Zo is ie uiteindelijk geworden en zal ie morgen of overmorgen bij vrienden en familie op de mat vallen. Dúbbel gevouwen hé, maar dát snap je, denk ik, wel!

En índerdaad, de plaatjes komen hier vandaan. (sssttt!!!)
Tegenwoordig, als ik dat filmpje bekijk, schiet ik érnstig vol!

Zie hier nog wat foto’s van de eerste paar dagen…

Nah, nog 1 verhaaltje dan, voor ’t slapen gaan… wél ’n heel apart verhaaltje, vind ik zelf.

In de vrienden- cq familiekring van mijn ouders, waren tot voor kort zowel mijn moeder als mijn tante (nichtje van m’n vader, beste vriendin van m’n moeder) de énigen die nog géén kleinkinderen hadden. (ik kan hier nu wel hélemaal uit gaan leggen dat mijn ouders wel degelijk zíelsveel houden van de andere 3 kids van Erik, feit blijft dat ’t tóch ánders is als je eigen kind ’n kind verwacht!) Toen mijn moeder destijds éindelijk groen licht van ons kreeg om het aan haar vriendinnen wereldkundig te maken, bléék dat Nicole, de vriendin van mijn neef Kees, óók net zwanger was en dat Fie dan dus óók haar eerste kleinkind verwachtte! Nicole bleek zelfs 1 dag ná mij te zijn uitgerekend. (Ja, Maartje en Djasp, je leest ’t goed, tegelijk met jullie!)

Na 20 weken bleek, dat ook Nicole in verwachting was van ’n zoon. Ik ken haar verder niet écht, maar uiteraard werd ik via moeder en tante wel op de hoogte gehouden. Zij had nét als ik, ’n absoluut vlekkeloze zwangerschap had, zónder misselijkheden of ándere rottige kwaaltjes.

Vorige week had mijn moeder mij te kennen gegeven, dat ik ’t haar maar níet moest vertellen, als de bevalling was begonnen want dan zou ze zo in de zenuwen zitten enzo… Eerlijk gezegd waren we dat tóch al niet van plan hoor.

Afgelopen vrijdagochtend toen ik lekker lag te weeën e.d. ontving ik ’t volgende smsje van mijn moeder: "Vanmorgen om 6 uur geboren bij Kees en Nicole: Thijs Jan Willem". Ik smste haar terug dat ze hen van ons héél erg moest feliciteren maar dat ze mij nog maar ff niet moest bellen omdat ik graag nog ff wilde uitslapen. (yeah right! ;-))

En ’s middags om ’n uur of 5 belde ik dus zélf mijn moeder en zei: "Mama, Jonne is ‘r!"

Mooi verhaal, vind je niet? Worden die meiden, notabene 2 weken eerder dan gepland, allebei op dezélfde dag oma! Wat nou volle maan? Da’s nérgens voor nódig!

Dus híer vandaan: Kees en Nicole, van hárte gefeliciteerd met de geboorte van Thijs Jan Willem!!!

En uiteraard ook de felicitaties voor opa Willem en oma Sofie!! 😉

Iedere vrouw die op dít moment zwanger is, krijgt te maken met die enórme lobby die ‘r momenteel gaande is omtrent ’t geven van borstvoeding. ’t Is ’t allerallerbeste voor je kindje, ’t vergroot de band, het versterkt je zelfvertrouwen, blablablabla… kortom: eigenlijk ben je bést wel ’n héle slechte moeder als je géén borstvoeding geeft!

Dat moedermelk het beste is, weet ik maar wanneer dat niet lukt, dán is flesvoeding het allerbeste. En ik word ook echt ’n b’tje pissig van dat gepush, omdat ik weet dat ‘r zát vrouwen zijn, waarbij ’t niet lukt, die zich dat enórm aantrekken. Die ’t koste wat kost toch blijven proberen om vervolgens zwáár onzeker en depressief ’t gevoel hebben dat ze hebben gefaald. Persoonlijk laat ik mij er nauwelijks beïnvloeden. Ik had zelf van tevoren al ’n standpunt ingenomen: ik ga ’t proberen, lukt ’t: hártstikke leuk! Lukt ’t niet: dikke vette pech, dán maar niet! Maar ik ga ‘r écht geen halszaak van maken!

