Dit is mijn variatie op Project 360. De meeste collages zijn hier al op de site voorbijgekomen. Ik had er eigenlijk ’n fotoboek van willen maken maar door de verschillende afmetingen gaat dat niet lukken. Dán maar zo.

Ik zat ff wat foto’s bekijken. Die van Robin is genomen in mei afgelopen jaar. Die van mij érgens in 1972 gok ik 😉 Best wel scary hoeveel ze op mij lijkt! Arm kind, hahahaha!

De buren van m’n broer wilde deze mooie driewieler weggooien terwijl hij nog prima in orde is. Da’s natuurlijk zonde! Dus nu sjeest ons kleine monstertje ermee door de woonkamer. Thanks bro!

Zie hier onze rijk gevulde dis op de avond voor kerst! Helaas moest Romana werken (horeca hé, dan heb je dat). Robin lag inmiddels al op bed. Maar verder was ’t érrug geslaagd!

Enneh ‘r is genoeg over voor de komende dagen 😉

We vieren ’t graag met beide opa’s en oma’s tegelijkertijd bij ons en die hadden al uitnodigingen voor de 2 officiële kerstdagen. Vandaar dat wij ’t vanavond al hebben gevierd. Maar als we ’t volgend jaar wéér met z’n allen vieren (deo volente ;-)) dan claim ik bij dezen 1e kerstdag! 😉 Vink tóch ff handiger…

“…ik elke dag maar kijken of je al foto’s uit de sneeuw hebt geplaatst… en hoe zit het met die van Sinterklaas? Daar ben ik eigenlijk ook wel nieuwsgierig naar!”

Kijk mam (en al die anderen), hier zijn ze dan eindelijk! 😉 Als eerste van Sinterklaasavond bij ons thuis met de opa’s en de oma’s. Was érg gezellig en ook dit jaar zijn we allemaal weer grúwelijk verwend!

Vervolgens ’n klein overzichtje van Jonne’s laatste weekje voor de vakantie. Van boven naar beneden: de lampionnenoptocht; voor de juf ’n kleinigheidje en voor de klasgenootjes een afscheidskerstkaart met daaraan kerstkransje. Op de laatste dag haalde ik ‘m op om nog e.e.a. te bespreken en wat spulletjes mee te nemen. Bij het verlaten van de klas mocht hij vooraan staan en mochten z’n klasgenootjes ‘m gedag zeggen. Van sommige meisjes kreeg ie ‘n knuffel of ’n dikke zoen 😉 Kwalitatief niet zulke goeie foto’s maar leuk genoeg om te (laten) zien.

En last but nog least de sneeuwfoto’s!

Niet over de post maar wel heel erg gemeend.

Esjuh twitterde gisteren “nog 12 dagen dan is het 2011, #alleszalandersworden”

En, ook al geven we daaraan zo onze eigen betekenis, ik hoop ook dat alles anders wordt, héél anders!
Mooier, liever, leuker, eerlijker, wijzer, gezonder, verstandiger, rijker (zowel geestelijk als financieel) maar vooral ongecompliceerder! (oeps, met ’n c, niet met ’n s, muts! vond ’t al zo raar staan maar hé, ’t was midden in de nacht op m’n aaifoon;-))

Allereerst wil ik iedereen héél erg bedanken voor alle lieve reacties op onderstaand bericht. Heeft me absoluut goed gedaan. De reactie waar ik om vroeg heb ik gekregen en er is me ’n hoop duidelijk geworden. Iets met sop die de kool niet waard is enzo. Maargoed, Ik ga er verder geen woorden meer aan vuil maken. Mijn oma zou zeggen “die hoek is geschoffeld, volgende zaak deurwaarder!”. Lijkt me duidelijk, nietwaar? 😉

Ennieweej, wáár waren we gebleven?

Ohja, ff voor de duidelijkheid: ik heb m’n h*ves opgeheven. Had ‘r geen zin meer in en deed er héél erg weinig mee. ‘k Heb al m’n “vrienden” wel gemaild hoor maar weet niet of de boodschap wel bij iedereen is aangekomen. Nou goed, dat merken we vanzelf wel. Wellicht weten ze de weg naar deze site wel te vinden.

Jonne heeft zijn laatste week voor de vakantie, een drukke tijd gehad. Maandag begon ’s avonds met een lampionnenoptocht door de wijk. Enerzijds best idyllisch wánt in het donker én in de sneeuw. Anderzijds wist hij niet zo goed wat hij ‘r van moest vinden. Was eerst bang dat ze verdwaald waren en de weg naar huis nooit meer terug zouden vinden. Dat viel erg mee hoor, tenslotte was Erik ‘r ook bij. Uiteindelijk vond hij ’t wel geinig. Niet meer niet minder.

