En zo waren we vanochtend weer ’s bij de gyn voor ’n routine check. Eerst ’n echo laten maken. Dat zag ‘r allemaal prachtig uit. Ze was lekker beweeglijk en zat volgens de echoscopist slikbewegingen te maken. Ik blijf ’t altijd nog maar moeilijk herkenbaar vinden hoor, maargoed, die mensen hebben natuurlijk ’n zeer geoefend oog in ’t bekijken van dit soort beelden, dus ik neem altijd maar klakkeloos aan wat ze me vertellen.

Daarna waren we weer bij de gyn zelve. Een vriendelijke goedlachse Vlaamse mevrouw. Ik vertelde haar van mijn rug en dat ik daardoor niet écht uitkeek naar de bevalling zelf. Ik vroeg me af of ’t mogelijk was om dan tóch maar in ’t ziekenhuis te bevallen, bij voorkeur wellicht iets eerder en dan ’t liefst met ’n ruggeprik. En in principe is dit zowaar allemaal mogelijk! Dat houdt dan wél in, dat ik vanaf nú weer bij háár onder controle ben, elke week moet terugkomen voor ’n echo en ’n ctg en dat ik, indien alles goed verloopt, de éérste week van maart zal worden ingeleid!!! JOEPIE!!!

Lijkt me hélemaal geweldig! Nog kráp 3 weken zijn dat…  De éérste week van maart!! Nou moet ik héél eerlijk zeggen dat ik er toch ook wel op gehoopt had dat ’t sowiesó niet langer zou duren hoor, maarja, dat weet je natuurlijk nooit!

Wow… gááf hoor! Kijk er écht stééds meer en meer naar uit! Wordt nog wél opschieten met al ’t kluswerk, hihi! Mwah, gaat wel goedkomen! Luca heeft vannacht voor ’t eerst op haar nieuwe kamer geslapen en Hannes is nu bezig om haar oude (=Jonne’s nieuwe) kamer opnieuw te behangen.

Gisteren heeft m’n vader het elektrische kussentje meegenomen en dat werkt érg prettig. Zo goed dat ik afgelopen nacht bést héél behoorlijk heb geslapen. Alleen werd ik vanmorgen rond ’n uur of 6 wakker (da’s al ’n grote winst, die nacht daarvoor was ’t ’n uur of 2, 3). Toen trok ik ’t ff niet meer… of was ’t nou omdat ik zo’n ONTÍEGELIJKE honger had? Ben maar naar beneden gegaan en tja, wat néém je dan? De zalmmouse (voor op brood) was tot mijn grote spijt helemaal op dus heb ik maar ’n kop erwtensoep genomen, hihi! Ach, waarom niet? 😉 Dát vult tenminste en die zelfgemaakte van m’n moeder is toevallig HEUL erg lekker!!!

Later wel weer terug in bed gegaan overigens. Al moest ik alweer vrij snel naar beneden. Erik moest Luca naar school brengen (Erik heeft gódzijdank vandaag en morgen vrij genomen) en ‘r moest tóch iemand bij Jonne blijven. ff ’n Tijdje rustig op de bank gezeten maar ik merkte alweer dat dat géén feest was, dus ik was dólblij toen hij weer thuis kwam, zodat ik weer naar m’n kussentje kon.

Rond ’n uur of 10 viel hier ineens de stroom uit. Bleek de héle wijk zonder stroom te zitten. Dus ook m’n geliefde elektrische  kussentje deed ’t niet meer… zo zeg dát was balen!!! Ik kreeg wel ’n kruik van Erik maar da’s tóch anders! Zo’n metale fles voegt zich toch nét ff íets minder soepel naar je lichaam dan zo’n zacht kussentje.  Om ’n uur of kwart voor 1 deed alles ’t weer. Kon ik nog nét ff  warm douchen voordat ik naar de fysio moest.

