Dit is momenteel Jonne’s lievelings liedje cq -videoclipje. Und wir finden es auch supertoll!

Jonne: “Jadd (jongetje van ’t KDV) huilt”
Erik: “owja? waarom huilt ie dan?”
Jonne: “omdat ie verdrietig is”
Erik: “maar waarom is ie verdrietig dan?”
Jonne: “omdat ie huilt!”
Erik: “maar waarom húilt ie dan?”
Jonne (diepe zucht, tikkie geërgerd): “omdat ie ver-drie-tig ìhìs!!!”

Omdat Robin weer zó lag te hoesten en te rochelen (ja sorry), heb ik gisteren met de poli kindergeneeskunde gebeld of de afspraak voor haar niet kon worden vervroegd. Dat kón maar dan wél bij ’n andere arts dan die waar Jonne altijd heen gaat. Tja, omdat ’t voor haar de 1e keer was, maakte me dát niet uit. Bovendien zou ik nu bij de arts terecht komen die haar nét na haar geboorte ook heeft gecontroleerd dus dat vond ik verder prima. En daar konden we gisterenmiddag al naartoe.

Hij beluisterde en bekeek haar en zag en passant ook nog ff dat ze ’n flinke (weliswaar al doorgebroken) oorontsteking had. IEUW, dat zag ‘r écht niet fijn uit! Gek genoeg heb ik daar helemaal nix van gemerkt. Ook niet dat zij er last van had. Kan me van vroeger toch nog herinneren dat oorpijn écht geen feest was. Ze heeft ‘r ook verder nix tegen gekregen, gewoon af en toe ’n neusspray en in ’t bad wordt ’t wel weer schoon.

Ze heeft wél ‘n pufje gekregen tegen d’r benauwde geluid. Gelijk 4x per dag 2 pufjes per dag. Ben benieuwd of ’t helpt. Denk wél dat ik ‘r nu voorlopig even thuis hou van ’t KDV. Laat ‘r maar ff, ze hoeft tóch niet echt. Tenzij ik ’n afspraak (of wellicht ’n báán) buiten de deur heb en geen oppas. Ach ze is ‘r verder gewoon vrolijk onder en doet stééds meer d’r best om écht te gaan kruipen. Da’s zó té leuk om te zien!

Wat moet ik nog méér vertellen? Afgelopen zaterdag waren we bij hen en dat was súpergezellig! Morgen (of eigenlijk nú al ;-)) is Gijs écht jarig! Van hárte man!!! En héél veel plezier op school!

Vanmiddag was ik met Jonne en Robin op de verjaardag van Djonno en daar was uiteraard ook buuf Selma met dochter Jada. En Jada wilde héél graag Robin op schoot. Nah, géén probleem, natuurlijk mocht dat! En zie ’t mooie spul nou zitten! :biggrin:

Vandaag ben ik weer ’s met Robin bij ’t consultatiebureau geweest. Even voor de boeken: 7920 gram en 66,5 cm schoon aan de haak! Ze was lekker alert, rolt goed van buik naar rug en andersom, begint zelfs al behoorlijk te tijgeren en laat goed van zich horen. Tja, dát wist ik inmiddels al 😉 Heeft overigens nog steeds alle symptomen van ’t krijgen van tandjes behalve de tandjes zélf (al vallen de rode billen momenteel ook best mee).

Heb in overleg met de wijkverpleegkundige (die dame van ’t cb dus), wel een verwijzing aan m’n huisarts gevraagd voor de kinderarts. Ze is volgens mij namelijk al vanaf haar geboorte verkouden. “Is goed voor de weerstand” zegt men dan… jaja… het zal allemaal wel maar als ik haar af en toe hoor hoesten, hou ik m’n hart vast. Jonne had dat ook destijds. Nu niet meer zo, al is ie nog wel steeds regelmatig verkouden. Wat dát betreft heeft die neusamandeloperatie van hem destijds écht níx veranderd. Ik weet verder ook niet óf er verder iets aan te doen is, en zoja wát. Maargoed, dat horen we halverwege volgende maand wel, als we dus met ’t hele spul naar de kinderarts gaan 😉

