jun 1
	’n héle boel…

Een maand geleden ben ik weer ’s bij ’n nieuwe werkgever begonnen. ’n Leuke, best pittige secretariële functie voor een groep psychologen (jaja, kom maar op met al jullie gevatte insinuaties ;-)).

De eerste dag was op z’n zachtst gezegd opmerkelijk. Tijdens de lunch kwam ter sprake dat het overkoepelend orgaan dit jaar 5 jaar bestaat en dat ze naar aanleiding daarvan met z’n allen 4 dagen naar Istanbul gaan… (het excuus, voor zover je die moet hebben, was dat er op dát moment ’n symposium is maar daar gaat volgens mij niemand heen) of ik ook mee wilde… WOW!!! Ehm… jaa?!

En dat gaat dus déze week al gebeuren. Van donderdag t/m zondag ga ik, geloof ik, naar Istanbul… en ik weet niet wat het is maar op een of andere manier voel ik (nog) géén euforie. Let wel, dit is ’n kans die ik NOOIT meer zal krijgen en ’t is ontzéttend gaaf, dat besef ik écht wel maarreh… nah, ik weet niet precies hoe ik ’t moet verwoorden… kan ’t mezelf nauwelijks uitleggen…

Als er ’n twittermeeting wordt georganiseerd, sta ik meestal vooraan met m’n vlaggetje om er heen te gaan. En ’t feit dat er dan eventueel mensen bij zullen zijn die ik (nóg) niet ken, boeit me niet. In tégendeel: ik vind ’t juist leuk om nieuwe mensen te leren kennen. En ach, met zo’n twittermeeting: als ‘r nix aan is, bejje ook zó weer thuis. Maar 4 dagen (jaaahaa, ’t zijn “maar” 4 dagen) met plm 60 80 volslagen vreemden, veelal psychologen en psychiaters (en natuurlijk nog wat ondersteunend personeel maar ook die ken ik nog niet), vind ik toch nét ff anders… Hoe leuk en gezellig ze ook mogen zijn, het zijn en blijven (voorlopig) nog steeds mijn collega’s, ik kan ze nog niet als vrienden betitelen en met mijn niet altijd even sterk aanwezige diplomatie, voel ik me tóch ’n tikkie ongemakkelijk.

En toegegeven: daarnaast vind ik ’t ook eigenlijk helemaal niet leuk om 3 (eigenlijk 4 want kom zondag pas ná middernacht thuis) dagen bij mijn kinderen weg te zijn. Ja kom maar op, nóem me maar ’n muts maar ’t voelt gewoon niet lekker! Ja, Jonne heeft al ’s ’n paar dagen bij m’n ouders gelogeerd… maar m’n kleine meisje heb ik, sinds haar geboorte, nog geen nácht gemist.

Ach en tuurlijk als ik daar ben, zal ik ongetwijfeld de gróótste lol hebben… maar dat gevoel heb ik nog ff niet… die gezonde spanning die je hebt voordat je op vakantie gaat, dat moment waar je je op verheugt… want duh, ik besef ook wel: ’t is wél wáánzinnig gaaf… dat zit ‘r gewoon nog niet…

Of ik bang ben om te vliegen? Euh nee helemaal niet… ik vind ’t wel ’n leuke kermisattractie. Maar ik word wél weer ff met m’n neus op de feiten gedrukt, dat Erik en ik nog stééds nix hebben geregeld omtrent de voogdij van de kinderen. We zijn niet getrouwd en dan moet je dat dus regelen. Dat hebben wij nog stééds niet gedaan. En dat kan ook niet meer op zo’n korte termijn dus ik leg bij dézen min of meer officieel vast (en jullie zijn mijn getuigen), mocht er tóch iets gebeuren, dan wil ik, als tot nu toe enig officieel gezaghebbende over Jonne en Robin, dat de complete voogdij logischerwijs overgaat naar Erik. Want hij is de papa en, naast mij, de énige gezaghebbende persoon over deze 2 kids. Dit moet genoeg zijn, tóch?

