Vage dag vandaag. De man die dus het dakraam zou komen plaatsen, belde gisterenavond om 20.45 uur (!!!) om te zeggen dat wij hoogstwaarschijnlijk “verkeerde gootstukken” hadden. En zonder de goeie gootstukken, kon het raam niet worden geplaatst… ff kleine uitleg voor en dóór een leek: je hebt daken met pannen en daken met “singels”. Wij hebben van die singels maar we hadden gootstukken voor ’n dak met pannen gekocht. Ik heb dat destijds nog telefonisch doorgegeven aan die man. Er stond namelijk ’n plaatje op van dakpannen en dat vertelde ik, maar dat was géén probleem, volgens hem. Waarom komt ie daar nú dan ineens mee? En ’t hele debiele is, dat de Praxis, waar we het raam (én de gootstukken) hebben aangeschaft, heeft geen gootstukken voor daken met singels. Dus nu hebben we de importeur benaderd… die gaat ons bellen… kortom: we wachten af. Tot die tijd… nééééé, géén Peter Koelewijn met “kom van dat dak af”.

Verder moest ik vanmiddag ook weer naar de gyn. En ná de gebruikelijke controle en wat gesprekken, is zij tot ’n conclusie gekomen en heeft ze ’n brief geschreven voor mijn werkgever, dat ik op zích wel mag blijven werken maar, zolang ik zwanger ben, níet op die locatie. Dus bijvoorbeeld wél vanuit huis. Let wel, het gaat wel goed hoor, met ons meisje. Maar door het weinige vruchtwater, moet ik toch wel rustig aan doen. En wat ik al eerder vertelde, op zich zijn de werkzaamheden niet zo zwaar maar de omgeving waar ik in werk, is niet echt optimaal voor ’n zwangere. Dat laatste zeg ik ‘r specifiek bij. Wellicht dat het, als je niet zwanger bent, ook niet optimaal is maar nú heb ik niet alleen de verantwoording voor mijzelf maar ook voor mijn dochter-in-wording. Ik bedoel, dat incidentele peukje heb ik ook al máándenlang niet opgestoken en een avondje lekker doorzakken zit ‘r ook al ’n tijdje niet meer in. Dan ga ik toch ook niet in ’n werkomgeving zitten, waar de lucht op z’n minst dubieus kan worden genoemd… Of ik ook daadwerkelijk vanuit huis ga werken, of de ziektewet inga, is nog niet zeker, dat laat ik aan de baas over. Die was ‘r overigens zéér coulant over. Dit kán temaken hebben met ’t feit dat hij mijn salaris via de afvangregeling vergoed krijgt door ’t UWV 😉 En nee, dames- en heren-criticasters, daar hoef ik niet geheimzinnig over te doen. Mochten er instanties zijn die hun twijfels hebben, dan is mijn gyn altijd bereid tot het verstrekken van meer informatie. En ja, ik zal héél eerlijk zijn: ik ben ‘r érg blij mee! Don’t worry, ik vermaak me echt wel hoor.

Dan wat ánders: vanavond weer wat centen verdiend door de verkoop van ’n tafeltje en 2 stoeltjes die ik nog van m’n oma had. Ze hebben ’n paar jaar op Luca d’r kamer gestaan maar met ’t oog op de verhuizing naar haar nieuwe kamer (als dat raam nou eindelijk ’s kan worden geplaatst), past het niet helemaal meer bij haar “stijl”. Ik heb mezelf (of eigenlijk m’n dochter) beloofd dat ik van de opbrengst nu éindelijk via Marktplaats dat leuke speledingetje kan gaan aanschaffen! 😉

Eindelijk was ’t dan zovér!

Samen met papa uitpakken!

Kijk!!! Een héle echte ziekenauto mét sirene en zwaailicht! Die is mooi!!!

…oh en dat ándere glazen muiltje was van papa… die kreeg ’n deo van Hugo, zijn lievelingsluchtje! Ze waren ‘r beiden erg blij mee! 😉

Terwijl ik vanmiddag ff richting ’t centrum van Rotterdam ging, omdat Jonne eigenlijk nog hélemaal z’n schoen niet had gezet (en je die oude man tóch ’n b’tje moet helpen met z’n inkopen), banjerden Erik en Jonne lekker in ’t park door de sneeuw. Hij vond ’t érg leuk!

