Goh, nou ben ik inmiddels 36 jaar en nog stééds kan ik me gekwetst voelen als blijkt dat iemand, waarvan je dénkt dat ’t ’n vriendin is, daar héél anders mee om gaat, dan je had verwacht / gehoopt… da’s bést gek… die naïeviteit zal bij mij nooit over gaan, vrees ik. Het hele Pavlov-principe is aan mij voorbij gegaan. Men kan me blijkbaar (misschien níet altijd bewust) steeds weer blijven kwetsen en tóch kom ik iedere keer opnieuw als ’n blije kwispelende puppy aanhollen. Met als gevolg dat ik iedere x weer m’n neus stoot… Je zóu dan kunnen denken dat daar dan inmiddels wel ’n enorme eeltplek zit… het tegendeel is waar, ’t raakt me tóch iedere x weer… Misschien ook wel omdat ik haar destijds als één van de eersten in vertrouwen heb genomen… tot nu toe is ze nog stééds niet geweest… en als ik ff héél eerlijk ben: daar báál ik behóórlijk van!!! We didn’t go "way back" al voelde ’t voor mij wel zo. Ik had ’t gevoel alsof ik haar al járen kende en ik vertrouwde haar. Daarentegen herken ik me tegenwoordig meer in de irritaties die zij zélf kortgeleden in haar eigen naaste omgeving ondervond: voor alles en íedereen is ‘r tijd, behálve…

Noem me maar ’n wijf… somehow it hits me…