Afgelopen vrijdag in ’t ziekenhuis hebben ze gelijk geprobeerd om Jonne aan te leggen en dat gíng redelijk. Al kwam ‘r naar mijn idee níx uit en meneer was ’t dan ook vríj snel zát. ‘k Had wél zoiets van, zó zeg, ben blij dat jij nog geen tándjes hebt!! 😉 Later die dag hebben ze ’t nog ’n paar x geprobeerd, net zoals de afgelopen 2 dagen hier thuis maar Jonne moet ‘r níx van hebben. Iedere x dat ie (al dan niet met hulp van 1 van de verpleegsters) werd aangelegd, begon ie zó hardverscheurend te brullen. Maarja, als we ‘m nú al ’n flesje zouden geven, dan zou ’t helemaal niet meer lukken ivm "tepel-speen-verwarring"… jah, da’s leuk, dachten wij zaterdagavond, maar dat jochie moest nou zo langzamerhand tóch wel ’s iets te drinken krijgen. Dus toen hebben we ‘m uiteindelijk tóch maar ’n flesje gegeven en dat werd uiteraard met véél enthousiasme ontvangen. Heb nog wél zo’n electrisch kolf apparaat van m’n buurvrouw geleend. Ik dacht, misschien kan ik ’t op díe manier op gang helpen en dan geef ik dát ‘r wel bij. Maar ook dát wil níet lukken. Er komt gewoon écht níx uit!

Vandaag heb ik definitief besloten om er maar helemaal vanaf te zien en ik vind ’t hélemaal bést! Ik kan daar écht geen seconde langer van wakker liggen (daar zijn al genóeg ándere dingen voor! ;-)) en ik voel me ‘r ook ábsoluut niet minder "moeder" door. Het zijn van ’n goede moeder heeft zóveel méér aspecten die mij belangrijker lijken. Maar goed, da’s mijn persoonlijke mening. Ik denk dan: zowel mijn broers en ik als de ándere 3 kids van Erik zijn állemaal met de fles groot gebracht. En mét ons nog miljóenen anderen. Zijn wij ‘r zoveel slechter op geworden? Kan me niet voorstellen!

En zo is dag 4 ook alweer bijna voorbij.

In eerste instantie wil ik ff iedereen héél hartelijk bedanken voor alle lieve berichtjes n.a.v. Jonne’s geboorte. Wow, dat is wél héél gaaf hoor, alleen dáár al voor wil je én ’n kind én ’n weblog! 😀

Zo goed als dat de 1e nacht ging, zo ehm… nah, ánders verliep áfgelopen nacht. Na de voeding rond middennacht wilde meneer ábsoluut niet meer in slaap komen. Brullen brullen brullen, wát je ook deed. Zullen wel krampjes zijn geweest. ’t Enige wat ‘m stil kon krijgen was, door ‘m op je pink te laten zabbelen… zo zeg en zabbelen doet ie! ’t Lijkt wel ’n klein kalfje, hihi! Maarja, hállo, er móet dan toch ’n moment zijn waarop ie in slaap valt zodat wíj dat ook kunnen gaan doen… forgét it! Al met al geloof ik dat meneer ons vanmorgen rond half 6 met rust liet… en om half 9 stond kraamverzorgster alweer op de stoep! ***ZUCHT*** en bedankt schat, wij houden wél van jou! 😉

Over onze kraamverzorgster Sylvia trouwens: wát ’n geweldig mens! Gezellig, súper no nonsens, net als wij en ’n ábsolute steun en toeverlaat. Kortom hélemaal goed!

Inmiddels is ook de nodige kraamvisite al voorbij gekomen. Uiteraard zijn de opa’s en oma’s langsgeweest. Zowel hier als in ’t ziekenhuis. Maar ook de 3 andere kids met hun mama, zíjn zus, háár broer + schoonzus, zijn nichtjes + vriend, vriendje + vriendinnetje Sig & Alex… kortom, dat gaat bést lekker. Ook dáárvan zal ik binnenkort wat foto’s online laten zien (want jah, iedereen moet wél met ‘m op de foto hé!) maarja, dat kán helaas niet met deze préhistorische laptop.

Voorts word je natuurlijk ook de hele dag door iedereen gebeld & gesmst. Ondanks dat de kaartjes nog niet zijn verstuurd (tja, díe waren nog niet klaar!) trachten we tussen 12 en 15 uur wél ’n sóórt van rusttijd aan te nemen. Maar ik moet eerlijk zeggen dat dat tot nu toe nog niet écht gelukt is. Tja, ik vind ’t héérlijk hoor, al die aandacht! 😉

Ff voor Lia, Marijn, Maartje, Miranda en ál die andere dames die ’n b’tje tegen ’t eind van hun zwangerschap lopen en hier zo nu en dan langskomen: het is zoooooo leuk!!! Jah, dúh, da’s ’n understatement… maar écht, ’t is zóooo gááf, zo’n klein hummeltje! Okay, ik zal éérlijk zijn: die bevalling zélf vond ik géén feest! Dat gedeeltje mogen ze wat míj betreft voortaan zónder mijn geestelijke aanwezigheid de revu laten passeren… maar daarná… Wow!!! 🙂

