Robin gaat inmiddels als ’n spéér op haar knietjes de kamer rond. Ik ga niet eens meer moeite doen om die maillotjes te voorzien van antislip, het lukt zó ook wel! En sinds ’n paar dagen trekt ze zich ook dusdanig op, zodat ze op haar knieën in de box zit. En ach tuurlijk, als ik haar vasthou, kan ze ook staan maar zóver gaat ze zelf nog niet. Al denk ik eerlijk gezegd dat dát ook niet zo héél lang meer gaat duren.

Noem mij maar vréselijk naief maar waar ik dan weer totáál geen rekening mee had gehouden, was dat ze dat optrekken natuurlijk óók in haar béd kon gaan doen. Maar toen ik haar gisterenavond naar boven bracht en even tijdelijk in haar bedje legde om wat te pakken, zat ze daar ook al op haar knieën over de rand te staren. Dáár had ik nog ff niet op gerekend. En eigenlijk was ik daar zélf ook nog niet helemaal aan toe!!! Ik was nog maar nét aan ’t idee gewend dat ik haar niet meer zómaar zonder toezicht op de commóde kon laten liggen.

Dus terwijl Erik Jonne naar bed bracht, en daar nog wat verhaaltjes aan ’t voorlezen was, heb ik Robin daar ook maar ff bijgelegd zodat ik in állerijl de bodem van haar bedje kon laten zakken. En nu ligt ze in ’n diep gat en kan ik haar, toch zéker de komende 2 jaar, tót het moment dat zij ook ’n normáál bed heeft, nooit meer even snel ’n kusje geven terwijl ze ligt te slapen. En dat vind ik dus níx leuk!!!

Over nix leuk gesproken… ik was uiteraard érg nieuwsgierig hoe Jonne vandaag de aankomst van de goedheiligman zou gaan beleven. Op zich was de officiële intocht dit jaar zowaar héél dichtbij en ook ’t weer was stúkke beter dan verwacht. Maar aangezien de nacht wederom ietwat rommelig was verlopen, bleven we tóch maar lekker thuis voor de buis. En als ik Erik mag geloven (ik was er niet vanaf ’t begin bij, zoals ik zei, de nacht was op z’n zachtst gezegd nogal rommelig verlopen, en dan druk ik me nog heel subtiel uit) dan hebben we daar ook níx aan gemist. Het was wel leuk hoor en natuurlijk vond hij ’t in ’t begin ook heel interessant en zong ook lekker mee met allerlei Sinterklaasliedjes, voor zover hij die nog kende… het was tenslotte toch afgelopen máárt dat hij die voor ’t laatst gezongen had! Maar in tégenstelling tot een hoop ándere kinderen (denk ik dan maar), had hij ’t Sinterklaasjournaal niet gevolgd en zat dus niet echt lekker in ’t verhaal (iets met pakjes te water enzo, ik weet ’t niet). Kortom, ’t was éven leuk maar al snél verslapte de aandacht en ging zijn voorkeur tóch meer uit naar vrouwen met pit en modernere vormen van vervoer ipv paarden of stoomboten.