Ik zit ’n b’tje met ’n dilemma: Ook ik heb de award ontvangen. Wel 3x zelfs, van Esther, Hannah en Marjan. Echt súperlief!

Maar nou mag ik ook 7 mensen aangeven, die ‘m ook zéker verdienen. En dáár wringt ‘m nou juist de schoen. Ik weet ‘r geen 7. Jah, eh, ik kan wel meer dan 7 weblogs opnoemen die ik graag lees maar niet zonder in herhaling te vallen bij de mensen die ‘m alláng ’n x (of vaker) hebben gekregen. Of dan ga ik mensen vergeten, die ‘m juist wél verdienen. Ik heb dan ook besloten om ‘m met ‘n nederige buiging te accepteren maar om ‘m niet door te geven. De mensen wiens log ik waardeer, weten dat vast zó ook wel, omdat ik ze régelmatig bezoek en ’n berichtje bij ze achterlaat of de persoon in kwestie persoonlijk spreek.

In plaats dáárvan vond ik ’t nieuwe stokje wel leuk. Heb ‘m tot nu toe bij Hannah, Mamaloena en Toaske gelezen. Ik ga overigens niet zoals Toaske, uitwijden over mijn voorgaande relaties. Bij haar was ’t mooi en overzichtelijk, bij mij is dat niet zo. Ik heb bést diverse vriendjes gehad. voor Erik was mijn langste relatie dik 2,5 jaar met M. Met hem heb ik soms nog wel contact (via msn of hyves) en da’s grappig maar ’t is goed zo. Daarnaast een paar x echt hotel-de-botel verliefd geweest (letterlijk de man van je dromen leren kennen, is helemaal niet zo leuk als dat ’t lijkt) en ernstig van ’n koude kermis thuis gekomen. Achja, shit happens.

Maar goed, Erik dus. Wij hebben elkaar lekker ordi via de digitale snelweg leren kennen, en wel via ’n heuse datingsite (ik zie dat de desbetreffende site inmiddels niet meer bestaat… nu heet ’t relatieplanet.nl… tja…). Ik kwam daar via via. Was niet op zoek maar wilde ’t wel ’s zien, net zo goed als dat ik ’n tijdje met zo’n datinglijn heb gebeld, gratis voor vrouwen, dús leuk om uit te proberen. Conclusie: het overgrote deel is te triest voor woorden maar héél soms vind je ‘r wel ’n normaal persoon tussen, die redelijk foutloos Nederlands kan schrijven/spreken en NIET schrijft/vertelt dat z’n relatie al 2 maanden over is en dat ie wel weer toe is aan “iets nieuws”, een échte knuffelbeer is of houdt van humor! (zucht, bráák!)

Ik vond ’t leuk om rond te kijken maar één ding wilde ik zéker niet en dat was er voor moeten betalen. Dat weigerde ik resoluut. Maarja, je had maar iets van 8 dagen gratis en dan kon je ‘r niet zoveel meer mee. Dus maakte ik ’n paar x ’n nieuw “profiel” aan. Andere foto, andere naam, maar de samenvatting kwam eigenlijk wel steeds op ’tzelfde neer. Ik kan nou eenmaal héél slecht liegen.

Blijkbaar is dat Erik ’n keer opgevallen. Als éérste én als enige overigens. Hij legde de profielen naast elkaar en zag wel héél erg veel overeenkomsten in schrijfstijl. Dus schreef hij ’n mailtje met de onvergetelijke tekst “wie zijn jij?” en de vraag of ik écht last had van ’n meervoudig persoonlijkheidssyndroom 😉 Ik vond dat wel gevat, zoals ik al zei: dat was nog niemand opgevallen. Erik z’n eigen verhaaltje viel erg op door z’n grappige relativerende tekst. Het kwam sterk overeen met mijn eigen nuchtere kijk op het leven. (Erik heeft sowieso ’n leuke schrijfstijl, vind ik. Vind ’t dan ook erg jammer dat hij die hier niet vaker toepast, maargoed, da’s ’n ánder verhaal ;-))

Ennieweej, na een paar mailtjes over en weer, nu zo’n 6 jaar geleden, raakte we via msn aan de praat. En dat was verslavend. We spraken elkaar al vrij snel bijna iedere dag. Het klikte zó goed, dat ’t allemaal erg “natuurlijk” aanvoelde…offeh, hoe zeg je dat? geen gekunsteld gedoe. We lagen mbt veel dingen op één lijn. Sommige dingen ook niet (m’n geliefde kan er soms nog al wat ongenuanceerde stellingen uitgooien ;-)) en daar konden we dan héérlijk over “bekvechten” :-D. Inmiddels was ik ‘r ook achter dat hij al vader was van 3 kids (hij: knap je nou af? Ik: huh? nee, hoezo? hadden we al ’n relatie dan??? hij: okay puntje voor jou). 

