… om maar ’s ff de naam van haar log ijdel te gebruiken… maar zo begin ik me langzamerhand wél te voelen. Absoluut k.met de welbekende.p. Moe, verkouden, benauwd, enz enz… gewoon algemeen blégh. Dat maakt mij ook niet gelijk ’t meest vrolijke persoon.

Ik las dit en ik vond ’t wel herkénbaar. Niet alles hoor en Jonne is ook al ’n stuk ouder maar toen Erik ‘m vanochtend meenam, om hem naar ’t KDV te brengen, kon ik wel janken. Ik miste ‘m gelijk verschrikkelijk en had ‘m het liefst per direct teruggehaald om vervolgens de héle dag vréselijk met ‘m te gaan knuffelen (wat ie natuurlijk absoluut niet toelaat maargoed). Gek genoeg heb ik ‘r ’n stúk minder last van, als ik ‘m zélf naar ’t KDV breng. Ook als ik ‘m daar huilend achterlaat. Héél soms gebeurt dat nog wel ’s maar ik weet gewoon dat dat altijd vrij snel over is en dat hij ’t daar vréselijk naar z’n zin heeft. En trouwens, als ie ’n dag bij me thuis is, en weer grúwelijk dwars en stík sjaggie is, dan denk ik, wat héerlijk dat je van de week weer lekker naar ’t KDV mag!!!

Daarnaast het gezeur van sommige mensen om me heen over wat ik hier wel en níet zou mogen schrijven… zucht… Ik val niemand persoonlijk aan, maak niemand zwart, zeik niemand af… noem nérgens naam en toenaam dus tot die tijd bepaal ik zélf wel wat er op mijn log komt te staan, laat iedereen daar nou ’s van doordrongen zijn. Ik word daar zó godsgruwelijk sjaggie van!!!

En als ik hún of hún log lees, dan word ik ook weer zó inténs verdrietig! Tegelijkertijd denk ik dan dat ik niet zo vréselijk moet zeiken en m’n zogezegde “zegeningen moet tellen”. Want misschien voel ik me dan niet zo lekker, in feite is ‘r met mij toch verrékte weinig aan de hand. En met de meeste mensen om me heen gaat ’t ook best goed.

Nou kortom, de hormonen nemen volgens mij nog al ’n loopje met me… al geloof ik dat je wel ’n ontzéttend ijskonijn moet zijn, als de verhalen op de bovenstaande links je niets doen.