Superflauw en ik hou eigenlijk helemaal niet van die Anne Geddes-plaatjes maar deze kon ik niet laten. Hij was té makkelijk… niet netjes gemaakt, gewoon ff snel… ach, wel geinig, vind ik…

Mijn gód… ’t hóudt maar niet op met die poepluiers! Met als gevolg dat Jonne z’n achterwerk inmiddels zo rood is als ’n volwassen Mantelbaviaan. Ik heb daar, volgens mij, bij Jis ook wel ’s ’n verhaal over gelezen, mbt haar jongste miniman, die z’n sokken volscheet ofzo, ik kan ’t alleen niet meer terugvinden.

En iedereen maar roepen, ja nee, nu zullen die tandjes wel snel doorkomen! Uhuh… als ik in z’n mond kijk (ja: MOND!), zie ik nog stééds geen verschil. Het randje tandvlees is nog stééds even dik als de afgelopen maanden.

Voorts kreeg ik vandaag nog ff leuk persoonlijk nieuws maar niet heus: teweten, de baan waar ik gesolliciteerd had en waarvoor ik 2 maanden lang aan ’t lijntje ben gehouden, is dus aan ’n ánder vergeven. Héél fijn! ***GRRRROMMMM**** Kortom: fijn "back on square one" en weer op zoek naar e.o.a. lullig baantje buiten de deur. (bij deze baan had ik vanuit huis gewerkt, dat maakte ’t zo aantrekkelijk!)

Nah, dán nog maar ff ’n mooie foto van m’n mannetje. Want ondanks die gruwelijk stinkende strontluiers, blijft ’t uiteraard wél ’t allermooiste, allerstoerste en allerliefste ventje in de hele wereld!!!

 

Na 4(!!!) poepbroeken binnen 3 uur en ’n hoop geblèèr, besloot meneer om 10.30 uur eindelijk ’n tukkie te gaan doen. Nee, als thuiswerk- cq thuisblijfmama heb je echt véél meer tijd voor jezelf dan mensen die op kantoor werken… (ohja maarreh, tandjes? neuh hoor, nog hélemaal nix!!!)

Goed, op verzoek van, o.a. Ien, ’n verslag met foto’s van ons eerste fietstochtje. Tja, wat zal ik ‘rvan zeggen… het was ff wennen. De uitvinder van de Mamafiets had zich gék gelachen én ’t bestaansrecht van de uitvinding bewezen hebben gekregen als hij/zij mij had zien klooien met ’t opstappen. Ik heb namelijk niet zo’n chique fiets van toch al gauw zo’n dikke 400 euri!!! (en dan heb je nog de goedkope versie!) Nee, ik heb, zoals ik al eerder vermeldde, zo’n héle kekke, groene opoefiets met van origine toch al ’n krappere ruimte tussen zadel en stuur… tel daar een kinderzitje en mijn volslanke, nog ontzwangerende figuur bij op. Gevolg: ’n b’tje vrouwlijk opstappen zit er niet echt (lees: ECHT NIET) in.

En ’t is niet eens ’n 1 april-grap ofzo, dat de boel dichter op elkaar is gezet, ik noem maar wat… nope, keiharde realiteit. En toch had ik ’n btje ’t gevoel alsof ik in slechte slapstick was beland. Want de énige manier om dan op te stappen is, om je been als ’n kerel over ’t zadel te zwaaien (godzijdank draag ik nooit rokken!!!) en als je dat niet gewend bent, dan is dat, wat ik al zei: ff wennen! ZWABBER DE ZWABBERRRR…. Dat geldt ook voor het afstappen. Dat zorgde er dan ook voor dat Jonne niet gelijk dól-enthousiast was. Ach, later vond hij ’t wel grappig hoor, althans, dat dénk ik… want ja, ik kan z’n gezicht niet zien hé, dat vind ik wel jammer. Ik moet nu alleen ff ’n petje voor ‘m kopen, met ’n klep, zodat de zon niet de hele tijd recht in z’n gezicht schijnt. Vandaag had hij z’n prachtige Peruaanse muts op!

Verder had ik ook ’t idee dat ie niet écht lekker rechtop zat maar ’n b’tje onderuit gezakt. Misschien zijn we ‘r dan tóch nog ’n b’tje vroeg mee… ach, we gaan ’t binnenkort écht nog wel ’n x proberen. Tot die tijd pakken we de auto wel of gaan we ’n stukje wandelen met de buggy.