Thuis gekomen moest de broek natuurlijk gelijk uit, want die was, óndanks dat de pijpen in z’n laarzen zaten, van onder zeiknat. Zoonlief heeft nog wel ’s de neiging om op de grond te gaan zitten, ongeacht de weersgesteldheid. Liggen kan ook maar dát sloeg ie vandaag gelukkig over. Maar de lange broek alléén uit, bleek niet genoeg te zijn. Voor we ’t doorhadden, stond meneer in z’n blote billen 😉 Reden temeer om de interesse voor ’t plassen op ’t potje nog ’s te peilen. Helaas… hij zát ff lekker maar dat was dat… Was ie nou maar blijven zitten… want hij móest wel… en niet alleen plassen… dus dát lag even later gewoon op de grond… zucht…ach, ik moest ‘r hárd om lachen hoor 😉 wederom ben ik érg blij dat ik géén tapijt op de grond heb liggen. Doekje erover en klaar is Cat.

Ennieweej, toen alles opgeruimd was, werd het tijd om z’n schoen te gaan zetten. We hebben niet de illusie dat hij de achterliggende gedachte begrijpt hoor maargoed, ’t idee is leuk. En als hij morgen de inhoud van zijn schoen bekijkt, dan dénk ik dat hij ’t ook wel kan waarderen 😉

Nadat we ‘m op bed hadden gelegd, vonden ’t al vrij snel verdácht stil. Normaliter komt hij ‘r écht nog wel ’n paar x uit. Sinds zijn nieuwe bedje zitten de traphekjes altijd veilig dicht, zodat hij niet naar beneden kan vallen lopen. De deurklinken staan nog niet omhoog dus díe kan hij wél opendoen. Op ’n gegeven moment hoorden we iets in de badkamer omdat hij daar blijkbaar iets had laten vallen. Toen Erik boven ging kijken om ‘m weer terug in z’n bedje te leggen, constateerde hij, dat zoonlief daarvoor al naar ónze slaapkamer was gegaan, ’n extra kussen had gepakt en daar lekker op ons bed tv had liggen kijken… owja én de doos met tissues had leeggetrokken. We zullen zien hoelang ’t nu duurt voordat ie wéér wakker wordt 😉 

Wat moet ik nog meer zeggen? Zie hier de trotse ouders met hun mooie meisje Famke. Het gaat gelukkig steeds beter met haar. Voor ’n uitgebreid verslag verwijs ik je ff naar hun eigen site. ’t Was héérlijk om ze allemaal te zien, Esther, Richard, Guusje én Famke (alleen Sanne miste ik nog maar dat komt vanzelf wel weer). ’t Was namelijk sowieso al erg lang geleden. De afspraak staat: volgende x in Breda en dat gaat niet lang duren! Nou Es, ga je nu maar lekker bezatten, ’t is je van harte gegund! 😉

Morgen ga ik hun mooie mooie meisje ’s ff van dichtbij bekijken…

… om maar ’s ff de naam van haar log ijdel te gebruiken… maar zo begin ik me langzamerhand wél te voelen. Absoluut k.met de welbekende.p. Moe, verkouden, benauwd, enz enz… gewoon algemeen blégh. Dat maakt mij ook niet gelijk ’t meest vrolijke persoon.

Ik las dit en ik vond ’t wel herkénbaar. Niet alles hoor en Jonne is ook al ’n stuk ouder maar toen Erik ‘m vanochtend meenam, om hem naar ’t KDV te brengen, kon ik wel janken. Ik miste ‘m gelijk verschrikkelijk en had ‘m het liefst per direct teruggehaald om vervolgens de héle dag vréselijk met ‘m te gaan knuffelen (wat ie natuurlijk absoluut niet toelaat maargoed). Gek genoeg heb ik ‘r ’n stúk minder last van, als ik ‘m zélf naar ’t KDV breng. Ook als ik ‘m daar huilend achterlaat. Héél soms gebeurt dat nog wel ’s maar ik weet gewoon dat dat altijd vrij snel over is en dat hij ’t daar vréselijk naar z’n zin heeft. En trouwens, als ie ’n dag bij me thuis is, en weer grúwelijk dwars en stík sjaggie is, dan denk ik, wat héerlijk dat je van de week weer lekker naar ’t KDV mag!!!

Daarnaast het gezeur van sommige mensen om me heen over wat ik hier wel en níet zou mogen schrijven… zucht… Ik val niemand persoonlijk aan, maak niemand zwart, zeik niemand af… noem nérgens naam en toenaam dus tot die tijd bepaal ik zélf wel wat er op mijn log komt te staan, laat iedereen daar nou ’s van doordrongen zijn. Ik word daar zó godsgruwelijk sjaggie van!!!

