Nou vond ik mijn kinderen, objectief als ik ben, tóch al zo verschrikkelijk stoer. Ik bedoel Robin die zichzelf met haar 9 maanden al optrekt tot staan! En dan Jonne, die in ’t “engliesh” al tot 10 kan tellen!!! (wan, toe, free, fow, faai, siks, sebbun, eet, naain, tén!) Wow! Ik wist niet wat ik hoorde! De credits hiervoor gaan overigens naar helden Dora en Diëgo. Maar na vandaag vind ik ze helemaal waanzinnigsupermegadapper!!!!

We hebben namelijk de Mexicaanse griepprik gehaald (nou ja, “we”… zíj!) Was héél benieuwd hoe dat zou gaan. Had wel ’n beeld op m’n netvlies van zo’n bizár grote zaal met lange rijen gillende kinderen. Dit was ook ‘n flinke gymzaal en ’t was rédelijk druk maar niet massaal en ’t zag ‘r verder allemaal prima uit.
Ik was ook nog ff bang dat ik 2x moest, eerst met Robin en dan ’s middags nog een keer met Jonne. Maar ’t bleek dat ze ook allebei tegelijk mochten dus daar was ik wel blij mee. Aan de andere kant ook best onhandig, 2 kids tegelijk, hoe hou je die in bedwang? Dus had ik afgesproken om samen met vriendinnnetje Miranda en haar zoon Djonno te gaan. De jongens lopend en Robin in de buggy.

Al met al is ’t me 100% meegevallen en was er eigenlijk geen hulp nodig (’t was wel gezellig hoor, daar niet van). Eerst ging Jonne. Met hem had ik gisteren al ’n soort van “geoefend”. Ik had namelijk zélf nog ’n spuitje liggen waar hij mij “prikjes” mee had mogen geven, en ik hem. Nah, dat vond ie allemaal wel leuk. Verder had ik z’n “toverstaf” meegenomen (’n stokje met ’n lampje met ’n Doraplaatje erop). Zonder veel gedoe kwam hij op m’n schoot zitten, ik deed z’n mouw omhoog en voordat hij ’t doorhad, was de naald alweer uit z’n arm. Hij zat wel ff stom te kijken maar daar haakte de prikmevrouw goed op in door zijn toverstaf te vragen en de “pijn hélemaal weg te toveren”. Dat was álles! Geen kik heeft ie gegeven, geen kík zeg ik je, NIX!!! Sterker nog, de prikmevrouw zei dat hij de éérste was die lachend de stoel verliet! Nah, hoe kewl bejje dan?

Toen was Robin aan de beurt. Die kreeg ‘m in d’r bovenbeen. Vraag me niet waarom, blijkbaar zit dáár meer vet bij die kleintjes 😉 Die gaf één kleine “whèèh” maar ook dat was, toen ik de stoel af ging, alweer over. Nah, lekker toch?! Terug in de buggy en klaar is Klara! Dus dat in bedwang houden was (dáár iig) nergens voor nodig. Nee, dat begon pas láter! 😉

Miran had zélf overigens meer moeite met Djonno! Die vond ’t hélemaal nix en ging behoorlijk tekeer. Gelukkig had ik ’t spuitje, waarmee ik met Jonne had zitten oefenen, nog in m’n tas zitten dus die kreeg hij toen hij klaar was en mocht toen MamaMiran ’n spuitje geven. Daarmee was de ergste schrik ook gelijk voorbij.

Omdat ze zo ontzéttend dapper waren geweest, mochten Djonno en Jonne allebei ’n treintje van Thomas de trein uitzoeken. Zucht… 2 kids van 3 jaar in ’n behoorlijk volgestauwde Bart Smit… dat moet je in bedwang zien te houden, anders gaat ’t hélemaal fout! Overigens werd het uiteindelijk helemaal geen trein maar wilden ze állebei Jack. Robin kreeg ’n babysleutelhangertje met geluidjes en ’n lichtje. Nah, ik zou zeggen, kom maar op met dat vaccin over 3 weken!