Die fysio was overigens ook hélemaal niet onprettig! En dan heb ik ’t niet zo zeer over de man zélf. Aardige vent hoor daar niet van maar verder… nee ik heb ’t over de behandeling! Ik had écht verwacht dat ie er niet eens naar zou mogen wijzen maar dat viel héél erg mee! Hij zei trouwens dat ’t inderdáád m’n linker onderste zwevende rib is, die ietwat is verschoven. Niet door ’n kong fu trap van m’n dochter gelukkig maar waarschijnlijk gewoon door ’t hoesten. Tijdens de zwangerschap zijn alle gewrichten e.d. onder invloed van de hele hormoonhuishouding wat “soepeler en losser” (ohja? dát voel ik dan weer niet, sterker nog: in tégendeel!) waardoor zoiets kan gebeuren. Gek genoeg zijn alle spieren er omheen nu vréselijk verkrampt enzo. Nou goed, het zál wel allemaal, ik ben blij dat hij me masseert en ik heb ‘r wel vertrouwen in dat ’t gaat helpen. En in de tussentijd zit ik tegen cq lig ik óp m’n elektrische kussentje 😉

Vandaag was Hannes er overigens wéér en heeft hij het nieuwe muurtje aan de kant van Sacha’s kamer keurig behangen zodat Erik daar weer verder kan gaan schilderen. A.s. zaterdag wordt ’t muurtje aan de kant van Luca d’r kamer behangen, zodat dát ook verder kan worden geschilderd. Dan dus nog ’n klein stukkie laminaat opvullen en dan kan Luca EINDELIJK naar boven verhuizen en kunnen de kamers op de 1e verdieping EINDELIJK worden gerenoveerd.

Omdat ik me al ’n tijdlang nogal suf duf en lusteloos voel, dacht ik, misschien moet ik nog maar ’s m’n Hb waarde laten meten. De laatste keer dat ik dat liet doen, vorige week woensdag, was ie bést laag. Daarnaast had ik ’t idee dat ik mijn altijd zo beweeglijke meisje wat minder voelde dan normaal. Erik had gisterenavond op m’n buik liggen luisteren en d’r hartje was dúidelijk hoorbaar hoor, maar toch.

Bij de vk werd m’n bloed geprikt en bleek die Hb waarde prima in orde te zijn. En ook na ’t luisteren met de doptone was ’t hartje duidelijk hoorbaar. Toch bood ze me aan, gewoon voor de zekerheid, om ff langs ’t ziekenhuis te gaan voor ’n CTG en ’n extra echo. Nah, dat vond ik prima. Als ik de kans krijg om naar m’n dochter te kijken, dan pak ik die natuurlijk met beide handen aan. Daarnaast was m’n moeder ‘r ook bij (want m’n ouders kwamen oorspronkelijk weer ’s klussen), die had nog nooit van d’r leven ’n echo van de baby live meegemaakt dus die vond dat ook wel leuk héél bijzonder om ’s te zien.

Uiteindelijk was álles volgens verwachting hélemaal in orde en beweegt ze blijkbaar iets minder omdat ze gewoonweg minder ruimte heeft. Nah, da’s toch prettig om te weten, nietwaar? Ik heb nog wel ff ’n fles Floradix gehaald om m’n ijzergehalte iig op peil te houden. Ondanks dat ’t inmiddels wél alweer gestegen was, ten opzichte van vorige week woensdag, is ’t “sowieso niet verkeerd” (<-gevleugelde uitspraak van m’n vader ;-)) om dat in de gaten te houden.

Vanavond ff zitten twijfelen: wie ga ik bellen, de plantsoenendienst om die parasolvoet van m’n maag te laten verwijderen of de verloskundigen? Ik koos uiteindelijk tóch maar voor ’t laatste. Die kwam gelijk langs (hetgeen ik van de Plantsoenendienst sterk zou betwijfelen, gezien tijdstip én dilemma). Of liever gezegd: die kwámen gelijk langs. Ze waren met z’n 2en. Aardige meiden overigens. Volgens mij is één van hen in opleiding. Toevallig had ik haar van de week ook al gezien toen ik ff langsging voor ’n extra controle.

Na allebei (MET HÉLE KOUDE HANDEN!!! ;-)) aan m’n buik te hebben gevoeld, wat vragen te hebben gesteld (zoals ik al eerder schreef, mijn stemgeluid is weer volkómen foetsie dus die communicatie gaat wat lastig), bloeddruk te hebben gemeten, urine te hebben getest (je kent dat wel, met zo’n strookje waar je dan overheen moet piesen) enz enz, werd er tóch ff telefonisch overlegd met de dienstdoende gyn uit ’t ziekenhuis. Hij adviseerde 100 mg Indometacine, af te halen bij de afdeling Verloskunde in het nieuwe ziekenhuis dus dat is Erik gelijk ff voor me gaan doen. Het bleek hier te gaan om 1 enórme torpedo (poepsnoepje??? BLEGH!). Gewoon één zo’n apparaat, zonder doosje, zonder bijsluiter enz enz, gelieve gelijk “in te nemen”.

