Tja en daar zit je dan, rust te houden want je mag nix. Ach, ik ben daar héél goed in hoor, rust houden. Ik heb niet zo ontzéttend veel talenten maar in rust houden ben ik toevallig de beste ;-). Heb niet zo’n drang om van álles maar te “moeten” 😉 En gelukkig is Erik ook vandaag thuis dus die kan zich dan weer meer om Jonne bekommeren. Jonne hebben we trouwens nét in bed gelegd met als doel ’n middagdutje te doen maar als ik zo naar ’t geluid van de babyfoon luister, dan vrees ik dat ‘r weinig van gaat komen. Zijn “rusthou-skills” zijn nog niet tot volle wasdom ontwikkeld. Daar moet ik nog wel aan wennen hoor, hij ’s tegenwoordig weer zo grúwelijk vroeg wakker en ’s middags slapen, ho maar! Jajaja, kind van z’n moeder, dat had ík ook destijds… nou goed, dat biedt in zóverre dan perspectieven dat hij de lol er écht wel ’n x van in gaat zien 😉

Al met al vind ik ’t wel ff lekker dat ik ff nix mag want ik voel m’n buik toch wel… ’t voelt ietwat beurs aan. Laten we eerlijk zijn, als jij een prik in je arm hebt gehad, dan voel je ook altijd nog ’n soort van na ehm… pijn. Nouja, pijn, da’s wellicht wat overdreven, maar ’t is wél gevoelig, toch? Nah, dat is ’t nu ook, gevoelig. Weet ook niet precies hoe ik ’t moet omschrijven.

Hihi, ik hoor Erik nu boven bij Jonne “ga je dan nú slapen?” “neeejjjj, wilnie slapuh!” “moet ik nog ’n liedje zingen dan?” “jaaaahhhh!” Toch heb ik grote vraagtekens of dit zal gaan helpen 😉 Nou goed, we zullen zien. Morgen maar ’s op ’t KDV vragen of hij daar ook zo moeilijk slaapt. Joepie, vanaf volgende week mag hij daar ook op dinsdag naartoe. Ach, ik weet dat hij ’t daar héél erg naar z’n zin heeft dus het is alleen maar leuk.

Ruim ‘n uur ná het op bed leggen schijnt ’t verzet van Jonne dan toch écht te zijn gebroken. Hét moment om voor moeders ook weer ’s ’n tukje te gaan doen. Het is tenslotte op dokters voorschrift en daar heb je je dan maar aan te houden, nietwaar?