Laat ik één ding vooróp stellen: ik heb werkelijk geen énkele zorg over hoe ’t hier zal verlopen. De kids zullen ’t hier vreselijk naar hun zin hebben en de grote 3 zijn ‘r ook. Daarnaast gaat Eer zondag ook mss nog wel met ze naar vrienden van ons op de camping. Maar is ’t niet iets is wat je krijgt als moeder, zodra je je eerste kind uitpoept: jóu mag nix overkomen MAAR MIJ OOK NIET!!!

Morgen (of eigenlijk: vanmiddag) zullen ze me uitzwaaien… hmm, dat zal wat worden. Wie gaat ‘r harder janken, Robin of ik? 😉

jul 27
	Voor Aad en zijn familie

Ik zag ‘m bij haar en zij had ‘m weer van haar.
Dierbare vriend Aad en zijn familie gaan door ’n hele zware periode. Wat ik hier met dit klavertje wil zeggen? Ja, weet ik veel, dat ik aan ze denk, dat ik (waarschijnlijk tegen beter weten in) van ganser harte hoop, dat dit gewoon allemaal niet waar is, dat ’t goed komt, en dat ’t voor áltijd goed zal blijven… want, zoals Xandra al schreef, meer kan je niet doen, nu…

mrt 25
	Dreaming with a broken heart…

mrt 20
	Vriendjes en vriendinnetjes

Zo midden in de nacht, als iedereen al op bed ligt, behalve ik dan, héb je wel ’s van die overpijnzingen. En dat wordt alleen maar versterkt zodra ik foto’s of filmpjes van de afgelopen anderhalf jaar ga zitten bekijken. Sloppy as I am. En dan zit ik me ineens te bedenken wat voor ’n leuke mensen ik de laatste 2 jaar allemaal heb leren kennen.

Allereerst hier in ’t durrup Miranda, John en Djonno. tijdens zwangerschapsgym. Daarnaast Cynthia en Juul, die hier elke dinsdag komen oppassen, (en Toine die ik daarmee ’n relaxte maandagnacht bezorg, hihi!) Esther, Richard en Guusje (Sanne, niet te vergeten). Hannah waar ik toch bijna élke dag mee zit te msn’en en die notabene op m’n verjaardag voor ’t eerst langskwam, ook haar beschouw ik inmiddels als ’n zéér dierbaar vriendinnetje. En wat dácht je van Aad. Ook zo’n supervent!

Ik zal héél eerlijk zijn, ik woon nu in Vlaardingen en zou dólgraag teruggaan naar Amsterdam. Maar puur en alleen voor de omgeving. Niet zo zeer voor de mensen die ik daar al dan niet heb ‘achtergelaten’. Mijn vriendjes en vriendinnetjes wonen tegenwoordig door ’t héle land. Sigje notabene, woont helemaal in Drenthe (ken ik overigens al ’n paar jaar langer hoor). Maar gelukkig bestaat er zoiets als telefoon, msn of gewoon ’n simpel mailtje. Afstand is minder belangrijk geworden. Dat merk ik overigens nog méér wanneer ik met m’n nichtje in Australië zit te chatten.

En dan dat hele webloggen. Ik blijf ’t zó leuk vinden. Ik leef nét zo hard mee met de gebeurtenissen van Jis en Toaske, lees de prachtige verhalen van Linda over Gijs en Olivier… Marjan, Bar en Mar , hún meiden en hún zoontje en ben súperblij voor San en Miekie dat ze weer zwanger zijn!!! (nou ben ik ‘r vást ’n hele hoop vergeten… sorry!)

Wat maar weer getuigt van ’t feit dat ik áltijd achter de feiten zal aan blijven hobbelen, want voor "den hippe mensch" is loggen alweer zoooooooooooo passé! Ik ben nooit ’n trendzetter geweest en zal het ook nooit worden dus ik ga gewoon nog ff door. I don’t care, ik vind ’t leuk en zo láng ik ’t leuk vind, blijf ik ’t doen. Het feit dat er mensen zijn die jouw mijn gefreubel lezen en/of bekijken (niet in voetbal-taal vervallen, Cat!!!) is zó verslavend! Jaja, noem mij maar publiciteitsgeil, I don’t mind!

Tja en toch ook weer niet, want als ‘r ’n x geen (of beduidend minder) mensen zijn, die mijn stukje hebben gelezen…, of, wellicht wél hebben gelezen maar níet hebben gereageerd, tja, I don’t care, so be it.

