Vorig jaar is de hele wijk rondom Jonnes school, wegens allerlei verzakkingen, opgehoogd. Daarbij werden de pleinen rond de school ook uitgebreid aangepakt. En vandaag werd het vernieuwde schoolplein officieel geopend! Helaas zie je Jonne niet zo goed staan, omdat ie ergens achter een paar groter kinderen staat. Ik heb het filmpje ook niet gemaakt, want dan had het aandachtspunt uiteraard ergens anders gelegen 😉 Erik heeft nog wel ’n paar mooie foto’s genomen want er werd natuurlijk ook gelijk melding van gemaakt op dé nieuwssite.

Voor de opa’s en de oma’s: Als je met je muis rechtsonder op de diashow gaat staan, zie je 3 rondjes. Als je 1x op de middelte klikt (ja gewoon met je linker muisknop), dan stopt ie met de carrousel. Door vervolgens op het rechter pijltje ernaast te klikken, kan je ze op je eigen snelheid bekijken. Hándig hé?! 😉

Vandaag had Jonne z’n verjaardagspartijtje.

Vorig jaar deden we thuis. Leek ons kostenbesparend… en leuk… allerlei ouderwetse spelletjes. Dat was ook leuk hoor. Maar aan ’t eind van de middag toen de kindjes waren opgehaald, waren wij volkómen kapot! En ’t huis was ’n téring bende! En achteraf gezien was ’t ook helemaal niet zo goedkoop! Dat moest ook ánders kunnen, leek ons…

Gelukkig wilde Jonne dit jaar héél graag ’n bowlingfeestje. Had ie bij buurjongetje Ben gezien. Leek ‘m gaaf! Dus werd het ’n bowlingfeestje. Mét Ben, Sami, Djonno, Brett en Jasper. Het was super! Verzamelen, cadeautjes, uurtje bowlen en patatjes eten. In de tussentijd waren de jongens héérlijk aan ’t rondrennen en tikkertje spelen. Het leek zelfs wel alsof ’t bowlen ’n soort van hinderlijke onderbreking was 😉 Maargoed, daarna werden de kids weer door mama opgehaald. En dat was het! Géén troep in huis, geen uitgebreide voorbereiding, geen extra  uitgaven voor de te organiseren spelletjes, aankleding, het knutselen enz enz. Gewéldig! Niet dat we volgend jaar wéér gaan bowlen, dán gaan we weer ergens anders heen. Maar ’t was hélemaal super! Zowel voor de jarige, de genodigden als papa en mama! 😉

Gelukkig hebben we de foto’s nog!

Eindelijk mocht het weer! En dit jaar viel mij de eer ten deel!
’n Prachtige afsluiting van deze, támelijk wáárdeloze zomer! Mag ik dat zeggen? Jah, dat mag ik zeggen!

(okay okay, behalve op Jonnes verjaardag, toen was ’t fantástisch en was ik zielsblij dat ’t bad nog stond!)

Goh en wat ’n ruimte heb ik ineens weer in m’n tuin!!! 😉 Héérlijk!!!

Hier nogmaals wat foto’s ter verduidelijking wáár het scheurtje in m’n bot zit. Oh enneh… die gipsschoen… die zit ‘r inmiddels niet meer omheen. Huh? ’t zou toch 4 weken worden? Yep, zóu… maar dat gips zat na 2 dagen al zó los om m’n voet, dat het, in tegenstelling tot steun, alleen maar irritatie bood. Dus ben ik maar ’s gaan bellen met de gipskamer van het ziekenhuis of dat wel hoorde. Daar kon ik gelijk terecht.

Maarja hóe? ik was alleen met Robin thuis en géén van beiden kon/mocht autorijden, brommerrijden noch fietsen! Nouja, Robin mocht wél fietsen maar om nou bij háár achterop te gaan, leek me nou ook weer zo wat! 😉 En vlák voordat ik besloot om tóch zélf de auto te pakken (hij stond tenslotte voor de deur), kwam vriendlief thuis en konden we er gezamenlijk naartoe.

