Hij is níet scherp en ik heb ook nog ff héél erg die rode ogen moeten retoucheren maar hij is wél histórisch omdat ’t de 1e foto is waarop ik Jonne echt goed lachend heb kunnen vastleggen. Ik ben nl steeds te laat.

Deze wilde ik je ook niet onthouden… naast die jas van gisteren heb ik me nl ook laten verleiden om ’n Baby Banz zonnebril voor ‘m te kopen. Jah, níet dat hij ’t leuk vond hoor, zo’n ding op z’n neus, ’t is púúr voor mammie’s lol… dit was nét die ene split second waar hij nog niet begon te brullen! 😉 Maar ik vind ‘m zóooo kewl! 😀

Jonne had eigenlijk nog géén echte (winter-)jas. Ik heb wel ’n paar van die badstof dingetjes voor ‘m maar géén échte jas. De keus was eerlijk gezegd níet echt groot, zéker niet voor jongens. De HEMA had op zich wel ’n grappig jack maar dat was niet meer in zijn maat. H&M vond ik eigenlijk weinig soeps dus toen maar naar de Prénatal. Maar de jacks die dáár leuk waren, liepen toch al snél tegen de 60 euri en dat vind ik écht beláchelijk voor zo’n klein jochie. Toen vond ik déze. ’n Schattig jasje met ’n héle hoge aaibaarheidsfactor, ingebouwde wantjes èn… bere-oortjes op de capuchon! 😉 (als ze nog zo klein zijn, dan mág dat, dan is dat schattig! Later loop je voor lúl met je bere-oren!) Maarja, je moet wél ff passen hé! ’t Is toch écht maar ’n maatje 62. Ik vond ‘m zó cute èn hij was maar 2 tientjes dus die heb ik maar gekocht!

Het deed mij overigens ’n b’tje híeraan denken…

Vandaag moesten we voor de 2e x naar het consultatie-bureau. Jonne weegt inmiddels 5045 gram en z’n hoofdomtrek is 38.5 Z’n lengte is dit keer niet gemeten (vraag me niet waarom) dus heb ik ‘m zélf maar ff provisorisch met de rolmaat gemeten. Ik kwam tussen de 55 en de 56 cm. Dus hij zit voor alles gewoon lekker rond ’t gemiddelde.

Veel belangrijker is, dat hij vandaag ook z’n eerste prikken heeft gekregen, tegen Hib, Pneu en de bekende DKTP. Da’s écht niet leuk hoor, als je éérst nog lief ligt te lachen naar de dame die je onderzoekt en dan ineens 2x ’n naald in je bovenbeenspier geprikt krijgt! Dus dat was brullen!

Maar eerlijk gezegd valt het allemaal wel mee. Ik weet natuurlijk niet wat ‘r nog gaat komen, kids kunnen namelijk bést ’n paar dagen "hummelig", grieperig of zelfs behoorlijk ziek zijn van zo’n prik. Hij ligt nú iig lekker te slapen.

Ohja bij de weg: ondanks dat de kleur van de ogen vaak nog tot ’n half jaar kan veranderen kreeg ik de mededeling dat ik ’n paar bruine ogen voor mijn zoon gevoeglijk op mijn buik kan schrijven. Ze zijn nog steeds zó blauw, dat ze hoogstens kunnen verkleuren naar ’n soort van groenig maar écht bruin is toch wel zo goed als uitgesloten… HMPFFF….

Ik heb 2 broers. De één was er zondag nog met m’n schoonzus. Met de ánder heb ik ruzie. Behóórlijke ruzie zelfs. Dusdanig, dat ik hem, na járen van gezeik en de zoveelste publieke vernedering vlak voor Jonne’s geboorte, heb gezegd dat ik ‘m voorlópig níet meer wil zien. Wat míj betreft zelfs nooit meer, als hij niet verandert en op z’n minst z’n excuses aanbiedt! (maar alléén als ie ’t ook daadwerkelijk meent! If not: don’t even bother!!!)

