Het duurde ff voordat we ‘r waren, dat dan weer wel. Rond half 1 vertrok ik samen met de kids richting Hannah en Juliën. Samen reden we (ik, net als tóen met samengeknepen billen of de auto ’t wel zou halen) richting Zwolle. Alles ging goed totdat we in Zwolle zélf kwamen. Mijn op zich hándige apparaatje kan namelijk helaas niet meer worden geüpdated en waar zij wonen is, iig voor mijn MIO, toch écht ’n nieuwbouwwijk,  dus nu moesten we ’t vanaf dáár op eigen kracht doen…tjonge dát was lang geleden… en jajaja, vrouwen en navigatie… kom maar op met je cliché’s, het klopt! 😉 Nóóit meer iets van gehoord, completely lost in a town called Zwolle!!! Alhoewel… niet heel veel later (rond ’n uur of 3 ’s middags… jaaaaahhh dezélfde dág nog!) stonden we tóch bij ze voor de deur. EINDELIJK!!!

Die middag was Karlijn pér direct verliefd op Robin, leek Robin naast de kleine knoeperige Lisetje ineens héél groot en zetten Julz & Jonne kopjes thee voor elkaar. Ohja en tussendoor probeerden de papa en de mama’s nog gesprekken met elkaar te voeren. Ons (mid)dagje bij de Scheutertjes was mooi, ontroerend, speciaal en héél gezellig, zowel voor de kids als voor de ouders (althans, volgens mij wel, tóch? ;-)) Ik hoop dat ‘r snél ’n vervolg aan wordt gegeven.

Afgelopen donderdag ben ik samen met vriendinnetje Miranda en de kids naar zo’n indoor klim- annex ballenbak speelgedoe geweest. Bij Jonne viert de peuterpubertijd hoogtij dus die wilde eerst helemaal nix. Maar al gauw overwon de nieuwsgierigheid zijn dwarse bui. Niet zo gek natuurlijk want ’t was gewoon ook hártstikke leuk! Terwijl de moeders weer ’s ff bij konden kletsen (voor zover je elkaar in die herrie kon verstaan), heeft hij zich samen met vriendje Djonno héérlijk kunnen uitleven op ’t springkussen en in de klimtorens. Aan ’t eind kregen de mannen ’n verkoelend ijsje. Dat was geen overbodige luxe want ze hadden zich behoorlijk in ’t zweet gesprongen. Miran had natuurlijk wel een sapje gehaald maar hé, je bent peuterpuber of je bent ’t niet: je ként ’t niet dus je moet ’t niet… tja… jammer hoor. Robin keek ondertussen vanaf Miran d’r schoot haar ogen uit. 
 
Over dwars gesproken: dochterlief ligt tegenwoordig erg van rug naar buik te draaien in de box. Maarja… dat terugdraaien wil nog niet altijd lukken… oeh en dan wórdt ze medaar ’n partij boos! 😉 Van wie zal ze dat hebben? 😉

Voorts heeft Erik voor in de keuken ’n bank gebouwd van… u raadt het al: steigerhout! Je kent dat wel, in van die Oostenrijkse pensions hebben ze ook van die vaste banken om de tafel… nou dat hebben wij nu ook, maar dan wél mooi, hihi (zei zij gehéél arbitrair). Gelijk ff ’n lelijke radiator weggewerkt en geen gedoe meer met gammele klapstoeltjes of stoelen die daar niet goed kunnen staan vanwege verwarmingsbuizen. (jaja, aan één kant hebben we nog wél klapstoeltjes) Daarnaast dient het ook gelijk als bergruimte voor de kussentjes van de buitenbank. Het zitgedeelte van ’t lange stuk kan namelijk omhoog en daar kan je bést wel e.e.a. in kwijt. Heul handig! Wij zijn ‘r iig erg blij mee. Alleen nu valt wel op dat we ’n HEULE lelijke eettafel hebben. Dus dat schijnt ook weer ’n projectje te worden. Dat wordt nog wat want die bank is relatief hoog (moest ivm de radiator) dus die tafel moet ook hoger dan normaal… én dan moeten de overige zitplaatsen ook hoger…. nou goed dat zien we dán wel. Tot die tijd hebben we ‘n kek Kitsch Kitchen zeiltje over de tafel heen gelegd.