Daar aangekomen werd het gips er gelijk afgehaald. Da’s overigens ook best een aparte ervaring want het wordt doorgezaagd met ’n soort handcirkelzaag 😉 Daarna ging de dame van de gipskamer met de chirurg in conclaaf of ‘r alsnóg nieuw gips omheen moest. Na stevig beraad werd er, tot mijn vreugde ende blijdschap, besloten dat ’t niet meer hoefde, op voorwaarde dat ik wel een schoen met een stévige zool zou aantrekken, waardoor de knik van mijn tenen nagenoeg tot nul wordt gereduceerd. Kortom: ik moet ff snel op zoek naar ’n paar goeie stevige schoenen! DRAMA! 😉

Maargoed, u snapt: ik was er tóch wel heul erg blij mee! Ik had namelijk meer lást dan steun van de gipsvoet. Voorbeeld: vier weken nérgens naartoe kunnen zónder afhankelijk te zijn van derden, omdat ik dus niet mocht autorijden, fietsen of scooterrijden. Dat zag ik dus echt niet zitten. Daarnaast hád ik er toch ook al 2 weken zónder gips op gelopen. ’t Kon dus bést!

Ennieweej, ik heb de gipsschoen wél meegenomen. Enerzijds als aandenken, anderzijds kan ik ‘m nog steeds om m’n voet schuiven als ik dat wil, omdat het op bepaalde momenten tóch een vorm van bescherming biedt. En da’s dan wel weer lekker! 😉

Ohwell… kunnen we ook weer afvinken van ons “to do-lijstje” Oma zou zeggen “volgende zaak, deurwaarder!” 😉

Overigens was de dag al even begonnen voordat ik mijn voetje liet gipsen.

Zoonlief mocht vandaag namelijk, ter ere van zijn leeftijd van 6 jaar en vier dagen, uitdelen op school.
Wij kozen voor minimale inspanning en maximaal plezier! Oftewel: ijsjes!!

Ik had bij de juf ’n camera’tje achtergelaten, waardoor ze ’n paar foto’s kon maken. Goh, blijkbaar doen ze hier in groep 3 al geen feestmuts meer. Hmm, tja… jammer… Daarentegen mocht hij wél op de stoel staan en was er een groot versierd digi-bord! Tja… ook leuk… maar toch…

Overigens: toen we vanochtend bij het lokaal aankwamen, was daar niemand. Wat bleek? Op woensdagochtend hebben ze gym (oh en ook op maandagochtend maar dat ging afgelopen maandag op zo’n eerste dag natuurlijk even niet door). Wist ík veel! Had Jonne gisteren wel meegekregen hoor maar éven vergeten door te geven! 😉 En zo deed hij zijn eerste gymles mee in z’n gewone kleren. Gelukkig was hij niet de enige, z’n beste vriendje Sami was ’t ook ff vergeten door te geven 😉

* vrij naar deze klassieker

Dus je gaat ’n paar daagjes logeren in ’t huis van ’n kennis, met als groot bijkomend gezellig voordeel dat de buren van die kennis zéér dierbare vrienden zijn. Hélemaal leuk! Alleen ’n btje jammer als je dan op de 1e avond al op de trap (ALCOHOL-VRIJ) onderuit gaat door ’n paar (eigen) rondslingerende Birkies! Nou goed, hierdoor wordt je voet, naast dik, wat paars, blauw, geel en groen en je gaat ‘r wat moeilijker van lopen… hoogstonhandig maar na een paar dagen gaat ’t wel weer… denk je.

De kleurtjes zijn immers weggetrokken en hij’s ook niet meer dik. Tótdat je je voet ’n keer stoot… of iemand staat er op… da’s sowieso niet leuk maar nú… DAMN!!!

Dus ging ik gisteren na 2 weken toch maar even een röntgenfoto laten maken. En terwijl ik zat te wachten op de uitslag, zat ik me te bedenken, hoe ik terug zou moeten komen, als ik eventueel tóch zou moeten worden ingegipst. Ik was er tenslotte even in m’n eentje met de auto naartoe gegaan.