Voorts heb ik voor mezelf bij de huisarts ook maar om ’n verwijsbriefje naar de KNO-arts gevraagd (Ik belde tijdens ’t telefonisch spreekuur met de vraag “mag ik uit de cathegorie doorverwijzingen 1 stuks KNO en 1 stuks Kinderarts?” Vond ie blijkbaar nog al grappig ;-)) Anderhalf jaar bijna dágelijks Otrivin Menthol neusspray kan nóóit de bedoeling zijn… leek hem ook niet. Nou goed, ik zie ’t wel… Michael Jackson is dood, misschien mag ik wel één van zijn neuzen ofzo, hij heeft ze tóch niet meer nodig…

Ennieweej, morgen naar haar vanwege Djonno’s 3e verjaardag en zaterdag naar we naar hen om ’n nieuw kleutertijdperk in te luiden!!! Wehèbbúhdúrzinnàn!!! 😉

Zij zitten ‘r sowieso al bijna iedere week en láng geleden had ik al ’s aangegeven dat ik wel ’s mee wilde. Dat leek  haar ook wel heel leuk. Toen dacht ik, nah, dan vraag ik aan haar of ze ook zin heeft om mee te gaan en al twitterend riep zij hé, wij willen ook mee!! En zo stonden wij maandag in ’t begin van de middag met 5 moeders en 7 kids bij de poorten van de Efteling.

Het was leuk, het was súpergezellig maar ook dódelijk vermoeiend. Je komt werkelijk ógen en óren te kort. Ook omdat ‘r zoveel te zien is hoor maar ik doel met name op ’t in de gaten houden van ’t kroost. Zo waren we in ’t begin van ’t Sprookjesbos Jonne al kwijt. Nou had ik gelukkig wel, toen we ’t park binnenkwamen, gelijk zijn naam en mijn mobiele telefoonnummer op zijn arm geschreven, maar toch… en uiteindelijk was hij alleen maar doorgelopen naar het volgende sprookje. Hannah (dear Hannah, wat moet ik zónder jou?!) was zo helder om daar even naartoe te lopen, terwijl ik natuurlijk als ’n kip zonder kop om me heen aan ’t roepen was. 

Vanaf dát moment vond Gijs ’t wel ’n goed plan om Jonne maar ’n hand te geven. Goed bedacht Gijs!!!

Daarnaast moest ik natuurlijk ook mijn ándere spruitje in de gaten houden. Die zat weliswaar gewoon vast in de buggy en kon daardoor niet weglopen maar door alle tassen (met luiers, vreterettes, doekjes, fototoestel e.d.) die daaraan hingen, moest ik goed uitkijken dat die niet omkieperde, zodra ik ‘m losliet. Ik dacht, ik neem alleen de buggy voor Robin mee, die kan plat, dan kan ze daarin slapen. Jonne die loopt wel. Dom dom dom, volgende x als we met z’n allen gaan, neem ik de fietskar mee. Het was écht te ver lopen voor m’n kleine mannetje (ik was zélf overigens aan ’t eind van de dag ook best behoorlijk versleten).

Neemt niet weg dat ’t erg leuk was. Heerlijk met de dames gekletst, koffie gedronken, m’n geheugen weer opgefrist mbt de bekende sprookjes, in draaimolens, bootjes en auto’tjes gezeten én natuurlijk carnaval festival weer eens van binnen mogen aanschouwen (ta tata ta tata tatataaaaa). Helaas helaas waren zowél de Droomvlucht als de Pandadroom al gesloten tegen de tijd dat wij er heen wilden. Reden temeer om binnenkort nóg maar ’n x te gaan (láng leve de airmiles!!!) maar dan stal ik Robin wel ff bij opa en oma ofzo, die krijgt ‘r toch nog niet zoveel van mee. Voor nóg meer foto’s behalve die hieronder, verwijs ik u hierheen en ánders naar haar óf naar háár 😉

Af en toe… of nee, regelmátig kijk ik naar mijn kinderen en denk… wow… dat zijn míjn kinderen… van míj!!! Alsin: Wow, warm, bloos, verliefd, TRÓTS!!! 

(Her)ken je dat? Vast wel.

