Vandaag bezochten dochterlief en ik het consultatiebureau. Ehm… tja… nougoed, zowel in onderstaand filmpje (dat afgelopen donderdag is opgenomen) als in voorgaande logjes heeft u kunnen vernemen dat er ehm… een kop op zit. Dit kwam vandaag wederom vrij onomwonden naar voren. Van enige medewerking mbt ogencontrole, blokjes op volgorde leggen, meten of wegen was geen sprake… dusss… Ohwell, dat meten en wegen heb ik na ’n tijdje zélf op kunnen lossen, door het speelgoed te meten en te wegen. Toen wilde ze zélf ook wel… maar de rest… nope! Dus over ’n week of 6 mag ze weer voor de ogentest en de blokjes. Ik stel voor dat paps deze keer meegaat 😉

Ennieweej, dan ’t filmpje:  ’t is bést lang, geloof me: ik heb ’t behóórlijk ingekort. Wellicht niet voor iedereen interessant maar ik weet zeker dat ‘r wel ’n paar zijn, die ’t graag willen zien. BTW: de fijne toeter is inmiddels op mysterieuze manier verdwenen en vervangen voor ’n práchtige Hello Kitty fietsbel!

Robin, gaan we zaterdag je verjaardag vieren? NEE! Bénniejarúg!!
Mogen we dan “Lang zal ze leven” voor je zingen? NÉÉ! Niet langzulevúh!!!
Wil je geen cadeautjes dan? NÉÉ!
Maar ‘r komt ’n mooie Hello Kitty taart… NÉÉ!
Ja lieve mensen, ze had er érg veel zin in!

U begrijpt wellicht dat moeders met dubbele gevoelens de zaterdag tegemoet ging. Enerzijds had ik ‘r, blij, naief en opgetogen als ik ben, wél veel zin in maar, zoals ik al schreef, met vorig jaar en Sinterklaas nog vers in ’t geheugen, was ik er toch niet helemaal gerust op en vroeg ik me hoe langer hoe meer af, of ik er haar ook wel ’n plezier mee zou doen. Wellicht niet geheel onbelangrijk dat het feestvarken er zélf ook ’n leuke dag aan beleeft of is dat héél erg achterhaald en ouderswets? In een onbewaakt moment ga je toch scenario’s in je hoofd creëren dat je over ’n jaar of 15, 20, bij de peut van je kind op ’t matje wordt geroepen, met de vraag voor wie dit soort feestjes nou éigenlijk werden gevierd en of ik wel weet wat ik daarmee allemaal heb aangericht, nietwaar? 😉

Ohwell, de eerste hindernis werd donderdag al overwonnen. ’s Ochtends nam ze het “piece de resistance” een heuse fiets, met veel enthousiasme in ontvangst. En omdat het ook voor haar een schooldag (lees: psz-dag) was, togen wij met uitdeelsel (zelfgekochte cakejes met icing en versiersel, zóveel, dat we het risico niet geheel uitsloten dat de kindjes er kótsmisselijk van zouden worden, en, ohja ’n eveneens zelfgekochte appeltaart voor de juffen) richting de peuterspeelzaal met de nog altijd treffende naam “Heibel”. Wát zou het worden… zou het schooltje zijn naam eer aan doen of viel het mee?

Godzijdank: volgens de juffen viel het állemaal héél erg mee, wilde ze graag op de speciale verjaardagsstoel, hielp ze mee om de cakejes aan de klasgenootjes uit te delen én mocht er zelfs voor haar gezongen worden! Pfew, dat was een pak van m’n hart… Maar hoe zou ’t zaterdag gaan? Als ik er namelijk over begon, werd er nog immer met een niet mis te verstane “NEE!!!” op gereageerd.

Zoals gewoonlijk werd de visite pas vanaf een uur of 3 verwacht dus was er ’s ochtends nog genoeg tijd om wat laatste (vergeten) boodschappen te halen en het huis “verjaardagsklaar” te maken. In die tijd namen wij ook ons momentje om met ’t gezin de cadeautjes te overhandigen. Even leek het nog de verkeerde kant op te gaan. Want terwijl zoonlief enthousiast zijn presentje wilde overhandigen, kwam paps op het beláchelijke idee om alsnóg voor de jarige te gaan zingen! Dit werd, zoals verwacht, door het feestvarken niet met veel enthousiasme ontvangen dus lieten wij ons na de eerste regel de mond snoeren.