Okay, wat is nou de essentie van dit stuk? ehm… nou gewoon, dat ik fijn nog ’n tijdje blijf door freubelen (wellicht op een ander adres maar dat hoor je tzt wel) en dat ik erg blij ben met ’n aantal mensen die ik inmiddels heb leren kennen, meer niet eigenlijk 😉

Goed, lekker boeiend allemaal… wél waar overigens! Toch kruip ik nú maar ’s m’n bedje in. Ehm… dáág! 😉

EDIT: OEPS! Was ik toch écht de béste paarden van stal, Joris, Lia en Yuri vergeten… SÓRRY!!!

EDIT 2: Ik vergeet nog ’n stel HELE LEUKE MENSEN die hier absoluut moeten worden vermeld: Jasper en Maartje met dochter Merel, maar die kennen we dan weer niet echt van ’t loggen… toch zéker ’t vermelden waard!!!

aug 17
	Vorig jaar…

Momenteel is ’t donderdag- op vrijdagnacht. Met ’n grijns van oor tot oor denk ik aan vorig jaar donderdagnacht. Jonne is tenslotte op vrijdag geboren. Ach, da’s ook onzin, ik denk eigenlijk de hele week en misschien wel al veel langer aan vorig jaar, hihi! Maargoed, ’t klinkt leuk. Toch vind ik deze nacht wél speciaal.

Vorig jaar rond deze tijd waren we net, of misschien nog niet eens thuis van het vuurwerkfestival in Scheveningen. Hoe dat is gegaan, kan je hier en hier teruglezen (goed dat ik ’t ff heb nagekeken, dat ik niet wéér ’t hele verhaal hoef op te schrijven).

Hihi, ik lees nét ook ff ’n mailtje wat ik die nacht om 2:56 heb verstuurd aan de receptioniste van de verloskundige praktijk. Ik ken haar toevallig ook via ’n andere weg, dus wij mailden zo nu en dan wel ‘s:

"Je gaat ’t níet geloven maar nog geen 5 minuten nadat ik dat vorige mailtje naar jou heb verstuurd, begin ik dúsdanig te "lekken" (ja sorry hoor) en ik héb zo’n vermoeden dat dat toch wel de vliezen zijn, die gebroken zijn… ’t ruikt iig níet als urine (wederom excuses voor deze details maar ik mág aannemen dat jij hier, beroepsmatig al wel eerder mee te maken hebt gehad! ;-)). ’t Is gelukkig níet bruin of groen maar ’n b’tje roze ofzo, volgens mij. GÓDVERRR, wáárom gebeurt zoiets altijd ’s nachts??? ‘k Voel nog nix qua eventuele weeën. Géén idee hoe dat zou móeten voelen maar men zégt altijd "dat herkén je gelijk!" dus daar ga ik dan ook maar vanuit. Nah, morgen maar ’s bellen… moet dan vást de mobiele bellen want volgens mij zíjn jullie ‘r op vrijdag niet, tóch??? Nah, ’t zal mij benieuwen bij wie ik dan terecht kom 😉 U hoort nog van mij! ;-)"

Aan de éne kant was ik héél zenuwachtig en aan de ándere kant was ik ook weer súperkalm. Maar wél stómverbaasd! En eigenlijk zat ik ‘r ’t zelfde bij als nu (al ben ik uiteraard nu ’n stuk relaxter, hihi). Ik achter m’n comp (ohja, afgewisseld met ’t toilet) en Erik 1 meter verderop in bed hard snurkend. In eerste instantie voelde ik nog geen weeën dus vond ik ’t ook nog niet nodig om hem wakker te maken.

Na ’n uurtje ofzo begonnen die toch ook langzaam op te komen. Oh my god, nú ging ’t dus écht beginnen… ’t idee dat ik voor ’t eind van ’t weekend (dúh) m’n kind gewoon zou zien, vond ik zó iets onwerkelijks!