En jullie, hebben jullie je kids ingeënt? Behoor je zélf tot ’n “riscogroep” of heb je álles lekker ongemerkt aan je voorbij laten gaan???

Robin gaat inmiddels als ’n spéér op haar knietjes de kamer rond. Ik ga niet eens meer moeite doen om die maillotjes te voorzien van antislip, het lukt zó ook wel! En sinds ’n paar dagen trekt ze zich ook dusdanig op, zodat ze op haar knieën in de box zit. En ach tuurlijk, als ik haar vasthou, kan ze ook staan maar zóver gaat ze zelf nog niet. Al denk ik eerlijk gezegd dat dát ook niet zo héél lang meer gaat duren.

Noem mij maar vréselijk naief maar waar ik dan weer totáál geen rekening mee had gehouden, was dat ze dat optrekken natuurlijk óók in haar béd kon gaan doen. Maar toen ik haar gisterenavond naar boven bracht en even tijdelijk in haar bedje legde om wat te pakken, zat ze daar ook al op haar knieën over de rand te staren. Dáár had ik nog ff niet op gerekend. En eigenlijk was ik daar zélf ook nog niet helemaal aan toe!!! Ik was nog maar nét aan ’t idee gewend dat ik haar niet meer zómaar zonder toezicht op de commóde kon laten liggen.

Dus terwijl Erik Jonne naar bed bracht, en daar nog wat verhaaltjes aan ’t voorlezen was, heb ik Robin daar ook maar ff bijgelegd zodat ik in állerijl de bodem van haar bedje kon laten zakken. En nu ligt ze in ’n diep gat en kan ik haar, toch zéker de komende 2 jaar, tót het moment dat zij ook ’n normáál bed heeft, nooit meer even snel ’n kusje geven terwijl ze ligt te slapen. En dat vind ik dus níx leuk!!!

Over nix leuk gesproken… ik was uiteraard érg nieuwsgierig hoe Jonne vandaag de aankomst van de goedheiligman zou gaan beleven. Op zich was de officiële intocht dit jaar zowaar héél dichtbij en ook ’t weer was stúkke beter dan verwacht. Maar aangezien de nacht wederom ietwat rommelig was verlopen, bleven we tóch maar lekker thuis voor de buis. En als ik Erik mag geloven (ik was er niet vanaf ’t begin bij, zoals ik zei, de nacht was op z’n zachtst gezegd nogal rommelig verlopen, en dan druk ik me nog heel subtiel uit) dan hebben we daar ook níx aan gemist. Het was wel leuk hoor en natuurlijk vond hij ’t in ’t begin ook heel interessant en zong ook lekker mee met allerlei Sinterklaasliedjes, voor zover hij die nog kende… het was tenslotte toch afgelopen máárt dat hij die voor ’t laatst gezongen had! Maar in tégenstelling tot een hoop ándere kinderen (denk ik dan maar), had hij ’t Sinterklaasjournaal niet gevolgd en zat dus niet echt lekker in ’t verhaal (iets met pakjes te water enzo, ik weet ’t niet). Kortom, ’t was éven leuk maar al snél verslapte de aandacht en ging zijn voorkeur tóch meer uit naar vrouwen met pit en modernere vormen van vervoer ipv paarden of stoomboten.

Okay, dus auto is stuk en ook niet meer te repareren. Offeh, nou ja, tuurlijk kan ’t wel maar dat zou ‘n héle dure reparatie worden en dat is ie gewoon niet waard. Dus dat gaan we ook niet (laten) doen. Maarja, zónder auto zitten is ook geen optie…

Vrijdagochtend. De kinderen zijn naar ’t kdv. Niet veel later staat  mijn grote en lieve steun en toeverlaat voor de deur. Papa!! Okay okay, kom maar op, call me a spoiled little rich kid, ’t wordt ’n léning hoor, géén krijgertje!!!

