Vandaag gaat wel weer ietsje beter… tenminste… zo begón ie overigens niet. Op zich heb ik geslapen als ’n blok maar toen ik wakker werd, kon ik m’n dekbed zo’n b’tje uitknijpen (ja sorry voor deze details). Ik voelde me nog stééds ernstig gammel.

Jonne heb ik wel naar de opvang gebracht. Hij leek nl gewoon wel helemaal gezond, zowaar geen snottebel en hij was ook best vrolijk. Bovendien had ik gisteren gekeken, hij had géén koorts. Vond ik ook best prettig want toen ik terugkwam, ben ik gelijk m’n (toch nog ff verschoonde) bed weer ingedoken. Om half 12 ging de telefoon. De dame van de opvang. ’t Ging met Jonne tóch niet helemaal lekker. Huilen huilen, niet willen eten, niet willen drinken, niet willen slapen… kortom: ’t was maar beter dat ik ‘m toch maar ff kwam ophalen. Achgossie! Toen ik ‘r aan kwam, zag ie ‘r ook súperzielig uit met van die rood-omrande ogen en toch weer die snottebel (maar dát kwam natuurlijk allemaal door ’t huilen).

Thuis heb ik tóch geprobeerd om ‘m iets te laten eten. Dat ging redelijk dus wat ‘r nou aan de hand was, ik heb géén idee. Vrij snel daarna heb ik ‘m maar op bed gelegd want hij bleek bést erg moe te zijn. Nah, dat was wel duidelijk, hij heeft dik 3 uur liggen slapen.

De door mij zorgvuldig bereidde spagetti smáákte me voor geen meter! Nah… whatever. Morgen heb ik iig sowieso vrij dus dan heb ik nog ’n dagje respijt. Maar mijn plan is om vrijdag ábsoluut weer te gaan werken want behalve dat ik ’n b’tje het gevoel heb alsof ‘r ’n steen op m’n maag heb liggen, gaat ’t wel weer.

Ik moest bij déze foto ’n b’tje aan háár denken… 😉
’t Misstaat ‘m overigens niet, vind ik zélf. Al hoop ik natuurlijk dat ie ‘r voorlopig nog géén 1 hoeft. Btw: de bril was natuurlijk binnen ’n splitsecond alweer af hé. Hij ging ‘r nl héél raar van kijken! Nu hij ‘m zélf op heeft gehad, trekt ie ‘m hopelijk in ’t vervolg wat minder vaak van Erik z’n neus. 😉