Ik kan ook bv niet gaan slapen zónder ff langs de kamers van m’n kinderen te zijn gegaan en ff  nog ’n kusje te hebben gegeven. Echt hoor, ’t zijn op z’n tijd ontzéttende draken… nou ja, Jonne dan, Robin is daar eigenlijk nog een b’tje te jong voor al brengt zij écht wel de nodige zorgen met zich mee maar dan nog… af en toe nee,  héél vaak kan ik met zó’n inténse verliefdheid naar mijn kinderen kijken en zó ontíegelijk inméns trots zijn dat zij bij mij horen!!! Verliefdheid… zoals ik dat nog nóóit eerder gevoeld heb… hoezeer ik ook van hun vader hou….

Jonne Hannes en Robin Hanna Elisabeth,
jullie zijn het mooiste wat mij is ooit is overkomen
 en ik hou van jullie met héél mijn hart en ziel
zoals ik nog nooit van iemand gehouden heb!!!

(en jajaja, ’t logje over de Efteling komt er echt nog wel aan!!!)

Het duurde ff voordat we ‘r waren, dat dan weer wel. Rond half 1 vertrok ik samen met de kids richting Hannah en Juliën. Samen reden we (ik, net als tóen met samengeknepen billen of de auto ’t wel zou halen) richting Zwolle. Alles ging goed totdat we in Zwolle zélf kwamen. Mijn op zich hándige apparaatje kan namelijk helaas niet meer worden geüpdated en waar zij wonen is, iig voor mijn MIO, toch écht ’n nieuwbouwwijk,  dus nu moesten we ’t vanaf dáár op eigen kracht doen…tjonge dát was lang geleden… en jajaja, vrouwen en navigatie… kom maar op met je cliché’s, het klopt! 😉 Nóóit meer iets van gehoord, completely lost in a town called Zwolle!!! Alhoewel… niet heel veel later (rond ’n uur of 3 ’s middags… jaaaaahhh dezélfde dág nog!) stonden we tóch bij ze voor de deur. EINDELIJK!!!

Die middag was Karlijn pér direct verliefd op Robin, leek Robin naast de kleine knoeperige Lisetje ineens héél groot en zetten Julz & Jonne kopjes thee voor elkaar. Ohja en tussendoor probeerden de papa en de mama’s nog gesprekken met elkaar te voeren. Ons (mid)dagje bij de Scheutertjes was mooi, ontroerend, speciaal en héél gezellig, zowel voor de kids als voor de ouders (althans, volgens mij wel, tóch? ;-)) Ik hoop dat ‘r snél ’n vervolg aan wordt gegeven.

Ik merk dat ik minder schrijf over de ontwikkeling van Robin. Da’s jammer want dan heb je de kans dat ik ’t gaat vergeten en dat wil ik uiteraard niet. Bij dezen dan maar ’s ff ’n updeetje.

In de box ligt ze vréselijk te kraaien en te draaien. Sinds ’n week of 2 kan ze nu ook terugdraaien van buik naar rug en dat scheelt ’n hoop frustratie bij haar, hihi. Ik heb ‘r afgelopen dagen ’s avonds ’s in de woonkamer op de vloer gelegd en ze begint nu ’n btje te tijgeren. Zó grappig om te zien en ze heeft zélf ook ontzéttende lol. Daarnaast vertoont ze momenteel álle kenmerken van het krijgen van tandjes, yep, je leest ’t goed, “ze vertoont de kénmerken”: schrale wangen, kwijlen, enórme spuitbroeken met de daarbij horende rode billen. Echt enórm rode, schrale, bijna kapótte billen die je bijna niet durft af te vegen, bang om haar pijn te doen. Maar die tandjes? hó maar! Geen bobbeltje, níx!

Ik dacht overigens dat ze nog al kieskeurig was wat betreft eten. Maar nou bleek van de week dat ‘r ’n hakkeltje aan ’t lepeltje zat en dat doet natuurlijk ontzéttend zéér als die uit je mond wordt gehaal. Gelijk weggeknetterd dat ding! Nu vindt ze alles weer helemaal okay… ja duh, vind je ’t gék 😉

Morgen ga ik met Hannah, Juliën en mijn kids naar Annemieke. Eindelijk is ’t zo ver! Jah, ver is ’t idd, toch zéker zo’n 160 km… ach, wat is ver hier in NL? En we hebben ’t er héél graag voor over! Maargoed, dat is morgen, tót die tijd ’n leuk pleatjuh onder ’t motto: who’s your mama? 😉

…en jah, ’t is idd Al Green mét Chicago.