• Wilde Jonne niet eten en zat dus ’s avonds nog láng aan tafel
• zijn Robin d’r waterpokken nu EINDELIJK gestagneerd… nu de korstjes nog wegkijken en dan hebben we eindelijk ons mooie meisje weer terug
• ging Jonne simultaan kleien met Gijs 
• werden ‘r weer hórdes foto’s gemaakt, zowel door ons als door Jonne
• zette ik weer diverse dingen op Marktplaats te koop
• kocht ik zelf “voah wènuggg”  ’n loopstoeltje voor Robin (nee wees niet bang, ze mag ‘r echt maar héél ff per dag in, maar ben door Sig overstag dat ’t bést kan maar wél “met máte” uiteraard!!)
• bakte Jonne en ik koekjes… het bakken was érg leuk, het éten van de koekjes vonden we ’n mínder groot succes 😉
• konden we eindelijk weer ’s normaal tv kijken, tjonge zelfs bóven is ’t beeld kráákhelder
• ontvingen wij ’t geboortekaartje van hun 3e dochter en bedacht ik me dat ik daar nog helemaal geen logje over heb geschreven.
• las ik ’n práchtig logje bij vriendinnetje Maartje en wil ik haar laten weten dat ik aan haar denk…
• zat ik wederom regelmátig met haar tot erg laat te beppen
• ga ik nú ff ’n tukje doen en bedenken wat ik Robin aan ga trekken als ze dinsdag naar de schoolfotograaf gaat.

En wederom, zoals bij meer berichten, denk ik: Where to begin?

Al sinds we hier wonen (mei 2004) lopen we te klooien met tv-kabels. We hebben door ’t huis in verschillende kamers een tv’tje staan dus dat vergt de nodige (kilo)meters kabel. (wb die tv’tjes: daar moet je je niet te veel van voorstellen, dus géén voer voor mogelijke potentiële inbrekers, ’t is maar dat u ’t weet!) Toch bleef het beeld behelpen. ’n Paar jaar terug bedachten we dat we voor beneden wel zo’n UPC box wilde hebben voor digitale tv. Dat leverde wel iets beter beeld op… althans: wel scherper maar nu hadden we weer van die blokjes, kortom: het stoorde nog steeds.

Nadat Erik al diverse keren de stekkers en ook zelfs de hele coax-kabels had vervangen, begon ik me tóch af te vragen of ’t niet ergens anders aan lag. Dus belde ik ’s met de UPC. En vanaf dát moment ging ’t mis…

Er werd met veel pijn en moeite een afspraak gemaakt voor een monteur maar op de bewuste dag kwam er niemand opdagen. Dús belde ik wéér met de UPC en ‘r kwam ’n nieuwe afspraak. Deze keer kwam er keurig ’n monteur en deze beste man concludeerde dat de kabel buiten was “ingewaterd”. Da’s ’n ander woord voor verzopen. Er was water ingekomen waardoor de kabel was gaan occideren, blablabla… kortom: de kabel moest worden gerepareerd cq vervangen. De monteur belde naar kantoor, er zou iemand komen van de BAM.

Vervolgens werd er géén contact opgenomen door UPC nóch BAM om ’n afspraak te maken dús belde ik nog ’s met de UPC. U moet weten dat de gesprekken met de UPC goed zijn voor 10 cent per minuut. Dat lijkt op zich niet veel maar als je vervolgens dik ’n half uur in de wacht hangt voordat je überhaubt iemand gesproken hebt én nog ’s ’n paar keer moet terugbellen omdat afspraken niet worden nagekomen of opgevolgd,  dan loopt dat lekker op.