Toen kwam de Parade en we zouden gaan daten. Eerlijk gezegd ben ik nooit zo’n fan van dat soort dates. Dan is ’t contact héél leuk maar dan zie je elkaar en da’s tóch anders… vaak grote kans dat het contact daarna vrijsnel over is. En ik moet ook zeggen: ik vond ’t héél raar. Op zich best ’n gezellige avond al verliep ie in eerste instantie ’n tikkie stroef. Deze verlegen jongen leek in geen vélden of wegen op de getapte, bijdehandte, nooit-om-‘n-weerwoord-verlegen-zittende gozer van de msn. Ik wist niet zo goed wat ik daarmee aan moest. En dat heeft ook best ’n tijd geduurd, moet ik zeggen. Ik was in ieder geval niet gelijk verliefd… jah, die jongen van msn, daar voelde ik me héél erg nauw mee verbonden, dat was al vrij snel m’n beste vriendje en dat was verwarrend.

Gelukkig voelde hij dat net zo. Althans: dat hij niet verliefd was ofzo want ik geloof niet dat er ’n groot verschil zit in mij op de msn of irl (tóch? Es, Hannah, Cynth? ;-))

Wat hadden wij? Ach, ’t was leuk, ’t was gezellig maar vooral “nix exclusiefs”. Gek genoeg merkte ik na ’n tijdje dat ik tóch best jaloers was, toen bleek dat hij wat voelde voor een andere vrouw. Ik heb toen gezegd dat ik ff geen contact met hem wilde, omdat hij eerst maar ’s moest uitvogelen wat hij met en van haar wilde en dat ik daar niet tussen wilde staan. Hmm… daar ging hij mee akkoord maar duidelijk was dat we ’t allebei niet leuk vonden. En met dat contact bedoelde ik de msn hé, want aangezien we niet echt bij elkaar om de hoek woonden, en geen van 2en ’n auto hadden, zagen we elkaar maar héél sporadisch. Dus ’t was géén kwestie “van 2 walletjes eten”. Dat “geen contact” duurde dan ook niet lang 😉

Nou goed, om ’n lang verhaal nóg veel langer te maken: op ’n avond zou hij toch maar weer ’s naar me toe komen en kwam toen niet opdagen. Volgens zijn eigen zeggen, was hij thuis in slaap gevallen en had ie daardoor de trein gemist (uhuh tuurlijk). Ik ben daar héél erg boos om geworden, omdat ik de hele avond had zitten wachten (ik kon ‘m ook niet bereiken want meneer was niet online en had geen telefoon). Uiteindelijk sprak ik ‘m de volgende dag wel online en heb ik ‘m héél boos verteld dat ik dit écht geen stijl vond. Na ‘n korte maar hevige discussie ging hij weer offline. Je snapt, toen sprong ik helemáál uit m’n vel! Wat flik jij mij nou, weglopen bij zo’n discussie????

Zo’n anderhalf uur later ging bij mij de deurbel en daar stond ‘n totáál verregende Erik bij mij voor de deur. Hij had nl gelijk de trein gepakt en was door de stromende regen vanaf ’t station naar mijn huis gelopen. Toch al snel zo’n 2 à 3 km, genoeg om volkómen doorweekt te raken. Tja en wat moet je dan???? U snapt, wij vielen elkaar brullend in de armen om elkaar vervolgens héél lang niet meer los te laten. Wat nou “niets exclusiefs”??? jij bent van mij en ik ben van jou, hoor je me?!

Sindsdien zijn we zo’n b’tje ieder weekend bij elkaar geweest. De éne week bij mij, de ándere week bij hem, en dan waren de kids er ook gelijk. En dat was best heftig. Zó heftig dat je uiteindelijk niet meer zonder elkaar wil en kan. In juni 2004 zijn we gaan samenwonen. In Vlaardingen. En ach, de rest is geschiedenis, ’n beknopte samenvatting daarvan kan je hier lezen.

Bijgaand nog ’n paar van “onze liedjes”. Er zijn ‘r inmiddels al véél meer bijgekomen en ook weer afgegaan, maar dit zijn ‘r ’n paar van het prille ’t begin enzo… zat ze net weer te luisteren, de één klinkt wat gedateerder dan de ander maar ze blijven speciaal, vind ik.

Que je t’aime      

U2 – One (live version) (dus níet de versie met Mary J Blidge of de gewone studio versie!!!)

Elisa – Come speak to me

Vonda Shepard – Tell him het origineel mag ook, ik kan niet kiezen.

Ennieweej, als je je geroepen voelt, vang ‘m gerust maar ik ga ‘m niet specifiek aan iemand doorgeven.