’t Is al laat en ik ben, zoals wel vaker, nog wakker. Erik komt net naar boven om naar bed te gaan en is nog in de badkamer bezig. Ineens hoor ik door de babyfoon (ja die heb ik nog) gestommel uit Jonnes kamer. Hij komt ietwat slaapdronken onze kamer binnen, ziet mij met m’n laptop op bed zitten en zegt dat ie wil dat we ’n foto van ‘m gaan maken. Maar Erik pakt ‘m op en brengt ‘m weer lekker naar z’n bedje. Hij is duidelijk wél wakker want hij zegt gewoon welterusten en werpt me nog handkusjes toe! Hij slaapt weer rustig verder.

Dan hoor ik ‘m ongeveer ’n uurtje later (E slaapt al) tóch weer door de babyfoon roepen, of ik hem en z’n nijlpaard- neushoornknuffel toch nog ’n x kom toedekken.

Ik ga ff naast ‘m liggen, hij is duidelijk wakker. Hij zegt dat ie last heeft van z’n been en dat ie naar de dokter moet. Jonne wil nl bij ’t minst geringste pijntje naar de dokter. Dit zegt ie diverse keren per week met enerzijds ’n groot gevoel voor drama, anderzijds met zo’n nét-iets-te-ontdeugende-blik-die-alles-verraadt in de ogen 😉

Ja zeg Jonne, wat denk jij? De dokter slaapt nu ook!
Nou dan gaan we morgen toch! is zijn gevatte antwoord!
Ja maar de dokter heeft ook vrij, nét als jij (het hele verhaal over roosters en nachtdiensten laat ik voor ’t gemak nog maar éven achterwege, if u don’t mind)
Nou, dan hebben we straks nog vrij en dan gaan we weer slápen en dán… gaan we naar de dokter! Hij moet namelijk mijn been beter maken want die doet pijn!
Maar hoe kómt dat dan, Jonne, dat ie pijn doet? (let wel, zoon heeft hoogstwaarschijnlijk gewoon last van groeipijnen)
Nou, er zit ’n eend in mijn been! Een wát? jaha, een éénd in mijn been!! En dan moet hij m’n been openmaken, dan draait die eend ’n paar rondjes en dan gaat ie zo *hoeps* weer naar de vijver terug! Dan zít ie daar op ’t randje en dan *PLONS* zó ’t water in!
Ehm… jaja… een éénd in jouw been en die….
Jaha… en begint vervolgens weer ’t verhaal opnieuw te vertellen hoe die dan van die rondjes gaat draaien, neeheee, niet vliegen!!! zó *hoeps* terug naar de vijver, zit ie op ’t randje en dan *PLONS* zó ’t water in!
Okay… dus we gaan die eend niet opeten? vraag ik? NEEHEEE! Ook niet als de dokter meeëet? NEEHEE!! oh!
Maarreh, Jonne, hoe kómt die eend eigenlijk in jouw been???
Nouweh… door mijn buik! Door je buik? heb je’m opgegeten? Neehee, door m’n been, er zaten daar van die karteltjes (?) en daar is ie door naar binnen gegaan, nou en toen gingen die karteltjes weer dicht en toen zat die eend daar opgesloten!

Tja en wat geef je dáár dan weer voor ’n antwoord op?? We hebben erg hard gelachen en toen ik naar m’n bed ging, heb ik ‘r nog maar even m’n laptop bijgepakt om ’t verhaal grotendeels op te schrijven. Als ik dat niet had gedaan, had ik ’t zéker niet meer zo gedetailleerd geweten 😉 Dat is grotendeels gelukt want even later werd dochterlief wakker waar ik toen maar even naast ben gaan liggen (yep, never a dull moment hier ;-)). Zij had ook grote verhalen! Helaas kan ik haar nog niet zo goed verstaan. Maar ik moet ’t zéker ’n x opnemen want ’t is schattig om te horen hoe ze de oren van je hoofd kletst! 😉

Jonne had gisteren zijn állereerste “live concert”! We zijn namelijk met vriendinnetje Selma en haar dochter Jada naar, jawel, K3 geweest!

Om half 3 togen wij richting de Brabanthallen in Den Bosch. Op tijd wánt vrijdagmiddag, voor de één ’t begin voor de ánder ’t eind van de herfstvakantie… nah, kortom: we zouden niet te laat komen. En dat klopte, de heenreis ging, afgezien van ’n ietwat eigenwijze routeplanner, geheel gesmeerd!