Nou ben ik nogal nieuwsgierig van aard (dúh, hoe verrassend!) maar normaliter lees ik eigenlijk zélden tot nooit bijsluiters. Alleen, zoals nu, als ‘r dan hélemaal nix bij zit, wil ik tóch ineens weten wat ik tót mij neem. En ’t leuke is, de techniek staat voor niets tegenwoordig. Google op de naam van ’t desbetreffende medicijn en er valt van álles over terug te vinden. In dít geval komt het er gewoon op neer dat ’t ’n vrij sterke pijnstiller is. Maar over ’n paar dingen was ik toch wel enigszins verbaasd.

Je moet je voorstellen: de klacht die ik heb, valt te omschrijven als ’n behoorlijke pijn in de maagstreek. Althans, ik als niet-medicus heb sterk ’t vermoeden dat ’t m’n maag is omdat ik ’t herken als ’n gigántisch hongergevoel o.i.d. Dat voel je óók daar alleen nú is ’t véle malen sterker. (oh enneh nee, in dit geval los je ’t niet op door ff iets te eten, duh!)  Maar als ik dan kijk bij de mogelijke bijwerkingen (punt 2), dan lees ik als éérste dat er, n.a.v. het gebruik van dit medicijn, een niet geringe kans bestaat op maagklachten. En als je dan vérder leest, zie je bij punt 5 dat het gebruik van dit medicijn tijdens de zwangerschap stérk wordt afgeraden. Nou já zeg… dahvinkbestgék!!! Ohwell, ’t feit dat ’t is voorgeschreven door ’n gyn en dat Erik ’t moest ophalen bij de afdeling verloskunde, gaf mij ’t gevoel dat ze daar tóch wel wisten met wat voor soort patiënt ze te maken hadden.

En eerlijk is eerlijk, ik denk dat het nu ’n uurtje tot anderhalf uur geleden is, dat ik ‘m heb ingenomen en de pijn is al ’n héél stuk minder. Oh trouwens, bij punt 4 valt ook nog te lezen dat het wordt afgeraden om “actief deel te nemen aan het verkeer” omdat het reactie- en concentratievermogen door gebruik van dit medicijn sterk wordt verminderd. Dát kan wel kloppen. Ik voel me momenteel inderdáád bést ’n tikkie mistig in m’n hoofd. Net alsof ik ’n slokkie te veel op heb. Of nee, eigenlijk meer alsof ik ’n jointje heb gerookt. Voor zover ik me dát gevoel nog kan herinneren want da’s al héél lang geleden. Maargoed, ik was vanavond tóch niet van plan om ergens heen te gaan. Morgen overigens wél want dan moet ik met Jonne naar de kinderarts. En als ik heel eerlijk ben, wil ik dat liever niet verschuiven. Hij is momenteel weer zó gruwelijk verkouden en ik wil gráág dat zij dat ziet. Dus ik heb aan m’n ouders gevraagd of zij ff met me meegaan en dat was gelukkig geen probleem (thx!!! kus kus kus!!!) Maar volgens mij is m’n reactievermogen tegen díe tijd écht wel weer zoals ie behoort te zijn hoor. Neemt niet weg, dat ik ’t wel lekker vind, als één van hén ff meegaat, ookal is ’t maar om Jonne (indien nodig)een btje in toom te houden.

Vanavond ging ’t naar bed brengen niet zo gemakkelijk als gisterenavond. Ik had namelijk een “anti-uit-bed-val-rekje” aangeschaft en da’s natuurlijk ook héél interessant… tóch ff proberen of je ‘r wél uit kan… ja dat lukt… en je kon ‘r ook weer in… en weer uit… en weer in… enz enz. Gelukkig heb ik het oude ledikantje nog niet uit elkaar gehaald (staat tijdelijk ff op onze slaapkamer) dus uiteindelijk heb ik ‘m daar maar even ingelegd en toen hij sliep, heeft Erik ‘m in z’n eigen bedje gelegd. Tot nu toe gaat dat prima. Wordt vervolgd…

