Er zijn natuurlijk mensen die, na lezen van onderstaand bericht, benieuwd zijn hoe ’t uiteindelijk is geweest. Het is tenslotte alweer voorbij.

Ik kan niet anders zeggen, het was, in één woord FANTÁSTISCH! Wat ’n mooie, geweldige, drukke, levendige, lawaaiige, prachtige en ook soms weer gore, bruisende stad!

Donderdag kwam ik, na wat gedoe met geld enzo (huur die 2x was afgeschreven, iets anders wat nog niet was bijgeschreven en daardoor geen geld op de rekening maar gelukkig nog wél op ’n ándere) aan op Schiphol. Daar zag ik ’n grote groep mensen staan met hier en daar ’n bekend gezicht. Dus dat moest onze groep dan wel zijn. Nadat ik had ingecheckt stond ineens vriendinnetje Hannah met fam. voor m’n neus die me kwam uitzwaaien (thx friend!!). Supergrappig hoe Jonne en Julien elkaar ook gelijk weer hadden gevonden. Ze hadden elkaar toch zeker ’n half jaar, zo niet langer, niet gezien.

Na een klein uurtje was ’t toch echt tijd om afscheid te nemen. Om grote tranendallen te voorkomen, deden we dat maar ff snel en dat ging best goed. Nougoed, doei, dag, kus kus en gaan… *SLIK*
Ennieweej, omdat we in ’t vliegtuig nix te eten zouden krijgen, besloten we achter de douane nog maar even wat te nemen. Zo leerde ik gelijk wat mensen van andere vestigingen kennen.

Aangekomen bij de gate, stond daar zo’n kleine 80 man te stuiteren van ongeduld om op pad te gaan, dat was erg grappig om te zien. En dan ga je dus vliegen he (duh!). Voor mij was het alweer even geleden (volgens mij in 2000 naar een bruiloft in de buurt van London) dus dat maakt ’t altijd spannend. Ik kan me goed voorstellen dat sommige mensen wat angstig zijn voor vliegen maar ik had eigenlijk nog steeds hetzelfde gevoel als 11 jaar terug: wat een leuke kermisattractie! Trouwens: het stijgen en landen is leuk, daar tussendoor is ’t eigenlijk best saai… of klinkt dat heel blasé? 😉 Ik zat niet naast collega’s maar naast 2 (overigens best aardige) dames die met ’n groepje vriendinnen op vakantie ging. Ook leuk hoor maar collega’s was mss leuker geweest. Ik was ook absoluut vergeten om wat blaadjes mee te nemen of lekkere muziek op m’n aaifoon te zetten dus jah, dan wordt dik 3 uur vliegen al best snel heul erg saai!
Op Sabiha Gökçen werden we in 2 groepen verdeeld en met ’n tourbus naar het hotel gebracht alwaar we met veel rust, geduld en tact (NOT) onze kamers voor de komende 3 nachten kregen toegewezen. Een Nederlands sprekende turkse man ging ietwat uit z’n stekker omdat hij niet helemaal de volle aandacht en de gewenste snelle reactie van iedereen kreeg… ohwell, toen dat eenmaal voor elkaar was, keerde de rust in ’t hotel terug. Uiteindelijk kreeg ik een kamer voor mij alleen en dat vond ik eigenlijk bést wel heel lekker (er waren mensen die zo’n 1 persoonskamer van te voren hadden aangevraagd en daar een aanzienlijk bedrag voor moesten meedokken… ik niet, zou dat overigens ook nooit hebben gedaan, bij mij liep ’t gewoon zó ;-)).

Vrijdag onder de bezielende leiding van eerder genoemde “oberstormführer” (hij heette Ismaël maar door ons al vrij snel omgedoopt tot Asraël) met ’n grote groep op de culturele tour geweest naar de Blauwe Moskee, Aya Sofia en Top Kapi. Was ontzettend mooi.

Tussen de middag met een stel meiden op ’n geweldig dakterras (met uitzicht op de Blauwe Moskee en Aya Sofia) heerlijk zitten lunchen.
In de kelder van het hotel zat ’n sauna/zwembad/hammam/healthclub gevestigd dus nog even lekker in de sauna gezeten en ’n baantje in ’t bad gezwommen. En doordat ze in dat zwembad iets te enthousiast met ’t chloor waren geweest, kon je ’s avonds en de volgende dag aan de rode ogen precies zien wie daar waren geweest. Ohwell, dat mocht de pret niet drukken, je moest toch al ’n zonnenbril op ivm het weer 😉  ’s Avonds aten we met het hele spul in het hotel (lopend buffet). Daar ontstond enige verwarring omtrent de drankjes. Want terwijl wij allang, voorzien van ’n hapje en ’n drankje, aan tafel zaten, kwam de ober ietwat verward aan tafel, dat we de alcoholische drankjes toch echt zelf af  moesten rekenen. ’t Was gewoon wijn en/of bier hoor, geen interessante mixjes ofzo. Maargoed, hij kwam niet helemaal zeker van z’n zaak over, dus hebben we ’t zo maar gelaten. En dat was goed want er is niet meer op teruggekomen 😉