Goed, waar waren we gebleven? M’n vliezen waren dus gebroken… vaag… ik had tenslotte nog 2 weken te gaan voor de uitgerekende datum. Daarbij wordt ook vaak gezegd dat 1e kids meestal wat later komen…

’n Uurtje later onstonden er onder in m’n buik langzaam bepaalde krampen die, leek ’t wel, iedere x opgedraaid werden als ’n dimmer op ’n lamp. Het begon zachjes, dan werd ’t iets sterker en dan nam ’t weer af. Dat sterker worden werd bij iedere kramp ook wel stééds heftiger. Waren dít dan die weeën?? Yep… hm, dan werd ’t nu dus écht menes! De rest van de nacht heb, met náme ik, om diverse redenen, niet meer geslapen. Ja het doet pijn (maar dat wordt later nog véééél erger! ;-P) maar ook van de spanning… oh my god, nu gaat ’t dus écht gebeuren!

Toen de verloskundige om kwart voor 10 kwam kijken, bleek dat ik pas 2cm ontsluiting had…. SHIT! Maar ze beloofde om rond 2 uur weer terug te komen. Inmiddels was ik tóen al gevorderd tot ruim 7cm! Vanaf dat moment is ze ook maar gebleven. En da’s maar goed ook want niet veel later begonnen de persweeën. Zo zeg, dát is ’n feest! Maar niet heus!

Ik ga niet helemaal in de bloederige details treden maar ’t komt ‘r op neer dat er na ’n uur persen wel e.e.a gebeurd was, maar níet genoeg! Dus werd er toen besloten om naar ’t ziekenhuis te gaan om dáár de hulp in te schakelen van ’n gyneacoloog met ’n vacuümpomp.

Ik dacht, met m’n naieve hoofd, dat je met zo’n vacuümpomp in 1x “verlost” was. Helaas waren daar toch nog zéker 4 weeën voor nodig. Maar tóen, om 16.37 was ie ‘r dan toch!!!

…en straks ga ik verder met m’n verhaal. Maar dít moet vanuit m’n gewone comp en dan moet ik op ’n stoel achter m’n bureau zitten… da’s nog niet écht ’n feest. Maarja, vanuit die préhistorische laptop kan ik geen foto’s uploaden… dussss…

Nah, ’t staat allemaal ’n b’tje scheef, dat rechtzetten komt later wel. Nu weer ff over op de laptop!

Goedenavond allen, hier spreekt moeders! 😉 We zijn inmiddels weer thuis.

Heb bij m’n ouders nog ’n oude laptop uit de vorige eeuw gevonden en ff op ons huisnetwerk aangesloten, vandaar dat ik nu de mogelijkheid heb om u (tijdelijk) vanuit bed te berichten over de afgelopen dagen.

Zoals ik al schreef, waren we donderdagavond nog in Scheveningen ivm ’n vuurwerkfestival. Toen we na afloop naar de auto liepen, moest ik uiteraard weer ff naar het toilet. De anderen (Erik & de kids) zouden alvast doorlopen richting auto waardoor ik ’n stuk achter ze liep. Gek genoeg ging ‘r op dát moment door me heen “god, nou bejje je mobieltje vergeten, ’t zal je toch niet gebeuren dat juist nú…” met daarná gelijk de gedachte, “Ach nee joh, je hebt zéker nog 2 weken te gaan en dan nog denk ik dat ie later komt dan 31 augustus.”

Thuis aangekomen nog ff m’n mailtjes bekeken én ‘r nog 1 geschreven naar ’n goede kennis van me en op ’t momént dat ik dat mailtje verstúúrde, voelde ik dat m’n vliezen braken!!! (voor diegene die niet weet hoe dat voelt: alsof je in je broek piest maar je kan ’t ábsoluut niet tegenhouden!)

(wordt vervolgd, moet o.a. ff zoon voeden)

Best goed gelukt, al zeg ik ’t zelf!

Mag ik aan u voorstellen: onze zoon Jonne Hannes Meijer! Gehéél buiten verwachting 2 weken te vroeg! Zo liep ik gisterenavond nog in Scheveningen, by t vuurwerk en nog geen 2 uur na thuiskomst braken m’n vliezen! Vanmiddag om 16.37 was ie daar dan eindelyk! Tzt komen de juicy details