Gisterenmiddag in dat telefoongesprek met bazin L, sommeerde zij mij om half 5 ’s middags (ik zie ’n patroon) dat ik vandaag dan toch maar naar kantoor moest komen, aangezien we nog steeds geen overeenkomst hadden bereikt. Dit natuurlijk met het risico dat ik ook voor ’n dichte deur zou te komen te staan (zie het verhaal hieronder.) Daarop antwoorde ik “Dan meld ik me bij dezen ziek! je regelt het maar!” 

Wat ik hieronder ook al schreef: aan ’t eind van ons telefoongesprek zei ze dat ze alsnog e.e.a op papier wilde zetten qua uitbetaling en beloofde mij dat ze dat gisterenavond naar mij toe zou mailen. Dit heeft ze overigens niet gedaan.

Vanmorgen ontving ik van haar ’n smsje, met de vraag of ik al bereikbaar was. Ik heb haar terug gesmst dat ik geen telefonisch contact meer met haar wilde, dat ze ’t allemaal maar op papier moest zetten. Ik wil alles zwart op wit. Heeft ze op m’n voicemail ingesproken dat het mailtje er idd aan zou komen maar
dat de ziektewet van het nieuwe bedrijf, geen 100 maar 70% uitkeert.

Ik heb haar teruggesmst dat ik helemaal geen overeenkomst heb met dat nieuwe bedrijf maar met mijn oorspronkelijke werkgever.

Echt, ik word hier hélemaal gestoord van! Ze zoeken ’t maar uit maar mij krijgen ze niet klein! Al vreet ’t wel energie. Ben van plan om vanavond idd maar weer ’s naar een rechtswinkel te gaan.

UPDATE: Het is inmiddels bijna 13 uur. Ondanks haar voicemailbericht waarin ze zegt dat ik rond 10 uur het mailtje zal ontvangen, heb ik nog nix gezien. Het is blijkbaar ’n zware bevalling. In de lijn der verwachting zal ik ergens aan ’t eind van de middag wel iets van haar ontvangen waarin mij vast weer e.o.a. genereus aanbod wordt gedaan. Tot die tijd heb ik overigens ook nog steeds (ff checken -> nee) géén salaris van juni bijgeschreven gekregen.

In de afgelopen maanden, herstel, in het afgelopen half jaar, heb ik regelmátig mensen telefonisch te woord gestaan, die met werkgever een sponsorovereenkomst hadden en op hun geld zaten te wachten. Deze mensen werd stééds maar weer een worst voor gehouden dat ze hun geld over ’n paar weken, maanden, écht zouden krijgen. Ik vond ’t altijd érg moeilijk om die mensen geloofwaardig te woord te staan, zéker als ’t al de zóveelste keer was dat ze belden en de eerder afgesproken datum al diverse keren was verschoven. Inmiddels hoor ik, horen wij, mijn collega’s en ik, bij diezelfde groep mensen die om z’n geld moet soebatten.