Vanmiddag nam ik nietsvermoedend zo’n héél simpel ijsje. Je weet wel, zo’n langwerpig zakje met zoete meuk. 50 cent per 10 bij zijn baas. Dochterlief schuifelde langs en kreeg ’n hapje… En vanaf dát moment was ik m’n ijsje kwijt! Ze vond ’t zó lekker!!! Jah dúh! Toen ik ‘m even uit haar handen… ehm… griste, om een stukje van het plastic af te knippen, zodat ’t eten gemakkelijker ging: KRIJSEN! Ai ai ai! Zo ook toen ze haar zin niet kreeg omdat Jonne het verfdoosje niet met haar wilde delen. Jah, ze mocht de krijtjes wel van ‘m maar díe wilde ze niet. Achja… er zit ’n kop op… zullen we maar zeggen. Over ’t algemeen kan ik ‘r wel om lachen 😉 Ze kunnen namelijk ook wel héél lief met/naast elkaar spelen.

Overigens waren we vanmorgen (voor Jonne voor de laatste keer) bij het consternatie consultatiebureau. Dat zelfde consultatiebureau dat hem de vorige keer naar de oogarts stuurde omdat ze dachten dat ie een lui oog zou ontwikkelen. Nou goed, we weten hoe dát is afgelopen, allemaal onzin dus. Vandaag kreeg hij daar z’n laatste prik. En, held als hij is, hij gaf geen kík! Robin daarentegen schreeuwde de hele boel bij elkaar!!! Maargoed, die kreeg ‘r ook 2, ’t arme kind.

Ohwell, dat hebben we ook voolopig weer gehad 😉

Vandaag ben ik weer ’s met Robin bij ’t consultatiebureau geweest. Even voor de boeken: 7920 gram en 66,5 cm schoon aan de haak! Ze was lekker alert, rolt goed van buik naar rug en andersom, begint zelfs al behoorlijk te tijgeren en laat goed van zich horen. Tja, dát wist ik inmiddels al 😉 Heeft overigens nog steeds alle symptomen van ’t krijgen van tandjes behalve de tandjes zélf (al vallen de rode billen momenteel ook best mee).

Heb in overleg met de wijkverpleegkundige (die dame van ’t cb dus), wel een verwijzing aan m’n huisarts gevraagd voor de kinderarts. Ze is volgens mij namelijk al vanaf haar geboorte verkouden. “Is goed voor de weerstand” zegt men dan… jaja… het zal allemaal wel maar als ik haar af en toe hoor hoesten, hou ik m’n hart vast. Jonne had dat ook destijds. Nu niet meer zo, al is ie nog wel steeds regelmatig verkouden. Wat dát betreft heeft die neusamandeloperatie van hem destijds écht níx veranderd. Ik weet verder ook niet óf er verder iets aan te doen is, en zoja wát. Maargoed, dat horen we halverwege volgende maand wel, als we dus met ’t hele spul naar de kinderarts gaan 😉

Voorts heb ik voor mezelf bij de huisarts ook maar om ’n verwijsbriefje naar de KNO-arts gevraagd (Ik belde tijdens ’t telefonisch spreekuur met de vraag “mag ik uit de cathegorie doorverwijzingen 1 stuks KNO en 1 stuks Kinderarts?” Vond ie blijkbaar nog al grappig ;-)) Anderhalf jaar bijna dágelijks Otrivin Menthol neusspray kan nóóit de bedoeling zijn… leek hem ook niet. Nou goed, ik zie ’t wel… Michael Jackson is dood, misschien mag ik wel één van zijn neuzen ofzo, hij heeft ze tóch niet meer nodig…

Ennieweej, morgen naar haar vanwege Djonno’s 3e verjaardag en zaterdag naar we naar hen om ’n nieuw kleutertijdperk in te luiden!!! Wehèbbúhdúrzinnàn!!! 😉

Op de agenda van vandaag stond een bezoekje aan ’t consultatiebureau met Robin. En omdat ’t me niet handig leek om Jonne daar met mee te nemen, had ik gevraagd of Erik z’n ouders (gelukkig ook weer heelhuids terug van vakantie) op hem wilde passen.