Dus de BAM had nog geen contact met mij opgenomen? Da’s ook gek! Ze zouden het doorgeven en er zou alsnóg zsm contact met mij worden opgenomen. Zsm staat voor “zo spoedig mogelijk”. Deze uitspraak mag je in het geval van UPC gerust wegschrijven als eenregelrechte Contradictio in terminis. Ook déze aanvraag duurde en duurde maar dús waagde ik ‘r voor de verandering nog eens een belletje naar UPC aan. Ietwat achterdochtig doch immer vriendelijk hoorde ik steeds aan dat ik écht zou worden teruggebeld, dat mijn aanvraag idd al heel lang liep, dat ze ’t erg vervelend voor me vonden, dat hij nu was doorgestuurd naar de afdeling “spoedeisende calamiteiten” (of hoe ze dat bij de upc ook mogen noemen). Er was één meisje dat zich kéurig aan haar afspraak hield, een meisje met de briljánte achternaam “Alioli” (géén geintje!) Ik werd gebeld door de BAM. . Blij verrast was ik toen ik daadwerkelijk werd teruggebeld door mw. Alioli van de UPC en meldde haar dus dat er ’n afspraak was gemaakt dat er die week iemand langs zou komen.

Nou dénkt u wellicht: ah, UPC belt terug, er komt iemand van de BAM, die repareert het kabeltje en klaar is Cat… Tja, wás het maar zo simpel. We zijn ‘r nog niet, nog lange niet, nog lánge niet, kan ik u vertellen. Wánt… op de afgeproken dag, kwam er ’n zeer vriendelijke meneer aan de deur en vroeg ons of wij wisten hóe de kabels bij ons liepen. Euh… nee?! De verdeelkast in de straat had ie wel gevonden maar wáár ging die kabel in vrédesnaam omhóóg? Note: ons huis staat samen met nog 3 anderen als maisonnette woningen mídden op ’n pleintje. Ik dénk dat ze destijds nog wat bakstenen overhadden, dat ze dachten: ach wát, ‘r is woningnood, hier is nog ’n klein stukje over, laten we híer nog maar ’n rijtje doen. Onder onze woningen zitten kelderboxen en verhuurde overdekte parkeerplaatsen. Dit alles is wellicht éérst allemaal gefundeerd met beton… en ga dáár maar ’s op zoek naar de kabels… De vriendelijke meneer keek en keek, begreep er nix van, keek nog ’s in de kelderboxen (voor zover hij daar bij kon natuurlijk) vroeg wat aan ons (in zijn béste NL… dat is allicht béter dan mijn Turks maar toch verstond ik ‘m niet zo goed helaas), kwam ‘r niet uit en verdween onverrichter zaken naar zijn volgende opdracht.

Voor de verandering belde ik nog maar eens met UPC <- en dáár gaat ’t fout! NOOIT DOEN, CAT!! Want daar werd mij uiteraard wéderom beloofd dat ik diezelfde dag, maar anders toch écht de volgende dag, zou worden teruggebeld. En dat beloofden ze me de vólgende dag ook en de volgende dag en de volgende dag… maar er gebeurde uiteraard níx!

Toen bedacht ik me, tijdens een zéér helder moment, dat ik wellicht nog wel het telefoonnummer van de BAM bij de ontvangen oproepen in mijn telefoon moest hebben staan. Eureka, zowaar! Daar was hen idd medegedeeld dat de kabel onvindbaar was dus moest er ’n nieuwe afspraak worden gemaakt (en waarom word IK niet door de BAM of UPC gebeld maar moet ik daar zélf weer achteraan?????). Die dag zouden ze met digitale meetaparatuur komen waarmee ze de kabel konden opsporen.

En jahoor, een paar dagen later kwamen ze, 3 man sterk. Pieperdepiep deed het meetaparaat. Er moest een auto van één van de verhuurde parkeerplaatsen opzij want dáár liep de kabel (en geloof het of niet, juist de eigenaar van die auto was op dát moment op vakantie maar gelukkig kwam zoonlief ‘m verplaatsen). Er werden eigenaren/huurders van kelderboxen opgespoord om hun domein te openen (er zit daar zelfs nog ’n bedrijfspand onder) om te kijken of er daar ergens ’n kabel langs de muren liep… maar helaas… de kabel was wél te “horen” maar nérgens te traceren. En zo verdwenen ook déze 3 heren onverrichter zaken.

