Zo stonden we vanochtend samen met diverse papa’s en mama’s bij school om ons kostbaarste bezit uit te zwaaien op weg naar (voor velen hun eerste) schoolreisje. De spanning was van de koppies af te lezen.
En bij de kinderen ook… 😉

Zeg buschauf, als er op de terugweg wordt geroepen “allemaal onder de banken!” dan geldt dat niet voor u, dat weet u toch wél hé?!

Om 16 uur konden we ons kroost weer bij school ophalen. Maar toen ik om 15.50 uur aankwam, stónd de bus er al dus ik heb níet kunnen controleren of de chauf idd boven de banken is gebleven. Daar ga ik maar gemakshalve vanuit aangezien iedereen weer ongedeerd naast de bus stond 😉 En daartussen trof ik zoonlief ietwat afgemat doch zeer voldaan aan. Het was ’n mooie dag! Volgend jaar weer?

Ohja, dat vergat ik dus helemaal te vermelden: de reis ging dit jaar naar Drievliet. En ’t was, voor zover ik begrepen heb, erg leuk. Al kwam er niet zo héél veel bij Jonne uit… hij is momenteel ziek, wellicht dat ’t er al in zat… hij was de dag ervoor al wat warm maar ik wilde hem z’n 1e schoolreisje niet ontnemen…

Niet 1 keer, niet 2 keer, niet 3 keer… eerder 10 keer…of 11… dat kan ook…daar wil ik vanaf zijn. Gááf man!

Vandaag was het vaderdag. En vader werd hier gruwelijk verwend met ‘n heuse “hangersleutel” van Jonne, ’n prachtige foto in ’n zelfversierd lijstje van Robin en ‘n, ik mág wel zeggen, géinig ontbijtje.

En omdat we tóch iets wilde doen met dit “gewéldige” weer *zucht* zijn we hier naartoe gegaan. De kids gingen vollédig uit hun dak en waren na ’n paar uurtjes compléét gevloerd. Tijd om weer naar huis te gaan dus.

Aan ’t eind van de middag kwamen opa en oma S nog even gezellig bij ons langs.

Van ’t eten kwam uiteindelijk niet zoveel meer. Jonne had zóveel gesnoept van de ‘vooraf hapjes’ (crackertjes met makreel, blokjes kaas, plakjes spaanse worst) dat hij zich enigszins overeten had. Misselijkheid en hoofdpijn overheerste en toen ik ‘m maar vroegtijdig naar bed bracht, kwam dat ‘r allemaal uit (keurig opgevangen in de prullenbak dus de schade bleef zéér beperkt ;-)) Het luchtte duidelijk wél op want de klachten waren daarna snél verdwenen. Moe was hij uiteraard nog wél dus die was in no time in diepe slaap. Ik neem aan dat hij morgen weer gewoon is opgeknapt… dinsdag gaat hij op schoolreisje en ’t zou wel héél zuur zijn als hij daar niet bij kan zijn. Maargoed, daar gaan we dus níet vanuit!

Er zijn natuurlijk mensen die, na lezen van onderstaand bericht, benieuwd zijn hoe ’t uiteindelijk is geweest. Het is tenslotte alweer voorbij.

Ik kan niet anders zeggen, het was, in één woord FANTÁSTISCH! Wat ’n mooie, geweldige, drukke, levendige, lawaaiige, prachtige en ook soms weer gore, bruisende stad!

Donderdag kwam ik, na wat gedoe met geld enzo (huur die 2x was afgeschreven, iets anders wat nog niet was bijgeschreven en daardoor geen geld op de rekening maar gelukkig nog wél op ’n ándere) aan op Schiphol. Daar zag ik ’n grote groep mensen staan met hier en daar ’n bekend gezicht. Dus dat moest onze groep dan wel zijn. Nadat ik had ingecheckt stond ineens vriendinnetje Hannah met fam. voor m’n neus die me kwam uitzwaaien (thx friend!!). Supergrappig hoe Jonne en Julien elkaar ook gelijk weer hadden gevonden. Ze hadden elkaar toch zeker ’n half jaar, zo niet langer, niet gezien.

Na een klein uurtje was ’t toch echt tijd om afscheid te nemen. Om grote tranendallen te voorkomen, deden we dat maar ff snel en dat ging best goed. Nougoed, doei, dag, kus kus en gaan… *SLIK*
Ennieweej, omdat we in ’t vliegtuig nix te eten zouden krijgen, besloten we achter de douane nog maar even wat te nemen. Zo leerde ik gelijk wat mensen van andere vestigingen kennen.