Met Robin gaat alles prima. Hierboven zie je ’n overzicht met 2 lijnen, die met de groene stip is van Jonne en de rode stip is van Robin. Gewoon ’s ff als vergelijk.
Ruim 6100 gram en plm 60 cm. Ik denk zélf dat ze wel ietsje langer is maarja, ze willen natuurlijk niet dat beentje uit de kom trekken hé 😉 Ach, zo klein en of tenger oogt ze niet hoor. Verder kreeg ze nog 2 prikjes wat ze natuurlijk absoluut niet leuk vond. Oh trouwens, ik maar denken dat die vlekjes in haar gezicht door Zesde ziekte kwamen. Maar ’t bleken gewoon muggenbultjes te zijn. Tja, wist ik veel, ik vond ze ‘r héél anders uitzien, véél kleiner. Nah, was ’t gewoon alleen koorts wat ze van ’t weekend had.

Jonne ging vandaag dus met opa en oma op stap. En zoals opa en oma wel vaker doen, zijn ze samen naar de dierentuin geweest. En hoe vaker hij ‘r komt, hoe leuker hij ’t vindt en hoe meer hij zich er ook voor gaat interesseren. Ging ’t vorig jaar nog met náme om de stokken en de blaadjes op de grond, nu heeft ie wel al meer interesse voor de dieren zélf! 😉 En dá’s natuurlijk wel practisch ook want anders hoef je nét zo goed níet te gaan.
Toen hij ’s middags thuis kwam, was ie vollédig afgedraaid. Opa bracht ‘m boven, en zodrá z’n hoofd de bank raakte, viel hij in slaap. Hij heeft ’t zelfs niet tot nauwelijks gemerkt dat ik m over m’n schouder heb gegooid, de trap op heb meegenomen  en ‘m in z’n slaapkamer op z’n bed heb gelegd. Hélemaal in coma!

En ’t wakkermaken, ’n paar uur later, ging nog niet eens gemakkelijk! Werkelijk met geen mogelijkheid wakker te krijgen. Toch kreeg hij blijkbaar honger ofzo, dus rond ’n uur of 6, half 7, kwam hij dan eindelijk naar beneden. Dat hield wel in dat we ‘m er niet weer om 8 uur in konden leggen dus dat werd ’n uurtje of 9, half 10. Nou goed, ik ben benieuwd hoe hij morgenochtend wakker wordt. Ik ga nu iig slapen!

“Goh, wat lijkt Robin op jou!” Flinke bos haar, bruine ogen… tja… je zou ’t op ’t eerste gezicht wél zeggen. Totdat ik deze foto van Erik ‘r weer ’s bijpakte (ff voor de duidelijkheid: rechtsonder) KIJK NOU ‘S NAAR DE VORM VAN DIE OGEN!!! Ze lijkt helemáál niet op mij! Ze lijkt op Erik! Ohwell, zoals je hier kan zien, was dat met Jonne in ’t begin ook zo, die leek ook sprékend op Erik. Inmiddels is ie ’n btje opgedroogd en vind ik ‘m tóch weer meer op mij lijken, óndanks ’t blonde haar en z’n blauwe ogen 😉

Ennieweej, ik ben donderdag dus weer ’s met Robin bij ’t CB geweest. Ze weegt inmiddels 5340 gram en is krap 57 cm. Dat spugen… tja, lastig maar ‘r is niet zoveel aan te doen. Wat ik al eerder zei, ’t is vervelend…maar zolang ze ‘r nog zó stralend uitziet, maken we ons maar geen zorgen.

Die foto van mij rechtsboven (ja, da’s idd ’t zelfde pyjamashirtje) is ’n b’tje vertekend maar dat komt omdat ’t ’n foto van ’n foto is. Ik krijg op Vista die scanner van ons niet aan de praat, héél irritant. Morgen toch nóg maar ’s proberen.

Vandaag bij ’t concentratie-/consternatie-*consultatiebureau geweest (*doorhalen wat niet van toepassing is). Robin is voorzien van d’r eerste prikjes. Tja, vervelend maar blij dat ze ze krijgt. Liever dát dan ’n ziek kind maar dat lijkt me ’n inkoppertje. Ze heeft ‘r verder geen last van gelukkig. Ik heb ook ’s gevraagd wat  we kunnen doen aan dat spugen. Ik heb verteld dat ik al Nutriton heb aangeschaft maar dat dat ook nog niet veel zoden aan de dijk heeft gezet. Nou had ik ’t wél wát dikker gemaakt maar ook weer geen stopverf. Er is me nu geadviseerd om de fles toch zo dik mogelijk aan te maken, een weekje aan te kijken en als ’t dan nog niet minder wordt, dan worden we doorverwezen om te onderzoeken of ze eventueel last heeft van reflux en gaan ze kijken wat daar aan kan worden gedaan om het te verhelpen.