Gelukkig was de nieuwsgierigheid naar wát er zich achter het inpakpapier schuilhield, groter dan de weerzin tegen de onverhoopt ingezette verjaardagsserenade. En zo nestelde dochterlief zich in de moederschoot en liet zich het éne na het andere cadeau aanrijken welke met veel enthousiasme in ontvangst werd genomen. Zo ging het de hele dag door. En ook de prachtige taart, gemaakt door vriendinnetje Hannah, werd met veel bewondering aanschouwd! Er werden zelfs kaarsjes uitgeblazen. En nee, we lieten ons op dat moment niet nogmaals verleiden tot het inzetten van ’n verjaardagslofzang. Iets met ’n ezel en die steen… 😉

Uiteraard is e.a.a op de gevoelige plaat vastgelegd. Op de meeste foto’s is het charmante blauwe ei op dochters voorhoofd niet te retoucheren noch te ontkennen. Ook een cadeau… van de trap die zich kortstondig ontpopte in een roltrap en haar iets sneller dan gepland neerwaarts liet gaan. Oh en zoonlief? verkouden, ontstoken oog, snot, enz enz… u kent het wel…
Concluderend mogen we spreken van ’n práchtige geslaagde dag waarop dochterlief ook dít jaar weer schandálig is verwend!

Jonne’s klas had vandaag de K.N.A.K. (aka “kijken naar andere kinderen” en zij waren die “andere kinderen”). Ik kon ‘r helaas niet bij zijn maar gelukkig heeft papa ’t gefilmd.

Ik waarschuw u, het is ’n lang filmpje en zéker niet voor iedereen interressant. Zoonlief staat rechts achteraan een b’tje verdekt opgesteld en heeft ook géén hoofdrol ofzo maargoed, voor de mensen die ’t wél willen zien, is ie bést leuk!

Vandaag is het (voor míj) áller áller áller liefste meisje van de wereld jarig. Robin wordt vandaag 3 jaar. En ja, éigenlijk is ze dat pas vanmiddag om half 3 maarreh, dát geloof ik wel hoor.

Mijn lieve eigenwijs. Die als geen ánder weet wat ’t woord NEE betekent (tenminste, als ’t uit haar mond komt) die kan kríjsen als geen ánder, de ongelófelijke draak, met náme tijdens ’t avondeten maar daarentegen ook met je kan knuffelen als geen ánder… tóch is ze mijn állerliefste meisje! En oh my god, wat lijkt ze op mij… met náme uiterlijk maar ook innerlijk zijn er veel overeenkomsten! (voorál dat lieve in haar ;-)) 

Ben héél benieuwd hoe ze haar verjaardag dit jaar zal ervaren. Want dáárin lijkt ze dan weer niet op mij. Ik ging er altijd vól in… maar Robin… die weet nog niet zo goed wat ze met ál die aandacht aanmoet. Vorig jaar vond ze ’t al niks dat we voor haar gingen zingen en met het Sinterklaasfeest trok ze zich ook ff terug…

Ennieweej, inmiddels hangt ’t huis vol met Hello Kitty slingers en ballonnen, vanochtend mag ze trakteren op de peuterspeelzaal en zaterdag gaan we ’t vieren met vrienden en familie… ik heb ‘r zín in! Ik hoop zij ook!

Liefste meisje van mij, ik hou van jou als geen ander! Jij bent voor mij ’t áller áller áller liefste meisje van de héle wereld! Voor nú en voor áltijd! Dat ik nog maar heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel veel verjaardagen met jou mag vieren en dat we maar héél erg gelukkig oud mogen worden!!!

Afgelopen zomer had zus Luca van zomerschool ’n Ipad te leen. Daarnaast had opa laatst ook al ’n tablet (geen ipad) gekocht en Jonne was daar nogal door gefascineerd. Hij wilde ook ’n “tebbullut”. De bittere waarheid is natuurlijk dat wij, arme verschoppelingen hélemaal geen geld hebben voor dit soort uitspattingen… achja, ’t leven is hard…

Toen ik weer eens z’n kamer aan ’t opruimen was, en de grote bak met “Thomas de trein” spullen zag staan, waar hij toch nooit meer mee speelde, kreeg ik plots een fantástisch idee, al zeg ik ’t zelf! Als hij ’t goed vond, konden we deze enórme, in de loop der jaren verzamelde voorraad rails, huisjes en treinen op Marktplaats zetten en voor de opbrengst daarvan, mocht hij dan ’n “tebbullut”. Dat zou dan wellicht geen Ipad of Samsung Galaxy worden, tegenwoordig zijn ‘r voor minder ook héél behoorlijke tablets op de markt (dacht ik toen nog).