Ennieweej, we gaan op stap. Niet onbelangrijk om even van tevoren te weten: wat zoek ik voor ’n auto? Ehm, ’n grote… veel kinderen hé. En ’t plan is om volgend jaar weer met de gehele “Kelly family” op vakantie te gaan dus ’t zou fijn zijn als ze ‘r dan wél allemaal inpassen. Dat zou dan betekenen dat ik op zoek moet naar ’n auto met 2 achterbanken. Maar als we ‘r ff langer over nadenken en ’t er telefonisch nog ’s ff met Erik over hebben, besluiten we daar tóch niet voor te gaan. Want hoe vaak zal ’t nou eigenlijk voorkomen, dat we met z’n allen op pad gaan. Die vakantie tzt daar passen we wel ’n mouw aan. Tweede vraag: wát is ’t budget? Nou goed, dat ga ik natuurlijk niet vermelden maar ’t wordt iig géén wrak van de weg waar je niet langer dan ’n jaar mee kan doen 😀

Als eerste komen we terecht bij ’t bedrijf waar we de oude auto ook vandaan hebben. Op zich vinden we dat we daar de vorige keer ook goed zijn geholpen. Helaas staat ‘r niet echt veel bij wat binnen ons wensen pakket valt. Jah, één auto, ’n Opel nogwat maar die blijkt toch wel érg veel op de teller hebben staan. We kijken even verder.

Om ’n toch al lang verhaal niet nóg onnódig veel langer te maken: uiteindelijk komen we bij een garage in “daar waar ik woon”. De verkoper lijkt op Bassie maar dan in Turkse uitvoering. Inclusief dikke buik, tegelringen, gouden ketting, the works! 😉 In éérste instantie lijkt er nix te staan maar dan valt ons oog op een Peugeot 307 SW uit 2004. Uiteraard ligt ie vér boven ons budget. Er moet onderhandeld worden. Hij is nl wél gaaf.

Om te beginnen valt onze eigen auto onder de sloopregeling dus dáár krijgen we al 1000 euri voor terug. Da’s prettig. Maargoed, er moet méér af! En we willen ’n proefrit maken. Die is leuk! Ik rijd de A20 op. ff Lekker doortrekken. Alleen, als we aan ’t eind wisselen van bestuurder en weer terugrijden, komen we in ’n gigántische file terecht. Zucht!

Hmm, de radio die ‘r inzit, is nix. Het is niet de originele fabrieksradio dus hij kan ‘r gemákkelijk uit. En onze éigen autoradio is helemaal niet zo verkeerd dus die wil ik ingebouwd hebben. Gelukkig is dat geen probleem. Daarnaast moet ‘r wat aan de uitlijning gebeuren. Kortom, er zijn wat aandachtspuntjes maargoed, hij wordt bij verkoop APK gekeurd en hélemaal nagekeken.

Bij terugkomst geven we die punten door en praten daarmee nog ’n klein beetje van de prijs af. Jah, ik heb niet de illusie dat we écht sterk onderhandeld hebben hoor, ‘r had bést nóg wel wat afgemogen natuurlijk maar ’t is wel goed zo. We wilden ‘m ook bést graag hebben. Er zit nl ’n héél mooi panoramadak in en, wat zo grappig is, in de achterbak kunnen nog 2 extra stoelen worden geplaatst. Dus we zóuden er eventueel met z’n 7en in kunnen. Of we dat ook écht gaan doen, weet ik nog niet, die extra stoelen zitten ‘r niet bij en echt veel bagageruimte hou je niet over maargoed dat kan eventueel op ’t dák.

Onze huidige auto rijdt geen centimeter meer dus die moet worden opgehaald. Da’s geen probleem. Alleen één ding: we hebben van de week nét getankt, die tank zit zéker nog voor 75% vol dus dat wil ik ‘r wél uit hebben. Gelukkig heb ik iemand getroffen die mij daarbij wil gaan helpen. Hoop dat dat lukt

Nou dát was ’t, veel smeuïger kan ik ’t niet maken. A.s. dinsdag kunnen we ‘m gaan ophalen. Ohjah, we hebben wel besloten dat Robin vanaf dát moment in ’t opvolgstoeltje kan en dat we dus de Maxi Cosi, de Easybase en de kinderwagen met álles er op en eraan gaan verkopen.