Daar aangekomen wemelde ’t natuurlijk van de mama’s (een enkele verdwaalde papa) met peuters en kleuters. Vele meisjes, nét als Jada in zo’n mooi wit K3-jurkje met ’n regenboog. Da’s leuk maar daar heb je als stoere gozer natuurlijk helemaal nix aan! Hoe goed en gesmeerd alles van Studio 100 ook is, de merchandise van K3 houdt eigenlijk niet zo veel rekening met ’t feit dat ‘r ook jongetjes fan zijn van K3! Tasjes met spiegeltjes en elastiekjes, roze t-shirtjes (zoals u hieronder bij mijn dochter kan zien) en ander meidenspul. Nou goed, Jonne kreeg zo’n ehm…jah, hoe heet zo’n ding eigenlijk met van die sprietjes en die gekleurde lampjes, die ze dan in hun handen houden… nou dát dus! 😉 (zie foto) en op de terugweg nog ’n ballon! Zo en dan gaat je geld hard hoor, phoe zeg! ’t is ook niet gratis!

Het optreden was erg leuk en de kids hebben er erg van genoten! De meiden hádden er die dag al een  (of misschien al 2) optreden(s) opzitten en ik bespeurde dan ook enige baldadigheid máár ik kan me vergissen 😉 De show was een paar keer wat spannend en dat merkte ik ook aan Jonne, dan kwam hij dichtbij me met z’n gezicht tegen me aan gedrukt. Maar verder heeft ie afwisselend ademloos staan kijken en hard mee staan zingen en dansen. Uiteraard kennen de moeders de nr.s ook van a tot z dus zongen we ook alles vrolijk mee! 😉

De terugweg verliep aanvankelijk ook zeer gesmeerd. Okay, we reden een klein b’tje om over de A59 terwijl de A15 véél sneller was maar ook dát was géén probleem. Uiteindelijk kwamen we daar toch ook op terecht. En toen ging ’t mis… ineens begon er in Sel d’r schattige C2 auto’tje een rood lampje te branden. De motor kreeg geen koeling…

Tja, met rode lampjes omtrent motorverhitting heb ik rúime ervaring, zo kunt u hier, hier én hier lezen. Ik was door schade en schande wijs geworden en wist inmiddels: als het rode lampje brandt: auto PER DIRECT aan de kant zetten. Maarja, we reden wél op de A15… op zo’n stuk waar er nét ’n snelweg bij komt dus waarbij je níet echt goed áchter de vangrail kan gaan staan. En jah, met 2 kinderen… Gelukkig kwam ‘r nét ’n stukje waar je tússen 2 vangrails in kon staan dus daar hebben we ‘m daar maar stilgezet, uitgestapt, tússen die vangrails dus gaan staan en op de ANWB gewacht.

De kinderen bleven er zowaar érg rustig onder. Ondanks dat ’t voor mijn gevoel nog bést ff duurde voordat er een wegenwacht op kwam dagen. Uiteindelijk kwam er een sleepwagen omdat de plek waar wij stonden té gevaarlijk was om de auto dáár te gaan repareren. Dus wij met z’n allen in de sleepwagen naar het servicepunt in Rhoon. Daar werd al vrij snel geconcludeerd dat de thermostaat kapot was. Na ’n kleine aanpassing konden we ‘r wel mee naar huis rijden, zó ver was ’t niet meer.

Ook bij het servicepunt hebben Jonne en Jada zich overigens prima vermaakt. Er lagen kleurplaten met potloodjes en van de Wegenwacht meneer zélf kregen ze nog ’n bouwplaat zodat ze hun eigen wegenwacht-auto kunnen vouwen, ’n cd rom met ’n spelletje én…. en dat viel volgens mij ’t meest in de smaak: een ballon! 😉

Kortom: het was me ’n dagje wel. Gelukkig is alles goed afgelopen. En wat betreft K3: dat moeten we vaker doen!!!

Het is herfst en dat is aan álles te merken.