Er bleek idd een scheurtjes te zitten in het bot van mijn grote teen, ter hoogte van de aanhechting aan de voet dus begon ik gelijk naar allerlei oplossingen te zoeken om thuis te komen. Maar vanwege gebrek aan plaats/tijd op de gipskamer werd de afspraak verzet naar vandaag en ook het vervoersprobleem ter plekke opgelost. De volgende dag kon Erik gelukkig gewoon mee.

Tja en wat doe je dan, als je daar zo ligt… dan ga je maar kiekjes schieten! Leuk voor later! 😉

Ik kwam ’n wit voetje halen maar toen bleek dat ik mocht kiezen voor ’n kek kleurtje, ging ik, meisje als ik ben, voor roze! Oh en als ik ga lopen, heb ik ‘r nog zo’n uiterst charmante zwarte schoen omheen! Erik had gehoopt dat ik voor blauw zou gaan, waarna hij er een grote 24 op had kunnen kalken wat dan als ludieke reclame zou fungeren. *zucht*

Goed, dat was weer even wennen vanochtend! Na 6 weken lekker niks doen en niks hoeven, weer terug in ’t gareel. Niet meer poco poco maar dallie dallie! Vroeg opstaan, gelijk douchen, aankleden, ontbijten en naar school! Dah works! 

En ondanks dat het enige moeite kostte om gisteren in slaap te komen en dus vanochtend wakker te worden (nee, geen zenuwen, gewoon warm en en niet meer gewend om vroeg naar bed te gaan), had Jonne er érg veel zin in! Want behalve het feit dat hij vandaag in groep 3 begint (tóch ’n beetje de échte school) mocht hij er ook op zijn stoere nieuwe 20 inch fiets naar toe!

Back to life, back to reality!

Stelt u zich eens voor… een tuin vol visite, de heetste dag van het jaar tot nu toe en 1 zwembad waarin 2 peuters, 5 (ex)kleuters, 3 moeders en 1 grootmoeder diverse keren op gepaste wijze verkoeling in zoeken…

Zo vierden wij gisteren zoonlief zijn 6e verjaardag. Het was leuk en gezellig maar voorál warm! Erg warm!!! Maar zoonlief was helemaal blij en had volgens eigen zeggen “de leukste verjaardag ooit!” (maargoed, dat roept ie al ’n paar jaar ;-))

Als éérste werden we wakker ge-whatsappt met dit überschattige filmpje van Lois en Jill!

Daar gaf zoonlief natuurlijk een passend antwoord op:

(waarom moet er steeds ’n foto van mij in de linker bovenhoek van deze filmpjes staan trouwens?)

Ennieweej, zoonlief heeft er érg van genoten en wij ook!!
Gelukkig hebben we de foto’s nog!

Gezellig met Miranda & Kim op ’t Zomerterras.

en onze mannen waren ‘r ook bij!

Oh en Robin… die was hier!

Vandaag moesten de kids en ik naar de tandarts. Dat heeft altijd wat voeten in de aarde aangezien ik nog steeds de tandarts heb, in ’t “durrup” waar ik geboren en opgegroeid ben, hier zo’n 80 km vandaan. Maargoed, opa en oma wonen daar ook nog steeds dus dat combineren we dan altijd. Deze keer mochten de kids zelfs blijven logeren en da’s natuurlijk helemaal hártstikke leuk.

Maargoed, laat ik nog even terugkomen op dat tandartsenbezoek. Ik ken de beste man al bijna mijn hele leven. In mijn tienerjaren kwam hij te werken in de praktijk van mijn toenmalige tandarts. Op dat moment mocht je kiezen of je bij de nieuwe tandarts patiënt wilde worden óf bij de oude tandarts wilde blijven. Aangezien ik die oude tandarts bést wel ’n nare man vond, ging ik voor die nieuwe. En niet voor niks ben ik daar altijd gebleven. Aardige man die goed z’n werk deed.