En als ik hún of hún log lees, dan word ik ook weer zó inténs verdrietig! Tegelijkertijd denk ik dan dat ik niet zo vréselijk moet zeiken en m’n zogezegde “zegeningen moet tellen”. Want misschien voel ik me dan niet zo lekker, in feite is ‘r met mij toch verrékte weinig aan de hand. En met de meeste mensen om me heen gaat ’t ook best goed.

Nou kortom, de hormonen nemen volgens mij nog al ’n loopje met me… al geloof ik dat je wel ’n ontzéttend ijskonijn moet zijn, als de verhalen op de bovenstaande links je niets doen.

Oh ik geloof niet dat ik voorheen vermeld heb, dat ik weer ’n baan heb. Ik werk sinds half september dus als secretaresse bij ’n bedrijf dat slangen van baggerschepen repareert. Of ik ’t érg boeiend vind? ehm… nou laat ik zeggen, ik hoop dat dat ’t ooit nog gaat worden… en dat meen ik. Tot die tijd… ’n spannend muziekje… 

Oh ps: ze wisten wél dat ik zwanger was hoor, toen ik daar ging werken… dat was gelukkig geen probleem voor ze.

Laten we ’t vandaag ’s ff niet over Jonne’s slaapgedrag hebben. Is ook niet nodig, ’t ging vannacht prima en ik moest ‘m vanochtend zowaar wakker maken dusseh.. 😉

Gisteren moest ik weer langs de gyn. Tja, nog steeds weinig vruchtwater maar nix alarmerends ofzo. Daarnaast groeit dochterlief prima. Toch willen ze ’t in de gaten houden, nah, ik vind ’t prima. Heb ook ff aangekaart dat ik best veel pijn in m’n buik heb en ook harde buiken enzo. Vroeg me af of dat te maken had met m’n werkomgeving. De loods waar ik werk, is nou niet de meest ideale werkplek voor ’n zwangere. Stoffig, smerig, niet goed geïsoleerd en ’t meurt er als ’n turkse autogarage (weet ik toevallig omdat ik ónze auto ook altijd bij ’n turkse autogarage breng… ’n héle goeie overigens, dát wel!!) Krijg ‘r bést wel hoofdpijn van. Op zich niet gek dat ’t daarnaar ruikt, de mannen hebben namelijk als hobby om hun oldtimers op te knappen en daar komt ’t nodige (auto!!!!-)spuitwerk bij kijken. Nah, en nog meer van dat soort rotzooi.

Voor ’t werk zélf (ongelófelijk boeiende administratieve registraties) (gaaaaap) hoef ik daar echt niet te zitten. Ik zit de godganze dag in m’n eentje, de telefoon gaat zélden en aanloop is ‘r ook niet, dus die bonnen e.d. kan ik ook nét zo goet mee naar huis nemen. Met één simpele handeling kan ik vanuit huis inloggen op ons systeem. Maar ik geloof dat de baas dát niet zo ziet zitten, helaas… god knows why…

Ik heb de gyn met moeite kunnen overtuigen dat ’t écht geen feest is om daar de hele dag te zitten en dat ik me écht afvraag of ’t wel goed is om daar in die gore dampen te zitten. Ik mag iig ’n weekje thuis blijven. Daarnaast adviseerde ze me om contact op te nemen met de bedrijfsarts. Daar moet ik nu a.s. dinsdag naar toe. Om half 5 :-S Net ’t moment dat ik Jonne uit het KDV moet halen… Nou goed, dan gaat ie maar ff mee, kan helaas niet anders. Van die bedrijfsarts moet ik nagaan wát voor stoffen er daar allemaal worden gebruikt. Nah, dat zal lekker worden. Betwijfel of dat allemaal ergens vast ligt. Want de artikelen die ze echt nodig hebben voor de officiële werkzaamheden (het repareren van slangen van baggerschepen, boeiend hé) dát ligt allemaal keurig achter slot en grendel. Dat is ’t niet. Het gaat dus met náme om die dingen die gebruikt worden voor de hobbys van de heren. ’t Spuiten van de auto onderdelen, de straalkabine, enz enz.

Nou goed, om dit verhaal niet nóg “stoffiger” te maken, brei ik ‘r nu maar weer ’n eind aan. Veel meer interessants heb ik toch niet te melden. We gaan ’n lekker rustig weekendje tegemoed met niet al te veel plannen. Nope, we gaan niet, zoals zij naar de intocht van de Sint in ’t durrup. Daar wacht ik lekker nog ’n jaartje mee (of misschien wel 2 ;-)). Wellicht dat ik nog ’n btje verder ga freubelen aan ’t geboortekaartje.