Zowel gisteren als vandaag zat ik met m’n kind bij de kinderarts. Gisteren met Jonne, vandaag met Robin. Ze hebben hádden tot nú toe allebei ’n ándere arts, en die hebben nooit op dezelfde dag spreekuur, vandaar. Handig? Nee natuurlijk niet alleen kón dat destijds ff niet anders. Maar ’t is nu aangepast, Jonne gaat vanaf nu ook naar dezelfde arts als Robin.

Maargoed, hoezo kinderarts? Op zich niets schokkend hoor. Met náme omdat ze beiden chronisch verkouden zijn.En met aan weers zijden astma en allergieën in de familie, wil ik dat uiteraard (voor zover mogelijk) zo goed mogelijk in de gaten laten houden. De vorige keer dat ik ‘r met Robin was, kreeg ze ’n puf met Berodual. Da’s leuk maar dat werkt slechts héél erg tijdelijk. Nu krijgt ze ’n puf met ’n ontstekingsremmer. Vraag me niet welke, ik moet ‘m nog halen 😉 De arts van Jonne heeft nix voorgeschreven. Ze zegt dat ‘r eigenlijk niet zoveel aan te doen is. Ik mág ‘m eventueel af en toe ’n een Berodual puf van z’n zusje geven, kijken of dat helpt (Jonne was vorige week nl nogal benauwd) maar wb die chronische verkoudheid, die ook ná de neusamandelverwijdering nog stééds onverminderd doorgaat, ziet zij (die arts dus) geen specifieke oplossing. Niet dat ik twijfel aan haar oordeel hoor maar eigenlijk vind ik ’t wel prettig dat Jonne de volgende keer naar die arts van Robin gaat, wellicht komt hij tot nieuwe inzichten en ideeën.

Wat op zich dan wél weer grappig is, is dat beide kids weer zijn gewogen en gemeten. Jonne is nu 99 cm en weegt 17,45 kg. Robin is 69 cm en weegt… ehm… hmmm, wat wás ’t nou? ruim 8 kg. Ik zat net ff naar wat groeigrafiekjes te kijken, Jonne woog, toen hij zo oud was als Robin nú, rúim 3 kg meer en was ook plm 3 cm langer…

Overigens heb ik Jonne laatst tóch maar weer ’n speentje gegeven hoor. Geen nieuwe gekocht ofzo, gewoon ééntje van Robin. En geloof ’t of niet: ’t inslapen gaat weer ’n stúk rustiger. Ik weet niet wat ’t is en ik maak me ‘r ook verder niet druk om hoor. Hij mag ‘m, nét als voorheen, alléén in bed en vaak heeft ie ‘m ook alleen maar tijdens ’t voorlezen en ’t inslapen in z’n mond. En als dit ons állemaal een bétere nachtrust geeft, dan vind ik ’t hélemaal bést, al slaapt hij op z’n 16e nóg met ’n speen, hihi.

Dan nog iets ánders: mijn vader heeft gisteren 3 tubes textielverf / vloeibaar rubber meegenomen om op Robin haar maillots te doen als antislip. Heb nu 2 maillotjes voorzien van wat stippen, zal er mórgen één aantrekken, ’s kijken of het ’t gewenste resultaat (meer grip met haar knieën op de grond) geeft.

Robin gaat inmiddels ook alweer ’n maand of 4 naar ’t KDV. Alhoewel… met alle snottebellen, waterpokken, kuurtjes, pufjes  e.d. is ze vaker níet dan wél geweest. En noem mij maar ’n tutmuts maar nog stééds vind ik ’t níet leuk dat ze daar heen “moet”. Nog stééds heb ik haar liever thuis bij mij. Ik ga niet wéér ’t héle verhaal ophangen over ’t feit dat we er tóch voor betalen, dat ik haar er niet áf kan halen omdat ze anders weer onder aan de wachtlijst komt, en dat ik dán helemáál geen baan meer aan kan nemen, want dát weten we nu zo langzamerhand wel. Maar ik blíjf erbij dat ik ’t niet leuk vind.