Natuurlijk was ik erg benieuwd naar lengte en gewicht. Ze weegt inmiddels 4360 gram maar volgens ’t protocol mocht ze niet worden gemeten. Dat heeft met de heupjes te maken enzo. Vaag, dat kon vorige maand blijkbaar nog wel en volgende maand ook. Dus ik heb gezegd dat ik toch héél graag wilde dat ze haar op zouden meten, vind dat namelijk zo’n ónzin! Je moet uiteraard nix forceren maar hé, waarom kan ’t die andere maanden wél? Goed, uiteindelijk hebben ze haar tóch voorzichtig gemeten en dat kwam op ongeveer 53,5 cm. Nah, Dat gaat best lekker dus.

’s Middags kwamen die meiden van zwangerschapsgym. Dat was ’n gezellige boel met 3 peuterpubers, één van 8 maanden en mijn hummeltje. Van Miran hád ik eerder al cadeautjes gekregen. Von had voor Robin ’n schattig jurkje meegenomen en ’n stoere bal van Cars voor Jonne. Daarnaast had ze ook nog ’n héle stapel kleertjes meegenomen die haar meiden niet meer passen. Echt hélemaal leuk! Helaas helaas ben ik vergeten foto’s te maken, da’s wel jammer! Het was súpergezellig maar toen ze weg waren, waren we wél hélemaal afgedraaid. Zij zelf denk ik, óók wel, hihi.

Morgen komt ‘r ’n vriendinnetje langs die ik al héél lang niet heb gezien en zaterdag komt “m’n ouwe tante” (zo noemt ze zichzelf altijd ;-)) met m’n 2 nichtjes (hihi, de één is 10-, de ánder is 12 jaar ouder dan ik maar ’t zijn nog stééds m’n “nichtjes” hahahahaha!). Lijkt me ook erg gezellig want die heb ik ook al heeeeeeeeeel lang niet gezien. Verder gaan we ’n héérlijk lang weekend tegemoed. Geen idee wat de plannen zijn. Misschien de tuin ’s ff schoonspuiten….

Nou goed, het was natuurlijk niet haar állereerste APK want die had ze natuurlijk al nét na de geboorte. Maar vandaag mochten we voor ’t eerst naar ’t consultatiebureau. Daar werd mijn vermoeden bevestigd, dat ze qua gewicht al behoorlijk is gegroeid. Ze weegt nú namelijk 3360 gram. Haar geboortegewicht was 3020 maar daarná was ze afgezakt tot 2840 dus hé, da’s dan toch ruim 500 gram erbij.

Qua lengte hebben ze d’r niet zo goed kunnen meten omdat ze d’r niet met alle macht wilden laten strekken. Maar dat zal nu ongeveer rond de 50 cm zitten… da’s 1 cm langer dan bij d’r geboorte… nah, ’t zal wel.

Op 9 april mag ze weer, dan gelijk voor haar eerste prikjes. Ik lees vaak bij moeders dat ze ’t allemaal zo zielig vinden. Tja, ik zit er eerlijk gezegd niet zo mee… ’t is ff vervelend maar ik ben dólblij dat ze deze inentingen krijgt. Liever ff kort blèren dan dat ze de ziektes ooit zal krijgen.

Vandaag hebben we weer ’s ’n bezoek aan ’t consultatiebureau gebracht. In principe krijgen ze met 14 maanden weer prikken. Maar omdat Jonne nog steeds (ja nog stééds!) zó verkouden is, heeft de cb arts dat 2 weken uitgesteld. Het schijnt nl dat die prikken dan niet goed aanslaan. Toen ik haar vertelde dat Jonne inmiddels nou zo’n 3 maanden af en aan verkouden verkouden is (waarvan de laatste 2 écht behoorlijk heftig), stelde ze voor om maar weer ’s langs de huisarts te gaan en hem om ’n antibiotica kuurtje te vragen. En n.a.v. het voorgaande relaas, heb ik nu dus inmiddels ’n nieuwe huisarts, en die is in ’t zelfde pand gevestigd. Zéér practisch! Daar kon ik dus ’n paar uur later terecht. Deze vriendelijke man schreef mij uiteraard deze antibioticakuur voor. Naar ik meen, is dit ’t zelfde als wat hij ’n paar weken terug heeft gehad. Alleen nu in ’n beduidend lagere dosering (wat mij weer argwanend maakt naar de hóge dosering van de vorige keer). Ennieweej: ook in dat pand aanwezig: een apotheek! En dat állemaal ongeveer 1 km bij mij vandaan. Goehoed!