Zoals veel mensen weten, ben ik wederom / nog immer (*doorhalen wat niet van toepassing is) Toos Werkeloos. Ik had inderdaad enige tijd geleden ’n functie gevonden maar toen ik daar eenmaal aan de slag was, kreeg het bedrijf een een reprimande van ’t hoofdkantoor in Brussel, dat er helemaal geen budget was voor mijn functie waardoor ik, heel fijn, voor ’t eind van mijn proeftijd alweer buiten de deur werd gegooid. De vraag of ze daar niet van op de hoogte waren bij het uitschrijven van de vacature, wil ik ’t voor het gemak vandaag maar even niet aansnijden.

Voordat ik bij dat bedrijf aan de slag ging, kwam ik in handen van een jobcoach. Niet te verwarren met de werkcoach van het UWV zélf. De jobcoach is van een extern (ik gok zo “véél te duur betaald-” bedrijf. Deze dame deed eerlijk gezegd niet meer dan mee helpen zoeken naar diverse liefst passende functies. Dat op zich was wel fijn hoor, ze deed écht wel haar best en we hadden wekelijks contact. Tot dat zij met zwangerschapsverlof ging en ik werd overgedragen aan een collega. Die was helaas wat minder behulpzaam, haar heb ik, na herhaaldelijke pogingen mijnerzijds, na de overdracht helaas niet meer gesproken.

Met het verkrijgen van de baan verviel natuurlijk ook de samenwerking met de jobcoach alsmede de werkcoach van het UWV. Het debiele is, als je dan onverhoopt weer in zo’n “herleving van de ww” terecht komt, krijg je weer een nieuwe werkcoach. Over de jobcoach wordt niet meer gerept. Uiteraard ben ik sindsdien weer naarstig op zoek. Maar ’t is niet eenvoudig om een baan voor 24 uur te vinden die aansluit op de dagen van het kinderdagverblijf (geloof me, ik ben zélf best bereid om die dagen aan te passen, zolang het niet meer dan 3 dagen is, ’t is het KDV dat daar niet echt soepel in is. Dat is absoluut géén onwil, er ís nou eenmaal véél vraag naar kinderopvang en het aanbod is beperkt).

Tijdens mijn onophoudelijke zoektocht naar de juiste baan werd mij duidelijk, dat er blijkbaar een tekort is aan tandartsassistenten. En nou is er uiteraard een reintegratiebedrijf (wellicht wel meerderen maar ik kwam deze tegen) dat daar handig op ingesprongen is en opleidingen aanbiedt in branches waarin deze schaarste is. Zo ook de opleiding tot tandartsassistente. Voordeel van déze functie is, dat hij veelvuldig part time wordt uitgevoerd. In mijn ogen perfect voor werkzoekende moeders.

Ik zal eerlijk zijn dat dit geen beroep is, dat ooit in mijn hoofd is opgekomen om te gaan uitvoeren, maar na het lezen en zien van de mogelijkheden, zag ik toch wel parallellen met mijn secretariële achtergrond en terwijl het enthousiasme meer en meer begon te groeien, besloot ik contact op te nemen met een consulente van het bedrijf. Zij zag absoluut mogelijkheden en wist mij te vertellen dat ik met náme afhankelijk was van de toestemming en medewerking goedheid en flexibiliteit van het UWV. Maar als ik die zou krijgen, dan had ze nog wel een gaatje vrij in de groep die per 1 november a.s. van start zou gaan met een intensieve cursus van 6 weken. En zo zette ik mijn tanden in een sterk beargumenteerde brief ter attentie van mijn nieuwe werkcoach.

Helaas, alle argumentatie ten spijt: mijn verzoek werd afgewezen wegens gebrek aan budget. Verbazingwekkend! In plaats van de economie te stimuleren door mensen op te leiden in ’n sector waarin schaarste is ontstaan, laat men dit moeilijk te plaatsen segment liever aan zijn lot over.

Wellicht heb ik het verzoek gewoon in het verkeerde seizoen geplaatst?

Zoonlief is weer thuis. Twee nachtjes heeft ie bij opa en oma geslapen en het vreselijk naar z’n zin gehad. Want: pannenkoeken gegeten (én spinazi, daar is ie minstens nét zo dól op!), door ’t bos gebanjerd, stokken en dennenappels gezocht, paddestoelen bekeken, vier-op-een-rij en Toy Story Yathzee gespeeld, enz, enz… Kortom moe (of was ’t nou juist stúiterend) maar voldaan keerde hij vandaag weer terug op het nest en werd daar uiteraard met open armen en veel liefde ontvangen.

