Sinds vandaag heeft Robin ’n heus grote-mensen-bed.

En ik hoor je dénken, dat is toch nog hélemaal niet nodig, ze past nog prima in ’t ledikant. Denk gerust, ik heb er weloverwogen voor gekozen. De laatste tijd loopt mijn allerliefste dochter nog al te spoken ’s nachts. Weet niet wat ’t is: groeipijn of tandjes en hoogstwaarschijnlijk állemaal van tijdelijke aard hoor maar wél lastig. 

Zo zaten we al eens úren met ‘r op de schommelstoel. Erik is al een paar keer naar zolder verbannen, zodat ik met haar in ons bed kon gaan liggen (iets wat natuurlijk alléén maar kan als de oudste 3 er niet zijn). En laatst hebben we Jonne in ons bed gelegd zodat ik met Robin in Jonnes bed kon gaan liggen. Dat was géén overweldigend succes, kan ik je vertellen. Dat matras is voor jonge kinderen, niet voor bijna-veertigers met ’n tikkeltje overgewicht!! Ik was gebróken, de volgende ochtend!

Dus zocht ik en vond op het door mij zo geliefde Marktplaats voor ’n prikkie ’n leuk Ikea-ledikant en kocht een nieuwe matras (matrassen wil ik niet tweedehands, das vies!). En dan wél één die voor mij ook lekker ligt, zodat ik dus, als uiterste redmiddel, ff naast haar kan gaan liggen. Dat heb ik vanavond getest en ben érg tevreden, tot nu toe 😉 Mocht dat zo blijven, dan kán ik voor 50% van de prijs nog zo’n matras gaan halen en eigenlijk is die van mij ook wel aan vervanging toe.

Maar toegegeven, ’t blijft natuurlijk ’n raar gezicht, zo’n klein hummeltje in zo’n enórm bed!