Afgelopen zondag waren we bij hen voor Guusjes 4e verjaardag. Daar waren zij met hun jongste en hij ook met z’n dochter. Dus dat werd gelijk ’n kleine tweetup. Dahwaserrugguzelluggg…. Dahmottewevakerdoen!!! Ik zeg: volgende x bij ons! Voor meer foto’s (en ook deze hierboven, okay) moet je maar ff bij hen kijken.

Ik hoop trouwens dat Guusje d’r cadeau leuk vindt 😉 Wij vonden ‘m wel erg grappig!

*Gejat van dit nr.

Alsof ’n mens niet genoeg uitdagingen in z’n leven heeft, stond vandaag o.a. het maken van pasfoto’s op de agenda. Mijn eigen paspoort is eind van de maand verlopen en aangezien er diverse wetswijzigingen zijn geweest rond het bijschrijven van kinderen in je paspoort, heb ik besloten om ’n ID kaart voor ons alle 3 aan te schaffen. Dús moesten we eerst allemaal op de foto.

Tja, wat zal ik van de foto’s zeggen? Ik vind ’t altijd ’n dráma! Ik bedoel, hé, ik weet ook wel, there’s only so much a photographer can do about it maarreh… waarom moeten die dingen altijd zo flets worden? Ach, eerlijk gezegd vind ik ze nog  meevallen. En helemaal die van Robin. ’t Arme zieke kipje. Ze heeft al ’n paar dagen flinke koorts. Vraag me niet wat ’t is, ‘r zal wel weer ’n tandje doorkomen ofzo. En de opa’s en oma’s zullen ze schitterend vinden (don’t worry, indien gewenst hebben we ’n kopietje voor jullie hoor ;-)) Nou goed en ná deze schitterende fotosessie haastten wij ons richting het stadhuis om de desbetreffende documenten aan te vragen.

Eigenlijk wilden we daarná met z’n allen naar de geitenboerderij maar gezien de toch nog aanwezige koorts bij Robin, is Erik met haar thuis gebleven en zijn Jonne en ik er samen met  Cynthia en Juul naartoe gegaan. Vond ’t sowieso al véél te lang geleden dat we elkaar gezien hadden. En dat was uiteraard wederom erg gezellig. De foto’s heeft Cynth voornamelijk genomen met haar nieuwe speledingetje dus die komen vast nog.

Ennieweej, volgende week donderdag mogen we onze reisdocumenten ophalen. En daar moeten de kids ook weer állebei voor aanwezig zijn, handig hé? Op zich maakt ’t niet uit wat ’t is toch op een dag dat ze sowieso thuis zijn maarreh, is ’t niet ’n tikkeltje omslachtig dat minderjarige kids dan ook weer mee moeten om hun ID kaart op te halen? Maarja, regels zijn regels, mevrouwtjuh!

Sinds ’n half jaartje ofzo kan Jonne zélf z’n jas aan doen. Dat moet altijd op ’n speciale manier, namelijk “net als Karlijn“! Dit riep hij zó vaak terwijl ik mij afvroeg of hij eigenlijk nog wel wist wie Karlijn is/was. Karlijn is hún oudste dochter en 1 dag ná Jonne geboren. Zo zijn wij ooit via onze logjes met elkaar in contact gekomen. En ondanks dat we elkaar via Twitter/MSN/logreacties regelmátig spreken, hebben we elkaar tot nu toe pas 3x irl gezien. We wonen namelijk ook niet écht om de hoek. Toch heeft dit meisje bij Jonne ’n onuitwisbare indruk achtergelaten. Van haar heeft hij  namelijk geleerd dat ie z’n jas  met de buitenkant op de grond moet/mag gooien, capuchon naar ‘m toe . Dan steekt ie z’n armen in de mouwen en gooit z’n jas óver z’n hoofd zodat ie ‘m aanheeft. En dát is dus “nèt als Karlijn”.