Klein minpuntje: zijn dwarse niet-luister-bui had ie ook gewoon weer meegenomen, dat was dan wel weer jammer. En toen sleepte mama ‘m ook nog mee naar de verjaardag van Lucas, zoon van vriendinnetje Jolanda. Ach eerlijk gezegd geloof ik dat ’t dáár (op ’n paar kleine dingetjes na) nog bést heel erg meeviel. Pas toen we thuis kwamen, bleek dat meneer toch hoe dan ook hier en daar wat slaap te kort is gekomen, de afgelopen dagen (kon je wel slapen schat, of snurkten ze zó hard? ;-)). Dus ná het eten heb ik ‘m maar snel in z’n eigen oude vertrouwde bedje gelegd.

Ik ben ervan overtuigd dat hij ’t vréselijk naar z’n zin heeft gehad en dat ’t wat hém betreft (en wat opa en oma betreft ook vast wel) voor herhaling vatbaar is 😉

Morgen gaan we, als alles goed gaat, naar hen toe.

De herfstvakantie is aangebroken. Ook voor zoonlief. Zijn éérste echte officiële schoolvakantie! Hij had zélfs vandaag al vrij. En waar al veel kindjes studie-, snipper- of ándere vrije dagen achter de rug hebben, heeft Jonne nog geen énkele schooldag gemist sinds zijn begin op 16 augustus. En het leek wel of dat er vandaag ’s ff állemaal uitkwam. My god, wat zat ie zichzelf in de weg… en ons eigenlijk ook wel met z’n dwarsheid! Niet te kórt!

Maargoed, het is dus herfstvakantie en ’t leek opa en oma héél erg leuk als Jonne ’s bij hen kwam logeren. Geen idee hoelang, 1 misschien zelfs wel 2 nachtjes, afhankelijk van hoe ’t gaat (zondag hebben we ’n verjaardag dus dan moet hij wel weer terug zijn ;-)). Dus daar is hij nu. Voor ’t eerst alleen logeren bij opa en oma. Hij heeft er wel ’s vaker geslapen maar dan waren wij ‘rbij, als paps en mams ouderwets ’n avondje de stad ingingen ofzo. Maar nu is ie alleen. En da’s bést gék!

Want behalve de 2 nachten die ik na de geboorte van Robin in ’t ziekenhuis heb doorgebracht, ben ik sinds ’t bestaan van Jonne nog nooit ’n nacht zonder hem geweest. Begrijp me goed, ik vind ’t hártstikke leuk voor zowel hém als opa en oma hoor! En stiekem werd ik ook wel ff gillend gék van z’n dwarse bui (E en ik maakte al geintjes van “zullen we ‘m maar alvast met z’n koffertje op de stoep zetten?” hahahahahaha) maar als ik dan voor ’t slapen gaan de kinderen nog ff ’n kus wil geven (en dat doe ik élke avond, ongeacht de tijd, zij slapen wel door) en zíjn bedje is leeg, dan voelt dat tóch gek. Dan mis ik m’n lieve mannetje.

En ja, I know, morgen en ánders overmorgen ís ie er weer en sluit ik ‘m met álle liefde van de wereld in m’n armen. Dus ik prijs mezelf zéér gelukkig. Sterker nog: ik zal morgen écht wel ff naar m’n ouders bellen hoe ’t is gegaan en hoe ’t gaat. En ik weet zéker dat ’t goed gaat en dat ie ’t vréselijk naar z’n zin heeft daar. Jonne is (nog?) geen type die snel last van heimwee ofzoiets heeft.

Doorgaans is Jonne in ’t weekend vrij vroeg wakker. Robin wil nog wel ’s wat langer blijven liggen. ’t Zou wel héél erg fijn zijn als dat morgenochtend ook zou gaan gebeuren. Dan kunnen papa en mama ook allebei iets langer blijven liggen 😉

’t Zijn kwalitatief niet de béste foto’s maar ik vond ze wél erg schattig. We hielden ’n halve pyjama dag en daarbij wilden ze allebei graag hun verjaardags- annex afscheidsmuts van ’t kdv op.

Vorige week had logvriendinnetje Toaske een prijsvraag uitgeschreven mbt de herkomst van haar mailadres. En omdat ik het blijkbaar goed had, kreeg ik vandaag dit mooie pakket opgestuurd. Wat ontzettend lief!
Merci a toi, chère Toaske!