Omdat ik me al ’n tijdlang nogal suf duf en lusteloos voel, dacht ik, misschien moet ik nog maar ’s m’n Hb waarde laten meten. De laatste keer dat ik dat liet doen, vorige week woensdag, was ie bést laag. Daarnaast had ik ’t idee dat ik mijn altijd zo beweeglijke meisje wat minder voelde dan normaal. Erik had gisterenavond op m’n buik liggen luisteren en d’r hartje was dúidelijk hoorbaar hoor, maar toch.

Bij de vk werd m’n bloed geprikt en bleek die Hb waarde prima in orde te zijn. En ook na ’t luisteren met de doptone was ’t hartje duidelijk hoorbaar. Toch bood ze me aan, gewoon voor de zekerheid, om ff langs ’t ziekenhuis te gaan voor ’n CTG en ’n extra echo. Nah, dat vond ik prima. Als ik de kans krijg om naar m’n dochter te kijken, dan pak ik die natuurlijk met beide handen aan. Daarnaast was m’n moeder ‘r ook bij (want m’n ouders kwamen oorspronkelijk weer ’s klussen), die had nog nooit van d’r leven ’n echo van de baby live meegemaakt dus die vond dat ook wel leuk héél bijzonder om ’s te zien.

Uiteindelijk was álles volgens verwachting hélemaal in orde en beweegt ze blijkbaar iets minder omdat ze gewoonweg minder ruimte heeft. Nah, da’s toch prettig om te weten, nietwaar? Ik heb nog wel ff ’n fles Floradix gehaald om m’n ijzergehalte iig op peil te houden. Ondanks dat ’t inmiddels wél alweer gestegen was, ten opzichte van vorige week woensdag, is ’t “sowieso niet verkeerd” (<-gevleugelde uitspraak van m’n vader ;-)) om dat in de gaten te houden.