Zaterdag met ’n stel meiden door de stad gesjokt en uiteindelijk bij de bazaar aangekomen. Daar helaas doorheen gesjeesd omdat sommige meiden zich daar niet zo op hun gemak voelden. De verkopers daar zijn daar, op z’n zachtst gezegd, nogal opdringerig… tja, ik had ‘r niet zo’n moeite mee hoor (gewoon niet reageren) maarja, had ook weer geen zin om daar in m’n eentje rond te hangen. Achteraf bleek dat er nog iemand was, die wel langer had willen blijven, maar daar kwamen we van elkaar pas de volgende dag achter en op zondag is de Bazaar gesloten. Bietje jammer… ohwell, goed excuus om nog ’s terug te gaan.

Zondag nog wat geshopt (’n paar schattige slofjes voor dochterlief gevonden, helaas nix voor de anderen) en daarna ’n prachtige rit met ’n boot over de Bosporus gemaakt en daarna bij ’n superrelaxte loungetent, met zwembad, gezeten (nee zelf ff niet gezwommen, had geen badlaken meegenomen maar dat geeft niet)
En tja, kan ’t wel uit proberen te leggen maar, ik zou zeggen: kijk en oordeel zélf 😉

Dramátisch, is ’t niet? 😉

Daarnaast ook zelf met diverse collega’s tot diep in de nacht op terrasjes wijntjes gedronken, ” meses” gegeten en hard gelachen.

En zo zaten wij zondagavond, in tegenstelling tot donderdag niet stuiterend maar volledig uitgeblust op Sabiha Gökçen-airport, strompelde ik na een kleine vertraging, rond ’n uur of 1 richting de auto van een collega die ook richting #daarwaarikwoon reed en stortte moe maar zeer voldaan rond ’n uur of 2 in mijn hollandse bedje (uiteraard niet voordat ik mijn liefies ’n dikke kus had gegeven).

Conclusie: het waren 4 fantastische dagen die ik nooit had willen missen. Ik moet alleen mss ’s ff een ander camera’tje aanschaffen. Ik had geen zin om met die grote spiegelreflex te gaan lopen zeulen en de camera van ’n Aaifoon 3GS is gewoon niet goed genoeg voor zo’n mooie stad.

Een maand geleden ben ik weer ’s bij ’n nieuwe werkgever begonnen. ’n Leuke, best pittige secretariële functie voor een groep psychologen (jaja, kom maar op met al jullie gevatte insinuaties ;-)).

De eerste dag was op z’n zachtst gezegd opmerkelijk. Tijdens de lunch kwam ter sprake dat het overkoepelend orgaan dit jaar 5 jaar bestaat en dat ze naar aanleiding daarvan met z’n allen 4 dagen naar Istanbul gaan… (het excuus, voor zover je die moet hebben, was dat er op dát moment ’n symposium is maar daar gaat volgens mij niemand heen) of ik ook mee wilde… WOW!!! Ehm… jaa?!

En dat gaat dus déze week al gebeuren. Van donderdag t/m zondag ga ik, geloof ik, naar Istanbul… en ik weet niet wat het is maar op een of andere manier voel ik (nog) géén euforie. Let wel, dit is ’n kans die ik NOOIT meer zal krijgen en ’t is ontzéttend gaaf, dat besef ik écht wel maarreh… nah, ik weet niet precies hoe ik ’t moet verwoorden… kan ’t mezelf nauwelijks uitleggen…

Als er ’n twittermeeting wordt georganiseerd, sta ik meestal vooraan met m’n vlaggetje om er heen te gaan. En ’t feit dat er dan eventueel mensen bij zullen zijn die ik (nóg) niet ken, boeit me niet. In tégendeel: ik vind ’t juist leuk om nieuwe mensen te leren kennen. En ach, met zo’n twittermeeting: als ‘r nix aan is, bejje ook zó weer thuis. Maar 4 dagen (jaaahaa, ’t zijn “maar” 4 dagen) met plm 60 80 volslagen vreemden, veelal psychologen en psychiaters (en natuurlijk nog wat ondersteunend personeel maar ook die ken ik nog niet), vind ik toch nét ff anders… Hoe leuk en gezellig ze ook mogen zijn, het zijn en blijven (voorlopig) nog steeds mijn collega’s, ik kan ze nog niet als vrienden betitelen en met mijn niet altijd even sterk aanwezige diplomatie, voel ik me tóch ’n tikkie ongemakkelijk.

