Vanavond ff zitten twijfelen: wie ga ik bellen, de plantsoenendienst om die parasolvoet van m’n maag te laten verwijderen of de verloskundigen? Ik koos uiteindelijk tóch maar voor ’t laatste. Die kwam gelijk langs (hetgeen ik van de Plantsoenendienst sterk zou betwijfelen, gezien tijdstip én dilemma). Of liever gezegd: die kwámen gelijk langs. Ze waren met z’n 2en. Aardige meiden overigens. Volgens mij is één van hen in opleiding. Toevallig had ik haar van de week ook al gezien toen ik ff langsging voor ’n extra controle.

Na allebei (MET HÉLE KOUDE HANDEN!!! ;-)) aan m’n buik te hebben gevoeld, wat vragen te hebben gesteld (zoals ik al eerder schreef, mijn stemgeluid is weer volkómen foetsie dus die communicatie gaat wat lastig), bloeddruk te hebben gemeten, urine te hebben getest (je kent dat wel, met zo’n strookje waar je dan overheen moet piesen) enz enz, werd er tóch ff telefonisch overlegd met de dienstdoende gyn uit ’t ziekenhuis. Hij adviseerde 100 mg Indometacine, af te halen bij de afdeling Verloskunde in het nieuwe ziekenhuis dus dat is Erik gelijk ff voor me gaan doen. Het bleek hier te gaan om 1 enórme torpedo (poepsnoepje??? BLEGH!). Gewoon één zo’n apparaat, zonder doosje, zonder bijsluiter enz enz, gelieve gelijk “in te nemen”.

Nou ben ik nogal nieuwsgierig van aard (dúh, hoe verrassend!) maar normaliter lees ik eigenlijk zélden tot nooit bijsluiters. Alleen, zoals nu, als ‘r dan hélemaal nix bij zit, wil ik tóch ineens weten wat ik tót mij neem. En ’t leuke is, de techniek staat voor niets tegenwoordig. Google op de naam van ’t desbetreffende medicijn en er valt van álles over terug te vinden. In dít geval komt het er gewoon op neer dat ’t ’n vrij sterke pijnstiller is. Maar over ’n paar dingen was ik toch wel enigszins verbaasd.

Je moet je voorstellen: de klacht die ik heb, valt te omschrijven als ’n behoorlijke pijn in de maagstreek. Althans, ik als niet-medicus heb sterk ’t vermoeden dat ’t m’n maag is omdat ik ’t herken als ’n gigántisch hongergevoel o.i.d. Dat voel je óók daar alleen nú is ’t véle malen sterker. (oh enneh nee, in dit geval los je ’t niet op door ff iets te eten, duh!)  Maar als ik dan kijk bij de mogelijke bijwerkingen (punt 2), dan lees ik als éérste dat er, n.a.v. het gebruik van dit medicijn, een niet geringe kans bestaat op maagklachten. En als je dan vérder leest, zie je bij punt 5 dat het gebruik van dit medicijn tijdens de zwangerschap stérk wordt afgeraden. Nou já zeg… dahvinkbestgék!!! Ohwell, ’t feit dat ’t is voorgeschreven door ’n gyn en dat Erik ’t moest ophalen bij de afdeling verloskunde, gaf mij ’t gevoel dat ze daar tóch wel wisten met wat voor soort patiënt ze te maken hadden.

En eerlijk is eerlijk, ik denk dat het nu ’n uurtje tot anderhalf uur geleden is, dat ik ‘m heb ingenomen en de pijn is al ’n héél stuk minder. Oh trouwens, bij punt 4 valt ook nog te lezen dat het wordt afgeraden om “actief deel te nemen aan het verkeer” omdat het reactie- en concentratievermogen door gebruik van dit medicijn sterk wordt verminderd. Dát kan wel kloppen. Ik voel me momenteel inderdáád bést ’n tikkie mistig in m’n hoofd. Net alsof ik ’n slokkie te veel op heb. Of nee, eigenlijk meer alsof ik ’n jointje heb gerookt. Voor zover ik me dát gevoel nog kan herinneren want da’s al héél lang geleden. Maargoed, ik was vanavond tóch niet van plan om ergens heen te gaan. Morgen overigens wél want dan moet ik met Jonne naar de kinderarts. En als ik heel eerlijk ben, wil ik dat liever niet verschuiven. Hij is momenteel weer zó gruwelijk verkouden en ik wil gráág dat zij dat ziet. Dus ik heb aan m’n ouders gevraagd of zij ff met me meegaan en dat was gelukkig geen probleem (thx!!! kus kus kus!!!) Maar volgens mij is m’n reactievermogen tegen díe tijd écht wel weer zoals ie behoort te zijn hoor. Neemt niet weg, dat ik ’t wel lekker vind, als één van hén ff meegaat, ookal is ’t maar om Jonne (indien nodig)een btje in toom te houden.