Het biedt ook veel meer ruimte dan losse stoelen. En da’s maar goed ook want vanaf morgen hebben we weer ’n huis vol. Dan zijn de oudste 3 van Erik na 3 weken vakantie weer terug bij ons. Dit gaan we eerst maar ’s vieren met 2 verjaardagen, teweten van Sacha (morgen ook écht jarig, wordt 18) en Romana (is 26 juli 16 geworden).

We hebben nog al wat verjaardagen de komen de tijd. Morgen dus hier, komende zondag bij Juliën (adu dat wordt gezellig!!!) en dan die week daarop Jonnes verjaardag. “Képperzinnàn!”

Bijna was ’t niet doorgegaan. Zondag was Jonne namelijk nog hártstikke ziek. Inclusief hoofd als ’n kacheltje en diverse keren overgeven… zéker wel ’n stuk of 4x. Maar ik weigerde op dát moment al te besluiten om niet te gaan. We hadden elkaar al zó’n tijd niet gezien. Zo hadden we bijvoorbeeld ook nog nooit hun nieuwe huis gezien en ze wonen er nu toch wel al dík ’n jaar, volgens mij… (tóch?) Ik wilde ’t tot de volgende ochtend kunnen aanzien.

En áls ’n wonder was ons mannetje weer hélemaal opgeknapt! Geen spoortje te bekennen van de vaatdoek van de dag daarvoor en het bammetje bleef keurig binnen! Ik wist ’t! Dus húp, allemaal de auto in, “Tietietietie Dora” in de portable DVD speler (wát ’n briljant apparaat blijft dat toch!) en op weg naar Giethoorn, vriendschapsarmbandjes terugbrengen … ehhh… naar mijn dierbare vriendinnetje Sigrid, haar lieve lief Alex en hun práchtige zoon Perre.

Op weg daar naar toe was ’t práchtig mooi weer met ’n nagenoeg wólkenloze hemel. Daar aangekomen betrok ’t helaas wel snel. Toch weerhield dat ons er niet van om ’n stukje te gaan varen. Jah dúh, we waren tenslotte in Giethoorn en in Giethoorn hoor je te varen. Jonne stond daar uiteraard in éérste instantie erg argwanend tegenover en wilde natúúrlijk ook geen zwemvest aan. Tja, daar is weinig discussie over mogelijk, dat moet nou eenmaal. Later vond hij ’t tóch wel erg leuk en spannend. Of kwam dat omdat Sig chippies had meegenomen? 😉

Het was ’n súpergezellig dagje. Véél te kort en ik hoop niet dat ’t weer zo lang duurt voordat we elkaar weer ’s zien.

Er zijn inmiddels ’n paar log-gezichten die Jonne ook daadwerkelijk bij naam kent, als ik de foto’s laat zien. Alleréérst weet hij uiteraard wie Juul is. Op zich niet zo gek, die is vorig jaar ruim ’n half jaar lang samen met haar mama elke dinsdag bij ons geweest om samen met hem te spelen. Djonno ziet hij tegenwoordig véél te weinig maar die herkent ie uiteraard ook wel. Ook Irza heeft blijkbaar nog al indruk op hem gemaakt want die weet hij ook meestal wel te benoemen, zodra hij haar foto ziet. Daarnaast weet hij ook precíes wie Gijs en Olivier zijn. En dát voor mensen die hij tot voor kort nog maar 2x eerder had gezien.

Vorige week hadden Linda en ik bedacht, dat we de koppen maar weer ’s bij elkaar moesten steken voor ’n volgende meeting. Deze keer wordt het ’n ladiesversion, zónder eventuele kids en wederhelften. En zó toog ik afgelopen dinsdag richting het áltijd even pittoreske Brabant. Aangezien m’n routeplanner op de heenweg nog steeds kuren vertoonde (hij wilde ons constant “binnendoor” dus ván de snelweg af sturen), was ’t maar goed dat ik nog even op de kaart had gegeken. Gelukkig deed ie het ’t laatste stuk weer wel.

