Vandaag is m’n ándere nicht, Marlene, langs geweest. Alleen, stom stom stom, ik ben vergeten ’n foto van haar met Jonne te maken. Ik heb wél ’n foto van ’t stoere pakje wat ik van ‘r gekregen heb. Wéér zo’n gave tuinbroek (ik ben gék op tuinbroeken!!) met ’n stoer t-shirt erbij. ’t Zal alleen nog wél ff duren voordat ie ‘r in past, zoals je ziet. 😉 Die jongen heeft trouwens voor het komende (misschien wel anderhálf) jaar zúlke kewle outfits!

’t Was erg gezellig met M’leentje. Had ‘r ’n tijd niet gezien. ’t Duurde ff voordat ze ‘r was; ze was nl hélemaal met de trein uit Haarlem gekomen, dacht op ’t station ’n taxi te pakken maar da’s in dit oort toch mínder makkelijk dan je zou denken 😉 Maar goed, dat mocht de pret niet drukken.

Hier zie je ze nog oefenen met Jonne. Maar gisteren kreeg ik ’n smsje dat er wéér ’n nieuw wereldburgertje bij is. Afgelopen maandag, 25 september is om 13.45 uur de zoon van John & Miranda geboren en luistert naar de naam

Ik geloof dat ’t ’n vrij heavy bevalling is geweest aangezien moeders nog stééds in ’t ziekenhuis ligt met ’n gekneusd schaambeen. Maarja, wat wíl je, ’t was ook ’n ruime 8 ponder… dat woog Jonne nog niet eens toen ie ’n máánd was! Beterschap, mamaMiranda!!!

Bij dézen wil ik ze van hárte feliciteren met hun hummeltje en hoop van hárte dat ik hier gauw ’n foto van ‘m kan laten zien.

Ik begrijp nu ook waarom ze zo moest lachen toen ik vertelde hoe ónze zoon heette. Ze zei me tóen al, dat de naam van hun zoon er héél erg op zou lijken.

Sommige mensen verwijten mij dat ik dus nooit iets van ’n ánder aanneem. Dat is in mijn ogen niet waar. Ik neem gewoon niet van iedereen zomaar iets klakkeloos aan, zéker niet met betrekking tot de opvoeding van m’n zoon. Uiteraard luisterde ik destijds goed naar Sylvia, onze kraamhulp en tegenwoordig naar de mensen van ’t consultatiebureau. Die hebben er, in mijn ogen, verstand van en zijn op de hoogte van de laatste ontwikkelingen. Er is in de loop der decennia namelijk nog al e.e.a. veranderd qua opvoeding.

Gek genoeg niet voor iedereen en juist díe mensen plegen je dan te moeten bestoken met "handige tips!" Voor de lieve vrede hoor je deze tip aan, om er vervolgens iets of juist helemaal níets mee te doen. En, lullig maar waar, heel vaak kán ik ‘r niets mee. Alleen, ik ben zo dóm om dat dan ook hardop te zéggen. En dat wordt me meestal níet in dank afgenomen. Kon ik maar gewoon m’n mond houden. Of "ja" zeggen en "nee" doen, zoals velen dat doen. Ik neem me regelmátig voor om dat ook ’s aan te leren maar ik kan ’t niet… ik heb ’n zéér groot gebrek aan diplomatie, I know! (of ben gewoon ’n zéér slechte leugenaar, zo kan je ’t ook noemen!)

Soms, als Jonne weer ’s zo’n jankmomentje heeft, dat ’s iets langer duurt dan gebruikelijk, maakt ’t me wel verrótte onzeker! Dan denk ik "zie je wel, ik doe ’t ook állemaal fout, dít kan ik óók al niet!" En dan word ik tegelijkertijd zó verschrikkelijk kwaad op de mensen die dát gevoel bij me los maken! How dare they!! En dan heb ik ’t hier écht níet over m’n zoon! En ook niet over de mensen van ’t consultatiebureau maar over de mensen die pretenderen ’t allemaal béter te weten en mij tips geven wat helemaal geen tips zijn maar geboden!

Natuurlijk heb ik, zoals vrijwel íedere moeder, ook m’n onzekerheden, of ik ’t allemaal wel goed doe en of ik bepaalde dingen niet verkeerd aanpak. Die kans is ‘r uiteraard. Maar tóch wil en gá ik daar niet te veel over nadenken. Ik ben namelijk WÉL een goeie moeder want ik ga MIJN KIND OP MIJN MANIER naar eer en geweten met héél veel liefde opvoeden, wetende dat níemand perfect is, niemand dat kán zijn en niemand dat van ’n ánder kan of mag verwachten.

Vandaag heb ik iets gedaan wat bijna íedere ouder met zo’n kleintje doet: Jonne en ik zijn samen in bád geweest!! Wat is dát súperleuk zeg! En Jonne vond ’t ook zíchtbaar héérlijk!