En vraag me niet waaróm, ik kan ‘r de vinger niet opleggen. ’t Zijn best héle lieve meiden hoor, dat ís ’t niet. Maar zo góed als dat ’t bij Jonne voelt (wat natuurlijk ook grotendeels met de leeftijd te maken heeft), dat heb ik dus bij haar totáál niet! Zij hoort hier, bij mij! Maargoed, so be it!

Gisteren heb ik overigens de box maar ’s één treetje lager gezet. Op zich was ’t nog niet écht nodig want ze trekt zich nog niet op tot zitten of staan (dat laatste doet ze overigens wél als ze op je schoot zit) maar wellicht wordt ze er meer toe aangespoord, nu die bodem wat lager staat, je wéét ’t niet.
D’r 2 tandjes zijn inmiddels goed zichtbaar al krijg ik ábsoluut de lengte niet om er ’n behoorlijke foto van te maken. Dat komt dus nog wel. Oh en wat betreft dat kruipen, 10-eke had ’n tip over vloeibare rubber waarmee ik dan stipjes op de maillot kan zetten dus ik heb ’s aan m’n vader gevraagd of hij dat kan aanschaffen (bij hén in de buurt zit zo’n hobbyzaak, die weet ik hier niet). Ik ben érg benieuwd of ’t gaat werken. Verder heb ik weer wat leuke dingetjes op Marktplaats gezet.

Jonne heeft, nadat ie gisterennacht tussen ons in was gekropen, afgelopen nacht zowaar prima in z’n eigen bed geslapen. Wel heeft hij erg veel moeite met afscheidnemen, als we ‘m naar bed brengen. Na de 2 voorleesboekjes en liedjes zingen (“Nijntjuh, lief kokonijntje” of “Ik stond er naast en ik keek naar jou* “, haalt hij werkelijk de complete trukendoos uit de kast om ons langer bij ‘m te houden en anders toch wel terug te laten komen, variërend van lichte dwang dat je toch écht bij hem in bed moet blijven liggen, tot slokje water, plassen, nóg ’n verhaaltje, nóg ’n liedje, “been is kapot” en als die toch eigenlijk wel heel blijkt te zijn dan is het “bed kapot” tot zelfs z’n “kámer kapot” . En als dát állemaal niet blijkt te werken, dan komt ’t jammeren… dat begint met zeurderig geklaag hetgeen kán uitlopen tot een schitterend nagebootste werkelijk nauwelijks van écht te onderscheiden, uit de ténen komende huilbui. Ik heb gisteren ’s e.e.a. opgenomen met m’n mobieltje tegen de babyfoon, moet ’t alleen ff editten maar stiekem moest ik ‘r eigenlijk wel om lachen. Mijn kleine dramaturg! 😉

Gek genoeg heb ik ’t idee dat dit allemaal is ontstaan, sinds hij geen speen meer heeft. Je begrijpt dat ik bijna op ’t punt sta om hem er gewoon maar weer één te geven. Want wat had ie dat ding nou in? Alleen met inslapen. Tegen de tijd dat hij écht sliep, was dat ding alláng uit z’n mond gevallen. Maargoed, ik weet niet of ’t nog zin heeft.

Nou goed, ik ga ‘r weer logtechnisch ’n eind aan breien. Had ik toch nog één vraagje: zeg dames van de GLZM , waar blijft die voorgenomen Autumnmeeting? offeh, zijn we elkaar alweer zát? hihi!!!

*Jonne’s variatie op “ik stond erbij en ik keek ernaar”

Robin doet steeds meer haar best om te gaan kruipen. In d’r bed en op de commode zit ze al keurig op d’r knieën maar op onze gladde laminaatvloer wil ’t nog niet echt lukken. Nou heb ik ooit bij Maud Design van die leuke kruipmailots gezien met van die antislipdingen op de knieën. Wilde ‘r gelijk al één bestellen maar die site bestaat niet meer. Ja niet déze maar haar éigens site. Hier kan je verder nix mee want als je ergens op klikt, wordt je dus naar haar niet-meer-bestaande site doorgestuurd.