De mannetjes hebben de hele middag héérlijk in de grote tuin gespeeld. Bij ’t schommelen kreeg Jonne in het voorbij gaan nog even Gijs z’n hoofd tegen zijn neus, wat resulteerde in ’n bloedsnotneus… ohwell, ’t was snel weer over. Met het temperament van deze twee drie heren mag het ’n wonder heten dat ’t daar nog bij gebleven is 😉 

Aan ’t eind van de middag gingen we ook nog ff naar de kermis! Dat was medaar ’n feest! De draaimolen, de auto’tjes en de zweefmolen, óveral gingen ze samen of met z’n drieën in. Had ik niet verwacht want over ’t algemeen is Jonne niet zo’n held met dat soort attracties. Maar samen met Gijs en onder aanvoering van Linda durfte hij blijkbaar alles 😉 Nou ja, bíjna dan… een ritje op de pony ging toch écht ’n brug te vér! De culinaire afsluiting bestond, náást de oliebol op de kermis, uit ’n overheerlijk patatje, ’n frikandel en ’n milkshake. En alsof dit alles niet genoeg was, kregen ze ná ’t eten nog ’n ijsje.

Het was ’n héérlijk dagje alleen… van ’t oorspronkelijke plan, het plannen van de GLAM, is weinig terecht gekomen 😉 Tja, dán moeten we ’t binnenkort nóg maar ’n keer over doen! 😉 Ik stel voor dat we gewoon bínnenkort állemaal ’s ff bij elkaar komen om even wat te plannen! 😉

Zoveel computers en aan iedere comp mankeert wel wat… zucht… En dat terwijl ik zo graag wil vertellen over gisteren toen zij langskwamen.

We volgen elkaars log al járen en iedere keer als ik Gijs zag, dacht ik “da’s nét Jonne maar dán ’n jaar ouder”. Echt zó grappig! Dus besloten we om maar ’s een “meet and greet” te organiseren. Zoals ze zelf al schrijft, ’t was súpergezellig maar van ff lekker bijkletsen kwam erg weinig met 2 van die stuiterballen door ’t huis.

Linda, hartstikke bedankt voor de gezelligheid en de schattige en leuke cadeautjes die je voor ons hebt meegenomen en niet te vergeten alle prachtige fotos die je hebt genomen. Dat gaan we idd nog ’n keer overdoen. En daar over gesproken… dát lees je in m’n volgende logje!

Ondanks dat we de laatste jaren wél iets meer contact hebben met elkaar (veelal via de digitale snelweg en Gonda leest hier ook altijd mee), was ’t alwéér ruim 2 en ’n half jaar geleden dat we elkaar gezien hadden. Maar ook nú was ’t gelijk weer als vanouds. Supergezellig om Gonda en Jos met hun kinderen Barbara en Wessel weer ’s te zien. Luca en Barbara waren al vrij snel goeie maatjes en hadden de grootste lol. Wessel en Jonne dreutelden er lekker achteraan. En ook al was ’t niet écht súperzonnig, we hebben toch lekker bijna de hele middag in de tuin gezeten. Uiteindelijk bleven ze ook eten dus hebben we maar ff wat bij de Chinees gehaald.

Dan nog wat uitleg bij de overige foto’s: Jonne werd vannacht ’n btje jammerend wakker dus toen is Erik maar ff bij ‘m gaan liggen… uiteindelijk is Erik daar zélf in slaap gevallen Ik had ‘m vannacht wel gehoord maar wist niet dat hij daar was blijven liggen, dat merkte ik vanochtend pas. :sleeping:

Verder is die foto van Robin met dat roze-wit gestreepte pakje speciaal voor vriendinnetje Sigrid, van wie ze ’t pakje heeft gekregen. Ze past ’t dus al! Die close up was vanochtend toen ze nog ff naast me lag.

Kijk nou wat súperlief van Nicky!
Ik hoop ’t filmpje hier ook te mogen plaatsen maar daarvoor moet ik eerst nog ff toestemming van Peetje hebben…

Vriendjes en vriendinnetjes… ik heb ze zien komen en gaan. Toen ik hier naar Vlaardingen verhuisde, was ik bang dat ik m’n vriendinnen in Amsterdam e.o. zou missen. Maar gek genoeg bleek mijn vriendenschare in die buurt (voor zover die daar überhaubt was) helemaal niet zo hecht te zijn. De meiden die ik in die omgeving kende, daar hoorde ik al vrij snel helemaal nix meer van, zélfs niet toen Jonne geboren werd. (op één ná uiteraard, maar da’s ’n verhaal op zich, hé Gon ;-))

En ik ben ook bést naief in bepaalde dingen en ben daardoor ook wel door mensen gekwetst. Niet dat ik daar écht veel van leer, ik ben niet snel gereserveerd naar mensen toe. Sterker nog: ik ben heel open, what u see is what u get en daardoor wellicht niet altijd even subtiel.