En toegegeven: daarnaast vind ik ’t ook eigenlijk helemaal niet leuk om 3 (eigenlijk 4 want kom zondag pas ná middernacht thuis) dagen bij mijn kinderen weg te zijn. Ja kom maar op, nóem me maar ’n muts maar ’t voelt gewoon niet lekker! Ja, Jonne heeft al ’s ’n paar dagen bij m’n ouders gelogeerd… maar m’n kleine meisje heb ik, sinds haar geboorte, nog geen nácht gemist.

Ach en tuurlijk als ik daar ben, zal ik ongetwijfeld de gróótste lol hebben… maar dat gevoel heb ik nog ff niet… die gezonde spanning die je hebt voordat je op vakantie gaat, dat moment waar je je op verheugt… want duh, ik besef ook wel: ’t is wél wáánzinnig gaaf… dat zit ‘r gewoon nog niet…

Of ik bang ben om te vliegen? Euh nee helemaal niet… ik vind ’t wel ’n leuke kermisattractie. Maar ik word wél weer ff met m’n neus op de feiten gedrukt, dat Erik en ik nog stééds nix hebben geregeld omtrent de voogdij van de kinderen. We zijn niet getrouwd en dan moet je dat dus regelen. Dat hebben wij nog stééds niet gedaan. En dat kan ook niet meer op zo’n korte termijn dus ik leg bij dézen min of meer officieel vast (en jullie zijn mijn getuigen), mocht er tóch iets gebeuren, dan wil ik, als tot nu toe enig officieel gezaghebbende over Jonne en Robin, dat de complete voogdij logischerwijs overgaat naar Erik. Want hij is de papa en, naast mij, de énige gezaghebbende persoon over deze 2 kids. Dit moet genoeg zijn, tóch?

Laat ik één ding vooróp stellen: ik heb werkelijk geen énkele zorg over hoe ’t hier zal verlopen. De kids zullen ’t hier vreselijk naar hun zin hebben en de grote 3 zijn ‘r ook. Daarnaast gaat Eer zondag ook mss nog wel met ze naar vrienden van ons op de camping. Maar is ’t niet iets is wat je krijgt als moeder, zodra je je eerste kind uitpoept: jóu mag nix overkomen MAAR MIJ OOK NIET!!!

Morgen (of eigenlijk: vanmiddag) zullen ze me uitzwaaien… hmm, dat zal wat worden. Wie gaat ‘r harder janken, Robin of ik? 😉

Vandaag hebben ze bij Jonne op school “Meesters- en juffendag”. Op die dag vieren ze de verjaardagen van alle juffen en meesters tegelijkertijd.

Nou zitten er bij Jonne nogal ’s wat stagiaires dus vroeg ik van de week aan de “hoofdjuf” met z’n hoevelen ze vandaag zouden zijn want tegenwoordig heeft bijna niemand meer 1 juf per klas. Ze verzekerde me dat ze met z’n 2en zouden zijn. Dus had ik 2 cadeautjes gekocht. Was daar toch vanochtend weer ’n stagiaire! Had ik natuurlijk kunnen/moeten weten want ze is er elke maandag maar ik ben nog niet zo heel erg ingeburgerd qua stagiaires. Maargoed, voor haar had ik dus nix. Davinknieëerlijk! Dus straks ff kleinigheidje voor haar halen want zij hoort ‘r ook gewoon bij!

En ohja, ze mochten verkleed naar school komen of iets geks met hun haar doen. Jonne ging in vol piraten-ornaat!

Uiteraard was ’t bij ons afgelopen zondag ook moederdag en ben ik heerlijk verwend. Erik had deze keer écht z’n best gedaan op een prachtig ontbijtje. Van Jonne keeg ik ’n schitterend zelfgemaakt fotolijstje met ‘n kewle schoolfoto. En van Robin kreeg ik ’n prachtige broche (geschilderde vlinderpasta met glitters).

Aan ’t eind van de middag zagen we na zo’n dikke 12 weken Zuid Europa eindelijk opa en oma S weer eens. We hebben, samen met E z’n zussen en zwager, héérlijk bij ons in de tuin gehangen.

Met veel genoegen presenteer ik u een nieuw Vlaardings initiatief: Vlaardingen24!

Wat is Vlaardingen24?

Vlaardingen24 (www.vlaardingen24.nl) is een puur Vlaardings online nieuws-, informatie- en communicatieplatform. Een website die alles bundelt waaraan een Vlaardings luchtje hangt.
Vlaardingen24 is in de eerste plaats een nieuwsmedium dat zich zuiver richt op Vlaardingen en daarmee eigenlijk het snelle, digitale broertje van Groot Vlaardingen. Zoals de naam al aangeeft, brengt Vlaardingen24 dat nieuws 24 uur per dag en zeven dagen in de week. Met een paar muisklikken kunnen de Vlaardingers zich nu op elk moment van de dag op de hoogte stellen van het laatste nieuws uit de Haringstad. Niet voor niets werkt Vlaardingen24 dan ook met de slogan: ‘Het nieuws is nog nooit zo dichtbij geweest’.

