trouwen.

Joyce (wát ’n lijntje heeft die vrouw!!!) had ’n práchtige strapless jurk aan met steentjes op ehm… hoe noem je dat gedeelte van de jurk, het “lijfje”??? We hadden ’t er nog over, wat is ’t toch dóódzonde dat je die jurk eigenlijk maar één x aan kan/mag. 
Mike had ’n grijs pak met ’n roze overhemd en roze stropdas. Héél stijlvol. En wat wel mooi was, vader en schoonvader hadden ook ’n grijs pak met roze overhemd en roze gestreepte stropdas. Niet ’t zelfde natuurlijk maar wél erg mooi. Vraag me af of dit bewust op elkaar is afgestemd. Zou zómaar kunnen.

Vanavond zijn we bij de receptie geweest. En of ’t nou écht handig was om Jonne daar ook mee naartoe te nemen, daar ben ik nog niet helemaal uit 😉 Die rende natuurlijk ’t héle zaaltje rond. Nou vind ik dát niet zo erg maar als je ‘m niet in de gaten hield, rende die ook naar buiten of de keuken in. We zijn dan ook uiteindelijk maar héél eventjes gebleven.

Elke x als ik/wij op een bruiloft zijn geweest, gaat er bewust en onbewust door mijn hoofd hoe ík mijn bruilof zou willen. Het moge duidelijk zijn, Erik en ik zijn niet getrouwd. Of dat ‘r ooit van zal komen, ik weet ’t niet (het kóst nog al wat, voor de kosten van ‘n gemiddelde bruiloft kan je héél leuk op vakantie!)  maar ik heb natuurlijk bést zo m’n gedachtes over hoe ik ’t zélf zou willen.

Als we ’t écht groots aan zouden pakken, geloof ik dat ik ’t qua locatie nog ’t liefst hier zou willen doen. De ceremonie zélf, het eten, het feest, allemaal op één en dezelfde locatie, lijkt me hélemaal geweldig. Mits mooi weer natuurlijk. Maar of ’t daar ooit van komt…

En jij? Zijn jullie getrouwd? Zo niet, waarom niet? Enneh, komt ’t er ooit nog van of denk je neuh, ik hoef geen boterbriefje te hebben om mijn liefde voor mijn wederhelft te bewijzen. Offeh, wil jij ’t wel en zit je te wachten totdat hij/zij je EINDELIJK ’s vraagt??? 😉

Ohja, hoe ’t allemaal gaat en is gegaan enzo…

Vrijdag maar weer aan ’t werk gegaan. ’n Groot deel van de dag waren we maar met z’n 3en aanwezig. Van ’n totaal van 8 en dan reken ik daar ook de dame nog bij die op de dagen werkt, die ik vrij ben. Ondanks dat ik nog ’n b’tje moet zoeken hoe het systeem werkt en in welke volgorde bepaalde dingen moeten, was ’t wel ’n relaxed dagje.

Jonne was, zoals ik al zei, nog stééds ’n b’tje hangerig en als het niet goed zou gaan bij de kinderopvang, zouden Erik z’n ouders ‘m ophalen. Eerst leek het er ook daadwerkelijk op maar het is achteraf niet nodig geweest. Gelukkig maar. Ach, ik hou ’t er maar op dat ’t voor hém ook gewoon wennen is, in combinatie met ’n flinke verkoudheid en doorkomende tandjes.

Dat resulteerde er overigens toe dat hij gisteren weer gruwelijk vroeg wakker werd: 6 uur, thank u very much! En omdat ik nachtdienst had gehad, had Erik de ochtenddienst. Op dat zélfde tijdstip werd Luca ook wakker met de mededeling dat ze misselijk was. Ik dacht, neem maar ’n slokje water, dan gaat ’t vanzélf wel over. Helaas. 2 minuten later hing ze boven de wasbak (ahnééééhé, níet daar!!!) over te geven. Dus ik Jonne overgenomen en Erik naar Luca gedirigeerd. Ik voel me erg verwand met de oudste 3 kids van Erik maar de grens ligt bij mij zéker bij poep en kots! Dát laat ik aan Erik over.

Luca was de héle dag hangerig en niet lekker. Alles wat ze at, kwam ‘r weer nét zo hard uit. Ook Sacha kreeg, naar mate de dag vorderde, last van hoofdpijn, misselijkheid en voelde duidelijk warm aan. Eigenlijk was Romana de énige van de 3, die zich wel okay voelde en was de hele dag lekker buiten met vrienden. Tot na het eten… en ze nét ’t toilet niet meer haalde en (mensen met ’n zwakke maag moeten híer maar ff afhaken!!!) de héle gang onderkotste!!!