Gelukkig had ik nog stééds het directe telefoonnummer van de BAM (ik zal ook voortaan alléén nog maar direct met hén communiceren, mocht er nog ’s wat met de kabel zijn, dus ik bewaar ’t zorgvuldig!) en hing ik weer ’s met ze aan de lijn. Er moest een bouwtekening komen van het rijtje huizen, om te kijken of er ergens ’n kruipruimte was, waar die kabels eventueel zouden kúnnen lopen. Dus ik lichtte de woningbouwfederatie in over onze kabelzoektocht. Er kwam idd ’n plattegrond cq bouwtekening maar ook dááruit was niet op te maken waar deze kabels eventueel lopen.

Wordt ’t al érg saai? Ik ben nog niet klaar hoor!

Enkele dagen ná het bezoek van het laatste trio, kwam het opperhoofd van deze werkers zélf poolshoogte nemen maar (hoe verrássend) ook hij kwam ‘r niet uit. Er werd besloten om vanuit de verdeelkast buiten een nieuwe kabel te trekken, deze aan de áchterkant van ons huis, de kelderboxen in te laten lopen, dan vanuit de kelderbox van onze overbuurvrouw (ja, klinkt vaag, de overburen hebben hun kelderbox ónder ons huis zitten) een gat naar boven te boren, bij ons uit te komen, kabeltje aan te sluiten en klaar is Cat, Cat heeft weer beeld.

Dit laatste zou vandáág gebeuren. Zo kwamen er 2 busjes met mannen, die ik helaas niet ééns ’n kopje koffie aan kon bieden voor hun harde werk, omdat ze állemaal meededen met de Ramadan. Het graven begon en verliep héél voorspoedig. Tot het moment dat ze bij de kelderbox van de overbuurvrouw aankwamen. Ik had haar moeten waarschuwen dat ze vandaag zouden komen. Maar dat ben ik met het verjaardagsfeest in zicht én de welig tierende waterpokken hier in huis, vollédig vergeten. En, naief als ik ben, ik verwachtte dat de vrouw des huizes sowieso wel thuis zou zijn, aangezien ‘r een levensgrote ooievaar aan hun voorgevel hangt, wat dus wil zeggen dat er ’n kleintje is geboren en moeders dus met zwangerschaps bevallingsverlof is. Waar ik gék genoeg ff géén rekening mee had gehouden, is, dat ze maar één sleutel van hun kelder hadden (de ánder was kwijt) en mánlief die aan zijn sleutelbos had hangen. Je voelt ‘m al aankomen: papa was niet thuis! AAAAAAAAAAAAAGGGHHHHH!!! (rustig blijven Cat, rústig blijven!)

Eerst werd er nog gekeken of ze aan de ándere kant in de kelder omhoog konden komen en ’t kastje dan maar aan de ándere kant van de huiskamer konden plaatsen maar dat bleek al snel niet mogelijk. Aan de buurvrouw vroeg ik, of we alsnóg de volgende dag haar sleutel zouden mogen lenen zodat ze dan alsnóg hun werk konden afmaken. En óndanks dat ze van ’t héle voorval op de hoogte was, begon ze nú toch ’n beetje te zeuren, dat ze ’t líever niet had, dat ze haar sleutel liever niet áfgaf, dat ze morgen niet de hele dag thuis was en dat ze ‘r ook zéker niet voor thuis zou blijven, en dat ze ’t al helemáál niet zag zitten om die sleutel aan ’n paar wíldvreemden af te geven MAAAAAR haar mán zou ‘r die avond nog wel ff over komen praten….

Ik was ’t al zó spuugzát, ik wílde helemaal nix meer met dat mens te maken hebben. Dus ik belde de voorman weer op. Ik had namelijk wel ’n ánder, dirécter alternatief, maar dat mochten die mannen dan weer niet doen zónder overleg met de voorman (waarom zij dan niet ff met die voorman bellen? euh… géén idee, láát maar, ik doe ’t zélf wel). En óndanks dat de mannen het pleintje éigenlijk alweer hadden verlaten, op weg naar de volgende klus, kwamen ze bínnen ’n kwartiertje tóch weer terug. De kabel werd EINDELIJK gelegd zoals ik al diverse keren had voorgesteld: lángs de regenpijp omhoog, muurtje door, ónder de houte vloer door zó naar ons huis. Nieuw kastje eraan, kábels erin…. en nú heb ik EINDELIJK weer tvbeeld… en wát voor ’n beeld!!! WE HEBBEN HIER WÉRKELIJK NOG NÓOIT ZÚLK HELDER BEELD GEHAD!!!