Mijn vriendjes en vriendinnetjes zitten tegenwoordig door ’t hele land. Velen daarvan heb ik juist de laatste jaren leren kennen en niet in de laatste plaats door m’n weblog. Daardoor hebben we veelal contact via msn. Wát ’n geweldig medium is dat toch… althans… meestal dan…

Gisteren zat ik ook met één van m’n dierbare vriendinnetjes te chatten. Maar ineens sloeg de stemming ’n b’tje om. Blijkbaar had ik iets geschreven wat vollédig anders geïnterpreteerd werd dan hoe ik het bedoelde. En dat is dan dus weer ’t lullige van msn, dan hoor of zie je geen intonatie of gezichtsuitdrukking van de persoon waarmee je communiseert. Ik voelde me er érg lullig onder maar wát ik ook zei… de stemming bleef ’n btje raar. Nah, dan moet je nét mij hebben, tóch al zo’n vat vol hormonen momenteel, ik zat op ’n gegeven moment gewoon echt te janken achter m’n compje. Ik wílde dit helemaal niet. Ik weet dat diplomatie níet mijn sterkste kant is maar m’n vriendinnen zijn me dierbaar en ’t laatste wat ik wil, is ze kwetsen. ’t Zit me overigens nog stééds niet lekker. 

Dus jij daar, vriendinnetje van me, ik ga je niet bij naam noemen maar ik ga er blindelings vanuit dat de persoon in kwestie precies weet dat ik háár bedoel: Sorry voor die opmerking, die was zéker niet zo bedoeld. Gewoon érg stom door mij geformuleerd en blijkbaar héél anders overgekomen dan de bedoeling was. Je bent me té dierbaar om je als vriendinnetje te verliezen, ik hoop dat jij dat ook zo voelt!

Vergeet ik ‘r bijna bij te vertellen dat vriendlief me toen héél lief heeft getroost. Hij kent me langer dan vandaag. Dank je schat, ik hou van je! Zielsveel!

Vanmiddag zijn we bij Joris en Lia op visite geweest. Die afspraak stond al ff… we konden namelijk destijds niet op Yuri’s verjaardag zijn (mééstal is ’t andersom, dat zij niet bij ons op verjaarsvisite kunnen komen maar deze keer overkwam ’t ons ook, hihi). Dus die kreeg nog ’n verjaarscadeautje van ons: een brandweer ziekenauto van Duplo.

Ennieweej, ’t was erg gezellig. Yuri moest eerst ff de kat uit de boom kijken. Op zich ook niet gek want Jonne kwam nog al als ’n wervelwind binnen maar na een tijdje hebben de mannetjes leuk met elkaar door de kamer gerend. Helaas had ik te laat door dat ik m’n fototoestel had meegenomen, dus daar heb ik géén foto’s van gemaakt.

Op verzoek van Lia hadden we ook de Wii met de Guitar Hero meegenomen, daar mocht ze nog ff lekker mee uit d’r dak gaan, hihi. Zie hier ’t resultaat.

Verder kreeg ik van háár nog ’n zak met wat positiekleding. Daar zat o.a. ook zo’n héérlijke joggingbroek in. Ik hád ‘r al één maar dat ding zit zó lekker, dus ik ben erg blij dat ik ‘r nu nóg één heb. Waarvoor dus mijn hártelijke dank!!!

Op de terugweg in de auto heeft Jonne, ondanks dat hij bést erg moe was (niet geslapen overdag) nog lekker zitten zingen. Zijn nieuwste aanwinst is “Hoofd schouders knie en teen, knie en teen“.  Ik had ’t niet gelijk door wát hij nou zong en Erik en ik zaten ook eigenlijk ff te kletsen. Maar toen meneer doorkreeg dat hij niet de volle aandacht kreeg, begon ie stééds harder te zingen. Uiteindelijk kónden we ‘r gewoon niet meer omheen. Tja, daar moesten we dan wel weer ernstig om lachen 😀

Vandaag wordt ze begraven… zó oneerlijk!
Lieve Miekje, Bernard en Karlijn, in gedachte ben ik bij jullie.