Goed, waar waren we gebleven? M’n vliezen waren dus gebroken… vaag… ik had tenslotte nog 2 weken te gaan voor de uitgerekende datum. Daarbij wordt ook vaak gezegd dat 1e kids meestal wat later komen…

’n Uurtje later onstonden er onder in m’n buik langzaam bepaalde krampen die, leek ’t wel, iedere x opgedraaid werden als ’n dimmer op ’n lamp. Het begon zachjes, dan werd ’t iets sterker en dan nam ’t weer af. Dat sterker worden werd bij iedere kramp ook wel stééds heftiger. Waren dít dan die weeën?? Yep… hm, dan werd ’t nu dus écht menes! De rest van de nacht heb, met náme ik, om diverse redenen, niet meer geslapen. Ja het doet pijn (maar dat wordt later nog véééél erger! ;-P) maar ook van de spanning… oh my god, nu gaat ’t dus écht gebeuren!

Toen de verloskundige om kwart voor 10 kwam kijken, bleek dat ik pas 2cm ontsluiting had…. SHIT! Maar ze beloofde om rond 2 uur weer terug te komen. Inmiddels was ik tóen al gevorderd tot ruim 7cm! Vanaf dat moment is ze ook maar gebleven. En da’s maar goed ook want niet veel later begonnen de persweeën. Zo zeg, dát is ’n feest! Maar niet heus!

Ik ga niet helemaal in de bloederige details treden maar ’t komt ‘r op neer dat er na ’n uur persen wel e.e.a gebeurd was, maar níet genoeg! Dus werd er toen besloten om naar ’t ziekenhuis te gaan om dáár de hulp in te schakelen van ’n gyneacoloog met ’n vacuümpomp.

Ik dacht, met m’n naieve hoofd, dat je met zo’n vacuümpomp in 1x “verlost” was. Helaas waren daar toch nog zéker 4 weeën voor nodig. Maar tóen, om 16.37 was ie ‘r dan toch!!!

…en straks ga ik verder met m’n verhaal. Maar dít moet vanuit m’n gewone comp en dan moet ik op ’n stoel achter m’n bureau zitten… da’s nog niet écht ’n feest. Maarja, vanuit die préhistorische laptop kan ik geen foto’s uploaden… dussss…

Nah, ’t staat allemaal ’n b’tje scheef, dat rechtzetten komt later wel. Nu weer ff over op de laptop!