Woensdagavond had ie “gala”-kerstdiner op school. Gala??? Ik heb in de afgelopen maanden tijdens speciale bijeenkomsten een paar medeleerlingen in keurige pakjes zien lopen. Keurig wellicht maar dan wél plm 6 maten te groot en dat maakte ’t wel weer hilarisch! U begrijpt, die pakken hééft mijn zoon niet. Dus ben ik van de week maar ff naar H&M gegaan voor ‘n overhempje. En nee, niet zo één met ’n stropdasje of een strikje (de lagen er écht en ‘r waren ook zát kindjes uit zijn klas die zoiets aanhadden hoor) want ook dát trek ik m’n kind niet aan!
Enfin, het was uiteindelijk erg gezellig. Zelfs aan de ouders was gedacht, vanaf ’n uur of 6 waren we welkom op het schoolplein alwaar de poffertjeskraam paraat stond. Deze poffertjeskraam leek overigens verdácht veel op het vehikel dat enkele weken geleden had gewonnen van Ameriko als brenger van de goede Sint.

Vandaag was het zijn laatste dag voor de vakantie. En niet alleen dát, het was ook gelijk de laatste dag op deze school. Na de kerstvakantie gaat Jonne naar een ándere school. Om diverse redenen.

Jonne is al een paar maanden héél erg bezig met letters, woorden, spellen enz enz. en het systeem dat ze gebruiken op zijn huidige school, begint op de leeftijd van zes jaar en zes maanden pas met aanbieden van letters en klanken. Het schijnt allemaal wetenschappelijk te zijn onderzocht hoor maar ik kan ‘r nix mee. Wat moet ik dan? Jonne verbieden om te vragen naar letters en woorden? Nee, ik hoefde ’t niet te verbieden maar ik moest het volgens de schoolleiding ook zéker niet aanmoedigen. En dat druist dus tegen mijn gevoel in. Hij vindt dát, in tegenstelling tot kleuren en knutselen érg leuk en aangezien ik ’t geen onbelangrijk deel van de ontwikkeling vind, stimuleer ik dat graag.

Daarnaast heb ik nog een hele politiek incorrecte reden. Of, eigenlijk 2. Met terugwerkende kracht kom ik terug op mijn mening over een Protestant Christelijke school. Zoals velen wellicht weten, heb ik zélf niet veel met het geloof. In mijn jeugd heb ik heus e.e.a. meegekregen, uiteindelijk voor mezelf besloten dat ik ‘r nix mee kan. In éérste instantie vond ik het wel bést dat Jonne naar ’n PC school ging. Het was voor mij niet de hoofdreden, het leek me een goeie school en toevallig was het ’n PC school. Nou, dat vond ik wel best. Daar kom ik dus op terug. Ik vind ’t eigenlijk helemaal niet best. Hij mag best wat basiskennis meekrijgen van wat de westerse beschaving nou eenmaal heeft gevormd maar liever vanuit een meer humanistisch perspectief (” iedereen is verantwoordelijk voor zijn of haar eigen handelen, maar heeft ook verantwoordelijkheid voor de omgeving en voor anderen”  kijk, dáár kan ik me nou helemaal in vinden!!)

Wat mij ook opviel aan die school, was dat er érg veel “niet Nederlands” werd gesproken door de ouders die met mij op hun kind stonden te wachten. En ook daar kreeg ik hoe langer hoe meer moeite mee. Ik wil graag dat mijn kind opgroeit met en leert ván verschillende culturen maar ik durf toch stellig te beweren, dat er bij een kind een taalachterstand wordt ontwikkeld als er thuis géén Nederlands wordt gesproken. En ik durf ook met enige zekerheid te zeggen dat dat bij véél kinderen níet gebeurde. Yep, ook héél politiek incorrect. Voor de directeur waarmee wij een gesprek hadden, gelijk een reden om mij (zónder woorden weliswaar) af te schilderen als de éérste beste PVV’er. Dit is géén partij waar ik op stem, in tégendeel. Mijn stemgedrag is bedúidend linkser. Maargoed, daarover ga ik me nu niet te verdedigen. Het gesprek met die directeur versterkte mijn (onze) mening overigens wél, dat ik mij vergist had in mijn schoolkeuze en dat ik hem daar dus niet voor nix weghaal.

