Afgelopen dag waren we bij Richard en Esther vanwege de 1e verjaardag van Famke. Dat was érg gezellig. ‘k Heb ‘r zélf geen foto’s van maar die zullen ze zélf ongetwijfeld wel hebben, al dan niet via de Twitter 😉

Vorige week was Annemieke met haar meiden bij ons. Daar heb ik dan wél weer foto’s van, zie hierboven. En ook dát was supergezellig. Jonne heeft er, met Karlijn, weer ’n nieuwe partner in crime bij. De moeders hebben ook weer ff lekker bijgebept al blijft ’t nog steeds “communiceren-met-hindernissen” zolang de kids erbij zijn. Dat gaan we daarom uiteraard nog ’n x over doen maar dán zónder die lieve kleine stoorzendertjes erbij. (en daarná heus ook wel weer mét hoor ;-))

Hij is ‘r… en wát is ’t toch ’n fééstje! Tjongejongens… Het gevoel dat je voor ’t éérst van je leven ’n héle échte grote-mensen-auto hebt!

Veel meer dan wat voor ’n feestje ’t is, heb ik ‘r niet over te vertellen… ik ben als ’n kínd zo blij. Elke x ontdek ik weer nieuwe dingen aan die auto en dan kan ik wel ’n gát in de lucht springen! Ohwell, foto’s volgen

Inmiddels gaat ’t kruipen bij Robin stééds beter. Heb 2 maillots met die antislip stippen gedaan maar zónder dat, gaat ’t ook steeds beter. En van de kruiphouding gaat ze nu ook over in de zithouding… alleen daarná terug naar die kruiphouding, dat wil nog niet echt lukken, dan wíl ze nog wel ’s met d’r koppetje vooróver vallen. Da’s níx leuk en dat laat ze ons dan lúid en duidelijk weten. Maargoed, door dat kruipen wordt ze natuurlijk stééds mobieler en komt ze op plekken waar je haar liever níet over de vloer ziet gaan… de keuken bijvoorbeeld… of ze gaat áán dingen zitten waar met náme Jonne ’t niet mee eens is: zijn speelgoed.

Ja Jonne wordt stééds jaloerser. Alles wat Robin beet heeft, moet hij hebben. Of ’t nou van hem is of niet, dat maakt hém niet uit, op dát moment is ’t wél van hem en voorál NIET van Robin. En dan kan je er wel op blíjven hameren dat ze “samen moeten spelen, sámen moeten delen” maar daar heeft Jonne niet zo héél veel boodschap aan. Alles is van hém. Zo óók papa en máma. Als die met Robin kroelen, wil hij ‘r ook bij. Als Erik Robin “mama” probeert te laten zeggen (waar op z’n tijd ’n héle lieve “HUMMÁÁHHH” uitkomt), laat Jonne merken dat hij dat woordje óók (al?) kan zeggen. En als hij z’n eten niet op wil eten, dan zeg ik “nah, dan geef ik ’t wel aan Robin!” dan weet hij niet hoe snél hij z’n eten op moet eten 😉 Maar hij is ook bést héél lief voor d’r hoor, ze krijgt véél kusjes van d’r grote broer. Nou zóu ’t zo leuk zijn, als ik hierónder dan ’n leuke foto van hun twee zou kunnen plaatsen, alleen, die heb ik ff niet paraat… Komt nog wel!

Morgen auto halen!!! 😀

Okay, dus auto is stuk en ook niet meer te repareren. Offeh, nou ja, tuurlijk kan ’t wel maar dat zou ‘n héle dure reparatie worden en dat is ie gewoon niet waard. Dus dat gaan we ook niet (laten) doen. Maarja, zónder auto zitten is ook geen optie…

Vrijdagochtend. De kinderen zijn naar ’t kdv. Niet veel later staat  mijn grote en lieve steun en toeverlaat voor de deur. Papa!! Okay okay, kom maar op, call me a spoiled little rich kid, ’t wordt ’n léning hoor, géén krijgertje!!!

Ennieweej, we gaan op stap. Niet onbelangrijk om even van tevoren te weten: wat zoek ik voor ’n auto? Ehm, ’n grote… veel kinderen hé. En ’t plan is om volgend jaar weer met de gehele “Kelly family” op vakantie te gaan dus ’t zou fijn zijn als ze ‘r dan wél allemaal inpassen. Dat zou dan betekenen dat ik op zoek moet naar ’n auto met 2 achterbanken. Maar als we ‘r ff langer over nadenken en ’t er telefonisch nog ’s ff met Erik over hebben, besluiten we daar tóch niet voor te gaan. Want hoe vaak zal ’t nou eigenlijk voorkomen, dat we met z’n allen op pad gaan. Die vakantie tzt daar passen we wel ’n mouw aan. Tweede vraag: wát is ’t budget? Nou goed, dat ga ik natuurlijk niet vermelden maar ’t wordt iig géén wrak van de weg waar je niet langer dan ’n jaar mee kan doen 😀

Als eerste komen we terecht bij ’t bedrijf waar we de oude auto ook vandaan hebben. Op zich vinden we dat we daar de vorige keer ook goed zijn geholpen. Helaas staat ‘r niet echt veel bij wat binnen ons wensen pakket valt. Jah, één auto, ’n Opel nogwat maar die blijkt toch wel érg veel op de teller hebben staan. We kijken even verder.