Eigenlijk vind ik ’t wél iets speciaal voor vader en kind. Maar dat komt dan volgend weekend wel.
Klein nadeel met ’n bad is dat er altijd wel ’n extra iemand bij moet blijven die ‘m aangeeft en daarna ook weer aanneemt om ‘m af te drogen. Dat zou met ’n douche tóch handiger zijn, dan hoeft dat niet zo zeer. Ohwell, dat mag de pret niet drukken!

(tijdje later….)

(nóg ’n tijdje later…)

***ZUCHT!!!***

Merel heeft inmiddels haar eigen site

Toch jammer dat ik niet weet of/hoe je, ipv ’n foto, geluidjes mee kan sturen. Jonne lijkt nl niet alleen qua uiterlijk op z’n vader. Momenteel liggen ze beiden flink tegen elkaar op te snurken! 🙂

Dan nog ’n ánder "tipje mijnerzijds": als je kind in ’t muggenseizoen wordt geboren, zorg dan voor ’n hor of klamboe!! Want van die rode bulten op zo’n klein koppie staat en ís nl helemaal niet leuk!!!

Vandaag heeft Jonne de respectabele leeftijd van 1 maand bereikt! Hieperdepiep, hoera! 😉
(wat gaat ’t snél hè? Jaahaa nou, héél snel! ;-))

En ter ere dáárvan mocht ie vandaag voor ’t eerst naar ’t consultatiebureau. Inmiddels weegt ie 3890 gram, is ie 53 cm en z’n hoofdomtrek is 36.7. Da’s niet súpergroot en/of súperzwaar maar wel gewoon goed. (klik hier, ga in de linkerkolom naar de groei-grafiek)

Bij de geboorte zágen we al dat ie op z’n ruggetje, onder z’n schouderblad ’n rode vlek heeft zitten van zo’n 2 à 3 cm lengte. De kinderarts dacht destijds dat ’t een wijnvlek was en gaf aan dat we ’t maar door de arts van ’t consultatiebureau in de gaten moesten laten houden. Okay, ’t zit op z’n rug, dus je zíet ’t niet, maar ik vond ’t tóch niet prettig, wetende dat wijnvlekken niet weggaan en dat zit me dan tóch niet lekker. Maar volgens de arts van ’t consultatiebureau is het een aardbei-hemangioom:

In het eerste levensjaar kan de afwijking nog in grootte toenemen, waarbij hij duidelijk boven de huid gaat uitsteken, soms tot verontrustende vormen, vooral als de afwijking op een opvallende plaats zit. Daarna wordt hij echter heel geleidelijk steeds kleiner en is na een paar jaar uiteindelijk meestal verdwenen met achterlating van een nauwelijks tot niet zichtbaar litteken. Meer dan 95% van de aardbeihemangiomen verdwijnt spontaan voordat het kind de leeftijd van tien jaar heeft bereikt.

Nah, gelukkig maar, dát valt te overzien!

Vrijdagavond had ik inééns zin om weg te gaan. Nee, niet om uitgebreid te gaan stáppen ofzo, maar gewoon, ergens ’n terrasje pakken, nog ff genieten van die laatste nazomer-dagen. We hadden tenslotte EINDELIJK nieuwe banden voor de kinderwagen (nee, nog niet die van Burgertrut, die haalt Erik morgen op maar aangezien ik niet wist hoelang ’t daar zou gaan duren, heb ik zélf maar ’n setje bij de fietsenmaker gekocht. Hebben we tenminste reservebanden!) dus daar wilde ik nou wel ’s ’n keer mee op stap. En sinds dít jaar heb ik Kijkduin ontdekt dus dáár wilde ik wel heen. Daarnaast leek ’t me gezellig als Toine en Cynthia daar ook naartoe zouden komen om gezamenlijk te gaan paraderen cq borrelen. Dat hadden we nl destijds al afgesproken om te gaan doen. En dat was ’n góed plan want ’t was errug gezellig, al zeg ik ’t zelf! 😉

Voor ’t eerst werd ik geconfronteerd met wat je allemaal méé moet nemen als je ff met zo’n kleintje op stap gaat. Gelukkig gingen we met de auto. Nou heb ik in mijn nieuwe verzorgingstas al ’n hele hoop standaard dingen zitten, die je gewoon altijd bij je moet hebben (soort van) en daar wordt ie al behoorlijk looiïg van! Nu ook maar ’n flesje meegenomen. We wisten tenslotte niet, hoelang we zouden blijven. En uiteindelijk werd ’t ook tijd voor z’n flesje. Da’s bést handig: je neemt ’n paar scheppen van die poeder mee, flesje water; flesje laat je bij de desbetreffende uitspanning ff opwarmen in de mag, poeder de bij, ff schudden en klaar is ’t flesje!

Nou had ónze fles nét ff te lang in de mag gezeten dus ’t water moest eerst ff afkoelen voordat we ’t veilig konden geven… Dat dúúrde bést lang en meneer had bést trek dús dachten we, we gooien ‘r nog wat koud water bij. Nah, om ’n kort verhaal níet té lang te maken, hij heeft die fles uiteindelijk héérlijk leeggedronken maar thuis wachtte mij ’n aparte verrassing: van verdunde voeding wordt de poep ook HEUL ERRUG DUN!!!