Mijn allerliefste Jonne en Robin, weten jullie hoeveel ik van jullie hou?
Tot de maan en terug! Voor nu en voor áltijd!

Het was mooi en ’t was súpergezellig! Precies zoals ik me had voorgesteld gehoopt had! Lekker eten, lekker drinken, gezellig druk en toch ongedwongen met allemaal leuke mensen waarmee we ons op ons gemak voelen en mensen die van ons houden om wie wij zijn! Zoals ’t hoort! We zijn súper verwend met allerlei bonnen, flesjes cognac, e.d. Zo wil ik élk feest wel vieren! Thx y’all!!!

Yeeeh, vandaag ben ik jarig! 41, godbéterhet! En dat ga ik vieren ook… ik niet alleen, we vieren Erik z’n 49e verjaardag ook…  met ’n héle hoop léuke lieve mensen die wij graag om ons heen hebben en die ons liefhebben voor wie we zijn!!! Heppurzinin!!!!

Zo, kerst is weer voorbij. Het was gezellig en ’t eten was lekker al vind ik ’n kalkoen maar ’n overgewaardeerde uit de kluiten gewassen kip, nothing more nothing less.

Robin en Jonne hebben uitgebreid genoten van hun kerstoutfit maar nu gaan ze toch écht in de verkleedkist, eventueel voor volgend jaar! 😉

Zo had zoonlief gisterenavond een heus kerstbuffet op school en deed dochterlief ’t vanochtend nog eens dunnetjes over met ’n heus kerstontbijt op de peuterspeelzaal. Naast alle worstenbroodjes, kipkrokantjes, pizza, krentenbollen, eitjes en andere lekkernijen was mijn aandeel poffertjes met ananas op ’n stokje. Het was voor beiden ’n groot succes.

Jonne moet nu alleen morgenochtend nog naar school en dan begint ook hier de kerstvakantie. Lekker hoor!!! Ik pleit voor héél veel uitslapen. Wellicht lukt dat bij ons op de dagen dat ze lekker bij opa en oma gaan logeren! 😉

Gisteren zijn we gaan schaatsen! Helaas was ’t maar héél kort. We waren natuurlijk weer véél te laat van huis gegaan en de baan zou ’n half uur later alweer worden verhuurd aan vrienden en familie van e.o.a. bedrijf.

Jonne heeft 2 jaar geleden al ‘s op schaatsen gestaan en vond dat erg leuk. Dus ’t was met náme ’n gok wat Robin ervan zou vinden. En tot onze opluchting vond ze ’t hélemaal gewéldig! Jonne vond ’t ook wel leuk maar stond nú op échte (hockey-)schaatsen en niet meer op die dubbele glij-ijzers. Dat maakte het tóch ’n stuk minder eenvoudig. Gelukkig hadden ze op de baan heel handige oranje zeehonden waar je prima achter kan leren schaatsen. Maargoed, het bleef glibberen. Ik zit nu ’n btje te dubben… nog ’n paar van die glij-ijzers aanschaffen óf voor Jonne ’n paar van dit soort gewone schaatsen op de kop zien te tikken. Je hebt tegenwoordig van die meegroei dingen dus die zouden dan ’n paar jaar mee kunnen gaan. Iemand al ervaring met die dingen? Ik hoor ’t graag!

Grappig om te zien hoe verschillend mijn kids zijn… Zoonlief loopt nl de héle dag al te stuiteren, wetende dat het straks pakjesmiddag is. Dochterlief loopt daar stuiterend doch onwetend achteraan maar wordt wat ongemakkelijk zodra ze de héle stapel cadeaus ziet liggen (laten we éérlijk zijn, wie zou dat niet hebben, ’t was best wel weer héél veel!) Nix Sinterklaasepoentjuh zingen, nix Wolle wolle tonnuh… Ze zondert zich af in ’n hoekje. En probeer haar er niet bij te halen of te lijmen met ’n cadeautje want dan krijg je ’n sneer of ’n schreeuw… Ze weet de situatie nog niet te handelen. Iets wat me op haar 2e verjaardag begin dit jaar ook al opviel.

Na ’n tijdje draait ze bij… langzaam komt ze kijken naar wat iedereen heeft gekregen en waar ze zo enthousiast over zijn. Op dát moment wordt het voor haar ook leuk en wil ze zélf ook (samen met mama) cadeautjes uitpakken. Haar ogen glinsteren bij alwéér ’n Hello Kitty-pakje of bij het badje met ’t potje voor de pop. Alles wordt vol trots bekeken en het liefst wil ze gelijk overal mee spelen.