Maargoed, vandaag moest ik dus naar de gyn om ’s te kijken of en waarom ik idd weinig vruchtwater heb. Als ik héél eerlijk ben, werd het ons (Eer was uiteraard mee) niet echt duidelijk of zij dat ook vond maar het zál wel want ze wil ’t blijkbaar tóch in de gaten houden. Dat houdt in, dat ik vanaf nú niet meer naar de gewone verloskundige praktijk (best jammer want ’t waren allemaal leuke meiden, zéker nu Drakenstein met pensioen is) ga maar bij haar onder toezicht blijf. Daarnaast houdt dat dan ook in, dat ik verplicht in ’t ziekenhuis zal moeten gaan bevallen. Tja… hmmm… nou ja, dat moet dan maar. Op zich had ik die keuze liever zélf gemaakt. Jonne is natuurlijk ook in ’t ziekenhuis geboren maar dat was pas, toen bleek dat ik toch de hulp van ’n vacuümpomp nodig had. Niet dat ik daar problemen mee had hoor, alles is prima verlopen maar ik vond ’t eigenlijk wel relaxed dat ik tot op ’t laatste moment thuis kon blijven. Geen idee wat daarvoor de standaard is… op welk moment je dan richting ziekenhuis moet/gaat.

Daarnaast wordt dochterlief dan ook in Schiedam geboren aangezien ’t ziekenhuis in Vlaardingen binnenkort zal worden gesloten. In Schiedam is een geheel nieuw hospitaal herrezen dat per 1 januari 2009 zijn deuren zal openen. Niet dat dat míj uitmaakt, maar paps is Vlaardings hé, en tussen deze 2 dorpen schijnt ’n aloude vete te woeden. Hihihi, nah, dan gaan we toch gewoon lekker naar Amsterdam? Of zullen we vlák voor de uitgerekende datum tóch nog ’s ff op vakantie gaan naar Frankrijk ofzo? 😉 We zullen ’t allemaal wel zien. Over 2 weken moet ik weer terugkomen bij de gyn. Bijkomend voordeel is overigens wél dat ‘r steeds echo’s worden gemaakt. Nah, dát vind ik natuurlijk hélemaal niet erg al hoop ik dat er de volgende x wat duidelijke foto’s worden afgedrukt. Ook hiervan zullen wij u uiteraard op de hoogte houden.

Vandaag ben ik 20 weken zwanger, officieel halverwege. Al zou ik ’t ook best prettig vinden als onze dochter, net als Jonne, ook met 38 weken wordt geboren, dán ben ik nu dus al over de helft 😉

Vanmiddag gaan we naar de verloskundige voor de 20-weken echo. ’t Lijkt me heerlijk om weer ’s ff naar ons meisje te kijken. Wellicht dat ik morgen wat foto’s kan plaatsen. We zijn wel van plan om de filmcamera van m’n ouders mee te nemen maar ik ben ‘r nog niet achter hoe ik die in moet laden in de computer.

Omdat ’t al ’n paar x gevraagd is, heb ik vanavond écht geprobeerd om ’n btje ’n behoorlijke buikfoto te maken… hmmm…mwah…nah, komt nog wel ‘s, tzt… 😉

Vanmiddag moesten we om 14.15 uur in ’t Erasmus zijn voor de vruchtwaterpunctie. In de weken er naartoe had ik me ‘r eigenlijk niet zo druk om gemaakt. Toch ging ’t de laatste dagen ’n tikkie malen. Nog niet eens zo zeer om de uitslag maar meer om de handeling zelf. Had ‘r vanálles over gelezen en dan ga je toch nadenken, laten we ff eerlijk zijn, er wordt tóch met ’n naald door je buik heen geprikt, hoe voelt dat, hoe voel je je daarna enz enz…

Uiteindelijk is ’t me ontzéttend meegevallen. Die prik in m’n buik voelde ik nauwelijks. En ook dat vruchtwater opzuigen voel je bijna niet (al geloof ik dat dat in éérste instantie niet eens zo gemakkelijk ging). Alleen zodra ze de naald er weer uithalen, da’s ’n raar gevoel. En niet alleen op de plek zélf! Ik snap best dat nagenoeg álles in je lichaam met elkaar in verbinding staat maar wanneer je ook ’n soort (naar) zenuwprikkelend gevoel…ehm nou ja, dáár beneden voelt, dan vind ik dat bést ehm… raar, to say the least. 😉 Nou goed, hét zal wel.