Vind ik dat erg? Ja natuurlijk vind ik dat erg en ’t doet me ook ontzéttend veel verdriet. Maar na járen lang stelselmátig (al dan niet publiekelijk) te zijn áfgezeken en de les te zijn gelezen, vond ik ’t genoeg geweest. Ik ben, godbéterhet, ’n volwássen vrouw, en verwacht daarnaar te worden behándeld en níet als ’t kleine zusje die je de les kan lezen.

Mijn ouders zitten daar, hoe vervelend ook, soort van tussen in. Alhoewel… meer door mij. In die zin, meneer schijnt zélf niet zo door te hebben, hoezeer hij mij door de jaren heen heeft gekwetst met zijn acties. Sterker nog: mijn opmerking dat ik hem niet meer wilde zien, kwam als ’n “complete surprise” bij hem. Verbázingwekkend, in mijn ogen omdat ik hem in de loop der járen toch op diverse (subtiele maar ook zéker mínder subtiele!) manieren heb laten weten dat ik zijn manier van reageren zéér onprettig vond en dat hij mij daar o.a. ook héél erg onzeker mee maakt! Het feit dat het sindsdien nooit is veranderd, heeft mij het gevoel gegeven, dat mijn woorden nooit echt tot hem zijn doorgedrongen, of in íeder geval geen indruk hebben gemaakt, maar ik kán me vergissen.

Vanmiddag was ik bij m’n moeder en die vertelde dat broer “zo’n leuk cadeau voor Jonne had gekocht…” Nou vráág ik je???????????? Ik snáp daar écht de bállen van hoor! Wat dénkt zo iemand nou??? Zélden tot nooit heb cq hád ik contact met die gozer, behálve tijdens familieverplichtingen, waar hij me dan, zodrá hij de kans kreeg, ’s ff flink kon “neerhoeken” en nú ineens gaat hij cadeautjes voor mijn zoon kopen… Ben ík nou gek offeh… In mijn ogen sla je dan ’n aantal stappen over!!!

Graag júllie mening hierover! Maar laat ik éérst ff aan ’n partijtje ónvervalste zélfreflectie doen (iets wat mij vaak wordt verweten, níet te doen!) Néé, ik bén géén lievertje, néé, ik ben níet op m’n bekkie gevallen, nee, ik ben níet altijd even subtiel cq diplomatiek. Máárrrr: er bestáát altijd nog zoiets als “baas boven baas”! (it’s a family thing, u know!) En op de momenten dat ik door broer “op mijn plaats” werd gezet, sloeg ik volkómen dicht! Ik kon daar níet tegenop omdat ik tóch altijd “overruled” werd. Hij is verbaal véél sterker dan ik. En dat staat iedere x weer garant voor ’n enórme knauw in mijn voorzichtig opgebouwde zelfvertrouwen. Niet omdat ik ‘r niet tegenop kon (’t hoeft van mij écht geen wedstrijdje te worden wie de sterkste is) maar omdat het váák ten overstaande van diverse buitenstaanders gebeurde, ik de steun miste van bepaalde mensen (ouders, ándere familieleden???), die hém vertelde dat ie ’n b’tje moest dímmen (neuh, eerder het tegenovergestelde!) en ik me daardoor altijd zo klein voelde, zo nix, zo nietig. Achteraf dacht ik dan altijd “ik had dít moeten zeggen, of dát!” Maarja, dan was ’t te láát. En dan werd ik zó godsgruwelijk kwáád dat iemand mij zó onzéker kon maken!!! WIE DÉNKT DIE GOZER DAT HIJ ÍS???

Natuurlijk is het niet netjes om de vuile was buiten te hangen, I know. Het zal me door de familie dan ook niet in dank worden afgenomen, dat ik dit schrijf… of, nah, dat ik ’t schrijf is tot dáár aan toe, maar dat ik ’t ook daadwerkelijk publicéér!!! SHAME ON ME!! En ik wil hier ook niet ’n partijtje zíelig lopen doen maar ik ben oprecht benieuwd naar de meningen van anderen. Ik wil tips! Misschien moet ík ’t wel anders aanpakken. Ook wel ’s zoiets bij de hand gehad? Hoe heb je dat toen aangepakt? (mocht je ’t niet hieronder willen vermelden, dan kan je me natuurlijk ook altijd nog mailen) Moet je kosten wat kost altijd maar met je familie om kunnen gaan? Alles van ze pikken, for the sake of the family? Ik ben héél benieuwd!