Daarin verschilt ze dan weer niet met haar grote broer, die wil dat ook. Maar bij hém gaat het omgekeerd: zo hyper als hij in het begin is, des te rustiger hij wordt. Jonne is weer ’s snótverkouden en wordt zichtbaar moeier naarmate de middag verstrijkt.

Neemt niet weg dat het wederom ’n práchtige middag/avond is en alle aanwezigen worden weer grúwelijk verwend. Sint scoort goed met een rijk gevulde foto-agenda’s voor de oma’s (hier gemaakt en ’n absolute aanrader!!!), een wiskey voor de éne opa en ’n dvd voor de ándere opa. Voor de kids veel rode auto’s, boze vogels en schattige katjes. Het is wederom ‘n écht feest! Gelukkig hebben we óók de foto’s nog!

Sinteklaasepoentjuh… *hips*

Wolle wolle tonne…

In de week na de herfstvakantie (of, tijdens de herfstvakantie van ’t zuiden, hoe je ’t noemen wil) stond bij Robin op de peuterspeelzaal de schoolfotograaf gepland. Leuk, denk je, maar ik zag de bui al hangen. Ik ken m’n dochter van haver tot gort en “opzitten en lief lachen voor ’n vreemde op commando” is niet haar ding, sùllu mùh ma sègguh. En al helemáál niet samen met Jonne, hoe hoe gék ze ook op ‘m is. Tegen beter weten in, gingen we ’t tóch proberen.

En zo toog paps, zoals gewoonlijk, ’s ochtends met zijn jongste spruiten richting de psz. Aan de juf van groep 2 was verteld dat Jonne, vanwege die foto, iets later op school zou zijn (maargoed, hoelang kan zoiets duren, de school zit naast de psz). Voor hém niet zo’n probleem maar bij de 1e aanblik van de hele set, gingen bij dochterlief de haren omhoog en de hakken in ’t spreekwoordelijke zand. Hoe ze ’t ook probeerden, hoe enthousiast iedereen ook was en hoe tóf de fotograaf ook was. Robin wilde níet op de foto!

In de tussentijd had de fotograaf wél ’n mooie van Jonne alléén gemaakt. Was helemaal niet de bedoeling, hij mocht alleen maar als grote broer op de gezamenlijke foto maargoed, de beste man zag ook wel in dat ’t met Robin geen gemakkelijke opgaaf zou worden en zag zijn kans schoon om dan toch nog één van de 2 op de gevoelige plaat vast te leggen 😉

Bij het ophalen van dochterlief hoorde ik dat de juffen het ook, nadat vader en zoon het pand had verlaten, waren blijven proberen. Maar Robin wilde ECHT NIET op de foto. Niet alleen en ook niet met Jonne. De klassenfoto was zowaar wél gelukt! Al ging dát ook niet van harte! 😉

Maargoed, moeders is natuurlijk ook niet voor één gat te vangen dus ik sprak met de leidsters af om het ná de lunch nogmaals te proberen maar dán met mij erbij! 😉 En zo traden wij om 13.00 uur ten tweede male aan bij psz Heibel met als doel de schatjes vast te leggen op de gevoelige plaat! Jonne was liever dan lief en ging zonder gedoe op het afgesproken plekje zitten. Dochterlief kwam bij mij op schoot en wilde eigenlijk nog stééds niet. Om haar af te leiden had ik d’r favoriete speeltje in handen gegeven: moeders aaifeun! En daar speelde de doorgewinterde schoolfotograaf góed op in! Dat zorgde ervoor dat op ’n onbewaakt moment toch dit gezamenlijke plaatje kon worden geschoten.

Je zou dan denken, nú weet ze wat ze kan verwachten, kom maar op met die foto alleen… Forget it! Samen met de fotograaf was ‘r nog héél wat overedingskracht nodig om ’n minzame glimlach tevoorschijn te toveren. Uiteindelijk resulteerde het tot deze, mág ik wel zeggen, schattige foto:

Sommige kinderen hebben ’n knuffel of ’n doekje waar ze niet zonder kunnen en dus ook mee op de foto staan. Dochterlief heeft dat met de aaifeun van mama… wél ’n btje jammer dat ie ‘m niet van de foto heeft kunnen retoucheren 😉 Ohwell, eigenlijk pást ’t ook wel. 😉

En ik hoop dat ze volgend jaar de foto’s gewoon weer lekker in kleur maken! Kunstig hoor, die zwart-witfoto (met zo’n corny waasje aan de onderkant ;-)) maar mss toch nog ff informeren of ik ze in kleur kan nabestellen… en wat dat kost… ze waren namelijk vérre van gratis! Maargoed, alles voor je kind hè 😉