Mijn gód… ’t hóudt maar niet op met die poepluiers! Met als gevolg dat Jonne z’n achterwerk inmiddels zo rood is als ’n volwassen Mantelbaviaan. Ik heb daar, volgens mij, bij Jis ook wel ’s ’n verhaal over gelezen, mbt haar jongste miniman, die z’n sokken volscheet ofzo, ik kan ’t alleen niet meer terugvinden.

En iedereen maar roepen, ja nee, nu zullen die tandjes wel snel doorkomen! Uhuh… als ik in z’n mond kijk (ja: MOND!), zie ik nog stééds geen verschil. Het randje tandvlees is nog stééds even dik als de afgelopen maanden.

Voorts kreeg ik vandaag nog ff leuk persoonlijk nieuws maar niet heus: teweten, de baan waar ik gesolliciteerd had en waarvoor ik 2 maanden lang aan ’t lijntje ben gehouden, is dus aan ’n ánder vergeven. Héél fijn! ***GRRRROMMMM**** Kortom: fijn "back on square one" en weer op zoek naar e.o.a. lullig baantje buiten de deur. (bij deze baan had ik vanuit huis gewerkt, dat maakte ’t zo aantrekkelijk!)

Nah, dán nog maar ff ’n mooie foto van m’n mannetje. Want ondanks die gruwelijk stinkende strontluiers, blijft ’t uiteraard wél ’t allermooiste, allerstoerste en allerliefste ventje in de hele wereld!!!