Zoals verwacht heeft Jonne ’t vanmorgen wel naar z’n zin gehad bij de kinderopvang. Hij had nauwelijks door dat ik wegging, zo druk was ie. Later bleek dat ie wél ff was geschrokken toen hij zich alsnóg realiseerde dat ik weg was. Nah, op zich vind ik dat heel normaal en eigenlijk ook wel weer prettig om te weten dat ik toch niet helemáál inwisselbaar ben. In ieder geval zeiden de dames dat ’t verder hártstikke goed was gegaan. Hij had wat gegeten, wat gedronken en zélfs ook nog ’n uurtje of 2 geslapen! Jah duh, hij zal zélf ook wel moe zijn geweest van afgelopen nacht.

Van dat slapen van mij is uiteindelijk bar weinig terecht gekomen… ’n klein uurtje geloof ik, toen moest ik ‘r alweer uit om ‘m weer op te halen. Eerst zag ie me helemaal niet maar na ’n paar x roepen, wel en da’s wel mooi om te zien hoor, hoe die oogjes dan ineens beginnen te glimmen. Gek genoeg was ie vanaf dát moment wél weer ineens héél aanhankelijk. Waarschijnlijk had hij zoiets van, dát overkomt me géén 2e x, hihi! Tja man, vanaf dinsdag gaat dat toch écht 3x per week gebeuren. Ach, daar went ie ook wel aan hoor. ’t Kan nou eenmaal niet anders, helaas. Hmm, tóch van de week nog maar weer ’s ’n Staatslot aanschaffen. Tot die tijd vind ik dít ’t beste en leukste alternatief.