Voorts ben ik daarná langsgeweest bij ’n kdv hier in de buurt. Dit dan weer n.a.v. dit verhaal. Nou moet ik zeggen dat ’t niet helemaal meer up-to-date is omdat het inmiddels een stuk beter gaat bij de huidige gastouderopvang. Toch wilde ik hier ’s gaan kijken. Het is nl een stúk dichter bij, Djonno zit er ook, en ik wilde gewoon ’s weten wat ik daarvan vond. En ik ben dus erg enthousiast. Alleen 1 ding: ze kunnen ‘m voorlopig maar 1 dag per week plaatsen. Dus stel dat ik daar idd mee door wil gaan, dan zit hij voorlopig 1 dag bij de gastouder, de volgende dag bij ’t kdv, dán ’n dag thuis en dáárna nog ’n dag bij de gastouder… ik weet ’t niet… is dat verstandig voor zo’n kleintje? Is dat niet véél te veel afwisseling?

Aan de ándere kant is ’t ook weer zo: áls ik eenmaal daar binnen ben, bij ’t kdv, dan zal ’t aanbod op uitbreiding van dagen een stúk sneller gaan dan wanneer ik ga zitten wachten totdat ik die 3 dagen tegelijk kan afnemen.

Dus kortom: graag jullie advies hierin.

Ik was net ’n mailtje begonnen aan Anne, ’n vrouw die ook bij mij op zwangerschapsgym heeft gezeten. Zij was op dezelfde dag uitgerekend als ik, 31 augustus. Uiteindelijk ben ik (zoals bekend) 2 weken te vroeg bevallen en zij, volgens mij, ’n week te laat.

Ik was bezig haar ’t héle verhaal te vertellen over dat we vandaag weer naar ’t consultatiebureau zijn geweest. Inmiddels is ons mannetje 9400 gram en 68,5 cm. Dat laatste, daar heb ik overigens wel m’n twijfels over. Ik denk nl zelf dat ie wel langer is en dat er bij ’t consultatiebureau niet zo héél erg secuur wordt gemeten. Waar ik dat op baseer? Tja, ze willen die beentjes niet met alle geweld strekken hé (op zich wel weer sympathiek) en toen ze mij daar ’n keer gingen meten, bleek ik ook 2 cm korter dan mijn normale lengte (nee, ik ben nog níet op ’n leeftijd dat ik al ga krimpen!).

Maar goed, ’t is dus ’n klein propje. Hij lust nl ook álles! (ik sméék ‘m, hóu dat zo!!!) Zolang ik (of degene die hem te eten geeft) ’t overigens maar in z’n mond stopt want zélf doen? ho maar! Ik heb gisteren ’s wat stukken courgette gekookt en dat op ’n soort "Rapley"-achtige manier aan ‘m gegeven. Ik dacht, ik ga ’t tóch ’s proberen, ook om de zogenaamde "hand-mond-coördinatie" ’n b’tje te stimuleren. Nah, hij zat me aan te kijken als ’n koe in de regen. "Moet ik dat zélf gaan doen? Pfffff! Ik wil ’t bést opeten hoor maar alleen als ik gevoerd word. Neuh, waarom 2 paar handen vuil maken, waarom moeilijk doen als ’t ook makkelijk kan, niet waar?" 😉

Voorts viel het de wijkverpleegkundige op, dat Jonne ’n stérk mannetje is. Hij heeft behóórlijk veel kracht in armen en benen. Yep, we know! We komen wel ’s lángs zo’n maaiend armpje en die kan al behóórlijke meppen uitdelen, hebben we gemerkt. Maarja, op deze leeftijd is ’t nog schattig hé 😉 Ik noem ‘m ook vaak "Action Man". Ken je dat nog, van die mannelijke Barbiepoppen, met zo’n knop op hun rug en als je die dan indrukte, maakte z’n arm zo’n hakkende beweging. Jonne maakt ook van die hakkende beweging en die rode plek (waar ik nú dan toevalig ff geen foto van heb) op z’n rug noemen we ook z’n "Action Man-knop" 😉

Ohja, en dat wilde ik haar dus allemaal mailen… maar ik vond ’t eigenlijk ook wel geschikt als logje… sorry Anne 😉

P.s: dat t-shirt komt overigens bij de Gamma vandaan… dat zég ik… MAMA 😉

Gisteren was ’t weer tijd voor ’n bezoekje aan ’t consultatiebureau. Dit keer ging Erik ook mee. Zoonlief is inmiddels 66 cm (da’s redelijk gemiddeld), heeft ’n hoofdomtrek van 42,5 cm (iets ónder ’t gemiddelde) en weegt bijna 8 kilo!!! Dát is iets bóven gemiddeld maar verder helemaal prima.
De vorige x was verteld dat hij nu ook pap en fruithapjes e.d. mocht hebben. Nou, daar heb je inmiddels wel e.e.a. van meegekregen, dat gaat écht als ’n tierelier! Alleen was ’t ons eigenlijk níet helemaal duidelijk of dat nou in plááts van een flesje moest of gewoon als extra’tje. Het mocht er dus bij, naast de 5 flessen.