UPDATE: Mij is zéér dringend verzocht om dit stukje te verwijderen omdat het blijkbaar als zéér kwetsend wordt ervaren. Dat vind ik oprecht héél vervelend. Toch haal ik ’t niet weg. Niet omdat ik willens en wetens wil kwetsen, in tégendeel. En als men dat wél zo ervaart, dan spijt mij dat zeer. Maar als ik ’t nu zou verwijderen, dan zou dat voelen als zelfcensuur en ’n beperking op mijn vrijheid van meningsuiting! Dit zal men belachelijk vinden, so be it! Dit soort reacties ben ik inmiddels wel gewend. Met dít berichtje stel ik me verdómme hártstikke kwetsbaar op, wil ik laten weten hoezeer de hele situatie mij dwars zit en hoe verdrietig ik hierover ben. Helaas schijnen sommigen dat níet zo te (willen) zien en hechten blijkbaar meer waarde aan het onder de pet houden van deze vuile was dan aan die onnózele gevoelens van mij. Dat is jammer, héél erg jammer en verrótte pijnlijk maar ik ga ‘r níet voor buigen! De consequenties die men daaraan meent te moeten verbinden, neem ik voor lief!

Zie hier wederom ’n foto van mijn zoon. Mijn hoogblonde, blauw-ogige zoon. Het verbaast mij, als bruinharige, bruin-ogige, nog stééds, maar goed ;-).

Bij de weg: Jonne heeft eindelijk ’n bijnaam… van míj althans.

Origineel? Mwah… neuh dat niet, but who cares? Maar hij heeft ‘m min of meer zélf gecreëerd. Als ik ‘m, bij ’t geven van z’n fles, ’n slab (of dienstdoende doek) om wil doen, heeft ie daar altijd z’n handen onder waarmee hij de doek probeert weg te duwen. En ik, als kersverse moeder, vind dat natuurlijk súpergrappig en erg aandoenlijk om te zien, dus dan noem ik ‘m Spook of Spokie! Erik wilde ‘m in ’t begin nog wel ’s "Kruimel" noemen maar zo noemt ie Luca óók al, dus dat vind ik t.o. beiden niet eerlijk! Als je ’n bijnaam geeft, moet ’t wél iets unieks zijn dus verzin maar wat anders! En, noem me maar ’n zeikerd, maar laat ik ’t níet merken dat iemand ánders (okay, behalve Erik eventueel) ‘m ook zo noemt! Dit is míjn bijnaam voor hém!

Ik heb zélf ook ’n bijnaam (néé, ik ga ‘m níet noemen!) voor ’n select gezelschap van de familie cq vrienden van m’n ouders. Ik vond ’t dan ook héél raar toen ineens allerlei ándere, véél later tot de familie cq vriendenkring toetredende personen mij ook zo gingen noemen. Van sómmigen kan ik ’t hebben, van ánderen juist weer hélemaal niet! Daarvoor kén ik ze te kort of staan ze te ver van de familie cq vriendenkring. Ráár is dat hé?

Oh wow, dát is gaaf! Dat lijkt me nou ook wel wat!

Nadat ik vanmorgen Jonne bij de verloskundige praktijk had geshowd, ’n parkeerboete had geïncasseerd (’t liep nog al uit, had ‘r écht wel behoorlijk wat in gegooid… voorhéén gooide we ‘r altijd te véél in…) en ’n kleertje voor Djonno had gescoord, moest ik snel naar huis want er zou ’n dame van de Felicitatiedienst langskomen. Als ik dát woord alleen al hoor, moet ik altijd denken aan Herman Finkers, Kroam-schudd´n in Mariaparochie. "Wij zijn de dames van de fel’citatiedienst, hart’lijk g’fel’citeerd heurrr!" 😉 Tja, je moet ’t horen en zien… ik heb er ooit ’n boekje van gehad maar volgens mij ligt dat nog bij m’n ouders… tóch nog ’s vragen… is nl érrug grappig!