Niet alleen vrijdag maar ook zaterdag hadden we ’n heerlijk dagje. Nadat ik gelukkig ff had mogen blijven liggen ivm wederom ’n roerige nacht met dochterlief (alsin, dat ze rond ’n uur of 4, 5 wakker werd en pas rond ’n uur of 7 weer in slaap viel. Net op dát moment werd zoonlief wakker :dizzy: ), ging ik met de kids in bad. We kregen die middag namelijk bezoek van Annemieke en haar meiden.

Na ’n korte gewenningsperiode konden Jonne en Karlijn ’t gelijk prima met elkaar vinden. Er werd gedanst op K3, cakejes gebakken, op Jonnes slaapkamer gespeeld én geWii’d. En ook de combi Robin en Liset was erg grappig. Okay, toegegeven, ’t moment dat Robin in het wipstoeltje wilde gaan staan terwijl Liset daar ín lag, was misschien niet helemaal goed getimed maar verder was ’t helemaal leuk en kregen zelfs de moeders zo nu en dan de gelegenheid om lekker bij te beppen. Naar mijn idee nog steeds te weinig hoor en ik opteer nog stééds voor ’n afspraak zónder kids maar goed, het begin is ‘r!

Aan het eind van de dag konden de 2 bijna-kleuters maar met moeite afscheid van elkaar nemen. Dat was zeer aandoenlijk om te zien :biggrin: En ook ik hoop moeders weer snel te spreken/zien!!! Oh enneh, op zich hebben wij ‘r geen bezwaar tegen als de vaders er dan ook bij zijn hoor…

En wat gebeurde er nog meer dit weekend? Ohja, Robin heeft de vreemde gewoonte om zèlf in haar poppenwagen óf zweedse rollator te gaan zitten. Toch zijn die dingen ook weer niet dúsdanig stevig. Daar is Robin nu ook achter. Door dat ze íets teveel naar áchter had zitten leunen, viel het karretje om, bóvenop d’r hoofd. Met als gevolg, ’n enorme blauwe plek op haar jukbeen.
Daarnaast speelde Jonne vandaag kappertje en knipte ’n flinke hap uit zijn eigen pony. Héél charmant! Like mother like son. Maakt z’n moeder geen soepzooitje van zijn (of haar eigen) kapsel, dan doet ie ’t zélf wel! 😉 Ohwell, never a dull moment at my place!!!

Vrijdag hadden we met opa en oma in Utrecht afgesproken bij het spoorwegmuseum. We hadden namelijk van hen de tip gekregen dat hij daar langs zou komen. En aangezien Jonne, zoals veel jongetjes van die leeftijd, groot fan is, leek ons dat wel heel erg leuk.

Toen we in Utrecht aankwamen, bleek ’t nog ’n behoorlijke uitdaging te zijn om ’n parkeerplek te vinden. We waren namelijk niet de enigen en daar was de parkeerplaats van het spoorwegmuseum niet echt op berekend dus die was al vrij snel vollédig overbezet. Maargoed, na ’n tijdje te hebben rondgereden, vonden we ’n mooi plekje voor ons vehicle (’t kost ’n paar centen aan parkeerkosten maar dan héb je ook wat!).

Ondanks dat ’t behoorlijk druk was, kwamen we toch nog wel wat bekenden tegen. De één min of meer spontaan (alsin, we wísten dat ze ‘r ook heen zouden gaan maar toch…) zoals bijvoorbeeld de buren van mijn ouders met dochter (die ik ook al mijn hele leven ken maar ook alweer ’n levenlang niet had gezien), schoonzoon en kleinzoon. De anderen vergden wat intensiever sms contact. Zo waren zij er zélf uiteraard ook. En verder was ‘r nog iemand die ik eigenlijk nog nooit in ’t eggie had gezien maar wel al ’n tijdje ken via twitter én onze wederzijdse dierbare vriend. Zoals ik al aangaf: het kostte ’n paar smsjes maar uiteindelijk kwamen we haar dan ook tegen met d’r tweeling.

Maargoed, hoe wás ’t? Nouja, wat ik zei, érg druk maar toch ook wel weer heel erg leuk. Jonne wist niet waar hij kijken moest.