En we gaan nog ’n stapje verder in ’t etensproces. Inmiddels heeft Jonne gisteren ook kennis gemaakt met de potjes groente. We zijn begonnen met tuingroenten met rijst en ik moet zeggen, dat ging ‘r héél gemakkelijk in. Bij ’t eerste fruithapje trok ie nog ’n enórm smerig gezicht (zóóóóóóóóó leuk om te zien!!!) maar hierbij ging ’t erin alsof ie nooit anders gewend was geweest. Sterker nog: als ik niet snel genoeg ging, liet meneer duidelijk weten dat ie wel weer toe was aan ’n volgende hap! Ik vind ’t écht zoooo ontzéttend leuk! Ik wil ook álle smaken proberen. Over ’n maandje is ie alweer ’n half jaar (mán wat gaat dat snel!!!) en vanaf dát moment zijn ‘r nog méér variaties mogelijk. En ook daarvan wil ik ze állemaal proberen. Ik denk dat je niet vroeg genoeg kan beginnen om kinderen kennis te laten maken de verschillende smaken eten. En noem me maar héél erg naïef maar ik ga echt m’n best doen dat Jonne ’n gemakkelijke eter wordt… of iig, dat hij véél dingen leert proeven (en hopelijk ook lekker vindt, natuurlijk). Dat zal hij écht van mij moeten leren want Erik is zélf al niet zo’n héle gemakkelijke eter. En zijn oudste 2 waren dat ook ábsoluut niet. Ik moet zeggen dat ik ’t daar héél moeilijk mee heb gehad in ’t begin maarrrrr tegenwoordig gaat dat ’n stúk beter, dat moet gezegd worden!

Ik heb via o.a. Cynthia en Annemiek ook gelezen over die zogenaamde Rapley methode. En misschien ben ik wel hópeloos ouderwets (of juist niet) maar mij lijkt ’t dus echt hélemaal nix. Ik vínd ’t ’n partij jaren-70-vrije-school-gepunnikjurk! ff Kort samengevat: geef je kind de leiding en laat ’t zélf eten (en nú komt ’t ergste) wanneer ’t daar aan tóe is. Dat houdt dus in dat je brokken eten aanbiedt wat ’t kindje zélf dan mag gaan opknabbelen. Zij gaan ‘r trouwens ook vanuit dat ’n kind tot 6 maanden níx anders nodig heeft dan borst- cq flesvoeding en van daar uit gelijk over op de grote brokken groente en fruit… nix opbouwen, gewoon in 1x vast voedsel. Nah, laat maar, ik voed ‘m voorlopig wel héél ouderwets met ’n lepeltje en over ’n tijdje zien we wel weer. Ik zie ’t al voor me, zo’n brok wortel of broccoli voor z’n neus… dat zal ’n lekker zooitje worden. Neuh, gaan we niet doen. Althans níet met alles. Korstjes brood of tussendoor ’s ’n zacht stukje fruit vind ik dan weer iets ánders. Ook dát heeft ie inmiddels geprobeerd en dat korstje brood ging er weer in alsof hij al maanden nix anders voorgeschoteld krijgt! Daarentegen ’n stukje banaan vond ie dan weer hélemaal nix terwijl hij dat uit zo’n potje wél weer heel lekker vindt. Kortom, ik vind dat ‘r weer ’n geweldig tijdperk is aangebroken.

Nah, laten we maar beginnen met ’n update van ’t consultatiebureau. Daar moesten we nl vanochtend weer heen. Wederom heeft ie 2 prikken in z’n bovenbeentjes gekregen. Niet leuk maar ach, hij wordt ‘r nooit ziekig van ofzo… Hij was, toen we thuis kwamen, wel ’n tikkie sjaggie maar dat kan ook vermoeidheid zijn geweest. Normaliter doen we namelijk ná de 1e fles van rond 8 uur – 8:30 nog ff ’n tukje tot de volgende fles om plm 12 uur 12:30. Maar aangezien we ‘r om 11:15 uur moesten zijn, ging dat dus niet.
Ennieweej, meneer weegt inmiddels bíjna 7 kg!!!!!! (6995 gram) en is plm 62 cm. Net als de vorige x was ’t "ongeveer" omdat ze niet met geweld dat beentje willen strekken!

wordt vervolgd…