Gisterenavond is mijn oma overleden. Ze is 92 jaar geworden dus hé… respectabele leeftijd lijkt me. Het ging ’t laatste jaar hard achteruit en nog niet zo lang geleden is ‘r ook nog longkanker bij haar geconstateerd. Niet zo gek eigenlijk want ze rookte als ’n schoorsteen.

Tja, wat moet ik er over zeggen… ben ik verdrietig? Neuh, om heel eerlijk te zijn, niet echt. Het was gewoon tijd. Dat klinkt misschien heel hard maar dat valt best mee hoor. Laten we eerlijk zijn, je weet in ’t leven maar één ding zeker en dat is dat je dood gaat. Nah, nogmaals: dan is 92 een mooie leeftijd. Bovendien is haar ’n langer lijden bespaard gebleven en daar ben ik wel blij om. Er was namelijk nog maar weinig over van die sterke vrouw die ze ooit was.

Daarnaast heb ik, als ik heel eerlijk ben, ook gemengde gevoelens over deze vrouw waar ik hier niet te veel over zal uitwijden. Feit is eigenlijk gewoon, dat ik met náme mijn ouders die rust wel héél erg gun. Mijn vader is namelijk enig kind en dat houdt in, dat vrijwel alle verantwoordelijkheid op de schouders van mijn ouders terecht kwam. En dat hebben ze goed gedaan! Phoe zeg, petje af. Voornámelijk richting mijn moeder. Die heeft ’t toch niet altijd even makkelijk gehad met haar schoonmoeder en tóch stond ze iedere x weer voor haar klaar. Bewonderingswaardig! Daarnaast ook even ’n diepe buiging voor Ria. Ria was vroeger de huishoudster van mijn oma. Dat was ze eigenlijk officieel al jaren niet meer maar tóch was ze er nog altijd voor haar. Zij is tot het laatste moment bij haar gebleven om nog voor haar te zorgen. Diepe, díepe buiging ook voor deze vrouw!!!

Dus oma, je hebt ’n mooi leven gehad. Ik heb je járenlang bewonderd, al werd dat de laatste jaren, door omstandigheden, wat minder. So be it. Ik hoop dat je nu rust hebt. Maar wat ik ’t méést hoop, is dat Ria en mijn ouders nu met name van hun “oude dag” kunnen gaan genieten. Doe iedereen de groeten daar, where ever you are.

Ik merk dat m’n aandacht voor dit weblogje alweer begint te verzwakken. Ik maak gewoon niet zoveel mee… ik werk… kom thuis… eet…hang ’n beetje voor de buis of achter de comp… slaap… sta op… en ga weer werken… Kortom: bóeiend!

Neuh, niet echt hé  Tja, kan ‘r ook niet zoveel aan doen… zo is ’t nou eenmaal. Het leven van ’n werkende vrouw. Maar mócht er nou iets spectaculairs in m’n leven gebeuren, zal ik ’t hier melden!!! Tot die tijd… moet je maar lekker foto’s kijken ofzo… of naar ándere spaces surfen

DOEGIE!!!

Afgelopen donderdag was dan eindelijk de première van het toneelstuk “Wie is ‘r bang voor Virginia Woolf”. Het is ’n maand uitgesteld omdat de schrijver van ’t stuk de Nederlandse vertaling, die het OT had gemaakt niet accepteerde, dus toen moest men weer op zoek naar één van de 2 NL vertalingen die wél was goedgekeurd.

Mijn première van ’n toneel première. Iedereen was erg nerveus maar omdat ik ’t nog nooit had meegemaakt, had ik er zelf helemaal geen last van… tja, wat kon ‘r gebeuren, tóch?

Nu dus eindelijk ’t hele stuk gezien. Moet eerlijk zeggen dat ik de eerste 2 bedrijven wél ’n héle lange zit vond… wel mooi hoor, absoluut, maar toch… dik 2 uur… Na de pauze kwam ’t 3e bedrijf. Daarvan kende ik de tekst voor ’n groot deel uit m’n hoofd omdat ik dáár met náme bij gesouffleerd had. Was wel grappig.

Daarna was ’t borreltijd. Gelukkig heb ik niet zo veel geborreld zodat ik nog kon terugrijden. Zag ’t niet zitten om midden in de nacht dat hele stuk door de zeikregen terug te moeten fietsen. Toch moet ik daar nog wat op vinden hoor.

Ennieweej, lag pas om 3 uur in bed en kon natuurlijk voor geen méter slapen. Gelukkig hoefde ik de volgende dag pas om half 12 te beginnen. Dat was wel lekker.

In het theater is het gebruikelijk dat je voor de première “toys” koopt voor iedereen. die aan het stuk heeft meegewerkt. Gewoon ’n kleinigheidje om men “toi toi toi” te wensen. Omdat er in ’t stuk nogal veel “gezopuh” wordt, had de productie bedacht dat ’t wel leuk was om voor iedereen van die kleine flesjes drank te kopen. Van die minibar flesjes…. Dus Marije en ik waren donderdagmiddag op zoek gegaan naar ’n slijterij om ’n aantal van die flesjes te halen. Terwijl ik in de auto wachtte, liep zij bij de desbetreffende zaak naarbinnen. “Goh” zei de dame achter de toonbank “er was van de week ook al ’n vrouw die ’n hele hoop van die flesjes te halen”… Oeps… En jah hoor, donderdagavond kwamen we erachter dat niet alleen wij dit idee hadden maar ook Mirjam, de regisseuse van ’t stuk, had voor ons allemaal zo’n klein flesje drank gehaald. Hihi. Wat wel héél erg leuk was, was dat Mirjam ‘r allemaal kaartjes aan had gehangen en voor iedereen ’n persoonlijke tekst had geschreven. Bij mij stond “Je hebt een optimistische en dappere sprong in het OT diepe gewaagd!” Nah, leuk toch? Vind ik wel.

Nah, verder heb ik momenteel niet zoveel… binnenkort meer “spannende ontwikkelingen”