Wel ff wat foto’s, maar zónder gefreubel. Ik heb ‘r ff géén zin in. Er zijn van die dagen dat je denkt… wáárom was ’t ook alweer zo leuk??? Hier en daar lees ik dat meer moeders er momenteel last van hebben… Niet dat we ook maar één greintje minder van ons kindje houden, in tégendeel. Alleen sóms breekt ’t je wel ’s ff op, da’s héél normaal! Normaal doch zwaar irritant en dódelijk vermoeiend!

Maar als zoonlief al dágen achter elkaar rond 5 uur / 6 uur ’s ochtends wakker wordt, en met ’n b’tje mazzel na ’n flesje weer 1 hooguit 2 uurtjes in slaap valt, dan gaat dat je langzaam opbreken.

Ook ’t inslapen gaat niet erg gemakkelijk. Ook overdag niet. Sterker nog: gisteren heeft ie, op de anderhalf uur ’s ochtends na, helemaal niet overdag geslapen! Meneer kan stáán, meneer wíl ook stáán! Staan, staan en nóg ’s staan! Staan: iets wat ik momenteel zo mín mogelijk wil. Ik ben nl gisteren op dat fijne, mooie trapje in de tuin door m’n enkel gegaan en of ie nou verzwikt of gekneusd of wéét ik veel is (neuh, niet gebroken gelukkig), het doet verrótte zeer!

Dus, dames en heren, ik ga nú voorzichtig naar beneden, neem ’n rosé’tje én ’n peukje!!! (ja, zeur niet, ik rook idd nog wel op z’n tijd!) en ga nog ’s ff op de loungebank hangen! Wachtend op betere dagen… ik wens u allen ’n genoeglijke week toe… met spekjes enzo…