Nou en dit alles heeft toch zéker zo’n maand of 3 geduurd! En nu is ’t dus wéderom contact opnemen met die fijne UPC om ’s even ’n flinke restitutie te incasseren voor álle dagen dat wij niet tot nauwelijks beeld hebben gehad! (helaas géldt dat pas vanaf ’t moment dat de éérste melding van ons uit bij hun is binnengekomen en niet met terugwerkende kracht voor de 5 jaar dat we hier al wonen) Daarnaast zal ik ook even ’n deel van m’n gespecificeerde telefoonrekening naar ze toezenden, om aan te tonen wat voor ’n kosten ik heb gemaakt om dit alles voor elkaar te krijgen.

Vanmorgen zag ik al wat vlekjes zitten en dacht wederom tja, ’t kunnen ook muggenbulten zijn. Toch vond ik ’t verdacht. Maargoed, ze oogde niet ziek en ik moest naar de tandarts dus ik waagde ’t erop dat ’t onschuldig was. Maar bij aankomst op ’t KDV was ‘r voor de leidsters maar weinig nodig om te concluderen dat ’t hier toch écht weer om ’n gevalletje waterpokken ging. Déze keer is Robin dus aan de beurt! Joepie de poepie!!! (overigens kan je goed zien dat ’t daar heerst of geheerst heeft want je ziet ‘r állemaal kindjes rondlopen met plekjes en korstjes in ’t gezicht ;-))

In principe mag ze dan bést blijven (alsof je dat zou willen) maar toen we voor de zekerheid tóch ff gingen kijken of ze verhoging cq koorts had (ik had thuis gevoeld, toen was ze níet warm), kwam de meter al héél snel in de buurt van de 38 en bij 38,5 word je geacht om je kind op te komen halen cq thuis te houden. Dat wilde ik uiteraard niet afwachten dus nam ik haar gelijk weer mee rechtsomkeert. Vette pech voor de tandarts, die afspraak heb ik toen maar ff verzet.

Of ze ‘r érg ziek van is? Tja… vanmorgen vroeg dus nog niet. Ze heeft de hele dag goed gegeten/gedronken maar ook wel weer érg veel geslapen. En de periodes die ze wakker was, was ze wel ’n tikkie zeurderig en peeuwerig. Er is wel duidelijk ’n verschil met 2 weken terug, toen ik dácht dat ze ’t had. Nu heeft ze bedúidend meer plekjes. Ennieweej, ik hoop van hárte dat ze ’t níet zo erg als Jonne krijgt maar dat ze ‘r dan wél gelijk vanaf is. En dat ze ’t dus níet over ’n paar jaar nóg ’n x krijgt, omdat ze ’t nu in haar eerste levensjaar krijgt. Wordt vervolgd en ook de eventuele foto’s volgen later.

Nog ff over ’t KDV. Vandaag nog maar ’s met het overkoepelend orgaan gebeld. Doordat ik zo vast zit aan die 3 dagen, heb ik de grootste moeite om een passende baan te vinden. Er is bij ’n potentiële werkgever áltijd wel één dag die niet overeen komt met de dagen waarop ik beschikbaar ben. Maar bij navraag is gebleken dat het gewoon níet mogelijk is om op korte termijn te wisselen. En ook om ze nu voorlopig niet te laten gaan, is geen optie want dan komen ze weer onderaan de wachtlijst te staan. Het is écht geen onwil of starrigheid van ’t overkoepelende orgaan. De dame die de plaatsingen regelt, is zéér bereidwillig om met me mee te denken en heeft me destijds héél goed geholpen bij de plaatsing van Jonne maar er is gewoon écht geen plek. Kortom: het wélbekende kip-ei verhaal. Gekmákend! Zijn er geen secretariële dames in de buurt (regio 010 / 070), die met mij ’n duofunctie koppel wil vormen? Jij de maandag en de donderdag en ik de dinsdag, woensdag en vrijdag… ROEPT U MAAR!!!