Gelukkig was ik boven met Jonne bezig want als ik ’t gezien had, was het er bij mij ook spontaan uitgekomen. Dus zo stond Erik even later de vloer in gang, de deuren in de gang, de verwarming in de gang, het kastje in de gang etc etc schoon te soppen. Hé gezellig!

Goed, ik ga nu met Jonne naar ´n verjaardag. Ik ga alleen met Jonne omdat de rest ziekjes of juist herstellende is maar geen vut heeft om mee te gaan.

Grote zus Maantje is ’n gewéldige assistent-moeder voor Jonne!

Ik heb 2 broers. De één was er zondag nog met m’n schoonzus. Met de ánder heb ik ruzie. Behóórlijke ruzie zelfs. Dusdanig, dat ik hem, na járen van gezeik en de zoveelste publieke vernedering vlak voor Jonne’s geboorte, heb gezegd dat ik ‘m voorlópig níet meer wil zien. Wat míj betreft zelfs nooit meer, als hij niet verandert en op z’n minst z’n excuses aanbiedt! (maar alléén als ie ’t ook daadwerkelijk meent! If not: don’t even bother!!!)

Vind ik dat erg? Ja natuurlijk vind ik dat erg en ’t doet me ook ontzéttend veel verdriet. Maar na járen lang stelselmátig (al dan niet publiekelijk) te zijn áfgezeken en de les te zijn gelezen, vond ik ’t genoeg geweest. Ik ben, godbéterhet, ’n volwássen vrouw, en verwacht daarnaar te worden behándeld en níet als ’t kleine zusje die je de les kan lezen.

Mijn ouders zitten daar, hoe vervelend ook, soort van tussen in. Alhoewel… meer door mij. In die zin, meneer schijnt zélf niet zo door te hebben, hoezeer hij mij door de jaren heen heeft gekwetst met zijn acties. Sterker nog: mijn opmerking dat ik hem niet meer wilde zien, kwam als ’n “complete surprise” bij hem. Verbázingwekkend, in mijn ogen omdat ik hem in de loop der járen toch op diverse (subtiele maar ook zéker mínder subtiele!) manieren heb laten weten dat ik zijn manier van reageren zéér onprettig vond en dat hij mij daar o.a. ook héél erg onzeker mee maakt! Het feit dat het sindsdien nooit is veranderd, heeft mij het gevoel gegeven, dat mijn woorden nooit echt tot hem zijn doorgedrongen, of in íeder geval geen indruk hebben gemaakt, maar ik kán me vergissen.

Vanmiddag was ik bij m’n moeder en die vertelde dat broer “zo’n leuk cadeau voor Jonne had gekocht…” Nou vráág ik je???????????? Ik snáp daar écht de bállen van hoor! Wat dénkt zo iemand nou??? Zélden tot nooit heb cq hád ik contact met die gozer, behálve tijdens familieverplichtingen, waar hij me dan, zodrá hij de kans kreeg, ’s ff flink kon “neerhoeken” en nú ineens gaat hij cadeautjes voor mijn zoon kopen… Ben ík nou gek offeh… In mijn ogen sla je dan ’n aantal stappen over!!!

Graag júllie mening hierover! Maar laat ik éérst ff aan ’n partijtje ónvervalste zélfreflectie doen (iets wat mij vaak wordt verweten, níet te doen!) Néé, ik bén géén lievertje, néé, ik ben níet op m’n bekkie gevallen, nee, ik ben níet altijd even subtiel cq diplomatiek. Máárrrr: er bestáát altijd nog zoiets als “baas boven baas”! (it’s a family thing, u know!) En op de momenten dat ik door broer “op mijn plaats” werd gezet, sloeg ik volkómen dicht! Ik kon daar níet tegenop omdat ik tóch altijd “overruled” werd. Hij is verbaal véél sterker dan ik. En dat staat iedere x weer garant voor ’n enórme knauw in mijn voorzichtig opgebouwde zelfvertrouwen. Niet omdat ik ‘r niet tegenop kon (’t hoeft van mij écht geen wedstrijdje te worden wie de sterkste is) maar omdat het váák ten overstaande van diverse buitenstaanders gebeurde, ik de steun miste van bepaalde mensen (ouders, ándere familieleden???), die hém vertelde dat ie ’n b’tje moest dímmen (neuh, eerder het tegenovergestelde!) en ik me daardoor altijd zo klein voelde, zo nix, zo nietig. Achteraf dacht ik dan altijd “ik had dít moeten zeggen, of dát!” Maarja, dan was ’t te láát. En dan werd ik zó godsgruwelijk kwáád dat iemand mij zó onzéker kon maken!!! WIE DÉNKT DIE GOZER DAT HIJ ÍS???