• zo ging hij op de foto met de “dikke controleur”,
• had hij wel úúúren kunnen blijven spelen met de grote rails in ’t midden van het gebouw
• ging hij op de foto met klassiekers als Henry, Emily en uiteraard ook Thomas
• maar wilde hij absoluut niet met z’n hoofd door zo’n gat in ’n doek, zodat hij zélf op een treintje leek (mama en Robin wel ;-))
• stapte hij vroegtijdig uit het treintje, toen dat even stilstond maar nog niet ’t perron had bereikt
  (achja, gebeurt wel vaker met treinen, dat ze stil staan)
• keek hij, éérst vanaf de arm van oma, daarna vanaf de arm van opa, z’n ogen uit in de treinsimulator
• ging ie ook nog van ’n major snelle glijbaan
• had ie bovenal ’n héérlijke dag met opa Hannes en oma Leny

Kortom, het was ’n gezellig dagje uit. En ’t feit dat Robin d’r pakje “s(inaas)appelsap” over d’r broek had leeg laten lopen, kon de pret zéker niet drukken. Aan ’t eind van de dag waren we dan ook allemaal bést ’n tikkie gaar 😉

Morgen vertel ik hoe onze zaterdag was… héél gezellig want zij kwamen langs.

– Posted using MobyPicture.com

Vanochtend mocht Jonne voor ’t eerst van z’n leven naar de tandarts. Ik had ‘r al bij verschillende meiden over gelezen dus leek ’t me voor hem ook wel ’s tijd. Nou had ik ‘m eigenlijk ’t liefst mee willen nemen naar mijn eigen tandarts maar, zoals ik al vaker heb verteld, die zit in Amstelveen. Dus dat leek me dan tóch weer niet zo handig. En ook de tandarts van Erik zit niet echt in de buurt. Maargoed, ik heb ‘r één gevonden, in ’t zelfde pand als de huisarts en ’t cb. Hartstikke makkelijk. Dus daar ging hij vandaag met papa heen. Ik bleef met Robin thuis.

Ondanks dat ’t op deze foto misschien niet zo lijkt, liet zoonlief ’t wel gewoon toe dat de beste man in z’n mond keek. En wat ik ervan begrepen heb, heeft hij ’n kéurig gebit en wordt er goed gepoetst. Nah, mooi, dát horen we graag en dat willen we ook graag zo houden. We waren wél wat vroeg. Vandaag is ie precies 3 jaar en 7 maanden maar blijkbaar is 4 een goede leeftijd om voor ’t eerst naar de tandarts te gaan. Nougoed, dan gaan we tegen die tijd wel weer ‘s. Althans… papa had nog even ’n nieuwe afspraak moeten maken maar vergat dat helemaal…( jóh ;-)) Dus belde ik nog even met de assistente. In september mogen we weer. Hopelijk heeft ie dan nog stééds zo’n mooi schoon gebit. Aan mij zal ’t niet liggen ;-).

Morgen gaan we hier heen. Ben héél benieuwd hoe Jonne ’t zal vinden.

Zoonlief brengt z’n zusje veilig thuis… soort van.
Alleen de bochten heeft ie nog niet helemaal onder controle 😉

– Posted using MobyPicture.com

Afgelopen maandag moesten we met Jonne naar de afdeling oogheelkunde van het ziekenhuis. De cb arts vond ’t namelijk nodig om zijn ogen ’s goed te laten testen. En waarom? Omdat ie, naar mijn idee, 2 x had zitten meuten bij de ogentest. Volgens haar had hij aanleg tot het ontwikkelen van een lui oog en als je daar nou vroeg bij was, dan kon je dat nog met ’n pleister ondervangen. Nou goed, ik vind ’t best, gaan we het toch ff laten testen?! (hihi ik hóór sommige mensen tijdens ’t lezen al roepen “zie je wel, die CB artsen dóen ook maar wat, stelletje… vul-zelf-maar-in!!!” hè Jis ;-)) 
Maargoed, omdat het zo’n 2 uur zou gaan duren en ik niet wist hoe Jonne zou gaan reageren (of ie wel zou gaan meewerken enzo) leek het mij verstandig om met z’n 3en te gaan. Ja ehm, nú kan ’t nog! Mijn ouders kwamen in de tussentijd op Robin passen.