Aangekomen bij de gate, stond daar zo’n kleine 80 man te stuiteren van ongeduld om op pad te gaan, dat was erg grappig om te zien. En dan ga je dus vliegen he (duh!). Voor mij was het alweer even geleden (volgens mij in 2000 naar een bruiloft in de buurt van London) dus dat maakt ’t altijd spannend. Ik kan me goed voorstellen dat sommige mensen wat angstig zijn voor vliegen maar ik had eigenlijk nog steeds hetzelfde gevoel als 11 jaar terug: wat een leuke kermisattractie! Trouwens: het stijgen en landen is leuk, daar tussendoor is ’t eigenlijk best saai… of klinkt dat heel blasé? 😉 Ik zat niet naast collega’s maar naast 2 (overigens best aardige) dames die met ’n groepje vriendinnen op vakantie ging. Ook leuk hoor maar collega’s was mss leuker geweest. Ik was ook absoluut vergeten om wat blaadjes mee te nemen of lekkere muziek op m’n aaifoon te zetten dus jah, dan wordt dik 3 uur vliegen al best snel heul erg saai!
Op Sabiha Gökçen werden we in 2 groepen verdeeld en met ’n tourbus naar het hotel gebracht alwaar we met veel rust, geduld en tact (NOT) onze kamers voor de komende 3 nachten kregen toegewezen. Een Nederlands sprekende turkse man ging ietwat uit z’n stekker omdat hij niet helemaal de volle aandacht en de gewenste snelle reactie van iedereen kreeg… ohwell, toen dat eenmaal voor elkaar was, keerde de rust in ’t hotel terug. Uiteindelijk kreeg ik een kamer voor mij alleen en dat vond ik eigenlijk bést wel heel lekker (er waren mensen die zo’n 1 persoonskamer van te voren hadden aangevraagd en daar een aanzienlijk bedrag voor moesten meedokken… ik niet, zou dat overigens ook nooit hebben gedaan, bij mij liep ’t gewoon zó ;-)).

Vrijdag onder de bezielende leiding van eerder genoemde “oberstormführer” (hij heette Ismaël maar door ons al vrij snel omgedoopt tot Asraël) met ’n grote groep op de culturele tour geweest naar de Blauwe Moskee, Aya Sofia en Top Kapi. Was ontzettend mooi.

Tussen de middag met een stel meiden op ’n geweldig dakterras (met uitzicht op de Blauwe Moskee en Aya Sofia) heerlijk zitten lunchen.
In de kelder van het hotel zat ’n sauna/zwembad/hammam/healthclub gevestigd dus nog even lekker in de sauna gezeten en ’n baantje in ’t bad gezwommen. En doordat ze in dat zwembad iets te enthousiast met ’t chloor waren geweest, kon je ’s avonds en de volgende dag aan de rode ogen precies zien wie daar waren geweest. Ohwell, dat mocht de pret niet drukken, je moest toch al ’n zonnenbril op ivm het weer 😉  ’s Avonds aten we met het hele spul in het hotel (lopend buffet). Daar ontstond enige verwarring omtrent de drankjes. Want terwijl wij allang, voorzien van ’n hapje en ’n drankje, aan tafel zaten, kwam de ober ietwat verward aan tafel, dat we de alcoholische drankjes toch echt zelf af  moesten rekenen. ’t Was gewoon wijn en/of bier hoor, geen interessante mixjes ofzo. Maargoed, hij kwam niet helemaal zeker van z’n zaak over, dus hebben we ’t zo maar gelaten. En dat was goed want er is niet meer op teruggekomen 😉

Zaterdag met ’n stel meiden door de stad gesjokt en uiteindelijk bij de bazaar aangekomen. Daar helaas doorheen gesjeesd omdat sommige meiden zich daar niet zo op hun gemak voelden. De verkopers daar zijn daar, op z’n zachtst gezegd, nogal opdringerig… tja, ik had ‘r niet zo’n moeite mee hoor (gewoon niet reageren) maarja, had ook weer geen zin om daar in m’n eentje rond te hangen. Achteraf bleek dat er nog iemand was, die wel langer had willen blijven, maar daar kwamen we van elkaar pas de volgende dag achter en op zondag is de Bazaar gesloten. Bietje jammer… ohwell, goed excuus om nog ’s terug te gaan.

Zondag nog wat geshopt (’n paar schattige slofjes voor dochterlief gevonden, helaas nix voor de anderen) en daarna ’n prachtige rit met ’n boot over de Bosporus gemaakt en daarna bij ’n superrelaxte loungetent, met zwembad, gezeten (nee zelf ff niet gezwommen, had geen badlaken meegenomen maar dat geeft niet)
En tja, kan ’t wel uit proberen te leggen maar, ik zou zeggen: kijk en oordeel zélf 😉

Dramátisch, is ’t niet? 😉

Daarnaast ook zelf met diverse collega’s tot diep in de nacht op terrasjes wijntjes gedronken, ” meses” gegeten en hard gelachen.

En zo zaten wij zondagavond, in tegenstelling tot donderdag niet stuiterend maar volledig uitgeblust op Sabiha Gökçen-airport, strompelde ik na een kleine vertraging, rond ’n uur of 1 richting de auto van een collega die ook richting #daarwaarikwoon reed en stortte moe maar zeer voldaan rond ’n uur of 2 in mijn hollandse bedje (uiteraard niet voordat ik mijn liefies ’n dikke kus had gegeven).