Toen ik naar mijn huidige woonplaats verhuisde, heb ik écht wel om me heen gekeken naar een andere tandarts maar zag er eigenlijk het nut niet zo van in. Laten we éérlijk zijn, hoe vaak moet je nou naar de tandarts? 1, wellicht 2 keer per jaar… Nah, is te doen. Dus bleef ik zitten waar ik zat. En nadat ik het met Jonne bij ‘n tandarts in de buurt had geprobeerd (en niks vond) besloot ik de kinderen ook gewoon mee naar Amstelveen te nemen.

Vandaag was de 2e keer dat we daar met z’n allen waren. Jonne ging eerst en liet gelijk trots zien, dat hij al een ondertand mist én dat z’n nieuwe tanden daarachter ook alweer doorkomen! Zijn gebit was verder prima in orde en als beloning mocht hij ’n kleinigheidje uitzoeken. Dat werd ’n stuiterbal (past goed bij m’n eigen stuiterbal! ;-))

Als tweede was ik aan de beurt. Ondanks dat ik me helemaal simpel poets, is ’t blijkbaar toch niet goed genoeg. Ik moet meer “stokeren”. Eigenlijk roept ie dat al járen en soms dóe ik dat ook wel maar op één of andere manier komt dat maar niet in mijn systeem. Verder werd ‘r hier en daar nog wat tandsteen weggehaald (DÁMN, wat heb ik daar toch ’n hekel aan! Ik laat dat niet voor niets altijd onder verdoving doen maar dit keer was hij al bezig vóórdat ik iets kon zeggen).

En als laatste was Robin aan de beurt… *zucht*… tja, wat zal ik daarvan zeggen? De vorige keer hebben we ’t al overgeslagen omdat madam het ábsoluut niet zag zitten om haar gebit te laten onderzoeken. Dat was déze keer ook het geval… maargoed, daar ging ik dan weer niet mee akkoord. Ik hou zielsveel van mijn kleine meisje maar ze is ook regelmatig gruwelijk dwars en dat accepteer ik niet altijd. Dus nam ik haar, onder luid protest op schoot en ging op de tandartsstoel liggen. Daar trachtte ik haar gebit een beetje te laten zien. Wat natuurlijk niet écht gemakkelijk ging.

Blijkbaar was de tandarts nogal verbaasd over haar heftige reactie. Maar inplaats van haar gerust te stellen, legde hij zijn grote hand over haar mond, kwam boven haar gezicht en vertelde haar met grote ogen, wijzend vingertje en niet écht heel vriendelijk dat ze niet zo moest krijsen, want “dát deden we hier niet!”. Wat natuurlijk resulteerde tot een nog heftiger gebrul van dochterlief. Ondanks dat ik op dát moment nog dacht, dat hij een geintje maakte, leek het me ook maar beter om de actie te staken. Maar toen ik hem, nadat ze inmiddels naar mijn moeder in de wachtkamer was gerend, nóg zo te keer zag gaan, (“Nah, dit is écht beláchelijk, hoe zij reageert, hier ga ik niet aan beginnen hoor, neeee, dit doe ik écht niet, dit is écht niet normaal!!!”) begon ik te beseffen dat hij ’t écht meende. Huh? Ging hij nou écht zo tekeer tegen een meisje van 3???

Toen we het gebouw uitliepen, vertelde ik mijn moeder dat ik zijn reactie wel erg buitensporig vond! Je gaat niet als vreemde ’n dwars (lees: bang!) meisje van 3 jaar, je grote hand op haar mond leggen en boos toespreken dat ze niet zo mag krijsen! Als je géén levenslang tandartsentrauma op wil bouwen, moet je dit soort acties níet doen!!! En hoe langer ik erover nadenk, hoe bozer ik er over word!

Kortom: het wordt tijd dat ik ’n andere tandarts ga zoeken, iig voor de kids. En ik ga er nog eens hard over nadenken of ik er zélf nog wil blijven. In principe zat ik er goed maar dit heeft me wél aan ’t denken gezegd.

Wat zouden jullie doen? Wat vinden jullie hiervan? Wees eerlijk aub, ook als je vindt dat ik overdrijf!