Als eerste kwamen we bij een orthoptiste. Daar mocht hij plaatsnemen op ’n héle interessante (hydraulische) stoel die, gezien zijn lengte ff flink omhoog werd gezet alvorens hij door die dame eens diep in de ogen werd gekeken. Op zich ging ’t wel goed maar al snel begon hij z’n interesse te verliezen. Daarom werd ons verzocht om maar ff op de gang te wachten. Blijkbaar werd hij door óns afgeleid… nah, ’t zal wel. ’t Bleek te helpen. Zij zag eigenlijk nix bijzonders. Hij werd iig niet scheel bevonden en ‘r was ook geen lui oog in de maak. Het énige dat zij aangaf was dat hij ergens halverwege de lagere school misschien wel ’n brilletje zal moeten. Volgens die orthoptiste beginnen kinderen namelijk met een plus dat in de loop der tijd naar het nulpunt gaat. Maar aangezien Jonne al redelijk dichtbij dat nulpunt zit, bestaat er grote kans dat het richting de min zal gaan. Ohwell, we zullen zien.

Daarna kreeg hij van die oogdruppels waar je van die grote pupillen van krijgt, alsof je ’n pilletje geslikt hebt ;-). Tja, dat was natuurlijk minder fijn. Al had ie er, behalve bij ’t indruppelen (want dat prikt), verder geen last van. Dat moest ’n half uurtje inwerken dus toen zijn we beneden in ’t restaurant maar ’n ijsje gaan halen. Je moet toch wát hé.

Na dat half uur mochten we terugkomen bij de oogarts (dus niet meer bij die orthoptiste) die nog even met ’n lampje in z’n ogen ging kijken. Dat lampje veranderde af en toe van kleur en dus wist Jonne háárfijn uit te leggen dat ’t lichtje dán weer “gwien” en dán weer “yellow” werd… ehm tja… Jonne is de laatste tijd nogal met kleuren bezig en dan met náme in ’t Engels…
Zo hebben we bloeh, gwien, yelloww, whèèd, owwànsj, pink (altijd ff kijkend naar z’n kleinste vinger ;-)) en pùwpow (we moeten nog ’n btje aan z’n rrrrrr uitspraak werken ;-)) Pcs, láng leve Dora! Dankzij dezelfde Dora telt onze wijsneus ook gewoon in het Engels tot 20… Whoaaahhh… tot 20… IN HET ENGELS!!! Nah, ik ben súpertrots! Ondanks dat hij “fifteen”  regelmatig overslaat, vind ik het réuze knap!!!

Ook gaat ie steeds meer letters herkennen. Dat gaat overigens wél gewoon in ’t Nederlands hoor, hahaha. Zo kent hij de “juh” van Jonne. En de “oh” van Jonne en de “e” van Jonne. Ohja en de W is van sporten! Logisch toch, W is van sporten, dat weet toch iedereen??? 😀 (Of zal dat door de Wii komen waar hij sinds ’n paar weken hélemaal aan verslingerd is? ;-))

Maargoed, om nog ff op ’t verhaal van de oogarts terug te komen: er is dus hélemaal nix aan de hand en we hoeven ook voorlopig niet terug te komen.

Goed, verder hebben we vanavond onze vakantie geboekt. Wij gaan van de zomer naar ’t meer van Hannesie… ehm, Annecy. Wie zin heeft om langs te komen cq mee te gaan, is van harte welkom!!!

Zoooo, dat was weer ’n lekker lang verhaal. Hopelijk is iedereen nu weer hélemaal op de hoogte. Zo óók opa en oma “dierentuin” die momenteel lekker in Zuid Spanje vertoeven! (zucht, zij wel!) (dag opa en oma, kus voor jullie van ons allen!!!)

Jaja, dat héle kleine stukje arm onder Jonne’s wang… dát is papa 😉 Vanochtend kwam hij rond kwart voor 8 onze slaapkamer binnenlope (da’s héél netjes!) en kruipt dan ff, ná kroelen met papa, lekker tussen ons in. Uiteraard krijgt mama dan ook nog ’n dikke knuffel hoor.