Ennieweej, de dame van de Felicitatiedienst… wat komt die doen? Jah, wat dénk je? In vervolg op de "ZwangerKadoos" die je zélf mag ophalen bij ’n Etos filiaal, krijg je wéér zo’n doos gevuld met massa’s goedbedoelde foldertjes en proefmonstertjes. Alleen: déze wordt persoonlijk thuis bij je afgeleverd door, je raadt ’t al: die doos van de Felicitatiedienst. Doel daarvan is dat ze je kunnen overhalen tot het aanschaffen van allerlei práchtige aanbiedingen, die natuurlijk alléén zij mogen doen, variërend van ’n abonnement op het blad Kinderen ("zóóó leuk met die column van Leontien Borsato en héél veel ándere beroemde ouders en nú met deze Zappie slofjes gratis…") tot ’n boekenserie, geschikt van babies tot kinderen van 9… kost maar € 12,95 per deel, maar dan koopt u ze allemaal en dan betaalt u maar € 20,- voor 2 delen en er zíjn 24 delen, die u in termijnen mag betalen, blablablablabla….

Helaas, de dame had aan mij géén goede klant en heeft aan mij géén provisie verdiend, ik kocht namelijk nix. Ik heb nog ’n split second nagedacht over dat tijdschrift Kinderen. Heb dat tijdens m’n zwangerschap ’n paar maanden van m’n moeder gekregen en vond ’t bést ’n geinig blad (en neuh, niet vanwege de kolom COLUMN van Leontien… die is mij eerlijk gezegd ontgaan! Of misschien heb ik ‘m juist wel bewúst geblokt, dat zou ook héél goed kunnen. Ik sluit dat niet uit!). ’t Was nú wel héél erg goedkoop… Maarja, ik ontvang al het blad Wij, jonge ouders en díe krijg ik ’t komende jaar nog gratis! En dát is natuurlijk nóg leuker!

Naast al die foldertroep kríjg je natuurlijk ook altijd ’n paar van die bladen, in de hoop dat je ’t tóch wel erg leuk vindt en alsnóg over te halen bent tot het nemen van ’n abonnement. Het irritánte is alleen, dat ze je nooit het nieuwste exemplaar geven maar áltijd van die ouwe meuk van mínimaal 4 maanden oud, waarvan de oplage toevallig ’n stuk hoger lag en er dan áltijd nog ’n hoop over blijven… (vertel mij wat, ik heb óók bij ’n uitgeverij gewerkt!) Waarom dat irritánt is? De aanbiedingen die er in staan, die toevállig misschien wel leuk of interessant zouden kúnnen zijn, zijn meestal nét (of alláng) verlopen! Ennieweej, in ’t geval van dat blad Kinderen hád ik ‘m ook al! Dat was die ene over ’t WK… met die grúwelijke Sylvie vd Vaart op de voorpagina…

èn die oranje bandana…

Vanavond ben ik met Jonne bij Djonno op kraam-visite geweest. Wát ’n schoon-heid! En dat waanzínnige koppie met haar! Echt práchtig! En ’t voelt ook zóóóó súperzacht. Ik had dat vroeger zelf ook, vandaar dat ik had verwacht (stiekem gehoopt) dat Jonne dat ook zou krijgen… helaas… Ohwell…

Bij Djonno vergeleken is Jonne toch al ’n behóórlijk joch. Ik had ’n b’tje ’t zelfde als toen Juul bij ons op visite kwam, toen was zíj BIG MAMA en hij ’t ienieminimannetje. Dit keer was Jonne de grote vent.

Gevonden: voor ’n páár tientjes op Marktplaats.nl. En ‘r zullen ongetwijfeld ’n hoop mensen zijn die dit compléte onzin vinden, maar ik vind ’t HEUL handig!