En dat was géén overbodige luxe! 😉 Deze x eens naar ’n andere kapper dan waar we normaal altijd heen gaan. ’t Was wel 7 euri duurder (nog bedankt hoor opa!) maar ’t is wel beduidend beter geknipt! En Jonne was zo mak als ’n lammetje,dat was ook ’n hele nieuwe ervaring. Okay, dat kapsel àla Dion zit er voorlopig ff niet meer in maar we hebben ’t nú àla Gijs! En da’s óók superstoer, vinden wij! 😀

– Posted using MobyPicture.com

Zooo! Weer ’n b’tje bijgekomen van gisteren. Mijn voeten beginnen al iets minder aan te voelen alsof ik de 4daagse heb gelopen. Geen blaren hoor maar wel ’n btje moe 😉

De dag begon gisteren niet ééns zo héél erg vroeg. Nou ja, Robin werd wel al voor zevenen wakker maar toen die d’r flesje had gehad, viel ze toch gelukkig nog even tussen ons in in slaap. Rond ’n uur of half negen kwam Jonne onze slaapkamer binnenlopen en nadat we de ánderen wakker hadden gemaakt, gingen we naar beneden. Bij ’t zien van alle slingers en ballonnen werd ie hélemaal hieperdepieper. Gewéldig vond ie ’t. Met een glunderend hoofd liet ie zich toezingen.

Toen begon het uitpakken der cadeaus. Van broer en zussen kreeg hij een skippybal en ’n trampolineband. En bij het weghalen van de deken, waar ’t cadeau van papa en mama onder stond verstopt, was z’n reactie “Ohhhh, ballonnen!” ehmmm… jah… ik had idd wat ballonnen aan ’t stuur van zijn nieuwe fietsje vastgemaakt… hahahahaha! In de tuin werd er ’n oefenrondje gereden (wat verrássend goed ging) maar ook dáár was hij met náme onder de indruk van de versieringen.

Voordat de visite zou komen, moest er nog héél wat gebeuren. Tenslotte moest de taart nog worden gehaald dus ging ik als ’n gék nog even naar het centrum.

Vanaf een uur of 2 stroomde het huis vol met visite. Naast de familie kwamen Cynthia, Juul en Toine, Miranda en Djonno, Jolanda met man en kids, Hannah met kids, Selma, Marcel en Jada. Daarnaast kwamen zij en zij ook nog met kids en wederhelft langs (zit me súf te piekeren of ik nog iemand vergeten ben…). En mét al die visite kwam ‘r natuurlijk ook ’n héle stroom cadeautjes. My goodness, wat is dat joch verwend met Dora, Thomas de trein, Duplo, ’n boerderij, een fototoestel, Duplo enz enz. Het híeld niet op! Toen de meeste mensen binnen waren, was het tijd voor de taart. Terwijl Jonne in zijn stoel zat te strálen werd hij wederom toegezongen, gefilmd en gefotografeerd.

Het was de héle dag héérlijk weer dus iedereen zat lekker met ’n hapje en ’n drankje in de tuin (had in huis NOOIT gepast!!!). Vriendinnetje Hannah had héérlijke pangsit meegenomen, moeders haar beroemde zalmmouse en een pizza en zelf had ik zalmwraps en ’n grote pan soep gemaakt (reminder voor de volgende keer: méér van tevoren klaarmaken, zodat ik niet de hele tijd in de keuken hoef te staan).