Maargoed, dat houdt in, dat ik die maillots ook niet meer kan bestellen. Nou had zij deze nog wel gevonden, waarvoor mijn hártelijke dank, maar eerlijk gezegd kan ik ’t niet uitstaan dat ik die van Maud Design niet meer kan vinden. ’t Was niet haar eigen merk, zij was slechts een tussenstation. Nou ja, mocht iemand ze (her)kennen en weten waar ik ze dán vandaan kan halen (mits ’n btje normale prijs) dan hoor ik ’t graag.

Wat ik me overigens ook zat af te vragen: kan je dat antislip spul nou niet zélf aanbrengen op ‘n bestaande maillot? Heeft iemand daar ervaring mee? 

Verder heb ik dit weekend ’s wat filmpjes ingeladen, die m’n ouders de afgelopen 3 jaar hebben gemaakt van de kids. Erg grappig om te zien. Moet ’t nog wél allemaal uitzoeken want ’t zit behóórlijk door elkaar, hihi.

Vandaag komen zij bij ons op visite. Gezellig, al véél te lang niet gezien. Daarover later meer!!!

Omdat Robin weer zó lag te hoesten en te rochelen (ja sorry), heb ik gisteren met de poli kindergeneeskunde gebeld of de afspraak voor haar niet kon worden vervroegd. Dat kón maar dan wél bij ’n andere arts dan die waar Jonne altijd heen gaat. Tja, omdat ’t voor haar de 1e keer was, maakte me dát niet uit. Bovendien zou ik nu bij de arts terecht komen die haar nét na haar geboorte ook heeft gecontroleerd dus dat vond ik verder prima. En daar konden we gisterenmiddag al naartoe.

Hij beluisterde en bekeek haar en zag en passant ook nog ff dat ze ’n flinke (weliswaar al doorgebroken) oorontsteking had. IEUW, dat zag ‘r écht niet fijn uit! Gek genoeg heb ik daar helemaal nix van gemerkt. Ook niet dat zij er last van had. Kan me van vroeger toch nog herinneren dat oorpijn écht geen feest was. Ze heeft ‘r ook verder nix tegen gekregen, gewoon af en toe ’n neusspray en in ’t bad wordt ’t wel weer schoon.

Ze heeft wél ‘n pufje gekregen tegen d’r benauwde geluid. Gelijk 4x per dag 2 pufjes per dag. Ben benieuwd of ’t helpt. Denk wél dat ik ‘r nu voorlopig even thuis hou van ’t KDV. Laat ‘r maar ff, ze hoeft tóch niet echt. Tenzij ik ’n afspraak (of wellicht ’n báán) buiten de deur heb en geen oppas. Ach ze is ‘r verder gewoon vrolijk onder en doet stééds meer d’r best om écht te gaan kruipen. Da’s zó té leuk om te zien!

Wat moet ik nog méér vertellen? Afgelopen zaterdag waren we bij hen en dat was súpergezellig! Morgen (of eigenlijk nú al ;-)) is Gijs écht jarig! Van hárte man!!! En héél veel plezier op school!

Af en toe… of nee, regelmátig kijk ik naar mijn kinderen en denk… wow… dat zijn míjn kinderen… van míj!!! Alsin: Wow, warm, bloos, verliefd, TRÓTS!!! 

(Her)ken je dat? Vast wel.

Ik kan ook bv niet gaan slapen zónder ff langs de kamers van m’n kinderen te zijn gegaan en ff  nog ’n kusje te hebben gegeven. Echt hoor, ’t zijn op z’n tijd ontzéttende draken… nou ja, Jonne dan, Robin is daar eigenlijk nog een b’tje te jong voor al brengt zij écht wel de nodige zorgen met zich mee maar dan nog… af en toe nee,  héél vaak kan ik met zó’n inténse verliefdheid naar mijn kinderen kijken en zó ontíegelijk inméns trots zijn dat zij bij mij horen!!! Verliefdheid… zoals ik dat nog nóóit eerder gevoeld heb… hoezeer ik ook van hun vader hou….

