Vanmiddag moesten we om 14.15 uur in ’t Erasmus zijn voor de vruchtwaterpunctie. In de weken er naartoe had ik me ‘r eigenlijk niet zo druk om gemaakt. Toch ging ’t de laatste dagen ’n tikkie malen. Nog niet eens zo zeer om de uitslag maar meer om de handeling zelf. Had ‘r vanálles over gelezen en dan ga je toch nadenken, laten we ff eerlijk zijn, er wordt tóch met ’n naald door je buik heen geprikt, hoe voelt dat, hoe voel je je daarna enz enz…

Uiteindelijk is ’t me ontzéttend meegevallen. Die prik in m’n buik voelde ik nauwelijks. En ook dat vruchtwater opzuigen voel je bijna niet (al geloof ik dat dat in éérste instantie niet eens zo gemakkelijk ging). Alleen zodra ze de naald er weer uithalen, da’s ’n raar gevoel. En niet alleen op de plek zélf! Ik snap best dat nagenoeg álles in je lichaam met elkaar in verbinding staat maar wanneer je ook ’n soort (naar) zenuwprikkelend gevoel…ehm nou ja, dáár beneden voelt, dan vind ik dat bést ehm… raar, to say the least. 😉 Nou goed, hét zal wel.

Overigens was Erik (de schat die tot nu toe bij élke echo die ‘r gemaakt is, zowel van Jonne als bij dit kindje, pér direct m’n hand pakt op ’t moment dat de zoeker mijn buik raakt! Zoooo lief!!!) nogal verbaasd over de hoeveelheid vruchtwater dat ze afnemen: 2 buisjes van 10 cc. Da’s bést héél wat. Maargoed, ’t wordt erg snel aangemaakt en er was nog genoeg over, hihi.

Esther stuurde me nog ’n lief smsje om me sterkte te wensen en dat je bij haar destijds al kon zien of ’t ’n meisje of een jongen werd (nah, da’s bij haar inmiddels ruimschoots bekend :-D) dus zij raadde mij aan om dat zéker even te vragen. Dat hebben we natuurlijk gedaan, we zijn uiteraard minimaal nét zo nieuwsgierig als jullie. Maar helaas, het was nog niet zichtbaar (en jaaa, we willen ’t héél graag weten en zodra wíj ’t weten, mogen jullie ’t uiteraard ook weten! 😉). Wat wel leuk was, dat we op ’n gegeven moment héél mooi de onderkant van de voetjes naast elkaar zagen liggen. Overigens waren de overige metingen helemaal in orde en ligt de baby qua groei goed op schema.

Ennieweej, nu is ’t dus 3 weken wachten… ’t zij zo, ’t is niet anders. Natuurlijk, als ik al éérder iets hoor, dan laat ik ’t gelijk weten maar daar ga ik niet vanuit. Of ik zenuwachtig ben? Mwah… neuh nog niet… misschien komt dat nog, ik heb geen idee. Wordt vervolgd!