Conclusie: het waren 4 fantastische dagen die ik nooit had willen missen. Ik moet alleen mss ’s ff een ander camera’tje aanschaffen. Ik had geen zin om met die grote spiegelreflex te gaan lopen zeulen en de camera van ’n Aaifoon 3GS is gewoon niet goed genoeg voor zo’n mooie stad.

Een maand geleden ben ik weer ’s bij ’n nieuwe werkgever begonnen. ’n Leuke, best pittige secretariële functie voor een groep psychologen (jaja, kom maar op met al jullie gevatte insinuaties ;-)).

De eerste dag was op z’n zachtst gezegd opmerkelijk. Tijdens de lunch kwam ter sprake dat het overkoepelend orgaan dit jaar 5 jaar bestaat en dat ze naar aanleiding daarvan met z’n allen 4 dagen naar Istanbul gaan… (het excuus, voor zover je die moet hebben, was dat er op dát moment ’n symposium is maar daar gaat volgens mij niemand heen) of ik ook mee wilde… WOW!!! Ehm… jaa?!

En dat gaat dus déze week al gebeuren. Van donderdag t/m zondag ga ik, geloof ik, naar Istanbul… en ik weet niet wat het is maar op een of andere manier voel ik (nog) géén euforie. Let wel, dit is ’n kans die ik NOOIT meer zal krijgen en ’t is ontzéttend gaaf, dat besef ik écht wel maarreh… nah, ik weet niet precies hoe ik ’t moet verwoorden… kan ’t mezelf nauwelijks uitleggen…

Als er ’n twittermeeting wordt georganiseerd, sta ik meestal vooraan met m’n vlaggetje om er heen te gaan. En ’t feit dat er dan eventueel mensen bij zullen zijn die ik (nóg) niet ken, boeit me niet. In tégendeel: ik vind ’t juist leuk om nieuwe mensen te leren kennen. En ach, met zo’n twittermeeting: als ‘r nix aan is, bejje ook zó weer thuis. Maar 4 dagen (jaaahaa, ’t zijn “maar” 4 dagen) met plm 60 80 volslagen vreemden, veelal psychologen en psychiaters (en natuurlijk nog wat ondersteunend personeel maar ook die ken ik nog niet), vind ik toch nét ff anders… Hoe leuk en gezellig ze ook mogen zijn, het zijn en blijven (voorlopig) nog steeds mijn collega’s, ik kan ze nog niet als vrienden betitelen en met mijn niet altijd even sterk aanwezige diplomatie, voel ik me tóch ’n tikkie ongemakkelijk.

En toegegeven: daarnaast vind ik ’t ook eigenlijk helemaal niet leuk om 3 (eigenlijk 4 want kom zondag pas ná middernacht thuis) dagen bij mijn kinderen weg te zijn. Ja kom maar op, nóem me maar ’n muts maar ’t voelt gewoon niet lekker! Ja, Jonne heeft al ’s ’n paar dagen bij m’n ouders gelogeerd… maar m’n kleine meisje heb ik, sinds haar geboorte, nog geen nácht gemist.

Ach en tuurlijk als ik daar ben, zal ik ongetwijfeld de gróótste lol hebben… maar dat gevoel heb ik nog ff niet… die gezonde spanning die je hebt voordat je op vakantie gaat, dat moment waar je je op verheugt… want duh, ik besef ook wel: ’t is wél wáánzinnig gaaf… dat zit ‘r gewoon nog niet…

Of ik bang ben om te vliegen? Euh nee helemaal niet… ik vind ’t wel ’n leuke kermisattractie. Maar ik word wél weer ff met m’n neus op de feiten gedrukt, dat Erik en ik nog stééds nix hebben geregeld omtrent de voogdij van de kinderen. We zijn niet getrouwd en dan moet je dat dus regelen. Dat hebben wij nog stééds niet gedaan. En dat kan ook niet meer op zo’n korte termijn dus ik leg bij dézen min of meer officieel vast (en jullie zijn mijn getuigen), mocht er tóch iets gebeuren, dan wil ik, als tot nu toe enig officieel gezaghebbende over Jonne en Robin, dat de complete voogdij logischerwijs overgaat naar Erik. Want hij is de papa en, naast mij, de énige gezaghebbende persoon over deze 2 kids. Dit moet genoeg zijn, tóch?

Laat ik één ding vooróp stellen: ik heb werkelijk geen énkele zorg over hoe ’t hier zal verlopen. De kids zullen ’t hier vreselijk naar hun zin hebben en de grote 3 zijn ‘r ook. Daarnaast gaat Eer zondag ook mss nog wel met ze naar vrienden van ons op de camping. Maar is ’t niet iets is wat je krijgt als moeder, zodra je je eerste kind uitpoept: jóu mag nix overkomen MAAR MIJ OOK NIET!!!

Morgen (of eigenlijk: vanmiddag) zullen ze me uitzwaaien… hmm, dat zal wat worden. Wie gaat ‘r harder janken, Robin of ik? 😉