Na enkele weken bedenktijd (nix één nacht ijs!!!) hebben we de spullen idd te koop gezet en vingen daarvoor het niet mis te verstane bedrag van € 150,- Natuurlijk had ik me in de tussentijd al georrienteerd op wat je daar zoal voor kon krijgen en had gezien dat de Bart Smit een hele leuke te koop had staan. Dus die ben ik, gelijk nadat het geld was overgemaakt (en voordat het per ongeluk aan iets anders zou kunnen opgaan), gelijk gaan halen. Jonne hélemaal blij!

Er moest alleen wél e.e.a. aan gebeuren om er het nodige op te installeren. Helaas ging dat niet zonder slag of stoot vanwege ’n erbarmelijke verbinding met de Wi-Fi. Sterker nog: op eoa manier werd de verbinding met onze laptops constant verbroken, zodra we het nieuw aangeschafte apparaat aanzette. Dus toog ik de volgende dag naar de Bart Smit en kreeg gelukkig zónder enig probleem een nieuwe mee. Maar ook daar lukte het niet écht mee. En zo ging ik de dag ten derde male richting de Bart Smit om uiteindelijk mijn geld terug te krijgen. 

Toen ben ik ’s op Marktplaats gaan zoeken en vond voor ’n héél leuk prijsje (goedkoper dan die tablet) een Ipod 4. Voor de mensen die niet weten wat ’n Ipod is (oudere generatie leest ook mee hé): dat is dus nét zoiets als een Iphone, je kan ‘r alleen níet mee bellen. Maar dus wél alle spelletjes op doen, foto’s mee maken, enz. Een kleine Ipad dus. En online kan hij alléén op de Wi-Fi, niet op 3G ofzo. Dit leek me hélemaal fantástisch, wetende dat Jonne ook altijd zeurt of hij op mijn telefoon mag spelen.

Maar om éérlijk te zijn, durfde ik ‘m niet zo goed in m’n eentje op te halen, whahahaha! Tja, je wéét ’t níet, straks is ’t ’n “gevalletje van de wagen afgevallen” en sta je ergens in de ghetto’s van Schiedam met ’n Magnum 747 tegen je slaap! Nix Ipod!
Gelukkig wilde één van de papa’s van ’n meisje bij Jonne op school (waar ik ook élke dinsdag en Erik donderdag mee in de kantine van ’t zwembad zit omdat de kids dan zwemles hebben) even met me mee 😉 en is alles hélemaal goed gekomen!

Maargoed, om ’n lang verhaal nog enigszins langer te maken: zoonlief is nu dus de gelukkige bezitter van ’n heuse Ipod en is zo trots als ’n aap met… nah, vul die zélf maar in 😉

Afgelopen week was het in ’t héle land Warme truiendag. En daarvoor was, op verzoek van hen door de héle school ’n heuse flashmob georganiseerd. Het zag ‘r fantástisch uit!!!

Vandaag over ’n week is ze pas jarig. Toch heeft ze d’r eerste cadeau al binnen. En wát voor één! Van opa en oma heeft ze haar eigen Ikea keuken gekregen en ze vindt ‘m gewéldig!

Opa en oma zullen er volgende week zondag zaterdag, als we haar verjaardag vieren, waarschijnlijk niet bij zijn. Opa heeft namelijk nét een paar dagen in ’t ziekenhuis gelegen ivm ’n dubbele longontsteking. Uiteraard wensen we ‘m van hárte beterschap!

De Elfstedentochtkoorts is voorbij, we weten inmiddels dat de tocht der tochten er ook dit jaar niet zal komen. Maargoed, zolang er nog ijs ligt, moet je ‘r nog ff gebruik van maken. Daarom hadden de kids ’n heerlijk ouderwetse ijsmiddag. Geen ijsvrij, zoals ik zélf ooit in ’n ver vér verleden nog ’s heb gehad maar gewoon, gezellig met z’n allen schaatsen en sleetje rijden. En ik bood mijzelf aan als hulpmoeder. Het was leuk. Wat zeg ik? Het was súper!!!