Op www.vlaardingen24.nl zie je in één oogopslag waar je moet zijn. De navigatie is eenvoudig met een overzichtelijke menubalk bovenaan de pagina. Klikt u op SPORT dan krijgt u ook sport, klikt u op CULTUUR dan krijgt u ook cultuur, klikt u op HISTORIE… afijn, u begrijpt het inmiddels wel.

Vlaardingen24 is net van start gegaan en dan ook verre van perfect. Er wordt achter de schermen hard gewerkt om allerlei functies toe te voegen. Zo kunnen de lezers op dit moment nog niet op de artikelen reageren en is er nog geen wekelijkse poll. Binnen zeer korte tijd zullen deze en nog vele andere functies worden toegevoegd.
Ook zult u zien dat veel van de nieuwscategorieën nog leeg zijn. Dat heeft twee redenen: allereerst gaat Vlaardingen24 met deze mail pas echt van start; ten tweede kunnen en willen wij het niet alleen.
Wij vragen daarom aan u, actief in al die instellingen, stichtingen, verenigingen en clubs die Vlaardingen rijk is; stuur ons uw persberichten en uw foto’s, benader ons met uw verzoeken om publiciteit. Speciaal daarvoor is er het mailadres redactie@vlaardingen24.nl Benut het ten volle!
En natuurlijk vragen wij u: volg Vlaardingen24, lees Vlaardingen24, verslind Vlaardingen24. Uiteindelijk is Vlaardingen24 veel meer uw website dan de onze. Omarm daarom dit initiatief. Dan zorgen wij Vlaardingers er met z’n allen voor dat Vlaardingen24 een lokale online gemeenschap wordt die zijn gelijke in het land niet kent.

Waar komt Vlaardingen24 ineens vandaan?

Ruim een jaar geleden verdween Maasstad weekbladen van het toneel. De Maaspost, zoals de krant in Vlaardingen heette, hield na ruim 25 jaar op te bestaan. Het was de krant waar ik in de vroege jaren negentig begon als correspondent. In Vlaardingen, de stad waar ik ben geboren en getogen. De krant ook waar ik bureauredacteur werd, redactiecoördinator en uiteindelijk chef-redacteur. Functies waarin ik veel heb geleerd maar die nooit zo mooi werden als die eerste tijd in mijn eigen stad.
Met Vlaardingen24 kom ik eindelijk weer thuis! En ik ben er om nooit meer te vertrekken. Vanaf nu volg ik Vlaardingen en haar inwoners weer op de voet en ik hoop van harte dat u hetzelfde doet met Vlaardingen24.

Vriendelijke groeten en tot ziens…

Erik Meijer
010 – 785 40 57 (vanaf 1 mei)
06 – 40 101 238
e.meijer@vlaardingen24.nl
www.vlaardingen24.nl

Ook op mijn kleintjes werd van de week gelet.

Vrede op aarde! En ik wil het núhúúú!!!

De ochtend begon met eieren zoeken. Jonne had ze al vrij snel alle 6 gevonden en wilde ze het liefst állemaal tegelijk opeten. Dat vond ik niet zó’n succes maar vooruit, 2 was prima. Daarna hadden we ’n héérlijk ontbijtje met lekkere broodjes en sandwitches. Maar uiteindelijk doe je de kids toch ’t meeste plezier met ’n good old broodje (smeer-)kaas 😉 Ohwell…

Na ’t ontbijt ontving ik ’n smsje van vriendinnetje Selma. 

Afgelopen vrijdag was ik samen met de kids al een dagje bij Selma, Marcel en hun práchtdochter Jada op de camping geweest. Voor vandaag werden we wéér uitgenodigd en daar gingen we gráág op in. Dit keer ging Erik ook mee. Mán man man wát ’n héérlijke dag. Was ’t ooit zó tropisch met Pasen? (ja nee, laat maar, deze vraag was retorisch, ik kén ’t antwoord al ;-))

Terwijl wij onder de parasol onder ’t genot van de meest héérlijke hapjes en drankjes zaten te kletsen, vermaakten de kids zich in ’t speeltuintje, in ’t bootje met water of fietsten rondjes op ’t veld. En aan ’t eind van de dag werd de bbq uiteraard aangestoken. Het was, zónder overdrijven, een súperdagje!

Deze kregen we van de week opgestuurd door vriendinnetje Jolanda. Superlief, vind je niet? Robin kan niet wáchten om ermee te spelen!

Thx very much, lieve Jo!!!