Het gevoel van weeën kan ik nog stééds ’t best omschrijven als ’n band die om je buik zit, waaraan ’n soort dimmer is verbonden, die wordt opgedraaid en weer teruggedraaid en waar dan ’n soort prikkelende stroomstoten door worden gegeven. Je kunt ’t, denk ik, vergelijken met TENS. Ik heb zoiets volgens mij wel ’s op m’n schouder en op m’n enkel gehad. Alleen had ik toen de sterkte van de stroomstoten zélf in de hand. Nu niet, in tégendeel. De dimmer werd stééds sterker opgedraaid, de prikkels werden stééds sterker en ’t duurde stééds langer voordat ie weer werd teruggedraaid. Het werd tijd om de puf-technieken toe te passen.

Voorzichtig probeerde ik Erik wakker te maken….
"Eer…. Eeeheer…."
"hmmmm"
"Eeeheeerrrr, mag ik ff je aandacht?"
"Nah, moet dat nú? ik lig te slapen!"
"Ja maar volgens mij is ’t begonnen!"
(’n soort nerveus verbaasd) "Huh? wat?? hè? ohhh ehm…" om vervolgens weer als ’n blok in slaap te vallen! HAHAHAHAHAHAHA!!!

Nah, eerlijk is eerlijk, Erik is die dag m’n ábsolute steun en toeverlaat geweest hoor. Echt, veel mannen roepen altijd dat ze op dat moment zo weinig kunnen doen. Zo heb ik ’t niet ervaren. Hij lag naast me en hield m’n hand vast. Nix meer, nix minder en ’t was perféct! Niet mee lopen hijgen of tegen me aan lopen lullen dat ik dit of dat moest doen en dat was maar goed ook want dat had ik écht niet getrokken. Gek, dat je elkaar op zo’n moment zó goed aanvoelt. Of liever gezegd: gelukkig maar.

Goed, nog anderhalve nacht slapen… 😉 Die halve, daar ga ik nú maar aan beginnen.

jul 29
	Summer breeze…

Er is weer Zomergasten. Vanavond was ’t met Bram Moszkowicz. Ik heb ’t níet helemaal gezien, viel er halverwege in en werd ook af en toe "weggeroepen" door zoonlief die niet kon slapen. Wát ik ervan heb gezien, vond ik bést interessant. Gelukkig doet hij ook dit jaar weer de presentatie… enneh, Margreet: ik vind ’t nog stééds een aantrékkelijke verschijning! En nu ben ik toch écht niet meer zwanger!!!!

jun 25
	Dubbel…

Rare dag vandaag… uiteindelijk vamiddag niet meer geslapen dus zelf momenteel best wel gaar. Jonne heeft daarentegen behoorlijk lang liggen slapen. Misschien heeft ’t wel te maken met ’t feit dat ie snótverkouden is en dat nu eindelijk (jáwel!) z’n 2 boventandjes doorkomen. Wéér allebei tegelijk.

En terwijl Erik vanmiddag samen met Sacha en Cora (moeder van de andere kids) bij ’n begrafenis was van ’n jongen uit Sacha’s klas (16 jaar, onéérlijker kan niet!) kreeg ik weer héél vrolijk nieuws. Nee, ik ga ‘r nog niet over uitweiden dus ga ‘r maar niet naar gissen. ’t Gaat iig níet over mezelf. Dus néé, ik ben niet zwanger ofzo!

Cynthia vroeg in haar reactie op ’t  vorige berichtje al of Jonne ziek was… op dát moment dacht ik nog van niet… hooguit snótverkouden. Maar vanavond heb ik weer ’n héél nieuwe dimensie van het "moederschap" mogen ervaren. Nadat we vanmiddag vrij laat in bad waren geweest, was mijn Kleine Blonde Ikea Boy al bést behoorlijk moe. Dat was rond ’n uur of half 5. Dus ik dacht: dat wordt eten en gelijk naar bed. Nou ging ’t eten al niet vanzelf. Moe, geen trek, enz enz. Dat had op zich voor mij al ’n teken moeten zijn. Jonne heeft namelijk nóóit problemen met z’n eten. Ik zou haast zeggen: in tégendeel. Meneer is ruim 10 maanden, heeft pas (bijna) 4 tandjes maar eet als de béste! Zo heeft hij nl laatst met véél genoegen bij de Ikea ’n paar stukjes nieuwe haring naar binnen gewerkt! (had ie liever dan ’n bakje kwark met bosvruchten… nouja, ik vind ’t best, kon ‘r wel om lachen) Maar goed, vanavond ging ’t écht niet van harte. Dus, wat ik al van plan was: na ’t eten gelijk naar bed.