Om ’n toch al lang verhaal niet nóg onnódig veel langer te maken: uiteindelijk komen we bij een garage in “daar waar ik woon”. De verkoper lijkt op Bassie maar dan in Turkse uitvoering. Inclusief dikke buik, tegelringen, gouden ketting, the works! 😉 In éérste instantie lijkt er nix te staan maar dan valt ons oog op een Peugeot 307 SW uit 2004. Uiteraard ligt ie vér boven ons budget. Er moet onderhandeld worden. Hij is nl wél gaaf.

Om te beginnen valt onze eigen auto onder de sloopregeling dus dáár krijgen we al 1000 euri voor terug. Da’s prettig. Maargoed, er moet méér af! En we willen ’n proefrit maken. Die is leuk! Ik rijd de A20 op. ff Lekker doortrekken. Alleen, als we aan ’t eind wisselen van bestuurder en weer terugrijden, komen we in ’n gigántische file terecht. Zucht!

Hmm, de radio die ‘r inzit, is nix. Het is niet de originele fabrieksradio dus hij kan ‘r gemákkelijk uit. En onze éigen autoradio is helemaal niet zo verkeerd dus die wil ik ingebouwd hebben. Gelukkig is dat geen probleem. Daarnaast moet ‘r wat aan de uitlijning gebeuren. Kortom, er zijn wat aandachtspuntjes maargoed, hij wordt bij verkoop APK gekeurd en hélemaal nagekeken.

Bij terugkomst geven we die punten door en praten daarmee nog ’n klein beetje van de prijs af. Jah, ik heb niet de illusie dat we écht sterk onderhandeld hebben hoor, ‘r had bést nóg wel wat afgemogen natuurlijk maar ’t is wel goed zo. We wilden ‘m ook bést graag hebben. Er zit nl ’n héél mooi panoramadak in en, wat zo grappig is, in de achterbak kunnen nog 2 extra stoelen worden geplaatst. Dus we zóuden er eventueel met z’n 7en in kunnen. Of we dat ook écht gaan doen, weet ik nog niet, die extra stoelen zitten ‘r niet bij en echt veel bagageruimte hou je niet over maargoed dat kan eventueel op ’t dák.

Onze huidige auto rijdt geen centimeter meer dus die moet worden opgehaald. Da’s geen probleem. Alleen één ding: we hebben van de week nét getankt, die tank zit zéker nog voor 75% vol dus dat wil ik ‘r wél uit hebben. Gelukkig heb ik iemand getroffen die mij daarbij wil gaan helpen. Hoop dat dat lukt

Nou dát was ’t, veel smeuïger kan ik ’t niet maken. A.s. dinsdag kunnen we ‘m gaan ophalen. Ohjah, we hebben wel besloten dat Robin vanaf dát moment in ’t opvolgstoeltje kan en dat we dus de Maxi Cosi, de Easybase en de kinderwagen met álles er op en eraan gaan verkopen.

“Ik haal éérst de kids op en daarna komen we  jou wel halen” zeg ik tegen Erik, die nog op z’n werk zit. We verbreken de verbinding en nog geen minuut later, slaat de motor van de auto af om daarna NOOOOOOOOOIT meer aan te gaan… de auto rolt steeds langzamer verder… sh*t, nét voorbij ’n zijstraatje waar ik ‘m eventueel had kunnen parkeren. De volgende zijstraat is op zích niet ver maar ga ik met uitrollen echt nooit halen. Nah, sta je dan, midden op de weg! Wel binnen de bebouwde kom hoor. De alarmlichten doen ’t gelukkig nog. In no time word ik door 2 heren geholpen om de auto naar die volgende zijstraat te duwen. In éérste instantie wordt ie op de stoep gezet maar later duw ik ‘m met één van die mannen naar ’n parkeerplaats, iets verderop. Daar staat ie voorlopig wel ff goed.

We schrijven woensdagmiddag 28 oktober…

Inmiddels heb ik Erik weer teruggebeld dat ophalen niet echt meer ’n optie is. Het is inmiddels rond 5 uur dus mijn eerste zorg is om de kids van ’t KDV te halen. Gelukkig ben ik maar ’n paar honderd meter van huis “gestrand” en vanuit de parkeerplaats loop ik naar huis, haal de fietskar uit de kelder en loop richting KDV. Ondertussen laat ik m’n ouders weten dat de auto nu toch écht de geest heeft gegeven.

‘s Avonds als iedereen weer thuis is, ga ik samen met opa S. terug naar de auto. De bedoeling is om ‘m in ieder geval naar ’t pleintje te slepen. Daar aangekomen krijgen we spontaan hulp van ’n man. We komen ‘r achter dat er géén sleepoog aan de auto zit… althans, wíj kunnen ‘m niet vinden. Dán maar de Wegenwacht bellen. We weten op dat moment nog stééds niet wat ‘r nou met die auto aan de hand is. Is ’t de accu, de dynamo, de startmotor… géén idee.

De ANWB wordt gebeld (wáarom had ik dat eigenlijk niet eerder gedaan???) en opa en de ándere behulpzame meneer gaan ieder hun eigen weg. Al met al duurt ’t nog wel ff voordat de Wegenwacht meneer er is en dan sta je daar toch wat ongemakkelijk op zo’n parkeerterrein voor ’n groot flatgebouw. Ennieweej, als de beste man z’n arriveert, constateert hij ’n kapotte aandrijfriem en zegt dat de patiënt niet meer te genezen is. Tja, so be it, we hadden ‘m toch niet meer zo lang gegeven…

***WORDT VERVOLGD***