jan7 |
|
| Slaap lekker! |
Soms hoor ik ’s nachts heel zachtjes een muziekje door de babyfoon van Robin. En als ik dit dan zie, dan snap ik t ook wel want dan heeft ze zich dus tegen dat muziekdoosje genesteld. Zo schattig en gelukkig staat ie dúsdanig zacht dat ze ‘r zélf niet wakker van wordt. Of misschien hoort ze ‘m wel en heeft ’t iets geruststellends. Dat was trouwens ook weer zo’n wéreldaankoop, die Rainforest Peek-A-Boo Waterfall Soother.
– Posted using MobyPicture.com
dec16 |
|
| Dit soort vrolijkheid… |
…hoort niet in het ziekenhuis…
dus mogen we naar huis! Mooi, hebben we dat ook weer gehad! 😀
– Posted using MobyPicture.com
dec16 |
|
| Sprayen |
Tja, dit vindt ze uiteraard niet leuk maar ’t went wel al een b’tje. Wat ik irritanter vind is dat ze al n paar x met “hij” is aangesproken. Notabene door iemand die d’r kwam tempen. DAT ZIE JE DAN TOCH? of ben ik nou gek? Maargoed, ’t schijnt standaard te zijn, alle patienten worden in mannelijke vorm besproken. Pfff!!! Heb op d’r naambordje bij de deur heel demonstratief ’t vrouwenteken getekend! 😉
– Posted using MobyPicture.com
Hoe roze moet je ’t hebben???
BTW: Nee, Joris gelukkig hoeft ze daar niet mee te slapen, dit is alleen tijdens ’t sprayen. Overigens is het zuurstofslangetje sinds vanochtend ook uit d’r neus (’t was zo irritant, ze trok ‘m d’r constant uit of had m in d’r mond). Geen idee voor hoe lang, Ze zit nl krap op 92 / 93 en das wel ’t minimale. Nah we zien wel weer.
Update woensdag 9.45 De artsen zijn net weer geweest. Ze hoeft niet meer te sprayen, dus dat gaat vooruit. Nu krijgt ze alleen nog om de 4 uur een puf Ventolin. Nou goed, da’s alweer ’n vooruitgang. Uiteraard ligt ze nu weer (nog) te slapen en komen ze over ’n kwartiertje voor die puf.
dec15 |
|
| Let op de groene lijn… |
En het getal. In dit geval 92. Dit is het zuurstofpercentage in je bloed. Dat gaat tot 100, das okay. En bij 91 begint ie te piepen, alsin: niet goed. By Robin schommelt ie tussen 90 en de 95….
– Posted using MobyPicture.com
dec15 |
|
| Love is like oxigen |
Goed, de koorts ging dus niet over. Sterker nog, ’t werd alleen maar erger. Wat n rampennacht hebben wij afgelopen nacht gehad zeg! En was ’t Robin niet, dan was ’t zoonlief Jonne wel die ineens om ’n uur of 4 KLAARWAKKER tussen ons in kwam liggen.
Op een gegeven moment besloot ik Jonne bij Erik in ons bed te laten en zelf met Robin in zijn bed te gaan liggen. Tja dat was natuurlijk ook ff wennen. WEllicht dat ik ’n paar x ben weggedommeld maar ik geloof niet dat ik echt heb geslapen. En erik ook niet tot nauwelijks. Die moest er natuurlijk ook om 7 uur weer uit. U begrijpt het:op dat moment lag Jonne diep te slapen. Dus die heb ik naar zijn eigen bed gedragen, met alle risico’s van dien maar ’t ging zowaar goed. Vervolgens heb ik Robin mee naar ons bed genomen. (met alle respect maar wij hebben toch iets betere matrassen dan die hard houte plank die op Jonnes bed ligt). En daar ging ’t ’t mis. Want die voelde zich blijkbaar zo ellendig dat ze niet wilde drinkien, niet wilde slapen en je moest ook al HELEMAAL niet aan d’r neus komen!!!
Daarnaast had m’n arme liefie ’t zo benauwd, dat was echt niet leuk meer. Dus belde ik mijn ouders op of ze asjeblieft asjelbieft langs wilden komen, zodat er iemand bij Jonne kon blijven terwijl ik met haar naar de huisarts zou gaan. (het klopt, schoonouders woenen dichterbij en zijn ook meer dan welkom maar zelf ook hier en daar geblesseerd, en das geen optimale positie met ’n wilde peuterpuber, zeker als je niet weet hoelang ’t kan gaan duren.
Ennieuweej, om ’n lang verhaal nog enigszins langer te maken: de huisarts verwees ons door naar de kinderarts in het ziekenhuis. Daar zouden we donderdag toch al naartoe moeten maar dat is nu dus iets vervroegd. Dat bleek geen overbodige luxe want de goede man vond, na enkele tests bij haar te hebben gedaan, dat het geen overbodige luxe was om haar op te nemen.
En daarom vertoef ik momenteel met mijn dochter in het ziekenhuis. Ze krijgt extra zuurstof toegendiend en om de 3 uur moet ze “sprayen”. Iets met waterdamp, Ventolyn en ’n mondkapje, de asmatisie en familieleden daarvan, weten waarschijnlijk precies waar ik ’t over heb.
Hoelang we moeten blijven? ik heb geen idee, niet te lang hoop ik. Ik bedoel, het is noodzakelijk, dat snap ik ook wel. En godzijdank hebben ze hier iets wat op internet lijkt, zodat ik m’n logjes kan schrijven en kan Twiteren zodat ik iedereen ’n btje op de hoogte kan houden en voor ’t nageslacht (ze hebben tegenwoordig ook ’n toetsenbord, toen ik hier in februari lag n.a.v. haar geboorte, hadden ze alleen nog mar ’n touchscreen dus wat dat betreft is het er wel op vooruit gegaan) Maarja, laten we eerlijk zijn, ik ben toch liever gewoon thuis met paps en m’n kindjes.
Nou goed, ik hou u op de hoogte van alles! Nu moeten we weer sprayen.