Morgen is ’t zo ver. Dan gaat Robin ook naar ’t KDV. Hoe dichter het punt nadert, hoe meer ik ‘r tegenop ga zien. Alles in m’n lijf schreeuwt “IK WIL DIT NIET!!” En waarom zóu ik ook? ‘k Heb tóch nog geen werk! Maar door dat klotesysteem hier in Nederland heb ik geen keus dus zal ik wel móeten. Bij ’t KDV is ‘r ’n wachtlijst van hier tot Tokio en zonder plek kan ik geen baan accepteren (voor zover díe al voor ’t oprapen liggen).

En het is niet dat ik ’t KDV niet vertrouw. Daar gáát ’t helemaal niet om. Die meiden zijn allemaal hártstikke lief. (al vind ik ’t stiekem bést jammer dat ze niet in dezelfde groep als d’r grote broer komt maar okay) Jonne heeft ’t daar ook vréselijk naar z’n zin. Maar dan nóg! Jonne is ouder, die is daar lekker aan ’t spelen. Wat moet zo’n klein hummeltje daar nou? Die ligt hooguit ’n btje in de box of in ’n bedje te slapen en verder niet. Ik kan ’t niet uitstaan dat ik niet ’t eerste jaar van haar leven gewoon lekker thuis kan blijven omdat de financiën dat niet toelaten. Ik ben hélemaal voor ’t Zweedse systeem. Daar krijgen papa en mama gezamenlijk 96 weken verlof en is ’t niet eens toegestaan dat je je kind vóór de leeftijd van 1 jaar naar ’t KDV brengt. En natuurlijk zal ‘r daar ook e.e.a aan de hand zijn, dat niet klopt maar toch…