In z’n hand het Jip en Janneke koffertje met daarin ’n donkergekleurde handdoek, extra rompertje, luier, doekje, speentje, tutteflut en ’n ziekenauto’tje. Zo vertrokken Erik en Jonne vanmorgen vroeg richting ’t ziekenhuis. Zoals ik al zei, ze moesten ‘r al om 7:15 uur zijn. Vanaf hier moet ik ’t doen met wat Erik mij verteld heeft, omdat ik ‘r natuurlijk niet bij was. In ’t ziekenhuis moesten alle kindjes een operatieschortje aan. Nah, daar had Jonne hé-le-maal geen zin in dus daar begon al de eerste worsteling. Uiteindelijk werd besloten om ‘m lekker in z’n rompertje te laten. Ze kregen een pleister met wat zalf op hun hand en arm, die de huid zou verdoven, zodat ze de narcose prik niet zouden voelen. Die wilde hij er natuurlijk gelijk aftrekken. De prik zelf ging ook niet helemaal naar behoren. Blijkbaar konden ze geen goeie ader vinden dus toen werd er besloten om hem tóch maar met ’n kapje onder zeil te brengen. Ook dat ging niet helemaal zonder slag of stoot, hihi. Maar uiteindelijk viel hij dus in slaap.

De ingreep zélf duurde uiteindelijk maar heel kort. Volgens Erik werden alle andere kindjes in hun bedjes naar ’n uitslaapzaaltje gereden maar Jonne werd daar al brullend, in de armen van ’n verpleegkundige naartoe gebracht. Blijkbaar was dit ’n lichter roesje dan wat de andere kinderen hadden gekregen. Daar kreeg hij, als ik ’t goed begrepen heb, een of ander goedje in z’n mond gespoten tegen de pijn. Dit werd herhaalde malen vakkundig in ’t gezicht van de dienstdoende verpleegster gespuugd. Oeh wat was híj boos. Ook de bekers drinken en de ijsjes vlogen WOEDEND door de kamer. Huilen, brúllen, grote snottebel, nog nabloedend… temperamentje hé… nah, volgens Erik was ’t geen feest en bést wel zielig.

Rond half 11 kwamen ze weer thuis. Blijkbaar had hij toch genoeg gedronken waardoor ze naar huis mochten. ’t Zal wel aan mij gelegen hebben maar behalve dat ‘r nog wat geronnen bloed in één neusgat zat, trof ik ’n mannetje aan waarbij leek alsof ‘r níx gebeurd was. Okay, hij had wat vermoeide oogjes en wat rode wangetjes maar verder… hij was vrolijk, praatte honderduit, de éne keer héél enthousiast en even later weer met ’n zielig benepen stemmetjes. Maar met náme toen hij ’n waterijsje kreeg, was het één groot feest en was het voorál Erik die ‘r als ’n vaatdoek en volkómen uitgeput bij zat, hihi.

Na even héérlijk met m’n kindje te hebben geknuffeld, moest ik helaas toch écht even de deur uit. Ach, ’t was op zich ook wel weer leuk, ik had namelijk iets op Marktplaats gevonden. Laat ik ’t zó zeggen, ik werd op het idee gebracht door ’t foldertje van de HEMA van deze week. Daar stond deze in.  Da’s een mooi apparaat maar naar mijn idee is € 149,- nog stééds bést ’n hoop geld. Zodoende kwam ik op Marktplaats terecht. Eerlijk gezegd ging ’t mij meer om ’t wándel- dan om ’t fietsgedeelte. Fietsen met je kind is leuk maar niet als ze zo’n eind weg zitten. Juist de interactie is zo gezellig. Al geloof ik niet dat ik tzt met 2 kinderen op de fiets durf. Niet op dat ding van mij. Hij ziet er leuk uit maar echt handig is ’t niet met ’n stoeltje aan je stuur, je komt er nl amper tussen (dit geldt overigens ook voor de wat slankere medemens hoor!) Bovendien vraag ik me af of ie wel stevig genoeg is met ’n kind zowel vóór als achterop .

Het lijkt mij juist zo handig als wandelwagen (al zit ik me gelijk af te vragen of ik Jonne er ooit in zal krijgen, hihi) Nou goed, waar het dus op neer komt, is dat ik deze met 2 van die handige babyschalen heb aangeschaft voor de helft van de prijs. In principe hoef ik ‘r maar één voor Robin maar ’t is ’n baby- en ’n peuterstoeltje al bedoelen ze hier met peuterstoeltje vanaf 9 maanden. Die stoeltjes worden los voor rond de 20 tot 45 euro aangeboden dus ik vond dit wel ’n mooie deal. Maargoed, daar moest ik wél ff voor naar Tilburg. En ga nou niet zeggen dat ik de prijs met de benzinekosten wel heb opgeschroefd want dat valt wel mee. Ik heb niet de zuinigste auto maar ik verrijd géén 75 euri  tijdens ’n retourtje Vlaardingen – Tilburg.

Nadat Jonne ’s middags nog ff geslapen had (vond ‘m er tóen zieliger uitzien) kwamen opa en oma nog even kijken hoe ’t met de patiënt ging. Als troost kreeg hij een héle stoere brandweerwagen met geluid van ze. En natuurlijk mocht hij de hele dag lekker veel waterijsjes eten. Eigenlijk mocht hij vérder géén vast voedsel eten maarja, hij had de hele dág al nix gegeten dus hij kreeg bést trek. Helaas heb ik géén yoghurt- of vla-kindje dus dat was geen optie. Uiteindelijk heeft ie een paar kale pasta-wokkels gegeten.

Inmiddels ligt ie weer héérlijk te slapen en ik dénk dat hij morgen wel weer het oude vertrouwde mannetje is. En om dát aan te kunnen, gaat mama nu ook maar ’n tukkie doen. Ik was tenslotte vandaag ook al om 6 uur op.