Overigens was Erik (de schat die tot nu toe bij élke echo die ‘r gemaakt is, zowel van Jonne als bij dit kindje, pér direct m’n hand pakt op ’t moment dat de zoeker mijn buik raakt! Zoooo lief!!!) nogal verbaasd over de hoeveelheid vruchtwater dat ze afnemen: 2 buisjes van 10 cc. Da’s bést héél wat. Maargoed, ’t wordt erg snel aangemaakt en er was nog genoeg over, hihi.

Esther stuurde me nog ’n lief smsje om me sterkte te wensen en dat je bij haar destijds al kon zien of ’t ’n meisje of een jongen werd (nah, da’s bij haar inmiddels ruimschoots bekend :-D) dus zij raadde mij aan om dat zéker even te vragen. Dat hebben we natuurlijk gedaan, we zijn uiteraard minimaal nét zo nieuwsgierig als jullie. Maar helaas, het was nog niet zichtbaar (en jaaa, we willen ’t héél graag weten en zodra wíj ’t weten, mogen jullie ’t uiteraard ook weten! 😉). Wat wel leuk was, dat we op ’n gegeven moment héél mooi de onderkant van de voetjes naast elkaar zagen liggen. Overigens waren de overige metingen helemaal in orde en ligt de baby qua groei goed op schema.

Ennieweej, nu is ’t dus 3 weken wachten… ’t zij zo, ’t is niet anders. Natuurlijk, als ik al éérder iets hoor, dan laat ik ’t gelijk weten maar daar ga ik niet vanuit. Of ik zenuwachtig ben? Mwah… neuh nog niet… misschien komt dat nog, ik heb geen idee. Wordt vervolgd!

Dat zeggen ze altijd hé… tja ’t blijkt. Bij Jonne heb ik, op wat bandenpijn en later maagzuur na, nergens last van gehad. En ik kan me eigenlijk ook maar 1 ding herinneren, dat ik in die periode, of eigenlijk sindsdien niet meer lekker vind: Rendang.

Maar deze keer is toch wel anders. Niet dat ik misselijk ben maar ik heb gewoon nérgens trek in. Joah, koffie en fruit. Ohja, en waterijsjes! 😉 (neee, ik stuur vriendlief ‘r niet op uit ;-)) Maar verder? Mwah…neuh lama! Kan ik nóg ergens zo’n trek in hebben, als ik ’t voor me heb, hoef ik niet meer! Jah wees niet bang moeders, ik zórg écht wel goed voor mezelf hoor, qua vitamientjes, maar lekker is anders.

Ohwell, ’t is voor ’n goed doel, denk ik dan maar.  En wellicht sla ik wel 2 vliegen in één klap: dat ik ook nog wat overtollig vet verbrand 😉 Of ik dat heb? Welnéé, maar stel nou dát….. hihi!

Morgen 1e x VK!

Iemand toevallig vanavond naar Netwerk gekeken? Daar word je toch ook niet vrolijk van, als je dát allemaal hoort! Toevállig las ik vandáág weer op ’n logje de vraag, of ’t nou nut had om al dan niet naar zwangerschapsgym te gaan. Buiten ’t feit dat ik ’t bij ons bést héél gezellig vond en ook financieel niet de moeite waard om héél erg te dubben of ik ’t wel of niet moest doen, heb ik op zich niet zo ontzéttend veel nieuwe dingen geleerd. Behálve 1 ding: train je bekkenbodemspier!!! Trainen trainen trainen anders zak je uit! En ook ik hoor die verhalen van de "uitgezakte dozen" stééds meer om me heen. Vrouwen van halverwege de 40 die geen tampons meer binnen kunnen houden, ik moet ‘r niet aan dénken!
"…mét-je-gro-te-kóp!!!" <- sorry, little inside joke!

Mocht je ’t niet gezien hebben, om 23:50 zijn er herhalingen van Netwerk óf klik hieronder op ’t logo om ’t via uitzending gemist te bekijken. Maar nóg beter: train die bekkenbodemspier! Hoe? bijgaand nog ’n x de oefeningen die we bij zwangerschapsgym hebben gekregen. Klik op de foto voor ’n vergroting. En mocht ’t niet duidelijk genoeg zijn, dan moet je me maar ff ’n mailtje sturen, dan mail ik je ’n grotere, wellicht béter leesbare kopie terug.