Jonne Hannes en Robin Hanna Elisabeth,
jullie zijn het mooiste wat mij is ooit is overkomen
 en ik hou van jullie met héél mijn hart en ziel
zoals ik nog nooit van iemand gehouden heb!!!

(en jajaja, ’t logje over de Efteling komt er echt nog wel aan!!!)

Ik merk dat ik minder schrijf over de ontwikkeling van Robin. Da’s jammer want dan heb je de kans dat ik ’t gaat vergeten en dat wil ik uiteraard niet. Bij dezen dan maar ’s ff ’n updeetje.

In de box ligt ze vréselijk te kraaien en te draaien. Sinds ’n week of 2 kan ze nu ook terugdraaien van buik naar rug en dat scheelt ’n hoop frustratie bij haar, hihi. Ik heb ‘r afgelopen dagen ’s avonds ’s in de woonkamer op de vloer gelegd en ze begint nu ’n btje te tijgeren. Zó grappig om te zien en ze heeft zélf ook ontzéttende lol. Daarnaast vertoont ze momenteel álle kenmerken van het krijgen van tandjes, yep, je leest ’t goed, “ze vertoont de kénmerken”: schrale wangen, kwijlen, enórme spuitbroeken met de daarbij horende rode billen. Echt enórm rode, schrale, bijna kapótte billen die je bijna niet durft af te vegen, bang om haar pijn te doen. Maar die tandjes? hó maar! Geen bobbeltje, níx!

Ik dacht overigens dat ze nog al kieskeurig was wat betreft eten. Maar nou bleek van de week dat ‘r ’n hakkeltje aan ’t lepeltje zat en dat doet natuurlijk ontzéttend zéér als die uit je mond wordt gehaal. Gelijk weggeknetterd dat ding! Nu vindt ze alles weer helemaal okay… ja duh, vind je ’t gék 😉

Morgen ga ik met Hannah, Juliën en mijn kids naar Annemieke. Eindelijk is ’t zo ver! Jah, ver is ’t idd, toch zéker zo’n 160 km… ach, wat is ver hier in NL? En we hebben ’t er héél graag voor over! Maargoed, dat is morgen, tót die tijd ’n leuk pleatjuh onder ’t motto: who’s your mama? 😉

• Wilde Jonne niet eten en zat dus ’s avonds nog láng aan tafel
• zijn Robin d’r waterpokken nu EINDELIJK gestagneerd… nu de korstjes nog wegkijken en dan hebben we eindelijk ons mooie meisje weer terug
• ging Jonne simultaan kleien met Gijs 
• werden ‘r weer hórdes foto’s gemaakt, zowel door ons als door Jonne
• zette ik weer diverse dingen op Marktplaats te koop
• kocht ik zelf “voah wènuggg”  ’n loopstoeltje voor Robin (nee wees niet bang, ze mag ‘r echt maar héél ff per dag in, maar ben door Sig overstag dat ’t bést kan maar wél “met máte” uiteraard!!)
• bakte Jonne en ik koekjes… het bakken was érg leuk, het éten van de koekjes vonden we ’n mínder groot succes 😉
• konden we eindelijk weer ’s normaal tv kijken, tjonge zelfs bóven is ’t beeld kráákhelder
• ontvingen wij ’t geboortekaartje van hun 3e dochter en bedacht ik me dat ik daar nog helemaal geen logje over heb geschreven.
• las ik ’n práchtig logje bij vriendinnetje Maartje en wil ik haar laten weten dat ik aan haar denk…
• zat ik wederom regelmátig met haar tot erg laat te beppen
• ga ik nú ff ’n tukje doen en bedenken wat ik Robin aan ga trekken als ze dinsdag naar de schoolfotograaf gaat.