Kortom: het was ’n heerlijke dag. Het enige wat ik wel jammer vond, was dat ik ’t zó druk had met van alles, dat ik nauwelijks met de visite heb kunnen kletsen (BTW: qua drank was ‘r, ná ’t eerste glas idd zélfservice hoor alleen heeft niet iedereen daar blijkbaar ’t lef voor cq zin in). Pas aan ’t eind van de dag toen bijna iedereen weg was, plofte ik moe en toch ook wel voldaan op de bank. Ohja en wat ik óók nog ben vergeten: dátgene wat ik wél van tevoren had klaargemaakt: de uitdeelzakjes die de kinderen mee zouden krijgen. Geloof dat ik ‘r 2 heb weggegven, terwijl ‘r toch zéker ’n stúk of 10 kids waren. Aaaagghhh! Leermomentje voor volgend jaar: zet de bak bij de voordeur! 😉

Ennieweej: bij dezen wil ik iedereen die geweest is, namens ons allen hartelijk bedanken voor de cadeaus en de gezellige dag. We hebben ‘r van genoten. En nu? Nu is de vakantie écht voorbij en gaat ’t échte leven weer beginnen.

Ik heb overigens nog ’n petje gevonden. Kaki met oranje letters. Wiens kind heeft z’n petje laten liggen???

Druk, súpergezellig, héérlijk weer, lekkere hapjes, spoiled till dead en nú hélemaal afgedraaid!
Dus het verslag, zowel tekstueel als beeldtechnisch volgt snél maar nú ff niet. Maar kijk gerust ook ff bij haar.

Vandaag mocht Jonne op het KDV zijn verjaardag vieren.
Dat hield in dat:

• hij ’n práchtige feesthoed kreeg
• er slingers voor hem hingen
• er voor ‘m gezongen werd
• hij mocht uitdelen
• én dat hij ’n cadeautje kreeg.

Ik heb de juffen wat foto’s laten nemen en als ik naar dat glunderende koppie kijk, had ie ’t wel naar z’n zin.

’t Is maar goed dat we het ’n paar dagen uitgesteld want hij zit mét de dag mínder onder de plekjes en korstjes (dat laatste noemt Jonne “pitjes”)

Morgen is ’t échte feestje! Kortom: ik ga nú slapen!!!! :blink:

Toegegeven, de foto is van (precíes) een maand geleden maar sinds vandaag is ie toch écht 3 jaar. Drie jaar geleden werd ik voor ’t eerst moeder. Rare zin eigenlijk… wát nou “voor het éérst”, moeder wórd je maar één keer. Je kan hooguit moeder worden van nóg meer kinderen maar móeder bén je dan al, tóch? :biggrin:

Ennieweej, m’n mooie mannetje, de áller áller ALLERLIEFSTE Jonne van de héle wereld is vandaag jarig. Maar we vieren ’t a.s. zaterdag.

Ik heb overigens ’t vermoeden (én de hoop) dat ’t hoogtepunt van de waterpokken nu wel voorbij is. Uiteraard zit ie nog stééds onder de plekken en ik heb ook niet de illusie dat die zaterdag állemaal weg zullen zijn maar met ’n b’tje mazzel blijft ’t hierbij (please please please!) en wordt ’t nu alleen nog maar minder. Maargoed, mijn buurvrouw zei dat ’t bij haar zoontje destijds wel 3 weken heeft geduurd. Ik mag ’t toch hopen dat dat bij Jonne niet ’t geval is, de éérste week van september komt de schoolfotograaf!!! De koorts is in ieder geval weg. Toch hou ik ‘m nog even thuis. Vrijdag gaat ie weer naar ’t KDV en dan mag hij gelijk trakteren.

Vandaag is ons meisje precies 6 maanden. En de cliché’s zijn waar, ’t is beláchelijk snel gegaan! Het wordt ook nog steeds met de dág leuker.

Op de dag dat Jonne ’n half jaar werd, gaf ik ‘m zijn eerste boterham. Hij at er toen mijn vingers bij op! 😉 Eergisteren heb ik dat bij Robin ook geprobeerd maar die kan ‘r nog niet zoveel mee. Ohwell, binnenkort nóg maar ’s proberen. Tot die tijd genieten we gewoon lekker verder van dit práchtige meisje.