Tijdens ’t uitkleden en tandenpoetsen (en voor de tígste x z’n snottebel wegvegen) lag meneer al behóórlijk te protesteren en te jammeren. Dus om ‘m wat te troosten nam ik ‘m maar even in m’n armen. Op dát zélfde moment voelde ik ’n vloeibare, warme substantie in mijn decoleté verdwijnen… HELP!!! Dit bleek een ge"recycle"de versie van het eerder aan mijn arme schatje gegeven stoofpotje te zijn. En niet 1x, later toen ik dácht dat ’t over was, en hem, na verschoning op de commode, nóg een x liefkozend in mijn armen nam, kwam de 2e golf, dit keer over mijn schouder en rug…

Kortom: ik denk wel dégelijk dat hij ziek is, al voelt ie niet warm ofzo, hij heeft dus géén koorts. Nouja, we zien wel hoe ’t morgen gaat. Ik hoop alleen 1 ding: dat ie niet wéér zo vroeg wakker wordt!

Zij die gaan slapen, groeten u!

feb 7
	Een tevreden roker…

Ik las net ’n stukje bij Aad over roken en wilde daar ’n reactie opgeven… Uiteindelijk werd ’t ’n dusdanig lang verhaal dat ik dacht, hmm, daar kan ik dus nét zo goed ’n postje voor op m’n éigen log van maken…

Vorig jaar rond deze tijd ben ik vrij resoluut gestopt. Een bétere stok achter de deur had ik niet: ik was zwanger! En heus, ik heb écht hier en daar wel ’n paar trekjes genomen hoor. Héérlijk waren die. Maar écht roken deed ik niet meer. Ik moet zeggen dat ’t me, behalve die paar trekjes zo nu en dan, redelijk eenvoudig afging… terwijl ik voorheen toch best ’n stévige roker was!

Ik wist eigenlijk niet of ik ná m’n bevalling weer zou gaan roken… ik zou wel zien. Ik wilde eigenlijk wel ’n gelegenheidsrookster worden, was alleen bang dat ik véél te veel gelegenheden zou zien. Men zei ook dat ik dat tóch niet zou kunnen (maar goed, "men" verwachtte ook niet dat ik tijdens m’n zwangerschap überhaubt ooit zou kunnen stoppen) Gek genoeg valt ’t allemaal héél erg mee. Ik héb (of maak, hoe je ’t noemen wilt) ‘r nl niet zoveel gelegenheid meer voor.

Toch, af en toe, als ik bij Miranda ben ofzo, rook ik nog wel ’s een peuk en dan geniet ik ‘r ook écht van. (tegelijkertijd voel ik me ook weer schuldig als ik met m’n rook-adem bij m’n kind in de buurt kom ;-)) Zo ook afgelopen vrijdagavond, in Stairway. Dat was voor ’t eerst weer ná afgelopen oudejaarsavond. Mwah, bést netjes, al zeg ik ’t zelf.

Op de terugweg richting de trein verloor ik overigens m’n pakje*. Gelukkig stond er op ’t perron ’n vriendelijke jongeman waar ik een sigaret van kreeg aangeboden. Omdat ik ’t toch niet kon uitstaan dat ik m’n eigen pakje kwijt was, besloot ik nog ff bij de kaartenautomaat te gaan kijken of ik ‘m daar misschien had laten vallen. En omdat je je brandende peuk niet meer de stationshal in mag nemen, dacht ik, ik leg ‘m ff op die paal… zoals je wel vaker ’n peuk ff in ’n asbak legt. Hoe zeer kan je de roker ontmoedigen: je kán je peuk nl helemaal niet ff neerleggen, hij viel doodleuk ín de paal!

Het bewijs dat niet alle rokers asociaal zijn, werd geleverd door de jongen die mij eerder al ’n peukje had gegeven: hij bood me er wéér een aan!

