Nog even over afgelopen maandag: het was súpergezellig! De vorige keer was ook heel leuk alleen hebben we toen  jammer genoeg niet zoveel attracties van binnen gezien. Dat is nou eenmaal tóch wat moeilijker als je met ’n grote groep op stap bent dusdie dag hebben Hannah en ik besloten dat wij nog een keer met de mannen zouden gaan.

Het hing er nog even om of het uberhaubt wel door kon gaan. Toen ik ’s nachts nog even bij ‘m ging kijken, trof ik ’n klaar wakker mannetje in z’n bed dat aanvoelde als ’n straalkacheltje op volle toeren. ’n Half uurtje later kwam hij huilend onze kamer binnen om te zeggen dat ie in z’n bed had overgegeven. Gek genoeg, was daar, toen hij de volgende dag wakker werd, níx meer van te merken. Was ie níet meer warm maar ’n blij mannetje dat dolgraag naar de Efteling wilde.

Rond een uur of 10 kwamen mijn ouders bij ons. Zij zouden die dag op Robin passen. Die hadden we inmiddels toch ook alweer ’n paar weken niet gezien dus dat was voor de één hártstikke leuk en voor de ander best schrikken. Robin heeft iets met (of tégen?) mensen met brillen. Brillen doet brullen zegmaar (hadden al meer mensen ondervonden, hé Sach ? ;-)) Maar goed, na een tijdje was ze daar gelukkig ook weer aan gewend. Opvallend trouwens want bij Jonne heb ik nooit ’n vorm van éénkennigheid getraceerd. Dat vind ik op zich leuk, ’t maakt hem ’n spontaan joch wat zich heel gemakkelijk in een nieuwe omgeving aanpast. Anderzijds is ’t natuurlijk ook best scary omdat ie makkelijk met andere mensen meegaat.

Even later kwamen Hannah en Juliën en konden we vertrekken… okay, Han, je hebt gelijk, het duurde nog ff maarreh… toen gingen we toch écht! 😉 (moest eerst nog ff die GODDELIJKE pangsit in de koelkast leggen, waarvoor weer mijn hartelijke dank!!!)
Deze keer was ik overigens iets beter voorbereid door voor mezelf ander schoeisel aan te trekken en voor de mannen de fietskar mee te nemen. Daar konden ze samen in zitten. Natuurlijk had ik ook de buienradar bekeken en zag dat ‘rvanuit het zuiden ’n behoorlijk regenfront aan zat te komen….en dan overigens alsnóg geen plu meenemen, wát nou goed voorbereid!!! Joepie de poepie! Ohwell, voor mezelf had ik een extra jas mee en die kar kon dicht (bleek beiden géén overbodige luxe!)

Daar aangekomen vond ik ’t verbázingwekkend druk. Of misschien ben ik gewoon hartstikke naief en is dit gewoon de dagelijkse drukte. Niet dat we écht in lange rijen hebben moeten staan hoor, dat niet. Er liep gewoon veel volk in ’t park.
We besloten om maar gewoon élke attractie te nemen waar je met die kleintjes in mag, te beginnen bij de Fata Morgana. Arme arme Juliën. Die vond ’t hélemaal nix en dook diep weg in Hannahs schoot. Jonne daarentegen vond ’t allemaal wel interessant en keek z’n ógen uit. Natuurlijk bekeek hij het ook allemaal veilig vanaf mijn schoot en op z’n tijd kroop hij ook wel díchter tegen me aan maar écht eng vond hij volgens mij niet. Overigens hadden wij vreselijke mazzel want vlak nadat we het pand hadden verlaten, werd deze attractie (tijdelijk?) dichtgegooid vanwege ’n technische storing.

Aangezien ik me, ondanks de plattegronden die daar hangen, (ik bén en blijf wél ’n vrouw!) absoluut níet kan orriënteren in dat park, zijn we maar ’n btje rond gaan lopen onder ’t mom “we zien wel wat we tegenkomen”. Dat werd in eerste instantie de Panda-Droom. Ook dát vond hij wel interessant al wilde hij grote delen van de film níet dat brilletje op en als je, daardoor het 3D gedeelte mist, is de film ’n stuk minder heftig (al vond Juliën dat grote doek sowieso wel aangrijpend ;-)).
Daarná wilden we héél graag naar de Droomvlucht. Die was op dat moment ook tijdelijk buiten werking vanwege een brandmelding. De mannen aan de poort stonden iedereen vriendelijk te woord, niettemin bespeurde ik hier ook enige DSB-achtige praktijken 😉  (“men spendeert hier liever geld aan nieuwe attracties dan aan groot onderhoud“).
Er was overigens al bekend dat de brandmelding loos alarm was, toch moet men volgens het bestaande protocol te werk gaan (logisch) voordat de attractie weer voor publiek kan worden geopend en daarvan konden zij ons niet vertellen hoelang dit zou gaan duren. We besloten tóch maar even bij de ingang te blijven wachten. En na nog geen 10 minuten werden de deuren weer geopend en konden we zó doorlopen (op ’n paar overijverige scholieren na, die natuurlijk véél harder rennen dan 2 moeders met peuters.

Zoals je in het berichtje hieronder kan zien, hebben we ook nog poffertjes gegeten… tjemig de pémig zeg, wat waren díe ehm… níet lekker!!! Nooit gedacht dat ik dat nog ’s over “vers gebakken” (???) poffertjes zou zeggen. Zelfs de mannen vonden ze niet écht lekker en van Jonne weet ik toch dat hij hélemaal stápeldol op die dingen is.

Even denken, wat hebben we nog meer gedaan? Ohja, we zijn uiteraard bij de Stoomcarrousel en Carnaval Festival geweest. Daarna nog even in dat speeltuintje waar ik promt ’n voormalig collega van me tegenkwam… of all people. Uiteindelijk belandden we bij de d’Oude Tuffer. En daarna hadden we ’t wel zo’n b’tje gezien. ’t Was ook al ’n uur of 5. Niet alleen de kinderen maar ook de moeders waren bést wel klaar met deze gezellige doch overvolle natgeregende dag 😉

Kortom: meteorologisch was het absoluut plurkeweer maar wat mij betreft hebben we ’n héérlijk dagje gehad, nietwaar Han?