Robin gaat inmiddels ook alweer ’n maand of 4 naar ’t KDV. Alhoewel… met alle snottebellen, waterpokken, kuurtjes, pufjes  e.d. is ze vaker níet dan wél geweest. En noem mij maar ’n tutmuts maar nog stééds vind ik ’t níet leuk dat ze daar heen “moet”. Nog stééds heb ik haar liever thuis bij mij. Ik ga niet wéér ’t héle verhaal ophangen over ’t feit dat we er tóch voor betalen, dat ik haar er niet áf kan halen omdat ze anders weer onder aan de wachtlijst komt, en dat ik dán helemáál geen baan meer aan kan nemen, want dát weten we nu zo langzamerhand wel. Maar ik blíjf erbij dat ik ’t niet leuk vind.

En vraag me niet waaróm, ik kan ‘r de vinger niet opleggen. ’t Zijn best héle lieve meiden hoor, dat ís ’t niet. Maar zo góed als dat ’t bij Jonne voelt (wat natuurlijk ook grotendeels met de leeftijd te maken heeft), dat heb ik dus bij haar totáál niet! Zij hoort hier, bij mij! Maargoed, so be it!

Gisteren heb ik overigens de box maar ’s één treetje lager gezet. Op zich was ’t nog niet écht nodig want ze trekt zich nog niet op tot zitten of staan (dat laatste doet ze overigens wél als ze op je schoot zit) maar wellicht wordt ze er meer toe aangespoord, nu die bodem wat lager staat, je wéét ’t niet.
D’r 2 tandjes zijn inmiddels goed zichtbaar al krijg ik ábsoluut de lengte niet om er ’n behoorlijke foto van te maken. Dat komt dus nog wel. Oh en wat betreft dat kruipen, 10-eke had ’n tip over vloeibare rubber waarmee ik dan stipjes op de maillot kan zetten dus ik heb ’s aan m’n vader gevraagd of hij dat kan aanschaffen (bij hén in de buurt zit zo’n hobbyzaak, die weet ik hier niet). Ik ben érg benieuwd of ’t gaat werken. Verder heb ik weer wat leuke dingetjes op Marktplaats gezet.

Jonne heeft, nadat ie gisterennacht tussen ons in was gekropen, afgelopen nacht zowaar prima in z’n eigen bed geslapen. Wel heeft hij erg veel moeite met afscheidnemen, als we ‘m naar bed brengen. Na de 2 voorleesboekjes en liedjes zingen (“Nijntjuh, lief kokonijntje” of “Ik stond er naast en ik keek naar jou* “, haalt hij werkelijk de complete trukendoos uit de kast om ons langer bij ‘m te houden en anders toch wel terug te laten komen, variërend van lichte dwang dat je toch écht bij hem in bed moet blijven liggen, tot slokje water, plassen, nóg ’n verhaaltje, nóg ’n liedje, “been is kapot” en als die toch eigenlijk wel heel blijkt te zijn dan is het “bed kapot” tot zelfs z’n “kámer kapot” . En als dát állemaal niet blijkt te werken, dan komt ’t jammeren… dat begint met zeurderig geklaag hetgeen kán uitlopen tot een schitterend nagebootste werkelijk nauwelijks van écht te onderscheiden, uit de ténen komende huilbui. Ik heb gisteren ’s e.e.a. opgenomen met m’n mobieltje tegen de babyfoon, moet ’t alleen ff editten maar stiekem moest ik ‘r eigenlijk wel om lachen. Mijn kleine dramaturg! 😉

Gek genoeg heb ik ’t idee dat dit allemaal is ontstaan, sinds hij geen speen meer heeft. Je begrijpt dat ik bijna op ’t punt sta om hem er gewoon maar weer één te geven. Want wat had ie dat ding nou in? Alleen met inslapen. Tegen de tijd dat hij écht sliep, was dat ding alláng uit z’n mond gevallen. Maargoed, ik weet niet of ’t nog zin heeft.

Nou goed, ik ga ‘r weer logtechnisch ’n eind aan breien. Had ik toch nog één vraagje: zeg dames van de GLZM , waar blijft die voorgenomen Autumnmeeting? offeh, zijn we elkaar alweer zát? hihi!!!

*Jonne’s variatie op “ik stond erbij en ik keek ernaar”