*Mijn moeder zei later "zie je wel, da’s ’n teken!" Jajajaja, ’n teken, dat ik beter op m’n spullen moet letten zeker!

jan 28
	if the shoe fits…

Goh, nou ben ik inmiddels 36 jaar en nog stééds kan ik me gekwetst voelen als blijkt dat iemand, waarvan je dénkt dat ’t ’n vriendin is, daar héél anders mee om gaat, dan je had verwacht / gehoopt… da’s bést gek… die naïeviteit zal bij mij nooit over gaan, vrees ik. Het hele Pavlov-principe is aan mij voorbij gegaan. Men kan me blijkbaar (misschien níet altijd bewust) steeds weer blijven kwetsen en tóch kom ik iedere keer opnieuw als ’n blije kwispelende puppy aanhollen. Met als gevolg dat ik iedere x weer m’n neus stoot… Je zóu dan kunnen denken dat daar dan inmiddels wel ’n enorme eeltplek zit… het tegendeel is waar, ’t raakt me tóch iedere x weer… Misschien ook wel omdat ik haar destijds als één van de eersten in vertrouwen heb genomen… tot nu toe is ze nog stééds niet geweest… en als ik ff héél eerlijk ben: daar báál ik behóórlijk van!!! We didn’t go "way back" al voelde ’t voor mij wel zo. Ik had ’t gevoel alsof ik haar al járen kende en ik vertrouwde haar. Daarentegen herken ik me tegenwoordig meer in de irritaties die zij zélf kortgeleden in haar eigen naaste omgeving ondervond: voor alles en íedereen is ‘r tijd, behálve…

Noem me maar ’n wijf… somehow it hits me…

sep 26
	Diplomatie-nie

Sommige mensen verwijten mij dat ik dus nooit iets van ’n ánder aanneem. Dat is in mijn ogen niet waar. Ik neem gewoon niet van iedereen zomaar iets klakkeloos aan, zéker niet met betrekking tot de opvoeding van m’n zoon. Uiteraard luisterde ik destijds goed naar Sylvia, onze kraamhulp en tegenwoordig naar de mensen van ’t consultatiebureau. Die hebben er, in mijn ogen, verstand van en zijn op de hoogte van de laatste ontwikkelingen. Er is in de loop der decennia namelijk nog al e.e.a. veranderd qua opvoeding.

Gek genoeg niet voor iedereen en juist díe mensen plegen je dan te moeten bestoken met "handige tips!" Voor de lieve vrede hoor je deze tip aan, om er vervolgens iets of juist helemaal níets mee te doen. En, lullig maar waar, heel vaak kán ik ‘r niets mee. Alleen, ik ben zo dóm om dat dan ook hardop te zéggen. En dat wordt me meestal níet in dank afgenomen. Kon ik maar gewoon m’n mond houden. Of "ja" zeggen en "nee" doen, zoals velen dat doen. Ik neem me regelmátig voor om dat ook ’s aan te leren maar ik kan ’t niet… ik heb ’n zéér groot gebrek aan diplomatie, I know! (of ben gewoon ’n zéér slechte leugenaar, zo kan je ’t ook noemen!)

Soms, als Jonne weer ’s zo’n jankmomentje heeft, dat ’s iets langer duurt dan gebruikelijk, maakt ’t me wel verrótte onzeker! Dan denk ik "zie je wel, ik doe ’t ook állemaal fout, dít kan ik óók al niet!" En dan word ik tegelijkertijd zó verschrikkelijk kwaad op de mensen die dát gevoel bij me los maken! How dare they!! En dan heb ik ’t hier écht níet over m’n zoon! En ook niet over de mensen van ’t consultatiebureau maar over de mensen die pretenderen ’t allemaal béter te weten en mij tips geven wat helemaal geen tips zijn maar geboden!

Natuurlijk heb ik, zoals vrijwel íedere moeder, ook m’n onzekerheden, of ik ’t allemaal wel goed doe en of ik bepaalde dingen niet verkeerd aanpak. Die kans is ‘r uiteraard. Maar tóch wil en gá ik daar niet te veel over nadenken. Ik ben namelijk WÉL een goeie moeder want ik ga MIJN KIND OP MIJN MANIER naar eer en geweten met héél veel liefde opvoeden, wetende dat níemand perfect is, niemand dat kán zijn en niemand dat van ’n ánder kan of mag verwachten.