Zij zitten ‘r sowieso al bijna iedere week en láng geleden had ik al ’s aangegeven dat ik wel ’s mee wilde. Dat leek  haar ook wel heel leuk. Toen dacht ik, nah, dan vraag ik aan haar of ze ook zin heeft om mee te gaan en al twitterend riep zij hé, wij willen ook mee!! En zo stonden wij maandag in ’t begin van de middag met 5 moeders en 7 kids bij de poorten van de Efteling.

Het was leuk, het was súpergezellig maar ook dódelijk vermoeiend. Je komt werkelijk ógen en óren te kort. Ook omdat ‘r zoveel te zien is hoor maar ik doel met name op ’t in de gaten houden van ’t kroost. Zo waren we in ’t begin van ’t Sprookjesbos Jonne al kwijt. Nou had ik gelukkig wel, toen we ’t park binnenkwamen, gelijk zijn naam en mijn mobiele telefoonnummer op zijn arm geschreven, maar toch… en uiteindelijk was hij alleen maar doorgelopen naar het volgende sprookje. Hannah (dear Hannah, wat moet ik zónder jou?!) was zo helder om daar even naartoe te lopen, terwijl ik natuurlijk als ’n kip zonder kop om me heen aan ’t roepen was. 

Vanaf dát moment vond Gijs ’t wel ’n goed plan om Jonne maar ’n hand te geven. Goed bedacht Gijs!!!

Daarnaast moest ik natuurlijk ook mijn ándere spruitje in de gaten houden. Die zat weliswaar gewoon vast in de buggy en kon daardoor niet weglopen maar door alle tassen (met luiers, vreterettes, doekjes, fototoestel e.d.) die daaraan hingen, moest ik goed uitkijken dat die niet omkieperde, zodra ik ‘m losliet. Ik dacht, ik neem alleen de buggy voor Robin mee, die kan plat, dan kan ze daarin slapen. Jonne die loopt wel. Dom dom dom, volgende x als we met z’n allen gaan, neem ik de fietskar mee. Het was écht te ver lopen voor m’n kleine mannetje (ik was zélf overigens aan ’t eind van de dag ook best behoorlijk versleten).

Neemt niet weg dat ’t erg leuk was. Heerlijk met de dames gekletst, koffie gedronken, m’n geheugen weer opgefrist mbt de bekende sprookjes, in draaimolens, bootjes en auto’tjes gezeten én natuurlijk carnaval festival weer eens van binnen mogen aanschouwen (ta tata ta tata tatataaaaa). Helaas helaas waren zowél de Droomvlucht als de Pandadroom al gesloten tegen de tijd dat wij er heen wilden. Reden temeer om binnenkort nóg maar ’n x te gaan (láng leve de airmiles!!!) maar dan stal ik Robin wel ff bij opa en oma ofzo, die krijgt ‘r toch nog niet zoveel van mee. Voor nóg meer foto’s behalve die hieronder, verwijs ik u hierheen en ánders naar haar óf naar háár 😉