Kortom: na de kerstvakantie gaat Jonne naar een ándere, iets verder gelegen openbare lagere school. En nou hóór ik je denken, mééstal zijn openbare scholen zwarte scholen maar dat is in dít geval niet waar. Het is een geméngde school maar waar wél bij toelating wordt gekeken naar de taalontwikkeling van het kind (én van de ouders) tot dúsver (neeee, géén toelatingsexamen oid). Ennieweej, lang verhaal.

Enerzijds wilde ik ‘r niet téveel ruchtbaarheid aan geven maar om nou helemáál als ’n dief in de nacht te verdwijnen, vond ik ook weer geen goed idee. Dus deelde hij bovenstaande kerstkaart uit, met daaráán een chocoladekransje.

Ik ben héél erg benieuwd hoe hij ’t daar zal krijgen. Gelukkig komt ie bij 2 kindjes in de klas die hij nog kent van het kdv. Daarnaast werken ze op die nieuwe school héél veel met computers én… en dát wordt helemáál feest voor ‘m: ze hebben sinds kort een Wii!!! Hoe en wanneer ze daarmee mogen spelen, is nog niet bekend maar alleen dáárom al, weet ik zéker dat ’t wel goed gaat komen 😉

Hoe gaat ’t nu met je, Cat?
Voor de vorm zeg ik “het kan áltijd erger” en dat zál best maar ik ben ‘r ff klaar mee om álles maar te moeten bagatelliseren, ik wil ook wel ’s éérlijk zijn: ’t gaan namelijk eigenlijk bést wel kut! Behoorlijk kut, kan ik wel stellen.
Ohja? Waarom dan?

Ik solliciteer me al máánden 6 slagen in de rondte en ’t schiet voor geen méter op. En dat brengt ’n hoop stress met zich mee. Niet in de laatste plaats omdat iedereen om ons heen er wel ‘n (on-)uitgesproken mening over heeft…

Maar dat is ’t niet alleen. Voor de zóveelste keer heb ik keihard m’n hoofd (neus, whatever) gestoten in een, wat ik dacht, dierbare vriendschap. En dat is verrótte pijnlijk. Ik heb ’t al vaker gezegd, dat Pavlov-effect wíl bij mij maar niet landen.

Het leven bij haar kent nogal wat hobbels en ook nú beleeft ze weer ’n heftige tijd met een familielid. En enerzijds wil ik er voor haar zijn. Zoals ik dat graag wil, voor mensen die mij dierbaar zijn. Ik weet alleen deze keer niet hoe… ik weet niet hoe ik ‘r mee om moet gaan. ’t Is nogal heftig, ze weet er, naar eigen zeggen, zelf nauwelijks mee om te gaan, laat stáán dat ik ’t moet weten. Trachtte tot voor kort wel wat moed in te praten maar hé… ik lul ook maar wat… ik wéét ’t gewoon echt ff niet. Ik heb ’t vermoeden dat ze me dát erg kwalijk neemt. En op zich vind ik dat niet eens gek hoor.

Maar wat ook meespeelt, is dat het afgelopen half jaar bij mij ’t gevoel is ontstaan dat ik ‘r alleen maar voor haar mag zijn op de momenten dat ze in de shit zit en dat ze voor de leuke momenten ándere mensen opzoekt. Zo hadden we ’n paar keer afgesproken (we wonen relatief dicht bij elkaar in de buurt) en dan kwam ze gewoon niet opdagen. Soms moest ik zelf nog achter de reden aan, waarom ze niet was geweest. Om vervolgens allerlei verhalen te moeten lezen of aanhoren, hoe gezellig ze ’t had gehad met “dinnetje” sus of “bff” zó. Cadeautjes voor onze kinderen moesten ruim 3 maanden na dato nog ff snel in de auto worden uitgewisseld tijdens het verlaten van andermans verjaardag. En daar heb ik dus geen trek in hè! Zo wil ik niet met mensen omgaan en zeker niet met haar! Dat flik je me niet! Dat verdien ik niet!!

Gek genoeg mis ik haar wel… normaliter zou ik dit soort dingen namelijk met haar bespreken! Omdat ik eigenlijk, naief als ik ben, dacht dat zij mijn beste vriendinnetje was…(yeah right) We bespraken namelijk tot voor kort op bijna dágelijkse basis zo’n btje alles met elkaar via twitter of msn (althans dat dácht ik maar op ’n gegeven moment ga je overál aan twijfelen). Maar op twitter heeft ze me blijkbaar geblockt (wat ik eigenlijk in eerste instantie niet eens doorhad omdat ze nog al vaak van account wisselt), op msn reageert ze niet en de telefoon wordt ook niet opgenomen. Overigens zijn ‘r meer mensen om me heen die ik de laatste tijd niet zo goed meer begrijp om soortgelijke redenen. Dus tja, als ’t er meer zijn, dan zal ’t wel aan mij liggen… en da’s dus kut…(ja je leest ’t goed!)