Natuurlijk is het niet netjes om de vuile was buiten te hangen, I know. Het zal me door de familie dan ook niet in dank worden afgenomen, dat ik dit schrijf… of, nah, dat ik ’t schrijf is tot dáár aan toe, maar dat ik ’t ook daadwerkelijk publicéér!!! SHAME ON ME!! En ik wil hier ook niet ’n partijtje zíelig lopen doen maar ik ben oprecht benieuwd naar de meningen van anderen. Ik wil tips! Misschien moet ík ’t wel anders aanpakken. Ook wel ’s zoiets bij de hand gehad? Hoe heb je dat toen aangepakt? (mocht je ’t niet hieronder willen vermelden, dan kan je me natuurlijk ook altijd nog mailen) Moet je kosten wat kost altijd maar met je familie om kunnen gaan? Alles van ze pikken, for the sake of the family? Ik ben héél benieuwd!

UPDATE: Mij is zéér dringend verzocht om dit stukje te verwijderen omdat het blijkbaar als zéér kwetsend wordt ervaren. Dat vind ik oprecht héél vervelend. Toch haal ik ’t niet weg. Niet omdat ik willens en wetens wil kwetsen, in tégendeel. En als men dat wél zo ervaart, dan spijt mij dat zeer. Maar als ik ’t nu zou verwijderen, dan zou dat voelen als zelfcensuur en ’n beperking op mijn vrijheid van meningsuiting! Dit zal men belachelijk vinden, so be it! Dit soort reacties ben ik inmiddels wel gewend. Met dít berichtje stel ik me verdómme hártstikke kwetsbaar op, wil ik laten weten hoezeer de hele situatie mij dwars zit en hoe verdrietig ik hierover ben. Helaas schijnen sommigen dat níet zo te (willen) zien en hechten blijkbaar meer waarde aan het onder de pet houden van deze vuile was dan aan die onnózele gevoelens van mij. Dat is jammer, héél erg jammer en verrótte pijnlijk maar ik ga ‘r níet voor buigen! De consequenties die men daaraan meent te moeten verbinden, neem ik voor lief!

(tijdje later….)

(nóg ’n tijdje later…)

***ZUCHT!!!***

Nadat paps en mams vanochtend eerst zélf hadden gebadderd (vind je ’t niet schattig dan, die roze handdoek om m’n hoofd? ;-)) , was ’t tijd voor Jonne én Luca d’r pop! Ik had Luca nl beloofd dat we sámen onze kinderen zouden gaan badderen. En dat werd héél gezellig, kíjk maar!

Voordat we vanochtend wederom naar de verloskundige moesten, zijn we ff langs het gemeentehuis geweest. Nope, niet ff snel getrouwd ofzo. Maar juist omdát we dus niet getrouwd zijn, moesten we wel ff voor erkenning van de ongeboren vrucht.
Bij dezen is Erik nu óók officieel de vader van ons kind en we hebben ook vastgelegd dat de baby zíjn achternaam krijgt. Leek me wél zo handig. Temeer omdat de ándere 3 kids ook Erik z’n achternaam dragen. Aangezien Luca nog vakantie had, mocht zij met ons mee en heeft van deze gelegenheid een foto gemaakt.

De verloskundige had overigens alleen maar weer goed nieuws. Alles was goed, baby groeit goed, hartje klonk goed, allemaal goed goed goed. Ach, da’s altijd prettig om te horen natuurlijk. Ohja, alleen m’n ijzergehalte was wat laag dus ik moet aan de conserveblikjes… ohnee, aan de spinazie enzo. Nah, dat vind ik geen straf. Ohja, en géén melk meer bij ’t eten want dát vermindert nou juist weer de opname van ’t ijzer in ’t bloed. Beter is ’t, om ’n sju’tje o.i.d. te nuttigen. Tja, jammer, want ik ben gék op melk, zéker bij ’t eten, maar ’n sjú’tje vink ook lekker (bij voorkeur dan wél vers!)

Voorts nog ff bij de Ikea geweest om m’n bureautje verder op te leuken enzo o.a. dmv ’n prikbord, wat plantjes en nog wat opbergblikken. ’t Wordt stééds leuker! Hoop nu alleen dat ’t van ’t weekend droog blijft, zodat Erik ’t openslaande raam kan afverven. Dan kunnen ook de scharnieren ‘r weer op en dan kan ie tenminste dícht! HET IS KOUD HIER!!!