Nee, ik zit niet in ’n winter- cq herfstdepressie, in tégendeel! Ik vind ’t alleen verrótte irritant en ’t maakt onzeker om te ondervinden dat ik een andere definitie van vriendschap heb dan sommige mensen om me heen.

Dus jij daar, ik weet zéker dat je dit leest en je moet wel ’n ontzéttende plaat voor je hoofd hebben als je jezelf er niet in herkent (ik zeg overigens niet dat je ’t met alles ééns moet zijn, het is míjn visie, weet je wel?!) Als ’t je nog enigszins interesseert, die vriendschap van ons, neem dan ’s contact op. En ja dat je ’t druk hebt, neem ik zónder meer van je aan maar in dít geval is ’n kwestie van tijd wíllen maken! Aan jou de keus!

Laat ook eigenlijk maar, je snapt ‘r helemaal geen réét van! Another wake up call for me!

Vorige week dinsdag was het voor Robin haar laatste dag op het kdv. Alwéér? Yep, alweer. Deze keer niet om van vestiging te wisselen! Ik heb haar tijdenlang op het kdv gehouden omdat ik ‘rvan uitging dat ik snel (??) weer aan ’t werk zou zijn. En wanneer ik haar er af zou halen, zou ik mijn plekje kwijt zijn. Maar het zoeken duurt écht te láng en het wordt gewoon té duur. Nu is het zo dat E veel vanuit huis werkt (als wát vertel ik nog wel ‘s) dus zodra ik dan toch eindelijk die baan heb gevonden, is hij thuis bij haar. Daarnaast zal ze vanaf 1 maart voor 2 halve dagen naar de peuterspeelzaal gaan.

Gek, er is ’n tijd geweest dat ik ’t écht absoluut niet leuk vond, dat ze naar ’t kdv moest en dat ik haar liever thuis hield. En zelfs de laatste tijd had ik nog wel de neiging om niet alleen Jonne maar ook Robin tussen de middag op te halen voor de lunch (deed ik overigens niet hoor). En nu báál ik als ’n stekker dat ze er af is. Niet voor mezelf maar voor haar! Ze was ná die wisseling al heel snel weer gewend geraakt en had ’t er vreselijk naar d’r zin! De juffen waren het er dan ook absoluut niet mee eens dat ze wegging. Maar helaas scheelt het ons nou eenmaal ’n bak geld dus ’t kán ff niet anders. Uiteraard vind ik ’t héérlijk dat ze lekker bij me thuis is maar toch… ik vind ’t zo jammer voor háár!

Hier nog wat plaatjes van haar laatste dagje op “de kleine school” zoals Jonne ’t noemt…

Toen ik haar samen met Jonne rond kwart voor 4 kwam halen, werd ik bijna door de juffen weggestuurd, met de mededeling “Ze mág nog niet mee, we zijn tot 18 uur open, kom dán maar terug!” 😉 Ze wilden ‘r gewoon nog niet kwijt. Nah, dás wel lief, vind je niet?! En beter zó dan wanneer ze je de indruk geven van “zo hé hé, mag dat kind nou nóg niet weg?!” 😉 We bleven tóch nog éven zitten en da’s maar goed ook want even later kwamen er nog 2 Zwarte Pieten in de klas. Daar profiteerde zoonlief lekker van mee en kreeg ook nog ’n handje pepernoten. Robin daarentegen vond ’t maar nix en wilde ‘r ook nix van weten! 😉
Tja, en dat was ’t dan… overigens heb ik wel de belofte gekregen, dat ik zéker ’n beroep op het kdv kan doen, wanneer ik toch weer aan ’t werk kan, en Erik ’t niet redt om thuiswerk te combineren met de zorg voor Robin. Ze zal dan niet helemaal onderaan de wachtlijst staan. Daarnaast is ’n dreumes/peutertje altijd makkelijker te plaatsen dan ’n baby. Nou goed, we zien wel of dat tzt nodig is.

En verder kwam bij Jonne de Sint afgelopen vrijdag op school. Gehéél in stijl in een poffertjeskraam (???) Wij vroegen ons dan ook gelijk af wat er mis was met het paard en de ouderwetse kruidnoot… maargoed, de poffertjeskraam diende slechts als vervoersmiddel en was verder baktechnisch niet operationeel. Het was ’n hilarisch tafereel.

Het verslag van onze pakjesmiddag /-avond volgt nog!